Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2007

Τοξικοεξαρτημένοι: ασθενείς ή πελάτες;


MANUEL PEPE ACUÑA
Day of Birth: 11 / 19 / 32
East Los Angeles


"I feel sorry for those people
who have a strong tolerance for pain
that they never give up. They die.
Those addicts I know,
many, many people that I grew up with,
they are all dead.
They were not able to say, ' I give up '."


Φωτογραφία Chris Keeley ©


Την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007, σ’ αυτήν την οθόνη έλαμπε μια αφίσα από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων, η οποία έθετε το ερώτημα, Ποιους βολεύει η θεώρηση του τοξικοεξαρτημένου ως ασθενή και η χορήγηση μεθαδόνης; Αναλυτικά το κείμενο της αφίσας είναι το εξής:


Το κράτος ορίζει την τοξικοεξάρτηση, ως χρόνια, υποτροπιάζουσα και αυτοπροκαλούμενη νόσο, προωθώντας το αντίστοιχο νομοσχέδιο. Η βάπτιση του τοξικοεξαρτημένου ως ασθενή και η ιατρικοποίησή του κοινωνικού φαινομένου της εξάρτησης ανοίγει το δρόμο για:


1. Τη μαζική χορήγηση μεθαδόνης. Οπιούχα ουσία εξαιρετικά εθιστική που οδηγεί ακόμη και στο θάνατο. Ήδη σε ΗΠΑ και σε διάφορα κράτη της ΕΕ μετρούνται χιλιάδες δολοφονημένοι τοξικομανείς (για το 2006, Μεγάλη Βρετανία 216, Γερμανία 345, Δανία 95 κλπ). Η μεθαδόνη θα συνταγογραφείται ελεύθερα, από γιατρούς του ΕΣΥ.

2. Τη θεσμοθέτηση ιδιωτικών κέντρων «απεξάρτησης», που θα λειτουργούν υπό το καθεστώς των ψυχιατρικών κλινικών. Χωροθετημένα μακριά από την κοινωνία, ώστε ο «μεθαδονάκιας» να αργοπεθαίνει, χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

3. Την απαξίωση των -χωρίς υποκατάστατα- «στεγνών» προγραμμάτων.


Ποιους βολεύει η θεώρηση του τοξικοεξαρτημένου ως ασθενή και η χορήγηση μεθαδόνης;


1. Τις φαρμακοβιομηχανίες, που θα πλουτίζουν από τους τοξικοεξαρτημένους, έχοντας μια ανεξάντλητη πηγή ανθρώπινου υλικού ως πελάτες.
2. Το κράτος, που θα μονοπωλεί την παραγωγή κα τη διάθεση μεθαδόνης, με τελικό στόχο να γίνει κεντρικός προμηθευτής των Βαλκανίων.
3. Το κράτος και τ’ αφεντικά,που διαιωνίζουν, με το παρόν διάταγμα, το καθεστώς εξάρτησης, κατασκευάζοντας ανθρώπους ανελεύθερους στο σώμα και στη σκέψη, ανίκανους να αντιδράσουν στις επιβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες.

ΤΑ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ ΕΙΝΑΙ
Η ΝΟΜΙΜΗ ΜΑΣΤΟΥΡΑ
ΜΙΑΣ ΝΤΟΠΑΡΙΣΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ


Φωτογραφία του Ευθύμη Μουρατίδη

Δεν μπορούσα να δεχθώ με ευκολία την αλήθεια των παραπάνω γραμμών αν και όλα όσα γράφονται δεν είναι απιθανο να ισχύουν. Σήμερα όμως, από τη μια η εφημερίδα Αγγελιοφόρος και από την άλλη ο δείμος του πολίτη με αφορμή την επιστημονική συνάντηση με θέμα «Ουσιοεξάρτηση και ψυχική υγεία, σύγχρονες απόψεις για την πρόληψη και τη θεραπεία» που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη λένε περίπου τα ίδια πράγματα.

