Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2007

Δημοκρατία

Τα παιδιά του προσφυγικού οικισμού, μόλις τελείωναν το δημοτικό σχολείο κοντά στα σπίτια τους, κατέβαιναν στο κέντρο της μεγάλης πόλης για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Μέχρι που σκόρπισαν τα χώματα της τούμπας όπου γίνονταν οι φριχτές εκτελέσεις και στη θέση της άρχισε να υψώνεται ένα μεγάλο σχολείο. Το γυμνάσιο, που μάζευε στις τάξεις του για τα επόμενα δέκα χρόνια, παιδιά απ’ όλες τις δυτικές συνοικίες της μεγάλης πόλης. Δέκα χρόνια, εφτά από τα οποία, ήταν και πάλι μαύρα. Όχι τώρα από ξένους κατακτητές μα από ντόπιους δικτάτορες.
Η χώρα μπήκε στο γύψο και το νέο σχολείο έπρεπε να συνταιριάξει την ορμή όλων των παιδιών που μεγάλωναν στα δυτικά της μεγάλης πόλης με την ασφυκτική πειθαρχία που ήθελαν να επιβάλλουν οι άνθρωποι με τα σκούρα σακάκια και τα μαύρα γυαλιά.
Οι μαθητές αυτού του σχολείου διέπρεπαν σε όλα. Επιστήμονες, αθλητές, καλλιτέχνες, πολιτικοί βγήκαν από τις αίθουσες με την λαδομπογιά στους τοίχους. Θες γιατί ήταν καλοί μαθητές και δάσκαλοι, θες γιατί ήταν κόσμος πολύς κι όλο και κάποιος πρόκοβε, σημασία έχει πως οι επιτυχίες ήταν συχνές. Πανελλήνια σχολικά πρωταθλήματα, λαμπρά τουρνουά στο γήπεδο με την άσφαλτο και τις τσιμεντένιες κερκίδες κάθε του Αγίου Δημητρίου, πρωτιές στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο.
Άτομα από τα δυτικά αυτά χώματα διακρίθηκαν και τα ονόματά τους έγιναν γνωστά σ’ ολόκληρη την χώρα για τα επιτεύγματά τους. Ο γύψος συνέχιζε να κρατάει την χώρα ακίνητη. Όχι όμως τα παιδιά της. Εκείνες οι τσιμεντένιες κερκίδες γέμισαν ένα πρωινό από όλα τ’ αγόρια της Έκτης τάξης που είχαν κουρέψει με την ψιλή μηχανή τα κεφάλια τους και αρνιόντουσαν να μπούνε στις τάξεις τους. Οι αφορμές για το ξέσπασμα αυτό ήταν πολλές μα ο λόγος ήταν ένας. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και οι αυθαιρεσίες των χουντικών με τα σκούρα κουστούμια και τα μαύρα γυαλιά δεν θα περνούσαν πια τόσο εύκολα. Η σπίθα άναψε. Οι τοπικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν την επομένη μ’ ένα θεαματικό πρωτοσέλιδο. Τέλος πια στο εξευτελιστικό μέτρημα του μήκους της τρίχας κάθε πρωί από τον βλοσυρό και αγενή γυμνασιάρχη.
Τα γυμνά κεφάλια των παιδιών του γυμνασίου της προσφυγικής συνοικίας, έδωσαν την θέση τους στα πρωτοσέλιδα, στις μακριές τρίχες των φοιτητών που άρχισαν να συγκεντρώνονται στις σχολές τους και να ζητάνε ελεύθερες εκλογές στους συλλόγους τους. Ο γύψος άρχισε να θρυμματίζεται. Τα τεθωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα μπήκαν στα πανεπιστήμια. Νέα ονόματα προστέθηκαν στον μεγάλο κατάλογο των θυμάτων της βίας. Τα τελευταία, εύχονταν όλοι.

