Τι καλοκαίρι κι αυτό!

Μ' αρέσουν τα εξομολογητικά κείμενα των συγγραφέων˙ των άλλων κυρίως. Ενίοτε καταφεύγω κι εγώ σε κάποιες εξομολογήσεις. Όταν με πιάνουν τα διαόλια μου και μου κολλάει η αναθεματισμένη ιδέα και η έμφυτη παρόρμηση να τα πω μην και χάσει η Βενετιά βελόνι. Το παλεύω το συναίσθημα, μη νομίζετε.  Τον κορμό αυτού του κειμένου τον ξεκίνησα πριν τέσσερις ημέρες. Και τον ξαναπιάνω μόλις τώρα επειδή είδα στην οθόνη του υπολογιστή μου τον μαγικό αριθμό 200 ως αριθμό σελίδας στο έγγραφο που παιδεύω πολύν καιρό. Με λίγα λόγια λοιπόν και πριν από, λίγα επίσης, χρόνια:

Είχε έρθει η ώρα να γράψω ένα θεατρικό έργο για το στρατόπεδο Παύλου Μελά επί Κατοχής.

Ήθελα όμως να το συνοδεύει ένα χρονικό του στρατοπέδου˙  αυτό αποδείχθηκε πολύ μεγαλύτερο απ' εκείνο που φανταζόμουν. 

Ήρθε και γράφτηκε το έργο, έγιναν οι πρόβες, παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε το έργο, οι Νυχτοφαγιές, και το χρονικό ακόμα γραφότανε. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, πήγαινε να γίνει κάτι παραπάνω από το χρονικό ενός στρατοπέδου και άρχισε να καλύπτει μια μεγαλύτερη περιοχή και ένα, επίσης, μεγαλύτερο χρονικό εύρος.

Προέκυψαν όμως δύο σημαντικές παρενέργειες, που οφείλονται σε δύο γεγονότα: 

1) Απαιτήθηκε έρευνα σε πρωτόγνωρες για μένα δεκαετίες, οπότε μπαίνοντας στις δεκαετίες 1950 και 1960, ορθώθηκε μπροστά μου η ανάγκη ενός νέου θεατρικού εξ αιτίας μιας εμβληματικής μορφής κοινοτάρχη που έβρισκα στα ψαξίματά μου. Και φυσικά το χρονικό μπήκε για λίγο στην άκρη, το θεατρικό γράφτηκε, οι πρόβες άρχισαν και κάποτε θα παιχτεί, ελπίζω. Ο τίτλος του είναι: Όλυμπο να βλέπει!

2) Χρειάστηκε να διασταυρώσω μία πληροφορία για έναν πασά του 19ου αιώνα. Τι το 'θελα; Μπήκε στη ζωή μου ο Χουσεΐν Χουσνή Πασάς, παραμέρισε τελείως το χρονικό και βρίσκομαι αισίως στη 200η σελίδα στο νέο μου κοσκινάκι, το κείμενο για τον πασά αυτόν, και συνεχίζω να γράφω συνεπαρμένος. Όσο το γράφω, μεγαλώνει μέσα μου η ανησυχία πως, για πρώτη μου ίσως φορά, γράφω κάτι που ενδιαφέρει (και συναρπάζει, μην το ξεχνάμε) μόνον εμένα.

Φυσικά αυτός είναι και ο σωστός λόγος για να γράφει κανείς αν δεν είναι επαγγελματίας γραφιάς και δεν παίρνει εργολαβίες.

Παρόλα αυτά το ζιζάνιο άρχισε να δουελύει:
ως ιστορικό δοκίμιο μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν άλλον˙ 
ως μυθιστόρημα όμως;
ως θεατρικό έργο; 

ως κάτι άλλο;
πότε;
πώς;

Βρήκα τον διάολό μου!

Χρονικά, η αφήγησή μου για τον πασά βρίσκεται στο καλοκαίρι του 1859, δηλαδή ακριβώς 160 χρόνια πριν˙  στην οθόνη μου βγήκε ο αριθμός της σελίδας, 200˙  κι εγώ δε λέω να ξεκολλήσω...