Δευτέρα, Απριλίου 23, 2007

Ξανά, με ποίηση, στο Εντευκτήριο


ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΚΑΠΗ

Ι. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΣΙΤΙ

Η ζωή τους ρεπατεμένη στο μαύρο τσίτι,
στην άκρη του φουστανιού,
από τη μέσα μεριά.

Να μη φαίνονται απ’ έξω
οι ραφές που κρύβουν την ασχήμια,
που συμμαζεύουν τα ξέφτια

... ο άντρας που έχασαν,
οι χαρές που δεν χάρηκαν…
όλα στο τσίτι.

Κι αυτό,
να κολλάει ξεδιάντροπα στο κορμί,
που τραντάζεται, πια,
μόνο στον καρσιλαμά της φτηνής ορχήστρας.


ΙΙ. ΤΟ ΜΕΣΑ ΦΩΣ

Ξεκινούσε απ’ τα σπλάχνα τους
ένα φως
βουτηγμένο στο αίμα,
στο ίδιο αίμα που τσίτωνε τη σάρκα με τον πόθο,
που ξέβραζε στα μηλίγγια την οργή
ή που κάλυπτε την ντροπή στα μάγουλα.

Ξεκινούσε απ’ τα σπλάχνα τους θαρρείς
ένα φως
παλλόμενο και θαλερό, αιμάτινο
κι έβγαινε απ’ τα μάτια αυτών των γυναικών
υγρό, βαρύ

κι αντί να φύγει πάνω κι από καπνούς κι από ανάσες,
έγερνε στην πίστα με τα πατημένα γαρύφαλλα
και τις νότες
που δεν μπόρεσαν να βγουν απ’ τα δάχτυλα στα πλήκτρα,

τάχα για μια τελευταία ματιά,
θες στο παπούτσι,
θες στην κάλτσα,
θες στα βήματα του χορού…


ΙΙΙ. ΤΟ ΑΓΚΑΖΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

Το γλέντι τελειώνει
και κάποιες γυναίκες
ακουμπούν η μία στην άλλη,
η πιο αδύναμη περνάει το χέρι της
κάτω από το χέρι της διπλανής της
και σέρνουν τα βήματά τους προς την έξοδο
αγκαζέ, αμίλητες πια
έτοιμες να βγουν στο σκοτάδι του δρόμου
που τους φέρνει πιο κοντά
στα αγαπημένα σύννεφα του δικού τους ουρανού

εκεί,
λίγο πριν μακρύνουν αρκετά από τα τζάμια της ταβέρνας
νιώθουν πιο καλά
τώρα που κρύβουν στα μανίκια τους
τα μουσκεμένα με τον ιδρώτα τους χαρτομάντιλα.


Είκοσι χρόνια Εντευκτήριο. Δημοσίευσα ποίηση και στο πρώτο τεύχος. Οκτώβριος 1987. Κι αργότερα, το Μάρτιο του 1992. Και τώρα. Είκοσι χρόνια μετά. Μας έβαλε από κάτω ο χρόνος και μας κοπανά.

5 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αυτά μου άρεσαν πάρα πολύ. Προτιμώ το δεύτερο κομμάτι, είναι εκπληκτικό.

tsalimi είπε...

Χαίρομαι που σ’ άρεσαν, Δείμε. Είναι τα πρώτα που γράφτηκαν ενώ θεωρούσα πως τελείωσα με την ποίηση. Απέχουν σχεδόν μια δεκαετία μετά από τα προηγούμενά τους και δεκαπέντε χρόνια από τα δημοσιευμένα αδερφάκια τους. Πολύς καιρός,που ξοδεύτηκε σε ασχολίες όπου η ποίηση δεν είχε χώρο ν’ ανασάνει. Σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντα είμαι εδώ (όχι μόνο για την ποίηση -βλέπεις η ποίηση κι εγώ δεν είμαστε παρά συνάδελφοι).

hamomilaki Anthemis είπε...

Άξιον Αγάπης
Το παιδικό χεράκι που υψώνεται,
αναζητώντας το δικό μας,
η πληγωμένη παιδική καρδιά,
τα ψελλίσματα και τα ακαθόριστα λογάκια,
ο στριμωγμένος φόβος
στις σκοτεινές γωνιές της άδικης τιμωρίας.

Άξιον Αγάπης
το δάκρυ σε γελαστά ματάκια,
το χεράκι που διπλώνει
τα χρυσόχαρτα της κοντοήμερης θύμησής
και τα απιθώνει στο συρτάρι της καρδιάς του,
πλάι στα χρώματα
και τις ξυλομπογιές των ονείρων του,
για να μείνουν εκεί, για πάντα,
ενθυμήματα Αγάπης…

Άξιον Αγάπης
το ορφανεμένο παιδάκι
που γυρεύει αγκαλιά να ακουμπήσει,
το εργατάκι που σπουδάζει
στους δρόμους την απανθρωπιά μας,
που ανιχνεύει ώρα την ώρα
το βιαστικό μας προσπέρασμα
έχοντας καταχωνιασμένη
μα σε επιφυλακή ακοίμητη
την άσβεστη ελπίδα του….

Άξιον Αγάπης
το πλατύ παιδικό χαμόγελο,
κουβαλητής της ανθοφόρας Άνοιξης,
δώρο – αντίδωρο
στο δικό μας-μίζερα ανέξοδο-,
τυχαίο ή αμήχανο
γεμάτο οίκτο, υπομειδίαμα....
Oι κραυγές παιδιών κακοποιημένων,
οι δαγκάνες του πόνου
στα τρυφερά τους μέλη,
ο απίστευτος πόνος της προδοσίας,
τα παραπονεμένα «γιατί;;;» της αδικίας,
που ποτέ και από κανέναν
δε θα απαντηθούν.

Άξιον Αγάπης
οι αγκαλιές που σφίγγουν
αρκουδάκια και κούκλες πάνινες,
σωσίβια και καταφύγια ζωής,
μιας και λύκοι-υπάνθρωποι
κλάδεψαν βίαια
κάθε άλλη τους χαρά....
Tα μαύρα από πείνα ματάκια
που «χορταίνουν» από τα πιάτα
που δεν φροντίσαμε να γεμίσουμε,
οι ψυχούλες που είναι πρόθυμες
να συγχωρήσουν
κάθε μας σε βάρος τους αμάρτημα,
έγκλημα ή απάνθρωπη αδιαφορία.

Άξιον Αγάπης
κάθε παιδί – Χαμομηλάκι
όπου γης,
όποιας φυλής,
όποιας πατρίδας.

hamomilaki.blogspot.com

Εντροπικός είπε...

"Ευλογημένες από το μέσα φως
οι καρδιές που σιγοκλαίνε
και στον χορό ή στην χαρά φαλτσάρουν"