Η εμπορευματοποίηση του τοξικοεξαρτημένου ως ασθενούς είναι προ των πυλών κι έτσι πλάι στο παράνομο χρηματιστήριο των ουσιών και της διακίνησής τους έρχεται να προστεθεί το νόμιμο της «θεραπείας» το οποίο μάλιστα καταγγέλει όσους το εξασκούν χωρίς την (χορηγούμενη από αυτούς, τους εν δυνάμει ανταγωνιστές) άδεια.



Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Ήρθαν μ’ ένα ποίημα

Όμορφη, με μιαν απέραντη κόμη από σπινθήρες, με μιαν αφέλεια ρυακιού ξεκίνησε να ακούγεται, από τα ηχεία του φιλόξενου μουσικού καφενείου Ελιξίριο, η φωνή του Τάκη Βαρβιτσιώτη, το βράδυ της Τετάρτης 21 Μαρτίου 2007.

Έτσι άρχισε μια διελκυστίνδα απαγγελιών και μελωδιών. Τις φωνές των ποιητών διαδέχονταν αισθαντικές μουσικές που υπέγραφαν ποιήματα και στίχους.
Ακούστηκε η Μελίνα Μερκούρη σε αποσπάσματα απο τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου και η Έλλη Λαμπέτη σε απόσπασμα από τη Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη. Ακούστηκαν οι ποιήτριες Ζωή Καρέλη, Κική Δημουλά, Κατερίνα Γώγου, Νανά Ησαΐα και οι ποιητές Γιώργος Βαφόπουλος, Μίλτος Σαχτούρης, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μανώλης Αναγνωστάκης, Αναστάσης Βιστωνίτης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Σωτήρης Παστάκας.

Στο μαγαζί έμπαινε από νωρίς κόσμος με τετράδια κάτω από τη μασχάλη και φύλλα χαρτιού στις τσέπες. Κάποια στιγμή τα φώτα έλουσαν τη μικρή σκηνή και οι ποιητές που ήρθαν με κάποια ποιήματα πλησίασαν το μικρόφωνο.
Ήταν εντυπωσιακή η ατμόσφαιρα. Τα ποιήματα ακούγονταν υπέροχα, ο κόσμος στα τραπέζια έδειχνε πως ήρθε ακριβώς για αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή: ν’ ακούσει και να αισθανθεί.






Μια κιθάρα, ένα πιάνο και μια φωνή (σε κάποιο τραγούδι πλαισιώθηκε κι από μια δεύτερη) ανέλαβαν να αποδώσουν την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Νίκου Καβαδία, του Γιάννη Σκαρίμπα, του Κώστα Καρυωτάκη και της Κατερίνας Γώγου όπως την μελοποίησαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιάννης Γλέζος και ο Κυριάκος Σφέτσας και μάλλον τα κατάφεραν.
Στο πιάνο η Ελένη Σδούκου, στην κιθάρα η Αναστασία Κατσαουνίδου, στη φωνή η Βασιλική Λαζαρίδου, στο πλάι της σ’ ένα τραγούδι η Μαριάννα Παπαθανασίου.
Χίλια ευχαριστώ κορίτσια.

Θερμές ευχαριστίες και στα blogs που σήκωσαν το βάρος της προβολής της εκδήλωσης: O Δείμος του πολίτη, magica, michalakis, mamma vip, herinna, γουστάρω Αιτιατική σε μιλάω!, Νεραϊδόνα, Ποιείν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο περιοδικό Sunday date του Αγγελιοφόρου της Κυριακής (18.3.2007) που δημοσίευσε την είδηση.
Ένα χαμόγελο στον γκρινιάρη τεχνικό, Μάκη Μαριάδη, που πάλευε φιλότιμα ανάμεσα στη βότκα και στην κονσόλα.
Ένα νεύμα ευγνωμοσύνης στα παιδιά (ιδιοκτήτες και προσωπικό) του μουσικού καφενείου Ελιξίριο που δέχτηκαν να φιλοξενήσουν την εκδήλωση και την στήριξαν με κάθε τρόπο.
Ένα κλικ του ποντικιού στην lemon και στον tempe terra.
Ένα κλείσιμο του ματιού σε όσους ήρθαν: δεν θα χαθούμε.

