Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Οι λέξεις των μονολόγων

Πίνακας του Παύλου Σάμιου, από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα
λέξεις, κουβέντες του αέρα.
Μου γύρισαν πίσω πολλές.
Αντίποινα θαρρείς
που τις ξεστόμισα εύκολα
κι αυτές
ξεχύθηκαν, οι άμυαλες,
με ταχύτητα σε μονολόγους.
Κομπάζοντας, χαθήκαν.
Νόμιζα.

Όμως όχι.
Γυρνάνε πίσω πότε πότε.
Με πετυχαίνουν χειμώνες στο καφενείο
με το μπλε χαρτί στα τζάμια,
να κάθομαι δίπλα στη σόμπα.
Άηχες,
ξεκομμένες από κάθε διάλογο,
τρυπώνουν ανάμεσα στο σπασμένο πόδι
και το πυρωμένο μαντέμι.
Απόμαχες κι αυτές
γεύονται το βουβό αλισβερίσι˙
τη θέρμη να γλυκαίνει τον πόνο.

Έτσι ανεβαίνω, πια, τις ώρες μου.

Υ.Γ.
Οι λέξεις που μου εμπιστεύτηκε ο/η paraxeno είναι οι κόκκινες στο κείμενο. Τις μπόλιασα με δικές μου. Ελπίζω να κάνουνε καλή παρέα.


Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Ένας πεντοζάλης μαραθώνιος



Μια ξεχωριστή τροπή παίρνει το παιχνίδι με τις σκυτάλες στο διαδίκτυο.
Έριξε μια ιδέα ο/η paraxeno και η ανταπόκριση ήταν άμεση. Ζήτησε πέντε λέξεις. Τις έδωσαν πολλοί. Ανάμεσά τους και το τσαλίμι. Εξ άλλου το blog της βρίσκεται ανάμεσα σ’ εκείνα που μ’ αρέσει να διαβάζω.
Ανταποκρίνεται, ακόμη, με περισσή ετοιμότητα και υψηλό επίπεδο λεκτικής συναλλαγής.

Οι λέξεις που έρριξα στο κατώφλι της: χρόνος, χρώμα, χώμα, χορός, χαρά.

Το κείμενο που έβαλε να λάμπει στην οθόνη της: Το ζωάκι και τα παχύδερμα (οι λέξεις από tsalimi)...


Γίνονται όλο και καλύτερα τα παιχνίδια που στολίζουν τη blog-ο-ζωή μας. Όλο και καλύτερα. Παράξενα καλύτερα.

Τσαλιμίου δεκάλογος περί Θεσσαλονίκης

Μια ωραία παρέα φαίνεται να σκάει μύτη στην blog-ό-σφαιρα και του τσαλιμιού από εξ ανέκαθεν του αρέσουν οι παρέες. Τρούπωσα, λοιπόν.

Όλα καλά ρε, όλα καλά,

που λέει κι ο Τάκης στην πιο αισιόδοξη ατάκα του στην αρχή της ταινίας «Η ψυχή στο στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη. Μετά άρχισε το πατιρντί.

Όλα καλά, λοιπόν.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Είναι αθώα η μεθαδόνη;


Την αφίσα την ανέβασε στα εκπληκτικά Καπέλα στα φώτα η RaZzMaTaZz με το κείμενο:

Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στα παιδιά από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων που είχαν τα @@ να βγάλουν τέτοια αφίσα.
Το θέμα της τοξικοεξάρτησης και της αντιμετώπισης με υποκατάστατα είναι τεράστιο και δεν εξηγείται -ούτε απορρίπτεται- με δυο αράδες, αλλά οι κινήσεις προς την κονόμα ή το σκεπτικό "μαντρώστε τους να μην τους βλέπουμε/ ναρκώστε τους να μην ενοχλούν" ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περνάνε στο ντούκου.

