Το θέατρο ήταν γεμάτο, ο μέσος όρος ηλικίας υψηλός, άρα οι θεατές ήταν κυρίως από τον οικογενειακό και φιλικό περίγυρο των παιδιών της θεατρικής ομάδας.
Φυσιολογικό και θετικό.
Ελπίζω να είναι γεμάτο το θέατρο και τις επόμενες ημέρες.
Η παράσταση ήταν ζωντανή, έβγαλε γέλιο, τα παιδιά έπαιξαν με κέφι, ο σκηνοθέτης δεν χάθηκε σε εξυπνάδες και έμεινε στην ουσία του κειμένου. Από καλλιτεχνικής απόψεως, με εξαίρεση το υπερβολικό σκηνικό και την, εύκολη, διαχείριση του τομέα "μουσική", τα πράγματα κύλισαν ομαλά, και η Τέχνη βγήκε κερδισμένη.
Στο τέλος της παράστασης, ανέβηκε ο δήμαρχος και φίλησε έναν έναν και μία μία τους συντελεστές της παράστασης. Καλό κι αυτό. Ανθρώπινο.
Έκανε μνεία του παλιού Πνευματικού Κέντρου Σταυρούπολης από το οποίο ξεκίνησε ουσιαστικά η θεατρική ομάδα που τώρα λέγεται "Καπνομάγαζο". Την παρέλαβε, είπε, από τον Χρήστο Τσακίρη, που σαν σήμερα, πριν πέντε χρόνια έφυγε από κοντά μας.
Η φράση του αυτή ξεσήκωσε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα από την πλατεία του θεάτρου, παρόλα τα λάθη της και τον λαϊκισμό της.
Ο Χρήστος Τσακίρης ήταν δήμαρχος όταν έχασε τις εκλογές το 1990 και ο Σάββας Σερασίδης εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος με τον νικητή εκείνων των εκλογών Σπύρο Μπαρούτα. Το ότι υπήρξε αντιδήμαρχος Πολιτισμού δεν τον καθιστά διάδοχο του Χρήστου Τσακίρη.
Για να μην πω, πως με μια τέτοια αναφορά στήνουμε μιαν αυθαίρετη γέφυρα μεταξύ 1991 και 2009 σβήνοντας όλες τις άλλες ημερομηνίες.
Ο Χρήστος έφυγε από κοντά μας το Νοέμβριο του 2005 και μας λείπει τέσσερα και όχι πέντε χρόνια.
Το χειροκρότημα του κόσμου έδειξε πως η μνήμη του είναι ζωντανή στο κόσμο της Σταυρούπολης. Γι' αυτό επανέρχομαι και επιμένω, πως η αναφορά σ' αυτόν, με αφορμή αυτές τις παραστάσεις έπρεπε να γίνει με έναν πολιτικό τρόπο που να τον τιμά πραγματικά και όχι να κλέψει λίγη από την λάμψη του, με τη θέση του νυν δημάρχου περί παραλαβής σκυτάλης από τον Χρήστο Τσακίρη. Η πολιτική για άλλη μια φορά υπέκυψε στο λαϊκισμό.
Σαν σήμερα, 14 Νοεμβρίου έγινε η κηδεία του το 2005. Εις μνήμην, ξαναδημοσιεύω (πρωτοδημοσιεύτηκε στο περ. Πόλη, αρ. 4, Δεκέμβριος 2005) τον επικήδειο του, τότε, δημάρχου Διαμαντή Παπαδόπουλου:
Άκουσέ με Δήμαρχε, πρέπει να σου μιλήσω, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα κι όχι όπως θα θέλαμε να έρχονταν.
Είσαι από τους λίγους ανθρώπους που ευλογήθηκαν με την ανυπόκριτη αγάπη του κόσμου. Σε αγάπησε αυτός ο τόπος, Χρήστο, το ξέρεις.
Είσαι από τους όμορφους ανθρώπους που έδωσαν, που χάρισαν, που χαμογέλασαν. Σε χάρηκε αυτός ο τόπος, Χρήστο, το βλέπεις στα υγρά μάτια γύρω μας.
Είσαι από τους δυνατούς ανθρώπους που αλλάζουν τον κόσμο. Την άλλαξες την Σταυρούπολη, Χρήστο, το γνωρίζουμε και σ’ ευχαριστούμε.
Είσαι από τους ανθρώπους που δεν φεύγουν ποτέ, Δήμαρχε.
Φεύγουν, ξεχνιούνται, όσοι δεν έκαναν, όσοι δεν δούλεψαν, όσοι δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, όσοι λούφαξαν.
Όχι όσοι αγωνίστηκαν, όσοι δημιούργησαν, όσοι έβαλαν γνώση, μεράκι και δουλειά σ’ αυτό που διάλεξαν να κάνουν.
Διάλεξες να υπηρετήσεις τον τόπο σου, τον άνθρωπο της εργασίας και του μόχθου. Διάλεξες τον αγώνα για καθαρό περιβάλλον. Για σχολική στέγη. Για πολιτισμό. Για αξιοπρέπεια.
Δεν φεύγουν Δήμαρχε, οι άξιοι και οι ικανοί.
Πώς να φύγει ο μπροστάρης, ο οδηγητής; Πώς να σωπάσει ο ιδεολόγος; Πώς να στεγνώσει ο εμπνευσμένος;
Είσαι στο έργο που έκανες.
Είσαι στην πλατεία Ελευθερίας και στο πάρκο της Σόλωνος.
Είσαι στην άσφαλτο της Ομόνοιας.
Είσαι στα μάρμαρα της Μονής Λαζαριστών.
Είσαι στη σκηνή του Θεάτρου μας.
Είσαι στην Τερψιθέα, στο πάρκο των Ρόδων και στην πλατεία Εδέσης.
Είσαι στα Νεόκτιστα στην πρώτη γη που πήραμε πίσω από το Στρατόπεδο του Παύλου Μελά.
Είσαι στο Δημαρχείο, είσαι στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης.
Είσαι η δυνατή φωνή κατά της ΔΙΑΝΑ από το ’80 ακόμα.
Είσαι το ανοιχτό μυαλό των πρώτων ευρωπαϊκών προγραμμάτων,
είσαι στις καρδιές μας Δήμαρχε, είσαι δίπλα μας Χρήστο.
2 σχόλια:
Σπύρο μας άγγιξες με το κείμενο σου που διάβασε ο Διαμαντής.
Είναι τόσο δυσδιάκριτα τα όρια πολιτικής και λαϊκισμού.
Δημοσίευση σχολίου