Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007

Are you talking to me, Δείμε?


[...]Καλά κρίνουμε εκ του ασφαλούς, αλλά όταν έρθει η ώρα κρινόμαστε στην πράξη. Κορώνες κριτικής δέχομαι μόνο από όσους έπραξαν. Όχι από εκείνους που πυροβόλησαν τον αέρα (για σένα είναι τούτο Σπύρο). Γιατί κάποιοι μέσα στη θεωρητικολογία τους μιλούν για σφιχτή διαδικασία. Μάλλον δεν ήταν στην αίθουσα -όταν ο κόσμος που βιώνει το πρόβλημα- ζητούσε λύσεις κι όχι επιστημονικές ημερίδες, όπως ήθελαν κάποιοι να μιλάνε για ώρες. Το αποτέλεσμα; Χρονοδιάγραμμα δράσης και απαιτήσεις ρεαλιστικές και όχι κενές ουτοπίες.

Η ηλίθια και ανέφικτη πρόταση -αν μπορώ να χαρακτηρίσω έτσι μία λογική που ζητά να φύγουν από εδώ και να πάνε αλλού- για Δήμους που θα πάρουν τον ΟΚΑΝΑ, έγινε πράξη στην οποία συγκεντρώθηκαν πάνω από 500 άτομα (στο σύνολο των 3,5 περίπου ωρών που κράτησε η εκδήλωση). Ήταν τόσοι στις διοργανωθείσες συγκεντρώσεις του παρελθόντος; Χωρίς ρατσισμό, αλλά με απαίτησε για αστυνόμευση και έναρξη δράσης ο κόσμος ήθελε και θέλει λύσεις. Λύσεις που οι λαλίστατοι σημερινοί τιμητές ή αρνούνται ή δε θέλησαν (το δεν μπόρεσαν δεν το δέχομαι) α δώσουν. Με προστασία και λύσεις για αρρώστους, αλλά και για την ασφάλεια των κατοίκων. Έπρεπε για κάποιους να κάνουμε ιδεολογική κουβέντα, έπρεπε να συζητήσουμε το ρόλο των ναρκωτικών στον καπιταλιστικό κόσμο. Έλα ντε που ο κόσμος ήθελε προτάσεις και όχι κουβέντες του αέρα. Βγήκε συμπέρασμα, αγαπητέ πρώην αντιδήμαρχε, με ημερομηνίες[...]

Σ’ αυτόν τον καταιγισμό αυθαίρετων συμπερασμάτων, αγαπητέ Δείμε, μένω άφωνος. 280 άτομα,μαζί με τον εξώστη χωράει το θέατρο. Πόσοι έμειναν όταν ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες δράσης; Ξέρεις πόσα τελεσίγραφα έχουν λήξει μέχρι τώρα; Ημερίδα και μάλιστα με κάκιστα σχεδιασμένη εκπροσώπηση εισηγητών εσείς στήσατε. Όλοι οι άλλοι διεκδικούσαν λόγο και εισέπραταν απαξίωση.

Ξαναδιάβασε προσεκτικά το προηγούμενο post μου, δες νηφάλια τι ακριβώς λέω και μην δημιουργείς εντυπώσεις.

Όταν, με τον χειμαρώδη λόγο σου, μου δείξεις ότι δεν αλλοιώνεις τα λόγια και τα έργα μου, αλλά, αφού τα καταλαβαίνεις, τα απορρίπτεις, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για το τι έκανε ο καθένας μας και πώς υποστηρίζει τις απόψεις του.


Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Τύπος ή ουσία;




Το κάλεσμα:
άνευρο, απολίτικο, αποϊδεολογικοποιημένο.
Οι εισηγητές:
αδύναμοι στο να αναδείξουν το πρόβλημα και χωρίς διάθεση να αφουγκραστούν εκείνους που το βιώνουν.
Το κοινό:
πήγε να ακούσει λύσεις κι έφαγε κατάμουτρα μια ασφυκτική διαδικασία.
Το πρόβλημα:
κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να το προσδιορίσει˙ αστυνομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιατρικό;
Η επόμενη μέρα:
το πρόγραμμα θα καταρρεύσει, οι πολιτικοί θα μιλήσουν για δικαιωμένους αγώνες και σε πολλούς θα μείνει η απορία του πόσο ρατσιστές ήταν που δέχτηκαν ανόητους σχεδιασμούς από διορισμένους και αδαείς.