Στα ποιήματα (ενδεικτική επιλογή) που θα ακολουθήσουν, περιλαμβάνεται κι ένα που γράφτηκε στη διάρκεια της βραδιάς. Δεν δείχνει αυτό συμμετοχή και μέθεξη;



Κυνηγώντας την ευτυχία / Σεραφείμ Χρ. Χατζόπουλος

Μέσα στην αμμοθύελλα του Σύμπαντος έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο
να του πω «Καλημέρα» και να τον ρωτήσω, αν ήξερε,
να μου δείξει το δρόμο που έπρεπε ν΄ ακολουθήσω για την όαση,
που άλλοι τη λένε «Χαρά» και άλλοι τη λεν’ «Ευτυχία».
Στρατοκόπος περπατούσα στην έρημη πολυάνθρωπη Πολιτεία
κι ούτε σταλιά νερό στο δρόμο!

Έψαχνα. Έψαχνα. Έψαχνα! Και βρήκα πολλούς, που είχαν κι αυτοί
την ίδια με μένα δίψα, χωρίς κανείς να ξέρει το δρόμο της Ευτυχίας.
Και πέρασαν ώρες και μέρες πολλές, μέχρι να μου πει
ένας ξερακιανός γέρος μια σοφή κουβέντα:
«ψάξε, παιδί μου, μέσα σου να τη βρεις,
γιατί αν δεν έχεις μέσα σου το σπόρο της, δε θα τη βρεις ποτέ,
ούτε στα μέρη τα πολύβουα, ούτε στις ερημνιές του κόσμου,
ούτε στα πρόσωπα των ανθρώπων, που γύρω σου τραγουδούν ή κλαίνε»

Κι έψαξα μέσα μου, καθώς με συμβούλεψε ο σκελεθρωμένος ερημίτης.
Και βρήκα το φόβο, το άγχος, τη μελαγχολία και λιγοστά ψήγματα χαράς.
Κι αυτά τα ελάχιστα, τα έβγαλα στο πρόσωπό μου και κατόρθωσα να χαμογελάσω.
Να χαμογελάσω με τη διαπίστωση πως ευτυχία δεν υπάρχει,
γιατί η όασή της αφανίστηκε δω και πολύν καιρό,
όταν έπαψε ν’ αρμενίζει το σύννεφο πάνω απ’ το λιοστάσι του μύθου
κι ο κόσμος έγινε μια απειροελάχιστη σταγόνα μπρος στα έκπληκτα μάτια, όποιου ψάχνει να βρει το δρόμο για τη χαμένη όαση της χαράς.

Και συ αδερφέ μου, που πάντα υπάρχεις όταν απλώνω το χέρι μου,
έμεινες μόνη παρηγοριά στη μοναξιά μου και σ’ αυτή τη μάταιη αναζήτηση.
Σύντροφός μου στην ανησυχία, την απογοήτευση και τον πόνο.
Σ’ ευχαριστώ!


Ποιήματα μας ήρθαν και με e-mail.
Ο Δήμος Χλωπτσιούδης διαβάζει το ποίημα του blog-ερ o erwtas pernaei ap' to stomaxi.

Αριστερά στη φωτογραφία διακρίνεται ο Θωμάς Χρήστου του οποίου ποίημα διάβασε η Χρυσάνθη. Είναι η ίδια Χρυσάνθη που τράβηξε τις φωτογραφίες κι έχει αυτό το post να δείχνει και να καμαρώνει. Την αγάπη μου Χρύσα.