Από τον επόμενο κιόλας χρόνο, παράνομα ακόμη αφού πέρασαν πολλά χρόνια για να γίνει εκείνος ο ξεσηκωμός σχολική γιορτή και μέρα μνήμης, τα παιδιά του γυμνασίου άρχισαν να τιμούν την εξέγερση. Την ημέρα που συμπληρωνόταν χρόνος από τα αιματηρά γεγονότα που σήμαναν την αρχή της μεταπολίτευσης, οι μαθητές του γυμνασίου που στήθηκε στη θέση της φριχτής τούμπας των εκτελέσεων, πήραν τον δρόμο που οδηγούσε στο κέντρο της πόλης, τον ίδιο τον πανάρχαιο δρόμο που ένωνε την μεγάλη πολιτεία με όλον τον κόσμο και βουβοί πορεύτηκαν μέχρι το Πολυτεχνείο για ν’ αφήσουν λίγα λουλούδια.
Σ’ αυτήν την πορεία έσκυψε ένας μαθητής και έβγαλε από τα χώματα ένα χαλασμένο μικρό αυτοκινητάκι και το έσφιξε στην χούφτα του. Αργότερα, στο σπίτι του, το έβαψε με τα στρατιωτικά χρώματα της παραλλαγής και το φυλάει ακόμα στο συρτάρι του σαν ένα από τα πιο πολύτιμα προσωπικά του αντικείμενα.

Οι γύρω συνοικίες μεγάλωναν κι αυτές και άρχισαν να κτίζουν τα δικά τους σχολεία. Το γυμνάσιο άρχισε να ξεσκίζει τις σάρκες του. Πρώτα χωρίστηκε στα δύο, μετά χωρίστηκε σε γυμνάσιο και λύκειο, κατόπιν έπαψε να είναι αρρένων και έγινε μικτό, πιο ύστερα έπαψε να αριθμείται με τα σχολεία της μεγάλης πόλης αφού απέκτησε και η συνοικία τον δικό της κατάλογο σχολείων.
Οι θρυλικές αναμετρήσεις των δύο πρώτων κομματιών του, στο βόλεϊ και στα μονόζυγα της αυλής που άρχιζαν μόλις τελείωνε η πρωινή βάρδια του ενός σχολείου και τελείωναν μόλις άρχιζε η απογευματινή βάρδια του άλλου σχολείου, ανήκουν στο παρελθόν. Στο ίδιο παρελθόν που η διαδρομή από την μακρινή γειτονιά του μαθητή της διπλανής συνοικίας μέχρι το γυμνάσιο μετριόταν με τον χρόνο ζωής μιας σοκολάτας αμυγδάλου. Η ιεροτελεστία άρχιζε στο περίπτερο του δημόσιου δρόμου που ένωνε τις δύο συνοικίες, διαρκούσε σε όλον τον ποδαρόδρομο ανάμεσα στα τουρκόσπιτα που βρίσκονταν δίπλα στον χείμαρρο και τελείωνε στην αυλή του σχολείου. Τότε που ένα τελευταίο αμύγδαλο γυρόφερνε ανάμεσα στα δόντια μέχρι να διαβούν τα πόδια το κατώφλι και να πέσει η μοιραία δαγκωνιά που θα σήμαινε την έναρξη μιας ακόμη σχολικής ημέρας.

Ο μαθητής εκείνος που μάζεψε το αυτοκινητάκι και έγλειφε την σοκολάτα, μεγάλωσε πια, σπούδασε κι αυτός και τα ‘φερε έτσι η ζωή και βρέθηκε δάσκαλος στις ίδιες αίθουσες. Αναζήτησε με συγκίνηση ο,τιδήποτε θα του θύμιζε το παρελθόν. Κάποια φωτογραφία, ας πούμε. Και ανακάλυψε πως όλο το παρελθόν είχε καεί από κάποιον δημοκράτη συνάδελφο που δεν άντεχε να έχει ούτε στο συρτάρι του την φάτσα του χουντικού προκάτοχού του. Η δημοκρατική λαίλαπα που σάρωνε τα τελευταία χρόνια την χώρα, σάρωσε και τα χνάρια όλων των παιδιών που μεγάλωσαν στα δυτικά της μεγάλης πόλης, ξόρκισαν με την χαρά τους την φρίκη της τούμπας των εκτελέσεων και φώτισαν με τα ξυρισμένα κεφάλια τους τα σκοτάδια των σκούρων κουστουμιών και των μαύρων ματογυαλιών.