Την αναδημοσιεύω για ν’ αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά περί προγραμμάτων και πολιτικών για τα ναρκωτικά. Δεν είναι στο απυρόβλητο η πολιτεία και οι επιλογές της. Η αφίσα θίγει το πρόγραμμα χορήγησης στην ουσία του. Εμείς εδώ στη Σταυρούπολη βιώνουμε τις παρενέργειες και υφιστάμεθα τις παράπλευρες συνέπειες της κακής εφαρμογής του προγράμματος.
Ας μην είμαστε τόσο ευκολόπιστοι!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Ελάτε μ’ ένα ποίημα / Νεώτερη ανακοίνωση




Είμαστε έξι και ξεκινάμε. Όσοι προστεθούν στην πορεία είναι ευπρόσδεκτοι.
Περιγραφή της εκδήλωσης:
* Εμβόλιμα στο μουσικό πρόγραμμα του μαγαζιού, ακούγονται ποιήματα, διαβασμένα είτε από τους ίδιους τους ποιητές, είτε από άλλους ποιητές ή ηθοποιούς, είτε από απλούς αναγνώστες.
-Εμείς οι έξι, βοηθάμε ως εξής: Δεχόμαστε σχόλια στα blogs μας και καταθέτουμε τη δική μας σερμαγιά. Δηλώνουμε δηλαδή ποιων ποιημάτων ή ποιων ποιητών διαθέτουμε ηχογράφηση καθώς και το είδος του μέσου (LP, cd, κασέτα). Παροτρύνουμε μέσω μιας ανακοίνωσης στο blog μας την αντίστοιχη κατάθεση από τους επισκέπτες μας ή τους φίλους μας. Επίσης μπορούν να δηλώσουν αν προσφέρουν τη φωνή τους για πιθανές ηχογραφήσεις κι αν διατίθενται να εκτεθούν ως αναγνώστες. Εγώ, αριστερά του κειμένου, έβαλα κάτι αυτοσχέδιο που παραπέμπει στα σχόλια αυτού του post για δηλώσεις συμμετοχής. Όσοι γουστάρουν και παλεύουν με κώδικες μπορούν να το κάνουν ελκυστικό και λειτουργικό για να το κρεμάσουμε όλοι μας. Ελήφθει; Over!
* Αν κάποιος από τους θαμώνες θελήσει να διαβάσει ένα ποίημα δικό του ή της αρεσκείας του, μπορεί να το κάνει σε οποιαδήποτε στιγμή της νύχτας.
- Θα είμαστε εκεί για τεχνική και ηθική υποστήριξη. Θα είναι ίσως από τις καλύτερες στιγμές, το να σηκωθεί κάποιος ή κάποια, να βγάλει από την κωλότσεπη το διπλωμένο χαρτάκι, να το ξετυλίξει και να διαβάσει. Το κάνει μόνο όποιος γουστάρει. Καλό θα είναι να έχουμε από πριν μια εικόνα αλλά και το αυθόρμητο έχει την γοητεία του και θα το ενθαρρύνουμε. Οι πρώτες κουβέντες που έκανα δείχνουν ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που λαχταράει κάτι τέτοιο.
* Ένα ή περισσότερα δρώμενα-εκπλήξεις.
- Καλή η αυτοδιαχείριση αλλά και η οργάνωση προσφέρει σιγουριά. Θα υπάρξουν μερικά ολιγόλεπτα δρώμενα, μουσικά ή θεατρικά. Έγιναν ήδη κάποιες επαφές. Λεπτομέρειες γι’ αυτά μόνον εκ του σύνεγγυς ή έστω δια e-mail.


Επί πλέον:
α) Θα υπάρξει συννενόηση με τον dj του καταστήματος ώστε η μουσική εκείνης της βραδιάς να μην προσκηνύσει την εύκολη λύση των μελοποιημένων ποιημάτων, εκτός φυσικά ελαχίστων εξαιρέσεων.
β) Η αφίσα που λάμπει πάνω πάνω είναι ό,τι καλύτερο μπόρεσα να κάνω εγώ. Δεκτές οποιεσδήποτε αλλαγές, παρεμβάσεις. Ό,τι είναι να γίνει όμως πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι και το Σαββατοκύριακο για να τυπωθεί και να παίξει κι αυτή το ρόλο της.
γ) Την τελική αφίσα ή μικρότερο banner-άκι καλό θα είναι να τα προβάλλουμε στα blogs μας για λίγες ημέρες και να τα στείλουμε e-mails σε περιοδικά, ραδιόφωνα, φίλους και blog-ερς.
δ) Αν ξέχασα κάτι, θα επανέλθω.


Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς και
καλή Σαρακοστή.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Ελάτε μ’ ένα ποίημα / ρελάνς στη γνωστή πυραμίδα


Έκανε την πρόσκληση ο Δείμος του πολίτη για τη συμμετοχή στο γαϊτανάκι των πέντε πραγμάτων που με αφορούν και μ’ έφερε σε δύσκολη θέση. Όχι τόσο για την εξομολόγηση αλλά για δύο άλλα πράγματα. Πρώτον, με πρόλαβε αφού ήθελα να απευθύνω αυτές τις ημέρες μια δική μου πρόσκληση που δεν φιλοδοξεί να κάνει το γύρο του blog-ο-χωριού, αλλά απλώς το γύρο της γειτονιάς. Δεύτερον, οι blog-ερς των οποίων θα ήθελα να μάθω κάποια εσώψυχα ήδη πήραν την σκυτάλη και έτρεξαν.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, τον ευχαριστώ και ανταποκρίνομαι συνδυάζοντας αυτό που ήθελα μ’ εκείνο που με βρήκε.


1. Τα πρώτα μου ποιήματα γεννήθηκαν πριν 26 χρόνια, μετά από μια ερωτική σφαλιάρα και στόχο είχαν να φέρουν στο φιλότιμο την άσπλαχνη που με παράτησε. Δεν πιάσανε τόπο, τα έσκισα μπροστά της μα όταν έφυγε, έσκυψα, τα μάζεψα και τα έχω ακόμα κολλημένα με ζελοτέιπ. Στο κάτω κάτω δικά μου ήταν.
2. Μετά από ένα χρόνο δημοσίευσα τα πρώτα μου ποιήματα στο περιοδικό Διαγώνιος, το οποίο είχε την ηλικία μου. Πρώτο τεύχος έβγαλε το 1958. Νεανικά, ερωτικά. Το δεκαεξάλιδο με τα κομμάτια μου, από το τυπογραφείο του Νίκου Νικολαϊδη στην Τσιμισκή το λάτρεψα.
3. Στο ίδιο τυπογραφείο έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο, το 1986 και ήταν φυσικά μια ποιητική συλλογή. Τρύπωσε ανάμεσα στα ερωτικά και η μοτοσυκλέτα για να με συνοδεύει μέχρι σήμερα. Τίτλος από τραγούδι του Tom Waits που με συγκλόνισε στα δύσκολα χρόνια της ερωτικής μου -όπως νόμιζα τότε- κατάρρευσης.
4. Ακολούθησε μετά από τέσσερα χρόνια το δεύτερο ποιητικό μου βιβλίο και μετά, για πολλά χρόνια, ποίηση μόνο διάβαζα. Ξεμπέρδεψα, έλεγα. Έγραφα άλλα πράγματα, έκανα οικογένεια και πέρασα καλά. Περνάω ακόμα δηλαδή, φτου, φτου!
5. Το 2005 ξεπήδησε ένα τρίπτυχο ποίημα, που θα φιλοξενηθεί στο περιοδικό Εντευκτήριο στο πρώτο τεύχος του 2007. Ουσιαστικά όμως, η ποίηση ξαναμπήκε στη ζωή μου από το τέλος του 2006, όταν καποια ήσυχα πρωινά στο καφέ Ελιξίριο, βγήκαν μερικά ακόμη ποιήματα και η περιπέτεια ξαναρχίζει.


Πού το πάω; Όπως λέει η, πρόχειρη, αφίσα που σκάρωσα η ιδέα είναι να γιορτάσουμε τη φετεινή Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης στη Σταυρούπολη όσοι αγαπάμε την ποίηση από όλη τη Θεσσαλονίκη.
Όποιος θέλει να συμμετέχει με κάποιο τρόπο στο στήσιμο της βραδιάς είτε με ιδέες, είτε με παραγγελιές για τα ποιήματα που θα ήθελε να τον συντροφέψουν εκείνη τη νύχτα ας επικοινωνήσει με σχόλιο ή e-mail είτε στο παρόν post είτε σε κάποιον από τους πέντε που θα προτείνω οσονούπω για να πάρουν τη σκυτάλη και να πουν τη γνώμη τους για την ιδέα. Τα παιδιά του καφέ Ελιξίριο είναι σύμφωνα. Δε μένει παρά να το υποστηρίξουμε κάποιοι από τα blogs για να γίνει πραγματικότητα.
Ο Δείμος του πολίτη που μου πέταξε το μπαλλάκι έχει μια στήλη που την ονομάζει «εις ποίησιν» και του προτείνω να συνδράμει.
Ο michalakis συνεχίζει τις «ανθολογίες» του με ευαισθησία και ευρύτητα επιλογών.
Η magica, εκτός των άλλων, έχει μια πρόσφατη τρυφερή και αισθαντική ποιητική κατάθεση.
Ο ANemos και Η καλύβα ψηλά στο βουνό, χωρίς να τους ξέρω, μου δίνουν την εντύπωση πως δεν θα τους αφήσει ασυγκίνητους μια τέτοια πρωτοβουλία.
Δεν είναι ακριβώς η τεχνική της πυραμίδας αυτή που υιοθετώ, αλλά έτσι μου βγαίνει τώρα.
Θα υπάρξει νεώτερη ανακοίνωση μετά από την -αναμενόμενη- εκδήλωση προθυμίας για τον καλύτερο συντονισμό μας.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