Νοθεία στη μαγεία / Θωμάς Χρήστου

Σπρωγμένος από τη δύναμη των πέντε ηφαιστείων
βυθίστηκα στην άβυσσο της λίμνης των ματιών σου
κι ορμηνεμένος από Νηρηίδες κι από Τρίτωνες
αναδύθηκα να ξαναδώ το πρόσωπό σου.


Τ’ αστέρια λες και συνομώτησαν για μένα
τον ήλιο παρακάλεσαν ν’ αργήσει
και κάτω απ’ την Αυγουστιάτικη αστρική βροχή
με σκέπασες και μ’ είχες πρωτοφιλήσει.


Τα στοιχειά της νύχτας μαζεύτηκαν, κουρνιάσαν
και οι Ερινύες τα μάτια σφιχτοκλείσαν
μόνο ένας γκιώνης σιγόκλαιε κρυφά
έτσι μόνους στη χαρά μας μας αφήσαν.


Ο μάγος που μας πρόσεχε χαμήλωσε τα μάτια
κι ο Γρέγος που μας φύσαγε σα ν’ άλλαξε πορεία
αφημένος σε σένα δε φαντάστηκα
πως υπήρχε νοθεία στη μαγεία.


Ο Σπύρος Λαζαρίδης διαβάζει ένα από τα ποιήματα της Herinna, κι αυτό με e-mail:

Επιστροφές

Όσο περισσότερο σε μαθαίνω, τόσο χάνεσαι.
Εξαϋλώνεσαι στα μάτια που μέσα τους σε τραβάνε.
Σ’ αγγίζω ακόμα,
στις στιγμές που σ’ έβαψαν νερένια
και σε μαζεύω αγιασμό
στης ευχής το τάσι.
Τα χείλη μου απέκτησαν την υφή των σοφάδων.
Έχεις περάσει από δω…
στη ληξιπρόθεσμη ευτυχία σκιά
κι άφησες πίσω σου τον ιδρώτα σου ν’ αχνίζει.

Σε γλιτώνω ακόμα
διαλύοντας μέσα του τον πηλό που μαδάει
και με τους κόκκους της παλιάς μου σύνθεσης
ξαναχτίζω,
το γκρεμισμένο τοίχωμα του βυθού σου,
Αγάπη…



Salonica / Γιάννης Τρόπιος

Ήρεμη πόλη σε θέλω για μένα.
Περπατώ στους δρόμους, κρύος αέρας, ήλιος με δόντια.
Κοινό και διαφορετικό, συναισθήματα κι αισθήσεις.
Ατάραχη ψυχή γυναίκας, με πνεύμα αιώνιο.
Ήσυχη πόλη, ιστορία γραμμένη με αίμα.
Ακόντια και ασπίδες προσπεράσανε τα χώματά σου.
Σκληρή καρδιά ανδρός με ματιά ατσάλινη.
Έχεις ανάψει τα φώτα για να σώσεις τον κόσμο.
Μοίρα ακούραστη, αποτρεπτικό σημάδι του μίσους.
Άσπρα περιστέρια τα παιδιά σου, μας παρασύρουν στη θάλασσά σου.
Μένεις μόνη σου για να ξεχάσεις τις μανάδες των νεκρών.
Ασπάλαθοι σε συνεφέρνουν και ξαναγυρνάς στο λογικό.
Αήττητοι σε περιτριγυρίζουν αλλά εσύ δεν τους απαντάς.
Κανέναν δε φοβάσαι, κανείς δεν σε υποτάσσει γι’ αυτό και σε μισούν.
Βίοι παράλληλοι, μονοθελιστική ανία, Symantics, Cybernics, Globalisation, Άνθρωποι, Άνθρωποι φωνάζεις, πού είναι οι Ανθρώποι;
Καλά που έχεις Ρασούλη και Ελληνοξεχνάς!
Δεν μπορούμε να κρίνουμε το παρελθόν που δεν υπήρξαμε και δεν ήμασταν εκεί,
δεν μπορούμε να δούμε το παρόν αν δεν είμαστε και δεν υπάρχουμε εδώ,
δεν μπορούμε να φτάσουμε το μέλλον αφού δεν θα είμαστε και δεν θα υπάρχουμε πάλι.
Μπορούμε όμως να προσδοκούμε στο μέλλον όταν το παρελθόν και το παρόν μας ανήκει.
Φως έλα,
εγώ η Θεσσαλονίκη σε καλώ
και μύθους σου προσφέρω!