Και μια θλίψη
διάχυτη,
αμείλικτη,
αδυσώπητη,
χειροπιαστή.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007

Τρυφερό μάθημα Φυσικής

Κατά την ώρα του μαθήματος Φυσική σε ένα τμήμα γενικής παιδείας της τρίτης λυκείου, μιλώντας για δείκτες διάθλασης και φάσμα του λευκού φωτός, μια μαθήτρια ρωτάει και ο καθηγητής της απαντάει:

- Κύριε, κάτι άσχετο...
- Ορίστε!
- Έχω μυωπία και ξέχασα τα γυαλιά μου. Όμως μόλις δακρύζω, βλέπω καλύτερα. Γιατί;
- Προφανώς το δάκρυ σου λειτουργεί σαν φακός αντικαθιστώντας τα γυαλιά σου.
- Τι καλοοοό!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007

Με τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, ασχολούνται και σοβαροί άνθρωποι


[...]

Θέτω επομένως τα ερώτηματα:

Είναι τυχαία αυτή η απόλυτη έλλειψη ευαισθησίας σε ζητήματα ποιότητας ζωής των κατοίκων της περιοχής που περιβάλλει την οδό Λαγκαδά;

Είναι τυχαία η προτεραιότητα που δόθηκε στους διερχόμενους οδηγούς και όχι στους πολίτες που βιώνουν το χώρο στην καθημερινότητα τους;

Είναι τυχαία η μηδενική αναβάθμιση της ποιότητας του δημόσιου χώρου που περιβάλλει το δρόμο, των πεζοδρομίων και των διασταυρώσεων;

Σημειώνω ότι σε κανένα άλλο σημείο της Θεσσαλονίκης εντός του συμπαγούς αστικού ιστού δεν έχει σχεδιαστεί δρόμος με τόσο ευνοϊκές για το αυτοκίνητο ρυθμίσεις και τόσο μεγάλη έλλειψη προδιαγραφών για την κίνηση του πεζού! Ακόμη και η οδός Εγνατία που διασχίζει τον ανατολικό τομέα έχει νησίδα πρασίνου που επιτρέπει την τμηματική διέλευση πεζών, μεγαλύτερη συχνότητα φωτεινών σηματοδοτών και αισθητά μικρότερες ταχύτητες!

Είναι γνωστή η μεγάλη διαμαρτυρία η οποία έγινε πρόσφατα με την πρόθεση διαπλάτυνσης της παραλιακής λεωφόρου με την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας η οποία αφορούσε τον αποκλεισμό των πολιτών από την παραλία.

Πόσο έντονη θα έπρεπε να είναι η διαμαρτυρία για το κατασκευασμένο έργο της Λαγκαδά που αποκλείει την επικοινωνία ολόκληρων Δήμων με εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους;

Τελικά στόχος του έργου είναι απλώς η διευκόλυνση των διερχόμενων οδηγών ή παράλληλη αναβάθμιση της πλέον υποβαθμισμένης περιοχής της πόλης;

[...]


Τα ερωτήματα ανήκουν στον Απόστολο Λαγαρία, ο οποίος καταθέτει στο blog του τη γνώση και την ευαισθησία του για τις κοινωνικές διαστάσεις των χωρικών προβλημάτων.

Συστήνω την ανάγνωση των πονημάτων του για τον απλό λόγο, τον οποίο του τον άφησα ως σχόλιο: Όσο θα πληθαίνουν τα αξιόλογα κείμενα που υπερασπίζονται την ποιότητα και ερευνούν τα αίτια των κακών επιλογών των τύποις αρμοδίων, τόσο θα μειώνεται η αυτοπεποίθηση των αδαών όταν «σχεδιάζουν» και αποφασίζουν. Το ελπίζω, δηλαδή.