Και εις άλλα με υγείαν

Κύριε πρόεδρε,
παρακαλούμε να εισηγηθείτε τη συζήτηση και λήψη απόφασης α) για την αλλαγή του ονόματος του περιοδικού του Δήμου από ΠΟΛΗ σε ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ. Παράλληλα με την αλλαγή του ονόματος προτείνεται η διακοπή της κυκλοφορίας των ένθετων του περιοδικού: «Το κλειδί της Πόλης» και «Στα θρανία της Πόλης» ...

Από την εισήγηση του αρμόδιου αντιδημάρχου
προς τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Σταυρούπολης
στη συνεδρίαση της Τρίτης και 13 Φλεβάρη 2007






οι κουλοχέρηδες ανέλαβαν κυβέρνηση
σίγουρα θα μας κόψουν το ένα χέρι

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου,
τρίτη έκδοση, Θεσσαλονίκη, 1998, σελ. 250

Tην εποχή που ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος περιδιάβαινε τα σχολεία της χώρας, λέγοντας ανέκδοτα, διηγήθηκε μια εξαιρετικά εύστοχη για τα ελληνικά πράγματα παραβολή. «Κατέβηκε», είπε, «ο Θεός σε μια πολυεθνική αγροτική περιοχή και ρώτησε κάθε γεωργό την επιθυμία που θα ήθελε να του ικανοποιήσει. Ο Γερμανός παρακάλεσε να του δώσει ένα άλογο, ο Γάλλος μια αγελάδα, ο Ιταλός μια κατσίκα και τελευταίος ο Ελληνας ζήτησε απλώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”».

Όπως λέγανε παλιά στα χωριά, «αντί να αποκτήσει ο καθένας τη δική του κατσίκα, [...] εύχεται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».



Τι να πω πια εγώ; Δεν μας ενδιαφέρει η ανάδειξη της κρυμμένης ομορφιάς; Δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος των πιτσιρικάδων; Η επανάσταση ξεκινάει από την αποκαθήλωση των φαύλων επιτευγμάτων της προηγούμενης διοίκησης και ως πιο φαύλα ανάμεσα στα φαύλα εντοπίστηκαν δυο περιοδικάκια που δεν πρόλαβαν να σταθούνε στα πόδια τους;
Εύγε!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

Περνάς

Περνάς σαν το αγρίμι,
της Τσιμισκή ελάφι,
του Κούδα το τσαλίμι,
το γκολ απ’ το Σαράφη.

Περνάς σαν το αγέρι,
αύρα της Σαλαμίνας,
του Φούντα το μαχαίρι,
τα μάτια της Μελίνας.

Περνάς σαν οπτασία, χνάρι ψηλά στα Κάστρα,
είσαι θεά στην Κρήνη, νεράιδα στη Χαλάστρα,
περνάς και ’γω που ξέρω, τι θέλεις και ποια είσαι,
μία ευχή σου δίνω: «σαν τα τραγούδια, ζήσε».

Περνάς πουλί χαμένο,
στο Καλοχώρι κύκνος,
βυζαντινών γραμμένο,
και του Τσιτσάνη ύμνος.

Περνάς σα μαύρη εικόνα,
φλορέτα απ’ του Μαράτου,
του Στέλιου η «ανεμώνα»,
ο «παλιατζής» του Στράτου.