[Κανένας Θεός δεν απάλειψε Αντώνιον] / Σάκης Ευθυμίου
Στον αγαπημένο μου Αντώνη, Νοέμβριος 1994

Κανένας Θεός δεν απάλειψε Αντώνιον
μάλλον κόπηκαν οι δεσμοί της καταβολής
μιας μαγικής λέξης που έμεινε πίσω στο χρόνο
τότε που είμασταν παιδιά ακόμα.
Τι ωφελεί τώρα να τα θυμάσαι
έτσι κι αλλιώς

οι λέξεις έχασαν την αξία που είχαν τότε που κάναμε όνειρα.
Τώρα ο Σίσσυφος ανεβάζει την πέτρα από συνήθεια
μη θέλοντας τίποτ’ άλλο, παρά μόνο αυτό.
Αν του πάρουν την πέτρα θα μείνει εκεί
στη ρίζα του βουνού να κοιτάει σα χαμένος
και να προσπαθεί να θυμηθεί μιαν όμορφη στιγμή
που να μην την πρόδωσε.
Σ’ αυτόν τον καιρό
ούτε ν’ απολογηθεί θέλει κανείς γι’αυτά που δεν έκανε.
Φοβάται μόνο όταν βραδιάζει
τότε που έχει λιγες δικές του στιγμές
μη μπορώντας να ονειρευτεί.


Ο Τρύφων Συμάδης διάβασε ποιήματα του Γιάννη Τσολακίδη, της Αννίτας Χατζίκου και απήγγειλε δικά του. Τα e-mail δεν δουλέψανε ακόμα, όμως το ίδιο βράδυ, πάνω σ’ ένα τραπέζι του Ελιξίριου, δούλεψε ένα ατίθασο στυλό και έφτιαξε ένα όμορφο ποίημα:


Γιάννης Τσολακίδης
/ Άλλοθι

Σ’ ένα φυλάκιο μακρινό
ο χρόνος πολεμά την ξαστεριά.
Πίσω στην πόλη τη μεγάλη
οι αντοχές πολεμούν το χρόνο.
Οι λέξεις πέτρες γίνονται
μα τη σφεντόνα την κρατά η νύχτα.
Αλάτι υγρό κατρακυλά στο μέτωπο,
για να ’χουν άλλοθι τα μάτια.
Τα μάτια δακρύζουν κάπου-κάπου
να καλοπιάσουνε το νου.
Οι ενοχές πρόθυμα θυσιάζονται
για ν’ αθωωθεί η ψυχή.

Αν θέλεις ν’ αντέχεις στην αγάπη
πρέπει να μάθεις να πέφτεις.


Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007

Τι είναι, πια, φυσικό;

Εφημερίδα Αγγελιοφόρος, Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007

Μια μικρή είδηση, από αυτές που προσπερνάει το μάτι καθώς ψάχνει να σκαλώσει κάπου αλλού.
Εκεί όπου θα υπάρχει ενδιαφέρον.
Ζουμί.

Nature.
Έτσι ονόμασε ο φωτογράφος την επόμενη εικόνα.
Φυσικά, φυσικότατα, αγκιστρώνει πάνω της τα βλέμματα των παληκαριών η χαμηλοβλεπούσα όμορφη.