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Διαβάζει ο Βενιζέλος blogs;




Ένα ακόμη καλό κείμενο του satanasso. Αναδεικνύει την προχειρότητα με την οποία σχεδιάστηκε η οδός Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης και σφαγιάστηκε η αισθητική και η ιστορική μνήμη. Έργο πολιτισμού η διαπλάτυνση, μην το γελάτε καθόλου.






Για να αποκτήσει και ένα άλλο, γοητευτικό, ενδιαφέρον η βόλτα του satanasso κατά μήκος της οδού Λαγκαδά, αναρτώ, εδώ, ένα banner του Ιστορικού Αρχείου Σταυρούπολης, και το κείμενο που περιέχει, για μια βόλτα στον ίδιο δρόμο, στα 1910, από τον γυμνασιάρχη του ελληνικού γυμνασίου με τους μαθητές του.


[…] Στρέφομεν προς τα δεξιά εκεί, όπου τελειώνει η συνοικία του Βαρδαριού, δια να παρακολουθήσωμεν άλλον δρόμον. Είναι η αμαξιτή, πολυσύχναστος, οδός, η οποία προχωρεί μέχρι των Σερρών. Είναι γεμάτη από πολύ λεπτήν σκόνην. Ο ελαφρώς πνέων βαρδάρις (βορειοδυτικός) την ανασηκώνει. Την ανασηκώνουν και οι πόδες μας, οι οποίοι βυθίζονται εντός αυτής. Τα κάρρα, τα οποία ορμητικά παρελαύνουν, την αναταράσσουν και εκείνα. Δια τούτο σπεύδομεν να αναβώμεν το ταχύτερον το ύψωμα της αγίας Παρασκευής, όπου ευρίσκεται το ένα εκ των δύο νεκροταφείων της ιδικής μας κοινότητος.
Επί του υψώματος σταματώμεν ολίγα λεπτά και ρίπτομεν βλέμματα προς τα τριγύρω. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος από πυκνά, τεράστια, σύννεφα, ανησυχούμεν δε, διότι φοβούμεθα μη βρέξη. Αισθητή είναι και η πρωινή δρόσος, η οποία όμως μας τονώνει τα μέλη και μας εγκαρδιώνει εις την οδοιπορίαν. Την ιδίαν επίδρασιν έχει και ο ελαφρώς πνέων βαρδάρις. Τον έχομεν όμως αντιμέτωπον και μας δυσκολεύει οπωσδήποτε εις τη πορείαν. Αλλ’ είναι τόσον δροσερός και βουίζει τόσον γλυκά, ώστε του συγχωρούμεν την αντίθετον, όπου έχει, φοράν.
Η οδός, αφού κατέλθη το ύψωμα της αγίας Παρασκευής, εγγίζει τους στρατώνας του πυροβολικού και του ιππικού. Είναι πολλά τα οικοδομήματα ταύτα και φαίνονται από μακράν ως ολόκληρος συνοικισμός. Ανηγέρθησαν προ ολίγων ετών κατά γερμανικά υποδείγματα. Είναι και ούτοι έργα του Χαμίτ μαζί με πολλά άλλα στρατιωτικά έργα, τα οποία όμως δεν τον εξιλέωσαν ενώπιον της οργής των Νεοτούρκων.
