Άνθη και πέτρα

-Πουλί πού είν' ο τόπος σου, πού είναι η φωλιά σου;

-Η πέτρα είν' ο τόπος μου και τ' άνθη η φωλιά μου!

-Πουλί δεν είναι πέτρα αυτή, μ' ασβέστης και ξεφτίζει

και τ' άνθη είναι ζωγραφιές εις το πανί βαλμένες.

-Αν είναι τ' άνθη ζωγραφιές κι ασβέστης το λιθάρι,

τι είναι τότε ο ουρανός και τ' αψηλό που πάω;

-Αυτά είναι που σε κάνουνε τα θάματα να βλέπεις,

στο σύρμα να 'χεις τη φωλιά και να το νιώθεις δέντρο

με τα λιανόκλαδα πλεχτά, να γέρνεις να κουρνιάζεις

και σαν βαραίνει σου ο νους να βγαίνεις στον αγέρα!

(Πρώτη δημοσίευση) 

Το μαύρο τηλέφωνο κι η ξύλινη καρέκλα

 Μητροπόλεως, στοά Χρυσικοπούλου, ασανσέρ, 5ος όροφος, διάδρομος, είσοδος γραφείων της Διαγωνίου. Το τακτικό μας ραντεβού ήταν κάθε Δευτέρα πρωί. Έμπαινα στον προθάλαμο, εκεί που λειτουργούσε η γκαλερί και πριν φτάσω στην πόρτα του γραφείου εμφανιζόταν η ψιλόλιγνη μορφή και άναβε το φως αν ήταν νέα η έκθεση˙ αν συνεχιζόταν από την προηγούμενη εβδομάδα, απλώς με περίμενε καθισμένος στο γραφείο του, τυπικός τον πρώτο καιρό, κα(υ)λώς τον, ύστερα. Μια φορά, με συνεχιζόμενη την έκθεση, βγήκε στο άνοιγμα της πόρτας και μου είπε: σε καταλαβαίνω από τον ήχο των βημάτων σου. Δε θυμάμαι πώς συνεχίστηκε η κουβέντα, μου είχε πει κι άλλα για άλλων βήματα και ήχους.

Κάτι αντίστοιχο ήθελα να του πω κι εγώ για τις φορές που τον καλούσα στο τηλέφωνο. Μέχρι να ακουστεί το ορίστε από τη φωνή του, μ' έναν βαθύ αναστεναγμό να προηγείται, και το γιώτα ευκρινώς τονισμένο, ακουγόταν ένα τρίξιμο, πάντα το ίδιο, σε διάρκεια και ένταση. Το απέδιδα στο τυλιγμένο καλώδιο που αναγκαζόταν να τεντωθεί καμπόσο για να φτάσει το ακουστικό πλάι στο πρόσωπο και στις χάλκινες απολήξεις του που έχαναν ίσως τις επαφές τους˙ τον έβλεπα νοερά να κάνει την κίνηση με το δεξί του χέρι, όσο άκουγα το τρίξιμο αυτό. Όταν κάποια Δευτέρα, μπαίνοντας, βλέπω μια μοντέρνα λευκομπέζ συσκευή και τον ακούω να μου λέει πως τού την έφερε ο Περικλής (αν θυμάμαι καλά, ο Σφυρίδης δηλαδή που τα φρόντιζε κάτι τέτοια,) για να πετάξει την παλιατζουρία, τον ρώτησα τρομαγμένος αν πράγματι το πέταξε το παλιό μαύρο τηλέφωνο. Όχι καλέ εδώ το έχω. Του ζήτησα να μου το χαρίσει και το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Εγώ το μόνο δώρο που αξιώθηκα να του κάνω ήταν μια ξύλινη καρέκλα καφενείου, με ψάθα, που την είχαμε στο πατρικό μου, στον Εύοσμο, στη βεράντα. Η μάνα μου τον αγαπούσε ιδιαιτέρως τον κύριο Ντίνο, τον γνώρισε κι από κοντά το διήμερο που τον φιλοξενήσαμε στο χωριό για τον γάμο μου, δεν είχε απολύτως καμία αντίρρηση για την καρέκλα. Ο ίδιος την δέχτηκε με μεγάλη χαρά μιας και ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε στο παζάρι βιβλίου στην παραλία αντί των πλαστικών καθισμάτων που διέθετε στους ενοικιαστές των περιπτέρων η διοργανωτική επιτροπή. Δεν πήγαινε αρχικά στο παζάρι, ως εκθέτης. Εμένα πάλι μου άρεζε πολύ και λυπόμουνα που τα βιβλία της Διαγωνίου έλειπαν από την παραλία στο τέλος της Άνοιξης και τις αρχές του Καλοκαιριού.