Φωτογραφία: Marc Bader


Τι είναι, πια, φυσικό;

Να προσπερνάμε το θάνατο και την απόγνωση;
Ν’ αποζητούμε την ομορφιά;

Και τα δυο;

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

Αφισάκια για το κίνημα στην Εκπαίδευση









Μια ακόμα συνιστώσα του κινήματος που αναπτύσσεται με αφορμή το Νόμο, πια, για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Δεκάδες αφισάκια με χιούμορ, με οργή, με ταλέντο.
Δεν μπορεί να συμπιεστεί στις διαστάσεις μιας κουκούλας η κάθοδος των πολιτών στους δρόμους για την έκφραση πολιτικής άποψης.


http://indy.gr/newswire/enimerosi-gia-tin-foititik-poreia-stin-athna-8-marti/02.jpg_2/view

Πώς γίνεται και, παρά τις γκρίνιες μας και την κριτική μας στους ανεπαρκείς συνδικαλιστές, γελάει το χειλάκι μας σε τέτοιες πορείες κι ας λένε αηδίες τα παπαγαλάκια από δω κι από κει, κι ας κυνηγάνε οι κάμερες τα «επικοινωνιακά στιγμιότυπα» με κουκούλες αμφιβόλου προελεύσεως.
Εμείς εκεί.
Τώρα εκεί.

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Ταιριαστά θολή εικόνα


Valencia, 2007. Προσφορά στο τσαλίμι από τον ποιητή Σωτήρη Παστάκα.

τσίγκινη

τρυφερότητα

αιωρείται

σπονδή στη φθορά

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Ο Γιάννης Βούρος στον Ιανό


Ένας εξαίρετος ζωγράφος εκθέτει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αξίζει μια επίσκεψη.

Πορτοκαλί συναγερμός


Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 7.3.2007

Η Μέι Μακ Κέιν γράφει ποιήματα επειδή τη ρήμαξε η ξηρασία.

Δεν είναι απαραίτητο να σας συμβεί κάτι ανάλογο, για να γράψετε κι εσείς.

Εσάς μπορεί απλώς να σας φέρει τα πάνω κάτω ο έρωτας, μπορεί να σας ταρακουνήσει το γαλάζιο τ’ ουρανού, να σας ανταριάσει ο λυγμός του φίλου ή να σας ψιθυρίσει στ’ αυτί η απλή μοναξιά, να σας κλείσει το μάτι ο χρόνος που περνάει.

Ό,τι και να σας έσπρωξε στο γράψιμο, μοιραστείτε το μαζί μας.

Ελάτε μ’ ένα ποίημα!

Όσοι νιώθουν κοντά στην προσπάθεια ας πυκνώσουν την επικοινωνία επειδή τις επόμενες ημέρες πρέπει να γίνουν και χειροπιαστά πράγματα, όπως: διαθεσιμότητα φωνών, εμπλουτισμός του καταλόγου με τα ηχογραφημένα ποιήματα για την συγκρότηση της play list της βραδιάς, και άλλα πράγματα τεχνικής φύσεως.

Ήρθε η ώρα των e-mails και των τηλεφώνων ου μην και του καφέ για να τα πούμε κι εκ του σύνεγγυς, τουλάχιστον οι δηλώσαντες μέσα.

Σάββατο, Μαρτίου 03, 2007

Το έγραψες; Διάβασέ το μας. Το λέει κι ο Κούντερα


Αγαπητή μου, ο Μίλαν Κούντερα το έγραψε στο «Η ζωή είναι αλλού», πως αν το ποίημα είναι πραγματικό ποίημα πρέπει να διαβαστεί κι από κάποιον άλλο˙ μόνο τότε θ’ αποδείξει πως δεν είναι κρυπτογραφικό ημερολόγιο, πως μπορεί να ζήσει τη δική του ζωή, ανεξάρτητα από αυτόν που το έχει γράψει.
Μην κατεβάζεις το κεφάλι. Κι εσύ και όσοι γράφετε. Ελάτε μ’ ένα ποίημα λοιπόν. Για να το διαβάσετε ή να το ακούσετε. Για να το μοιραστείτε. Για να το γευτείτε.
Η ποίηση είναι ομορφιά.
Έμαθα πως έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται ποιήματα και ποιητές.
Αν, παρόλα αυτά, ντρέπεσαι να εκτεθείς, αλλά θέλεις ν’ ακουστεί το ποίημά σου, τώρα είναι ο κατάλληλος χρόνος να επικοινωνήσεις. Μέσα στη επόμενη εβδομάδα θα αρχίσουν οι ηχογραφήσεις.
Το έγραψες και δεν μπορείς να το διαβάσεις; Δώστο να το διαβάσουν άλλοι.
Βλέπεις υπάρχουν κι εκείνοι που δεν γράφουν αλλά εκτιμούν αυτούς που το κάνουν.
Ακούς καλέ... σου μιλάω...
Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2007