Προχωρούμεν ολοένα ακμαίοι, με την χαράν, την οποίαν χύνει εις το στήθος της εξοχής η απόλαυσις, φυσά και δυναμώνει ο βαρδάρις, εφ’ όσον προχωρούμεν επί του κατωφερούς, αλλ’ ηρέμα κατωφερούς δρόμου και φθάνομεν εις τα Πλατανάκια. Το όνομά των οφείλουν εις τους πολλούς και πυκνούς πλατάνους, οι οποίοι υψούνται εις τας όχθας χειμάρρου. Σήμερον ο χείμαρρος έχει αρκετόν νερόν. Είναι διαυγέστατον και τα κατάλευκα και λεία χαλίκια της κοίτης του διαφαίνονται κάτω από τα αβαθή νερά του, καθώς και επί της λοιπής, ξηραμμένης σήμερον, κοίτης του, της γεμάτης από άμμον και χαλίκια. Και τα χαλίκια, επί των οποίων βαδίζομεν, γλιστρούν και υποχωρούν εις το βάρος του σώματός μας. Από επάνω μας οι πλάτανοι σκορπίζουν ελαφρώς απειλητικόν σύριγμα, το προερχόμενον από τον επιπίπτοντα επάνω των βαρδάριν. Δυστυχώς των περισσοτέρων οι κλάδοι είναι αστόργως κομμένοι και μόνον οι χονδροί κορμοί των ανέρχονται εις μέγα ύψος, ως κορμοί κυπαρίσσων ευθυτενείς, με φύλλωμα δε πυκνόν και καταπράσινον. Αλλ’ οπωσδήποτε τα Πλατανάκια εν τω μέσω της ξηράς και αδένδρου τριγύρω της Θεσαλονίκης γης παρέχουν περιπόθητον σκιάν, εις την οποίαν με ευγνωμοσύνην καταφεύγει ο οδοιπόρος, δια να αναπαύση τους κοπιασμένους του πόδας, δια να αποσπογγίση τον ιδρώτα του προσώπου του, δια να βρέξη τα στεγνά του χείλη με το δροσερόν νερόν της εκεί πλησίον ρεούσης πηγής.
Στηριζόμενοι εις τους κορμούς γηραιών πλατάνων εγώ και προσφιλέστατός μου συνοδοιπόρος ανταλλάσσομεν τας σκέψεις και τας εντυπώσεις μας, ενώ τα βλέμματά μας πλανώνται εδώ και εκεί επί του εκτεταμένου τριγύρω μας ορίζοντος.
Από την θέσιν μας δε βλέπομεν το βόρειον και βορειοδυτικόν μέρος των τειχών της Θεσσαλονίκης. Είναι καταμαυρισμένα από την πολυκαιρίαν, από του ανωμάλου εδάφους, εντός του οποίου βυθίζονται, μέχρι των υπερυψήλων, υπερηφάνων, επάλξεών των.
Αλλ’ οι στρατώνες του πυροβολικού και του ιππικού, οι οποίοι φαίνονται και αυτοί, είναι κατάλευκοι και καινουργείς. Και υπό την έποψιν ταύτην εμποιούν καταφανή αντίθεσιν προς τα προαιώνια τείχη, τα συμβολίζοντα το παρελθόν της πόλεως. Τουναντίον οι στρατώνες είναι της σημερινής κυριαρχίας τα τρανότατα και τα αδιαφιλονίκητα τεκμήρια.
Η δε χώρα, την οποίαν έχομεν απέναντί μας, σχηματίζεται εις πεδιάδα ανώμαλον και λοφώδη, περιβαλλομένην από όρη και προεκτεινομένην μέχρι του Θερμαϊκού κόλπου. Επί της εκτεταμένης ταύτης γης μόνον αραιοί τινες συνοικισμοί, ανάξιοι λόγου, ανακύπτουν. Η δε ερημία, η μόνωσις και η οικτρά εγκατάλειψις συσφίγγουν την καρδίαν και καθιστούν αραιάν και διακεκομμένην την συνομιλίαν μου μετά του πλησίον μου ισταμένου φίλου. […]