Αφού απολύθηκα από τον στρατό, δοκίμασα την τύχη μου στο παζάρι ως εκθέτης με περίπτερο των εκδόσεων Επικαιρότητα˙ προξενητής ο Βασίλης του Ραγιά, ο Βασίλης Παρασκευαΐδης δηλαδή, ο εμβληματικός υπάλληλος στον χώρο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος στο διάστημα που διαρκούσε το παζάρι, έπαιρνε την άδειά του (όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του άλλων βιβλιοπωλείων), και κρατούσε περίπτερα γνωστών εκδοτικών οίκων. Πήγαινα και του έκανα παρέα πριν από τον στρατό, γοητευμένος, ώσπου γειτονέψαμε στα περίπτερα ως εκθέτες μετά την στρατιωτική μου θητεία.
Είπα λοιπόν του Ντίνου μετά, όταν πήρα το κολάι από τη μέσα μεριά του πάγκου για δύο χρονιές, πως δεν είχε να χάσει τίποτε, θα κρατούσα εγώ το περίπτερο, αυτός μόνο θα μου έδινε τα βιβλία και τα περιοδικά και φυσικά, θα το έκανα χωρίς αμοιβή. Την πρώτη χρονιά, το 1987 ήταν, δυόμιση χρόνια μετά την απόλυσή μου από το στρατό, οι Εκδόσεις Διαγωνίου μπήκαν στο περίπτερο δίπλα από τον Κέδρο που είχε ο Βασίλης. Είχα κι εγώ βγάλει δύο βιβλία, ήδη, στις εκδόσεις Διαγωνίου αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που έκανα το σαλτανάτι. Στον πάγκο τοποθετήθηκαν και οι αδελφές εκδόσεις του Τάσου Κόρφη. Το ίδιο έγινε και την επόμενη χρονιά˙ χρονιά του γάμου μου.
Ο απολογισμός ήταν καλός. Έχω ακόμη το σπιράλ τετράδιο στο οποίο σημείωνα πού έστειλα τα βιβλία μου, ποιος απάντησε, ποιο περιοδικό έγραψε κάτι, αλλά και τα πάρε δώσε με τον Ντίνο για τα αντίτυπα που διέθετε στα βιβλιοπωλεία ο φοβερός και τρομερός μηχανισμός διάθεσης των Εκδόσεων Διαγωνίου: τόσα αντίτυπα ο Νίκος ο Βασιλάκης στα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα, επί τόσο τοις εκατό, τόσες δραχμές˙ τόσα εγώ (ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δηλαδή) στα βιβλιοπωλεία στη Θεσσαλονίκη, επί τόσο τοις εκατό, τόσες δραχμές. Σ΄ αυτό το τετράδιο έχω και τους απολογισμούς τού περιπτέρου με τα βιβλία της Διαγωνίου. Από το 1989 πήρε ο ίδιος τη σκυτάλη και εγώ βοηθούσα λίγο και κυρίως στη μεταφορά των κιβωτίων με τα βιβλία στην αρχή και στο τέλος του φεστιβάλ. Η πρώτη μου κόρη γεννήθηκε ακριβώς με τη λήξη της διοργάνωσης εκείνης της χρονιάς. Βράδυ Κυριακής έβαλα τα κιβώτια στο αμάξι, κλείσαμε τα περίπτερα με τον Βασίλη και με τις συζύγους μας πήγαμε για πίτσα στη Μαινεμένη˙ το ξημέρωμα της Δευτέρας με βρήκε πατέρα.

