Ένα λαίμαργο βλέμμα...
Ενα κορίτσι τρώει το γεύμα που μοίρασαν μέλη του στρατού στο πλαίσιο ενός προγράμματος σίτισης στη Μανίλα. Ή, όπως έγραψε κάποτε η Κική Δημουλά, «Το μικρό μου παιδί στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε, σκούντησε με το χέρι του το κρεμασμένο στον τοίχο του ουρανού κόκκινο πιάτο κι έχυσε όλο το φως επάνω του».
Τα όμορφα κορίτσια ταλαιπωρώ
με το λαίμαργο βλέμμα του λαθραναγνώστη
(ποίημα της συλλογής του 1990 που της έδωσε και τον τίτλο)
7 σχόλια:
υπέροχη σύμπτωση, Σπύρο!
Αρκετή για να χαραχτεί ένα πρωινό χαμόγελο (διαβάζω πάντοτε, εκεί γύρω στις 7 πμ την εφημερίδα μου πριν ξεκινήσω για το σχολείο) στις γκρίζες μέρες μας, Orelia. Αυτό το χαμόγελο, μοιράζομαι με φίλους εδώ.
Πάντως είναι μια εικόνα και ένα ποίημα που σου αναπτερώνει το ηθικό μέσα σε αυτές ακριβώς τις μαύρες μέρες.
Τελικά η πείνα και ο πόλεμος είναι τα μόνα παντοτινά επίκαιρα θέματα δυστυχώς. Και ίσως ο πιο ειλικρινής πόνος του ανθρώπου που εξαιτίας τους γίνεται ποιητής. Τι να πω Σπύρο...μαζί σου.
Τελικά η πείνα και ο πόλεμος είναι τα μόνα παντοτινά επίκαιρα θέματα και ο πόνος του ανθρώπου που εξαιτίας τους γίνεται ποιητής ίσως ο πιο ειλικρινής. Τι να πω Σπύρο, μαζί σου...
(Το έγραψα δυο φορές την πρώτη δεν το πήρε)
Ούτε τη δεύτερη το πήρε. Μάλλον κάτι κάνω στραβά.
Δεν κάνεις τίποτε στραβά. Υπάρχει έγκριση σχολίων, επειδή το κακό είχε παραγίνει.
Δημοσίευση σχολίου