Σάββατο, Φεβρουαρίου 26, 2011

Λαίμαργο βλέμμα και ποιητική (άρα όμορφη) σύμπτωση

Ένα λαίμαργο βλέμμα...


Ενα κορίτσι τρώει το γεύμα που μοίρασαν μέλη του στρατού στο πλαίσιο ενός προγράμματος σίτισης στη Μανίλα. Ή, όπως έγραψε κάποτε η Κική Δημουλά, «Το μικρό μου παιδί στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε, σκούντησε με το χέρι του το κρεμασμένο στον τοίχο του ουρανού κόκκινο πιάτο κι έχυσε όλο το φως επάνω του».

Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Φωτογραφία Associated Press


Τα όμορφα κορίτσια ταλαιπωρώ
με το λαίμαργο βλέμμα του λαθραναγνώστη

(ποίημα της συλλογής του 1990 που της έδωσε και τον τίτλο)

7 σχόλια:

Orelia είπε...

υπέροχη σύμπτωση, Σπύρο!

tsalimi είπε...

Αρκετή για να χαραχτεί ένα πρωινό χαμόγελο (διαβάζω πάντοτε, εκεί γύρω στις 7 πμ την εφημερίδα μου πριν ξεκινήσω για το σχολείο) στις γκρίζες μέρες μας, Orelia. Αυτό το χαμόγελο, μοιράζομαι με φίλους εδώ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντως είναι μια εικόνα και ένα ποίημα που σου αναπτερώνει το ηθικό μέσα σε αυτές ακριβώς τις μαύρες μέρες.

herinna/ είπε...

Τελικά η πείνα και ο πόλεμος είναι τα μόνα παντοτινά επίκαιρα θέματα δυστυχώς. Και ίσως ο πιο ειλικρινής πόνος του ανθρώπου που εξαιτίας τους γίνεται ποιητής. Τι να πω Σπύρο...μαζί σου.

herinna/ είπε...

Τελικά η πείνα και ο πόλεμος είναι τα μόνα παντοτινά επίκαιρα θέματα και ο πόνος του ανθρώπου που εξαιτίας τους γίνεται ποιητής ίσως ο πιο ειλικρινής. Τι να πω Σπύρο, μαζί σου...
(Το έγραψα δυο φορές την πρώτη δεν το πήρε)

herinna/ είπε...

Ούτε τη δεύτερη το πήρε. Μάλλον κάτι κάνω στραβά.

tsalimi είπε...

Δεν κάνεις τίποτε στραβά. Υπάρχει έγκριση σχολίων, επειδή το κακό είχε παραγίνει.