 

Δεν πήγα άλλη χρονιά ως περιπτερούχος, αλλά πήγαινα ως επισκέπτης. Την ξύλινη καρέκλα με την ψάθα τού την έκανα δώρο για να την έχει στην παραλία και να μην κάθεται πάνω στο πλαστικό. Αυτός, μαζί με τον Περικλή Σφυρίδη και τον Σάκη Παπαδημητρίου μού χάρισαν, το 1988, τη δεύτερή μου χρονιά ως περιπτερούχος των Εκδόσεων Διαγωνίου, έναν Παπανάκο! Αγαπημένος μου ζωγράφος ο Πάνος Παπανάκος, αλλά τα μικρά μου έσοδα από τα μαθήματα που έκανα ως Φυσικός, δεν μου επέτρεπαν να αγοράσω πίνακά του. Το τηλέφωνο κι ο Παπανάκος βρίσκονται στο σπίτι μου. Η καρέκλα, έκανε τη διαδρομή από τη στοά Χρυσικοπούλου στην παραλία και αντιστρόφως για πολλά χρόνια, -πήγε και στο σπίτι του στις Συκιές-, μετά δεν ξέρω τι απέγινε.

(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Σταφυλή, αρ. 2, Ιούνιος 2022,σελ. 135-138)

Update,23-03-2024:

Άμα δεν ακούς τις συμβουλές, χαίρεσαι τα θαύματα! "Να κρατάς ημερολόγιο! Να το ενημερώνεις κάθε μέρα. Έτσι, πράγματα που νομίζεις σημαντικά και θεωρείς ποιήματα την καταγραφή τους, μπορεί να ξεθυμάνουν με τη γραφή αυτή. Εκείνα που επιμένουν και δε βολεύονται στο ημερολόγιο είναι τα ποιήματα". Αυτή ήταν η συμβουλή του Ντίνου Χριστιανόπουλου, την οποία δεν τήρησα! Έτσι λοιπόν, ψάχνοντας για κάτι άλλο, βλέπω πως το εμβληματικό βιβλίο του, τού 1957, με την περίφημη αγελάδα, σχέδιο του Κάρολου Τσίζεκ στο κάλυμμα του εξωφύλλου, δεν το είχα αγοράσει, αλλά μου το είχε χαρίσει σε ανάμνηση της συνεργασίας μας στο Φεστιβάλ Βιβλίου στην Παραλία Θεσσαλονίκης.
Αν τηρούσα τη συμβουλή του, στο κατάλληλο τετράδιο όπου θα προσέτρεχα για πληροφορίες σχετικά με εκείνες τις ημέρες, θα το έβρισκα μια χαρά αυτό το γεγονός που είχε τελείως σβηστεί από τη μνήμη μου! Ασχέτως αν τώρα ένιωσα πολλή χαρά! Να ψάχνετε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη σας. Όλο και κάποιο κρυμμένο κομμάτι του εαυτού σας θα ανακαλύψετε!

ΥΓ
Προσέξτε άλλη μία σύμπτωση: Στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στη Σταφυλή, αρ. 2, περιέγραφα το κλείσιμο του Φεστιβάλ του 1989, η επόμενη μέρα του οποίου με βρήκε πατέρα στην πρώτη μου κόρη! 5-6-1989.Το κειμενάκι-αφιέρωση του Ντίνου στο βιβλίο έχει ημερομηνία 5-6-1988. Έναν χρόνο ακριβώς πριν τα γεννητούρια και με μένα ανύπαντρο ακόμα!

Επί υδάτων

Κάθε συνάντηση με παιδιά και συναδέλφους εκπαιδευτικούς έξω από τις σχολικές αίθουσες είναι χαρά. Γίνεται όμως ευλογία όταν νιώθεις πως η αγωνία σου να μοιραστείς συναντάει την επιθυμία τους να συμμετέχουν! Η διαδρομή της ξενάγησης σε παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ και του 2ου ΓΕΛ Σταυρούπολης σχεδιάστηκε ειδικά για αυτά και τα είδα να κρατάνε σημειώσεις και να γεύονται τις πληροφορίες που δέχονταν όπως φέρνεις διστακτικά στα χείλη ένα έδεσμα που δεν το έχεις ξαναδοκιμάσει. Ευχαριστίες πολλές στους συναδέλφους που προετοίμασαν τους μαθητές και τις μαθήτριές τους για ένα ταξίδι σε σημεία της πόλης τους που δεν έχουν λαμπρά μνημεία να δείξουν αλλά έχουν πολλά σημαντικά να διηγηθούν!

