Ένα παραμύθι για πουλιά που μαγειρεύουν

 

Ένας σύλλογος εθελοντών πουλιών γεννήθηκε στο Κέντρο της Πόλης. Άλμπατρος με τ' όνομα.

Αυτή η συνομοταξία είναι γέννημα των δύσκολων καιρών που εμφανίζονται κάθε τόσο στον κήπο του Χρόνου όταν σηκώνονται ψηλά τα σύννεφα των Πολέμων. Κυνηγητό και ανημπόρια και δυστυχία από τους θιασώτες του Πολέμου; Και ρούχα και φαγητό και φάρμακα και χαμόγελα για όσες και όσους και όσα τα στερούνται, από τα πουλιά της Αλληλεγγύης.

Τα πουλιά στο κέντρο της Πόλης, που έκαναν λοιπόν κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, αναρωτήθηκαν αίφνης με την ψιθυριστή και προς τα μέσα τους απευθυνόμενη φωνή: δεν απλώνουμε και μια φτερούγα προς τα δυτικά;

Η φωνούλα δεν πρέπει ήταν τόσο εσωτερική αφού μια άλλη φωνούλα απάντησε από τα Δυτικά της Πόλης: και δεν φτιάχνουμε!

-Σαν τι μπορείτε να κάνετε;
-Χειροποίητη κουζίνα, σπιτικό φαγητό, μοίρασμα χέρι με χέρι, πόρτα με πόρτα.
-Ξέρετε πού;
-Αμέ! Πώς δεν ξέρουμε! Ξέμειναν οι άνθρωποι που φροντίζει ο Δήμος Παύλου Μελά χωρίς φαγητό τα Σαββατοκύριακα, δεν τα προέβλεψε τα Σαββατοκύριακα το Μέγα Πρόγραμμα που εκπόνησε η Πολιτεία. Έχουμε ονόματα και διευθύνσεις. Πετάμε;
-Πετάξτε!
-Κουζίνα Αλληλεγγύης, Δυτικά!
-Και όπου αλλού χρειάζεται!

Και πέταξαν τα πουλιά στα Δυτικά˙ μπήκαν μπροστά τα Άλμπατρος που φώλιαζαν στα μέρη αυτά της Πόλης˙ από κοντά και από δίπλα τους τα πουλιά της Πόλης Μπροστά, ήταν από μια φωλιά εκεί κοντά αυτά και σήκωσαν το μπόι τους να βοηθήσουν, κανείς και καμία μόνοι στην κρίση, τιτίβιζαν˙ σήκωσαν τον τόπο στο πόδι, μπήκαν στο φτερωτό σύννεφο κι άλλα πουλιά, μοναχικά και ατίθασα, κι εμείς κι εμείς, πληθαίνανε οι φωνούλες, κάθε Σάββατο άνοιγαν οι πόρτες σ’ έναν θάλαμο ενός παλιού Στρατοπέδου, που γνώρισε Φρίκη και Καταστροφή και που τώρα αλλάζει μορφή και θέλει ο κόσμος που περπατάει στα χώματά του να μην πηγαίνει, όπως κάποτε, προς τον Θάνατο και την Εξόντωση αλλά στη Ζωή και την Ελπίδα, την Αλληλεγγύη και το Νοιάξιμο του άλλου.

Ανακατεύτηκαν τα φτερουγίσματα και τα τιτιβίσματα, πουλιά πολλά πουλιά μπήκαν στο παιχνίδι, ένα παιχνίδι στο οποίο όλα τα πιόνια κέρδιζαν μια θέση σ' ένα τραπέζι!

Δεν έχει τέλος αυτό το παραμύθι, κάθε Σάββατο και μια νέα αρχή όσο κάποιο τραπέζι μένει αδειανό!