Μια έξυπνη ιδέα για ένα πολύ καλό βιβλίο



Ένα δελτίο τύπου κυκλοφορεί για μια πρωτότυπη εκδήλωση με θέμα το βιβλίο του Σάκη Σερέφα, Θα γίνω ντιζέζ:

Το πούλμαν του εγκλήματος βάζει μπρος.

Παλιό αίμα κολλά στις ρόδες του
και το φονικό του βιβλίου Θα γίνω ντιζέζ του Σάκη Σερέφα
κυλά μπρος στα μάτια σου μέσα στη σαλονικιώτκη νύχτα.
Απ’ τα παράθυρα του πούλμαν περνά η τοπογραφία του εγκλήματος
και το τζάμι θολώνει...

ΣΤΑΣΕΙΣ
1η Το μοιραίο ξενοδοχείο και το δωμάτιο 9 του φόνου που βλέπει στην Εγνατία.
2η Η υπόγεια ταβέρνα «Ο κάτω κόσμος» στον Βαρδάρη όπου δείπνησε το ζεύγος λίγο πριν από το φόνο.
3η Το ξενοδοχείο της δολοφονημένης κοπέλας κάπου στον Βαρδάρη. Κανείς δεν τη θυμάται.
4η Το νεκροτομείο και ο ιατροδικαστής που σκύβει πάνω από το πτώμα. «Λιωμένο βούτυρο» ψιθυρίζει.
5η Το κελί του δράστη στην τότε Γενική Ασφάλεια όπου σήμερα κάποιοι νεαροί μαθαίνουν κομπιούτερ.

Ηθικός αυτουργός της δολοφονικής περιπλάνησης οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Ξεναγός οι φωνές ηθοποιών που ζωντανεύουν το φοβερό βιβλίο,
ενώ μέσα στο πούλμαν θα είναι και ο συγγραφέας. Όχι πάντα σιωπηλός...

Γιατί ο φόνος δεν παλιώνει ποτέ.
Ένα φονικό δεν είναι ποτέ μπανάλ!
Δεν σε αφήνει να το προσπεράσεις. Ούτε πεζός ούτε με πούλμαν.
Κι εσύ μπορείς να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας, αν τολμάς.
Αρκεί ν’ ανέβεις…

Αναχώρηση τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, 16 Μαρτίου 2007,
μπροστά από το κατάστημα των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ,
στην οδό Ολύμπου 81, Θεσσαλονίκη.
Η περιπλάνηση θα διαρκέσει μία ώρα.
Για μια θέση στο μοιραίο πούλμαν τηλεφώνησε στο 2310 250075.
Οι 50 πρώτοι τολμηροί θα χωρέσουν.«Εισιτήριο» 5 ευρώ και δώρο ένα βιβλίο (ως επιβράβευση θάρρους!).

Επειδή το βιβλίο είναι καταπληκτικό, επειδή ο Σάκης είναι γκαρντάσι που δουλεύει την πένα συστηματικά και με ασίγαστο πάθος, το τσαλίμι, αν έμπαινε στο πούλμαν θα έπιανε δύο τουλάχιστον θέσεις, κουνάει το μαντήλι του για κατευώδιο και εύχεται από καρδιάς καλή πορεία.