Υ.Γ. Το banner έγινε για τις ανάγκες της κοινής έκθεσης «Η Σταυρούπολη στη λογοτεχνία, Νεότητα», τον Μάιο του 2002. Το κείμενο συμπεριλήφθηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «το κλειδί της ΠΟΛΗΣ», τον Δεκέμβριο του 2005, στο ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ, Ι.



Παρασκευή, Νοεμβρίου 09, 2007

Μια, ακόμη, περίπτωση clopy right: Λεύκωμα «Φωτογραφίζοντας τους Αμπελόκηπους στα μονοπάτια του χρόνου»

Αγαπητέ Δήμαρχε,

Με θλίψη και πίκρα, λίγες παρατηρήσεις για κάποιες από τις φωτογραφίες της ενότητας «Πρόσφυγες» του λευκώματος που εκδόθηκε από τον Δήμο Αμπελοκήπων το 2005 με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.

Δεν υπάρχει πουθενά καμία αναφορά στην πηγή των φωτογραφιών και αυτό δεν είναι μόνο δεοντολογικό ολίσθημα αλλά και λάθος ουσίας αφού δεν δίνεται η δυνατότητα για την τεκμηρίωση των όσων ισχυρίζονται οι συγγραφείς του λευκώματος στις λεζάντες που παραθέτουν:

1. Εξώφυλλο, αλλά και την σελίδα 14: Δεν μπορούν οι εικονιζόμενοι να είναι «πρόσφυγες του 1923», αφού η φωτογραφία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 6/2/1916 σε γαλλική εφημερίδα. Αυτό είναι το λάθος. Το δεοντολογικό ολίσθημα είναι πως στην Ελλάδα για πρώτη φορά δημοσιεύεται στο λεύκωμά μου «Δι’ εγκαταστάσεως 1914», που εξέδωσε το 2001 (και σε δεύτερη έκδοση το 2005) ο Δήμος Σταυρούπολης, στις σελίδες 22 και 23 με ξεκάθαρη αναφορά στην αρχική πηγή της φωτογραφίας.




2. Σελίδα 15, πάνω δεξιά: Η cart postale προέρχεται από το αρχείο του ΚΙΘ (Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης), γράφει για τσιγγάνους στο Ζέιτενλικ και υπάρχει στο βιβλίο μου «Από το Βαρδάρι ως το Δερβένι», εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 1997, στη σελίδα 155. Μικρό το λάθος, εδώ. Στην ίδια σελίδα όμως, κάτω, υπάρχει μια φωτογραφία την οποία έχω δημοσιεύσει χωρίς την λεζάντα της (Ομάδα προσφύγων, Θεσσαλονίκη 1917) στο «Δι’ εγκαταστάσεως 1914», στη σελίδα 32 με αναφορά στον συλλέκτη από τον οποίο την βρήκα. Από πού η σιγουριά πως πρόκειται για «Αμπελόκηπους, 1923»;




3. Σελίδα 17, πάνω: «Προσφυγόπουλα με τα Κυριακάτικά τους» έγραψα γι’ αυτή την φωτογραφία του ΚΙΘ, στο «Από το Βαρδάρι ως το Δερβένι», στη σελίδα 150 ενώ η λεζάντα του ΚΙΘ έγραφε «Χωρικοί την Κυριακή». Την ίδια cart postale δημοσιεύω και στο «Δι’ εγκαταστάσεως 1914», σελ. 79, αυτή την φορά από το αρχείο του Γιάννη Μέγα και τολμώ να προτείνω έμμεσα μια ιδέα για ταύτιση του κτίσματος που φαίνεται στην εικόνα στολισμένο, δημοσιεύοντας ένα κείμενο από το περιοδικό «Γρηγόριος Παλαμάς», του 1919 το οποίο αναφέρεται στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στο Λεμπέτ. Είναι φωτογραφία της περιόδου του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και όχι του 1923.



4. Σελίδα 18, πάνω: «Επίσκεψη στα παιδιά της υπαίθρου από τους μαγείρους ενός από τα Συντάγματα Πεζικού» γράφει η κάρτα από το αρχείο του Γιάννη Μέγα («Δι’ εγκαταστάσεως 1914», σελ. 48). Και η κάτω φωτογραφία είναι από το ίδιο αρχείο και δημοσιεύεται στο ίδιο λεύκωμα στη σελ. 33.

5. Σελίδα 169, πάνω: Βλ. «Από το Βαρδάρι ως το Δερβένι», σελ. 140.

6. Σελίδα 179, πάνω: Η ίδια φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο «Ενημερωτικό Δελτίο Σταυρούπολης», αρ. 37, Ιούνης-Ιούλης 1986 και προέρχεται από το αρχείο του Στ. Χατζή ο οποίος ήταν ο πρώτος που δημοσίευσε κείμενα και φωτογραφίες για την ομάδα του Παύλου Μελά Κατοχής. Επειδή ο Χατζής δημοσίευσε και σε κάποιες εφημερίδες κείμενά του, δεν μπορώ να γνωρίζω από πού ακριβώς προέρχεται η φωτογραφία του συγκεκριμένου λευκώματος.