Υ.Γ.
Το τραγούδι αυτό δημοσιεύτηκε, συνοδεύοντας κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στο περιοδικό Δυτικώς, [χ. α.], Άνω Ηλιούπολη, Θεσσαλονίκη, τα Χριστούγεννα του 2002.
Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει το ρεφραίν του, κάθε φορά που βλέπει ένα ξεχωριστό κορίτσι στο δρόμο. Όχι αναγκαστικά όμορφο, ούτε προκλητικό, ούτε εντυπωσιακό, ούτε απλώς χαριτωμένο. Ξεχωριστό. Στη δική μου κλίμακα ξεχωριστό. Με χάρισμα. Με άγγιγμα. Σαν γητειά που δραπέτευσε από κάποιο παραμύθι.
Επειδή υπάρχουμε καμπόσοι που ανοίγουμε παράθυρα σε γητειές και παραμύθια και ψάχνουμε ο ένας τον άλλον και επειδή μ’ αυτό το κομμάτι δεν ξεμπέρδεψα ακόμη, το ρίχνω στη blog-ο-θάλασσα σπονδή.
Εικόνα να το συνοδέψω δεν έχω. Ίσως μου φέρουν τα κύματα αντίδωρο.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Προς τα πού κοιτάει το ΨΝΘ;


Κάποτε, λίγοι τρελοί, πήγαμε μέχρι την Αγροσυκιά των Γιαννιτσών για να βρούμε τον Πάνο Θεοδωρίδη και να τον πείσουμε να έρθει μέχρι τη Σταυρούπολη και να μιλήσει για τους βυζαντινούς νερόμυλους της Πολίχνης. Μας ρώτησε αν θέλουμε να έρθει και κόσμος στην εκδήλωση. Φυσικά και θέλουμε, του απαντήσαμε. Ε, τότε να την κάνετε την εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. Μόνο έτσι θα έρθουν, είπε. Η εκδήλωση έγινε στη Σταυρούπολη και η αλήθεια των λόγων του μάλλον μένει αναλλοίωτη μέχρι τώρα.
Την είδηση την είδα στο διαδίκτυο εδώ κι εδώ και στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος της Κυριακής στις 4 Φεβρουαρίου 2007. Από την εφημερίδα είναι και η εικόνα του post.
Δεν υπάρχει σελίδα με πρόσφατα νέα στο site του ΨΝΘ. Η είδηση είναι πως η ζωγραφική της Αμαλίας Βανδέρα βρέθηκε μέσα στις 26 που διακρίθηκαν στο πλαίσιο του θεσμού Edward.
Έργα της Βανδέρα, γράφει η εφημερίδα, μπορεί κανείς να δει στο Κέντρο Ημέρας του ΨΝΘ, στη Μονάδα Πολιτιστικής Επικοινωνίας του ΨΝΘ καθώς και στο χώρο μιας επιστημονικής και εκπαιδευτικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας στο κέντρο της πόλης.
Δυο ποιητικές ανθολογίες ανθρώπων που νοσηλεύτηκαν στο ΨΝΘ τις αγόρασα επειδή ο Παναγιώτης Ραγιάς δεν τσιγγουνεύτηκε τον πάγκο στο βιβλιοπωλείο του και έβαλε πάνω πάνω ποίηση από το ΨΝΘ και όχι μόνο ευπώλητα μυθιστορήματα.
Απ’ ότι γνωρίζω στη διοίκηση του ΨΝΘ δεν συμμετέχει πια εκπρόσωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Θέλω να πω ότι η όσμωση που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ Ψυχιατρικού Νοσοκομείου και της ευρύτερης γειτονιάς που το φιλοξενεί είναι μια προίκα που, δυστυχώς, κινδυνεύει να χαθεί. Σε λίγο καιρό το ΨΝΘ θα γίνει και για τη Σταυρούπολη απόμακρο, πρώτο βήμα για να γίνει ανεπιθύμητο. Κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. Γι’ αυτό και τέτοιες ευκαιρίες είναι αμαρτία να χάνονται. Αν στα άτομα της δικής μου ηλικίας υπάρχουν ακόμα σχεδόν ρομαντικές μνήμες από γνώριμες φιγούρες να απλώνουν τα χέρια από τα κάγκελα του ΨΝΘ και να ζητάνε λίγα τσιγάρα ή λίγα χρήματα, στα δικά μας παιδιά οι εικόνες του ΨΝΘ είναι πιο σκληρές και δεν έχουν τόσο σχέση με διαννοητικές διαταραχές αλλά σκληρό και ανελέητο καπιταλισμό: εξάρτηση και καταστολή, τοξικομανείς, έμποροι και η κλούβα της Αστυνομίας. Αυτή είναι τώρα η εικονα της πρόσοψης του ΨΝΘ.
Καλή η προβολή στον Τύπο και στο διαδίκτυο. Το χνώτο του νοσοκομείου όμως με το χνώτο του Σταυρουπολίτη και της Σταυρουπολίτισας ανακατεύεται.
Υπάρχουν τρόποι να μαθαίνει και να βλέπει ο γείτονας τα λαμπρά ή λιγότερο λαμπρά επιτεύγματα των ασθενών ή των πρώην ασθενών του ΨΝΘ.
Μιλάμε πάντα για ένα ίδρυμα που έγινε γνωστό με το τοπωνύμιο της περιοχής που το φιλοξενεί και όχι με το όνομά του. Λεμπέτ για πολλούς, ακόμη και σήμερα, σημαίνει τρελλοκομείο όπως τότε πριν 62 χρόνια που κάποιος βάφτησε λεμπέτ την εφημερίδα του για να μπορεί να τα λέει έξω από τα δόντια.
Το κείμενο αυτό, αδικεί κατάφορα τη ζωγράφο και την έμπνευσή της. Ήθελα να είναι ποιητικό και σεμνό. Μα η ανέμπνευστη πολιτική με εξοργίζει τόσο που το σχόλιο εναντίον της προηγείται του θαυμασμού για την Τέχνη των ασθενών και την πρωτοβουλία των γιατρών τους.
Στο φλυτζάνι του καφέ, ελληνικού και όχι αραιωμένου προφανώς, αναζητά την έμπνευσή της η κυρία Βανδέρα και πολύ θα το ήθελα να έβλεπα αυτά που βλέπει κι αυτή αναρτημένα στην αίθουσα του ΚΕΠ, στην είσοδο του Δημαρχείου, στα ΚΑΠΗ και στο Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, στις εισόδους των σχολείων. Να σκοντάψει πάνω στην Τέχνη της κι ο ανυποψίαστος σημερινός πολίτης και να νιώσει το ΨΝΘ δικό του. Κι όταν κάθε φορά που θα πίνει τον ελληνικό του κοιτάξει λίγο παραπάνω το κατακάθι ίσως βρεθεί πιο κοντά στο ταραγμένο μυαλό που ψάχνει τη λύτρωση και στην Τέχνη όπως και στην αποδοχή.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