Σημείο εκκίνησης, έξω από το 1ο ΕΠΑΛ. Πρώτη στάση στη συμβολή της οδού Ακριτών με την 28ης Οκτωβρίου. Τεχνητά κανάλια που οδηγούν τα νερά μακριά από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και της συνοικίας έξω από την Πύλη Βαρδαρίου. 19ος αιώνας και Μεσοπόλεμος.

Καθ' οδόν προς τον Δενδροπόταμο. Κουβέντα για τα Καπνομάγαζα και τη δεκαετία του 1960.

Η φωτογράφος φωτογραφίζεται. Σταυρουλίτσα!

Τα καπνομάγαζα άνθισαν στη δεκαετία του 1960 και από τη δεκαετία του 1990 αναζητούν νέες χρήσεις. Συζήτηση για Πολιτιστική Πρωτεύουσα, Μονή Λαζαριστών, Καπνομάγαζα και Πανεπιστημιακές Σχολές.

 

Το Καπνομάγαζο Φέσσα στους Αμπελώνες είναι από τα πρώτα που πέρασε σε χέρια ιδιωτών και στέγασε εμπορικές επιχειρήσεις.

Εδώ λειτούργησε και μία αποθήκη βιβλίων, όταν η Θεσσαλονίκη είχε τουλάχιστον τέσσερις! 

Επί της νέας όχθης του Δενδροποτάμου, αριστερά Στρατόπεδο Παπακυριαζή και δεξιά πολυκατοικίες. Στο κέντρο αγριόχορτα! Συζήτηση για δημιουργία της Ηλιούπολης και τη δεκαετία του 1950.

Ο Δενδροπόταμος κυλάει από κάτω μας στη νέα του χάραξη και οδεύει προς τη θάλασσα.

-Αλήθεια κύριε, περνάει νερό από κάτω;
-Και όχι μόνο νερό! Περνούν και μνήμες!

Συζήτηση για τη λογοτεχνία και πώς αυτή έγραψε για τα νερά της Θεσσαλονίκης.

Η οδός Ζωής Καρέλλη είναι παράλληλη με το περιτείχισμα του Εβραϊκού Κοιμητηρίου.

Συζήτηση για Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και Φασιστική Κατοχή.

Εικόνα αμετάβλητη (εκτός από τον αριθμό κινητού τηλεφώνου δίπλα στο Πωλείται) από τη δεκαετία του 1970. Το ημιτελές αυτό σπίτι το έβλεπα από το 1971 έως το 1976 που περνούσα από δίπλα του για να πάω στο ΣΤ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Στην ίδια γειτονιά ήταν και η χειμερινή Καλύβα. Συζήτηση για ρεμπέτικα, Μαριώ και Χοντρονάκο!

Έξω από το πρώην εργοστάσιο ΑΓΝΟ. Συζήτηση για τη δεκαετία του 1950 και τη Μετεμφυλιακή Ελλάδα. Τα παιδιά έμειναν έκπληκτα καθώς διασχίζαμε την οδού Ζαλόγγου, στη μικρή γειτονιά με τα σπιτάκια που κτίστηκαν ανάμεσα στη μία όχθη του Δενδροπόταμου και της περίφραξης του ΑΓΝΟ. Οι αυλές μας υποδέχθηκαν ανθισμένες!

Στο πάρκο-πλατεία-τσιμέντο που κρύβει από κάτω του τον Δενδροπόταμο και τα ρέματα που ήδη τον συνάντησαν όπως του Ξηροποτάμου και του μικρού ρέματος που κατέβαινε από την Πολίχνη.

Τα παιδιά κοιτάζουν την μεταλλική σχάρα που σημαδεύει αυτή τη γειτονιά σε όλο το μήκος της ως υπενθύμιση του νερού που κυλάει από κάτω. Συζήτηση για την επικάλυψη των ρεμάτων και την αλλοίωση του τοπίου.

Ένα κεφίρ και λίγη ανάπαυση.

Μετά από τον Αγωγό του Λεμπέτ που συνδέεται με τη Θεσσαλονίκη του 15ου αιώνα πάνω από ένα σημείο στην οδό Κύπρου όπου βρέθηκε (και διασώζεται εκεί) μαρμάρινη πλάκα από το Εβραϊκό Νεκροταφείο που υπήρχε στον χώρο του ΑΠΘ και καταστράφηκε από τους Γερμανούς και τους Έλληνες συνεργάτες τους το 1942. Συζήτηση για την Κατοχή.

Η μαρμάρινη πλάκα τοποθετήθηκε σε ορατό σημείο και έξω από τη ζώνη βαδίσματος του πεζοδρόμου.

Στον χώρο του παλιού Γηροκομείου που ξεκίνησε το 1927 ως Άσυλο Επαιτών σε χώρο όπου βρίσκονταν τα τελευταία θαλάματα του προσφυγικού οικισμού Λεμπέτ. Συζήτηση για Μεσοπόλεμο!

Οδός Κύπρου. Αριστερά το καπνομάγαζο Αθανασόπουλου. Πηγαίνουμε προς την ανοικτή κοίτη του Ξηροπόταμου.

Χώμα, πράσινο και νερό!

Φύση μέσα στην πόλη!

Κουβέντα για τη θλιβερή κατάχωση των υδάτων κάτω από την άσφαλτο!

Θλίψη για την εγκατάλειψη!

Μια μπυρίτσα σε ιστορικό μαγαζί της Ηλιούπολης, με τη Σταυρουλίτσα, για ανασκόπηση της βόλτας και απορία μεγάλη που άντεξαν τα γερασμένα και καταπονημένα πόδια μου!

Ο σχεδιασμός της ξενάγησης πάνω στον δρόμο των νερών σε ένα κομμάτι της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο.
 

Νέος κύκλος παραστάσεων του έργου "Όλυμπο να βλέπει"

 

Ερασιτεχνική θεατρική ομάδα: Επίκυκλος/σκηνή δυτικά

Έργο: Όλυμπο να βλέπει

Παραστάσεις: Σάββατο 09, Κυριακή 10 Μαρτίου 2024

Θέατρο: Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης

Είσοδος: Ελεύθερη

Υποστήριξη: Δήμος Παύλου Μελά

Ο Επίκυκλος/σκηνή δυτικά

Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Επίκυκλος-σκηνή δυτικά είναι μια ομάδα που διανύει τον εικοστό τρίτο χρόνο συνεχούς ενασχόλησης με το ερασιτεχνικό θέατρο στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, αν και το όνομά της το απέκτησε μόλις το 2019. Κατέθεσε συνολικά επτά έργα και τα μέλη της είναι κυρίως εκπαιδευτικοί (μάχιμοι και συνταξιούχοι).

•2001, Ο ΣΤΑΥΡΑΚΑΣ ΗΓΑΠΗΣΕΝ

Μορφή: Ηθοποιοί και φιγούρες, θέατρο πρόζας και θέατρο σκιών
Θέμα: η φιλία και ο έρωτας με φόντο ένα συνεργείο επισκευής μοτοσυκλετών κι έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό.

•2002, ΣΚΥΒΟΝΤΑΣ ΟΥΡΑΝΟ ΑΤΕΝΙΖΑ

Παραγωγή: Δήμος Ευόσμου

Θέμα: Κάτω από τον στίχο της Κικής  Δημουλά στεγάζεται μια σκηνική δοκιμή στον λόγο που γράφτηκε για γυναίκες.

•2008, Ο ΔΡΟΜΟΣ

Μορφή: Μιούζικαλ
Θέμα: Η αναμέτρηση κάποιων σημερινών ενηλίκων με την εφηβεία τους στα χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα με σκηνικό έναν δρόμο των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης.

Παραγωγή: Δήμος Ευόσμου

•2014, ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN)

Θέμα: Ένας εφηβικός έρωτας στις πύρινες ημέρες του Δεκέμβρη του 2008 και μια καντίνα στο μέσον μιας πλατείας που δεν προσφέρει μόνον σάντουιτς και αναψυκτικά αλλά γίνεται το κέντρο του κόσμου.

Παραγωγή: Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

•2016, ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΜΑΤΑ

Μορφή: Επιθεώρηση
Θέμα: Γέμισε η ζωή μας μπερδέματα. Πράγματα απίστευτα. Συμβαίνουν δίπλα μας και τρομάζουμε να τα πιστέψουμε. Πες το ψέματα!

Παραγωγή: Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

•2017, ΚΟΚΚΙΝΟ

Θέμα: το πορτραίτο μιας γυναίκας που πέρασε από την απέραντη αγάπη και φροντίδα από τους γονείς της στη μετεμφυλιακή κόλαση της Ελλάδας.

Παραγωγή: Επίκυκλος/σκηνή δυτικά, 2^ο ΓΕΛ Σταυρούπολης

•2018, ΝΥΧΤΟΦΑΓΙΕΣ

Θέμα: Η κατοχική Θεσσαλονίκη με επίκεντρο το στρατόπεδο Παύλου Μελά.

Παραγωγή: Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

Το έργο

Η νέα παραγωγή του Επίκυκλου, ΟΛΥΜΠΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ, είναι μια κωμωδία με την αύρα των δεκαετιών 1950-1960 που δεν αντιγράφει τον ελληνικό κινηματογράφο! Μια γειτονιά στη δυτική άκρη της Θεσσαλονίκης στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Ένας δραστήριος και καταφερτζής κοινοτάρχης έχει ένα όραμα και είναι σίγουρος πως κατέχει τον τρόπο να το υλοποιήσει. Μια ξαφνική απώλεια τον αναγκάζει να κινήσει γη και ουρανό ώστε να μην ακυρωθούν τα πολιτικά του σχέδια. Η ζωή όμως έχει τους δικούς της ρυθμούς. Τα πραγματικά προβλήματα γιγαντώνονται δίπλα του, εν αγνοία του, και διαμορφώνουν έναν οικογενειακό εφιάλτη. Η λαϊκή γειτονιά και οι άνθρωποί της πλαισιώνουν τον βασικό χαρακτήρα. Η κοινωνική πραγματικότητα και η πολιτική επικαιρότητα βρίσκουν τρόπο να εμφανιστούν στη σκηνή του έργου. Πρωτότυπα τραγούδια αποτυπώνουν την ατμόσφαιρα της εποχής και σχολιάζουν την πλοκή. Τα ευφάνταστα κουστούμια από ανακυκλωμένα υλικά είναι κι αυτά από τη μεριά τους ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο˙ το υλικό που θριάμβευσε στη δεκαετία του 1960, το πλαστικό, το οποίο έχει συσσωρευτεί πια ως σκουπίδι και απειλεί τον πλανήτη, γίνεται πρώτη ύλη και διακοσμητικό στοιχείο για να ντύσει τα σώματα των ηθοποιών και να τα εισάγει έτσι στον φαντασμαγορικό κόσμο του θεάτρου μ’ έναν γνήσια θεατρικό τρόπο: το καθημερινό και ευτελές ως διαχρονική άφθαρτη αξία.

Συντελεστές

Κείμενο, στίχοι τραγουδιών: Σπύρος Λαζαρίδης 

Σκηνοθεσία: Σταυρούλα Μαμούτου

Μουσική: Βασίλης Μπάνος 

Κίνηση, χορογραφία: Αυγή Προγκίδη 

Σκηνικά: Τάσος Τσιάχτας 

Κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Τσαλαμπούνης 

Κουστούμια: Νίκος Καραγιαννίδης, Μιχάλης Τσόκλης 

Φωτισμοί, μακιγιάζ: Ολυμπία Λαζαρίδου

Ηθοποιοί: Άννα Αμασόγλου, Γιάννης Αναβελάνος, Γιώργος Γκάτσος, Δήμητρα Γοργορή, Στάθης Δρίζης,  Βίκη Κίτσιου, Ολυμπία Κύκλη, Γιώργος Λαδόπουλος, Μαίρη Λυμπεριάδου, Βάσω Μπούρη, Φωτεινή Παπαδοπούλου, Σοφία Παπαθανασίου, Ειρήνη Πολύζου, Άννα Ρογδάκη, Τάσος Σαμαράς

