Οι σποραδικές, γοερές, κραυγές διαταράσσουν τη βουβή ρουτίνα του μεγάλου κοιμητηρίου. Ανήκουν σε άτομα που έχασαν πρόσφατα τον άνθρωπό τους και δεν έχουν συνηθίσει την ιδέα του θανάτου˙ τρομάζουν με τις ρωγμές στο χώμα του τάφου καθώς αυτό βουλιάζει˙ εκλιπαρούν για ένα σημάδι από το νεκρό σώμα και κοιτούν απελπισμένα τη φωτογραφία˙ δε λένε να στρέψουν τα νώτα και να φύγουν˙ ανάβουν και τακτοποιούν τα κεριά.
Το σιωπηλό μελίσσι των υπόλοιπων επισκεπτών επιδίδεται μεθοδικά στην παυσίπονο λάτρα. Τα καθαρά μάρμαρα και το λάδι στα καντήλια δείχνουν την αδιάκοπη φροντίδα. Μοναδικό σημείο παραίτησης, τα πλαστικά λουλούδια σε κάποιους τάφους. Παράταιρα μα βολικά. Απέθαντα, σ’ ένα χώρο φθοράς και χαμού.
Φωτογραφίες: Marcelo Legname
2 σχόλια:
δεν μαθαίνεται η ιδεα του θανάτου φίλε μου... τρία χρόνια και βάλε περασαν και ακόμη ο ίδιος πόνος... μπορεί να μαι μόνο εγώ ετσι δεν ξέρω... :(:(
να εισαι πάντα καλά...
Ο προσωπικός σπαραγμός του καθενός, δεν έχει ημερομηνία λήξης, συμφωνώ paraxeno μου. Δεν εκφράζεται όμως πάντα γοερά.
Ευτυχώς μάλλον, γιατί πόσο ν’ αντέξει κι ο ζωντανός το θρήνο;
Η καθημερινή φροντίδα του τάφου εκτονώνει το κλάμα σε στοργή. Ανακουφίζει τον πενθούντα κι ας μην φέρνει τον αγαπημένο πίσω.
Τις ευχές μου και σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου