Μαζεύω τα
νερά τ’ ουρανού˙
δάση δεν έχω να ποτίσω, κοπάδια δεν έχω να ξεδιψάσω, πυρκαγιές δεν έχω να
σβήσω.
Μια γούρνα,
στέρφα, έχω και γεμίζω˙
εγώ την γεμίζω κι αυτή αδειάζει, στεγνή μένει και με κοιτάζει, τι θέλω δεν τη νοιάζει.
εγώ την γεμίζω κι αυτή αδειάζει, στεγνή μένει και με κοιτάζει, τι θέλω δεν τη νοιάζει.
Μα εγώ
συνεχίζω να μαζεύω.
Υγρή αφή˙ βαθειά ψυχή το μάζευε και σκόρπα.
Στεγνή ζωή˙ άνυδρη βροχή το μίλα και το σώπα.
Υγρή αφή˙ βαθειά ψυχή το μάζευε και σκόρπα.
Στεγνή ζωή˙ άνυδρη βροχή το μίλα και το σώπα.
(Από ένα στίχο της
Ολυμπίας Σταύρου, 8-4-2019)
1 σχόλιο:
Σιωπηλή μάχη με σισύφειο άλγος,
που γονιμοποιεί το τι, για να υπάρξει το κάτι
ως έσω ποιητική έκκριση, ανοξείδωτη στον καιρό.
Δημοσίευση σχολίου