Στο Λεμπέτ το ΙΣΤΑΜΕ

Η φωτογραφία είναι από το http://athens.indymedia.org

Εκεί που ίσταμαι και αναμένω
πράματα και θάματα,
κατά τα προεκλογικώς ταγμένα,
από τους νέους υψηλά – εν Σταυρουπόλει, τω πάλαι Λεμπέτ- ιστάμενους,
ένα ΙΣΤΑΜΕ ενσκύπτει, με θρυλικό ονοματεπώνυμο να το ακολουθεί,
τέτοιο που συνεγείρει μνήμες και αγάπες αγνών οπαδών και καπάτσων ψηφοφόρων,
και ανοίγει μιαν ατζέντα με μελέτες κι εισηγήσεις και παλιά, αλήστου μνήμης, αοριστολογία: «από την άφιξη στην υπηκοότητα».
Παρίσταμαι σκεπτικός ανάμεσα σε λιγότερα από εκατό άτομα και δεν θέλω να γκρινιάσω μα όλο και πιο πολύ νιώθω να
διίσταμαι: εκδήλωση ουσίας για τους μετανάστες και τους νταλγκάδες τους ή σήμα καπνού προς αλλοφύλους τε και φίλους πως

εμείς οι καινούριοι,
εδώ ιστάμεθα,
του παρελθόντος διιστάμεθα
και των Ινστιτούτων –μας- συμπαριστάμεθα;


Σε καλό να μας βγει,

αλλά από τη μια να βγαίνει ο νέος δήμαρχος, φίλτατος και αγαπητός παλαιόθεν
και να εξαγγέλλει δρόμους και θεματικά πάρκα για τουρίστες μέσα στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά
και αλλαγές στη μελέτη για την αξιοποίησή του,
που του παρέδωσε με όλους τους τύπους η απελθούσα διοίκηση,
χωρίς (ο νέος δήμαρχος) να έχει καμία απόφαση του δημοτικού του συμβουλίου στα χέρια του,
πράγμα για το οποίο κατηγορούσε τους προηγούμενους
και πέρασε, με τέτοια λάβαρα, νικηφόρα από τις δύο Κυριακές του Οκτώβρη του 2006

και από την άλλη να ιστάμεθα ενεοί προ των γιάπηδων του ΙΣΤΑΜΕ

δεν ξέρω και πολλά
αλλά μάλλον κάτι μου λέει πως

ενίσταμαι.