Ειλικρινά, ο μόνος σκοπός αυτής της επιστολής, είναι η αγάπη για την έρευνα και η ισχυρή πεποίθηση πως η μνεία της πρωτογενούς πηγής από αυτόν που ανατρέχει σ’ αυτήν, είναι κάτι σαν ένα νεύμα χαιρετισμού και συμπάθειας προς εκείνον που έκανε κάτι καλό για να χρειαστεί κάποιος άλλος να αναπαράγει το έργο του. Επικαλούμαι την προσήλωση των υπευθύνων της έκδοσης στους κανόνες προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας όπως καταγράφονται στην σελίδα 2 του λευκώματος «Φωτογραφίζοντας τους Αμπελόκηπους στα μονοπάτια του χρόνου» και στην ιστοσελίδα του Δήμου Αμπελοκήπων (http://www.ampelokipoi.gr/) και περιμένω κάποιου είδους επανόρθωση.

Σπύρος Λαζαρίδης
Συγγραφέας,
Αντιδήμαρχος Σταυρούπολης

Υ.Γ. Η επιστολή αυτή στάλθηκε με όλους τους τύπους (αρ. πρωτοκόλλου, λογότυπο Δήμου Σταυρούπολης, κτλ), και μάλιστα, όχι μόνο με την ιδιότητα του συγγραφέα αλλά και του (τρομάρα μου) αντιδημάρχου. Όπως καταλαβαίνετε, άκρα του τάφου σιωπή. Όχι πως περιμένω τώρα κάτι. Έτσι για το γαμώτο, αυτή η δημοσίευση.
Υ.Γ.2 Οι βιβλιογραφικές παραπομπές γίνονται στις σελίδες των τυπωμένων λευκωμάτων-βιβλίων, οι οποίες δεν συμπίπτουν με εκείνες της ηλεκτρονικής έκδοσης.


Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007

Θαύμα, θαύμα! Η (ανέξοδη) έξοδος από τον μεσαίωνα.


Τον διάλογο περιμέναμε από το μπουμπούκι, πλαστική κωλοτούμπα μας έκανε ο δημοσιογράφος Β.Β. Μπράβο, μπράβο και εις άλλα με υγείαν.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2007

Μα καλά, δεν βγήκε ο δήμαρχος που ήθελε και η Αυγή;


Ο Σάββας Σερασίδης είναι ΠΑΣΟΚ. Τον Σερασίδη όμως τον στήριξε επίσημα, πιο επίσημα δεν γίνεται, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Αναφορά που δεν κάνει η εφημερίδα Αυγή (4.11.2007). Άντε να δούμε πώς θα μιλήσει ο δήμαρχος; Επειδή, όπως φαίνεται καθαρά στο κείμενο της εφημερίδας, εξακολουθούν κάποιοι να χρεώνουν στη Σταυρούπολη την αντίθεσή της στο πρόγραμμα αυτό καθεαυτό και όχι στις παρενέργειές του.

Έχει ο καιρός γυρίσματα Σάββα. Ό,τι χρέωνες σου χρεώνουν και όπως σου απαντούσε ο προηγούμενος θα απαντάς κι εσύ. Για πείσε λοιπόν τον διορισμένο πρόεδρο και τον φωτισμένο δημοσιογράφο ότι δεν είσαι φοβικός και μεσαιωνικών αντιλήψεων άνθρωπος;
Πείσε τους για την αναγκαιότητα διασποράς του προγράμματος που σε άκουσα να το υπερασπίζεσαι μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, αυτήν την ίδια διασπορά που όταν την υπερασπιζόταν ο προηγούμενος δήμαρχος ήταν κακός και ανεπαρκής.
Περιμένω με αγωνία.

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Ζωογόνον ύδωρ εν Ηλιολούστω



Ο μόχθος του σκαψίματος, η απειρία της σποράς και η χαρά της συγκομιδής εννοούνται κι ας μη φαίνονται.