Αρωγός

Από το 2014 η Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης συμπράττει στην παραγωγή έργων του Επίκυκλου (2014, ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN)˙ 2016, ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΜΑΤΑ˙ 2018, ΝΥΧΤΟΦΑΓΙΕΣ) καλύπτοντας μέρος των εξόδων. Τώρα βοήθησε με την ανάληψη των εξόδων για τη σχεδίαση και κατασκευή των κουστουμιών.

Πρώτες παραστάσεις

Το έργο παίχτηκε τον Μάρτιο του 2023. Πέντε παραστάσεις σε τρία δημοτικά θέατρα: Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου˙ θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης του Δήμου Παύλου Μελά˙ θέατρο Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Καλαμαριάς. Οι παραστάσεις εκείνες έγιναν κάτω από το βαρύ φορτίο του δυστυχήματος των Τεμπών. Αφαιρέθηκε μία σκηνή του έργου και κάποιοι διάλογοι και στη θέση της υπήρχε μία ανακοίνωση του Επίκυκλου:

 

Το έργο μας είναι γραμμένο εδώ και πέντε χρόνια. Είναι κωμωδία. Περιμέναμε με λαχτάρα τη στιγμή να το παίξουμε. Δυστυχώς η στιγμή αυτή δεν ήταν όπως την θέλαμε. Αυτός ο Μάρτιος ξεκίνησε ματώνοντας την ψυχή μας. Η σκέψη μας δεν ξεστρατίζει από τα γελαστά πρόσωπα που μας αποχαιρέτισαν στο τραγικό δυστύχημα-έγκλημα των Τεμπών. Προσπαθούμε να συλλάβουμε τον πόνο και την απόγνωση των οικογενειών που ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους. Σκύβουμε το κεφάλι στη μνήμη των ανθρώπων μας που χάθηκαν. Γινόμαστε τα θεατρικά μας προσωπεία και ανεβαίνουμε στις σκηνές της πόλης και το φωνάζουμε με σεβασμό στα θύματα και με οργή στην πολιτική ανεπάρκεια που όρθωσε το ανθρώπινο λάθος πάνω από οποιοδήποτε σύγχρονο τεχνολογικό μέσο ασφάλειας των μετακινήσεών μας, κοιτώντας προς την Κοιλάδα των Τεμπών: Όλυμπο να βλέπει! Το θέατρο είναι τρόπος μας να υπερβαίνουμε τους εσωτερικούς μας γκρεμούς και να κοιταζόμαστε στα μάτια!

 

Οι νέες παραστάσεις

Ο πόνος για τα θύματα και ο αγώνας των συγγενών για καταλογισμό των ευθυνών για τις εγκληματικές αβλεψίες και λάθη που οδήγησαν στον αφανισμό τόσων ψυχών συνεχίζεται αμείωτος. Η επίμαχη σκηνή του έργου και οι διάλογοι δέχθηκαν τροποποιήσεις ώστε να μη διαταραχθεί η ροή της πλοκής και το έργο θα παιχτεί ολόκληρο. 

 

Σάββατο 09 Μαρτίου 2024, 8μμ

Κυριακή 10 Μαρτίου 2024, 8μμ

Θέατρο Κέντρου Πολιτισμού Χρήστος  Τσακίρης

Οδός Λαγκαδά 221, Σταυρούπολη

 

Η είσοδος θα  είναι ελεύθερη και θα υπάρχει εθελοντική προσφορά τροφίμων μακράς διάρκειας για το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Παύλου Μελά καθώς και ειδών παιδικής φροντίδας και προσωπικής υγιεινής.

 

(Φωτογραφίες: Αλέξης Αλαματίδης)