Εγκλεισμός και Ελευθερία

Μία πρωτοβουλία της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης για τις ημέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού στα σπίτια μας λόγω του κοροναϊού είναι να δημοσιεύει σχετικά λογοτεχνήματα μελών της.

Έστειλα το ποίημα ΑΠΟΨΗ από τη δεύτερη ποιητική μου συλλογή ΛΑΙΜΑΡΓΟ ΒΛΕΜΜΑ (Εκδόσεις Διαγωνίου, 1990):

Δεν τραγουδάνε πια τις νύχτες οι θλιμμένοι.

Ανοίγουν τα παράθυρα και κοιτάνε ανέκφραστοι
την άδεια λεωφόρο.

Κι όταν φανεί από μακριά ο δυνατός προβολέας,
αφήνονται στο μουγκρητό της μηχανής και
καρφώνουν το βλέμμα στη μέση του μοτοσυκλετιστή˙
εκεί που τυλίγονται αμήχανα τα χέρια του συνεπιβάτη.

Ένα ακόμα ποίημα αυτής της συλλογής (άτιτλο) αναφέρεται στην ατμόσφαιρα του δωματίου και την εξαγνιστική διαμεσολάβηση της μνήμης:

Όταν το μικρό δωμάτιο
φλογίζεται ξαφνικά
από ένα σύννεφο μνήμης
τότε εγώ μεγαλώνω
καλύπτω το χώρο
και γεύομαι τη θέρμη
που ασύστολα εκπέμπεις.

Από τον κοινωνικό απομονωτισμό και την απεγνωσμένη διάθεση για επαφή του πρώτου ποιήματος στον ερωτικό αντίστοιχο και την καταφυγή στη μνήμη.

Όταν τα έγραφα αυτά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η ποντιακή (τουλάχιστον) λαϊκή μούσα είχε (ήδη) ενώσει τα δύο αυτά ποιήματά μου σ' ένα εκπληκτικό δίστιχο, μέρος ενός ερωτικού τραγουδιού:

το κιφάλι μ' σο μαξιλάρ'
ο νους ιμ εν 'σο δρόμον

Το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και ο νους μου στον δρόμο. Ό,τι ακριβώς ζούμε τώρα και ό,τι ξόρκιζαν τα δυο μου ποιήματα˙ έξω είναι η ζωή, με τους άλλους!

Ο Χρύσανθος το αποδίδει σπαρακτικά!