Υ.Γ. Το διήγημα αυτό ανήκει στη σειρά "Ιστορίες απ' τα χώματα" και δημοσιεύτηκε στο περ. «Δυτικώς» της Θεσσαλονίκης (Άνω Ηλιούπολη), την άνοιξη του 2003. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι τόσο πραγματικά όσο ακριβώς και φανταστικά.
Η περίοδος που διανύουμε είναι προεκλογική και κάποιοι ντούροι «δημοκράτες» και «δημοκράτισσες» μιλάνε με στόμφο για την παλιά αμετανόητη δεξιά υπερφαλαγγίζοντας ακόμη και μπαρουτοκαπνισμένους αριστερούς. Ένας τέτοιος «δημοκράτης» καθηγητής γυμνασίου κάνοντας, εκ των υστέρων, αντίσταση έκαψε και έσκισε όλο το φωτογραφικό αρχείο του Στ΄ Γυμνασίου Αρρένων με τις νίκες των αθλητών μαθητών, επειδή φαινόταν και ο χουντικός καθηγητής. Αυτός ο λαμπρός εκπαιδευτικός έγινε διευθυντής επί ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει επί ΝΔ και διδάσκει ήθος και αδιαπραγμάτευτη σγωνιστικότητα.
Ας είναι αυτή η αναδημοσίευση, μια συμβολή στην αντιμετώπιση του δικομματισμού. Ψήφο σε κόμματα που δεν κινδυνεύουν, ακόμα, να κυβερνήσουν. Για να ισχυροποιήσουμε την μόνωση -κατά Λαζόπουλο, 4.9.2007- στο σπίτι μας αλλιώς θα μας πνίξει η διάβρωση και η σαπίλα των αυτοδύναμων.
Η φωτογραφία είναι από το Indymedia Athens

7 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τώρα να ζητήσω όνομα (με προκαλείς...) Τηλ μου ή στείλε μέλ'. Θέλω να μάθω, θα έχει πολύ πλάκα.

tsalimi είπε...

Μεγαλύτερη σημασία από το όνομα, Δείμε, έχει η πράξη και η «επιβράβευσή» της.
Όταν κεράσεις τσίπουρο θα μάθεις περισσότερα.

Ανώνυμος είπε...

tsalimie, κερνάω κι εγώ τσίπουρο στην ομήγυρη, αν και είμαι σίγουρος και για το"δημοκράτη" αλλά και για τον χουντικό.
Πέτρος από τη παλιά Ηλιούπολη

Ανώνυμος είπε...

Ax bre Spyro ti mas kamneis...τι μας θυμίζεις.
Είμαι σε εποχή με πολύ δουλειά (ξέρεις... εγγραφές, νέα τμήματα, κλπ) γι αυτό επιφυλάσσομαι γι αργότερα να σου στείλω φωτογραφίες, θύμισες και μνήμες από το παλιό 6ο.
Μπορεί αυτός να έκαψε τις φωτογραφίες,όμως τις "φωτογραφικές μας μνήμες" δε μπορεί να τις αγγίξει κανένας.Μόνο ο θάνατος.
Πέτρος από τη παλιά Ηλιούπολη

tsalimi είπε...

Πέτρο, δεκτή η προσφορά. Όταν χαλαρώσεις τους ρυθμούς σου, δώσε σήμα.
Τον «χουντικό» μάλλον τον μαντεύεις σωστά. Τον άλλον μάλλον δεν τον γνώρισες.

Ανώνυμος είπε...

Θαρρώ πως έχω το βιβλίο του ή κάνω λάθος;

tsalimi είπε...

Κάνεις λάθος. Ο συγκεκριμένος δεν έχει γράψει κανένα βιβλίο.