Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2014

Η εφημερίδα Μακεδονία για την ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN)


Εφημερίδα Μακεδονία, 24/12/2014
ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ Η ελπίδα της “Καντίνας”

Μέσα σε έναν κόσμο με ματαιωμένες προσδοκίες, βία και συλλογικά τραύματα ένας εφηβικός έρωτας μπορεί να δώσει τη σιγουριά ότι η ιστορία συνεχίζεται, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Του Κωστή Κεκελιάδη

Η “Καντίνα” είναι ο τίτλος του έργου του καθηγητή Σπύρου Λαζαρίδη, το οποίο παρουσιάστηκε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου στη θεατρική σκηνή του κέντρου πολιτισμού “Χρήστος Τσακίρης” στη Σταυρούπολη. Και στις δύο παραστάσεις η αίθουσα των 300 θέσεων είχε γεμίσει ασφυκτικά. Οι συντελεστές της παράστασης είναι κατά κύριο λόγο καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και προετοιμάζονται τώρα για νέες παραστάσεις εντός του Ιανουαρίου. Η παραγωγή υποστηρίζεται από την Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και τα έσοδα διατίθενται στους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα. Πρόκειται για πράξη αλληλεγγύης απέναντι στους καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης, οι οποίοι τον Ιούλιο του 2013 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα από το υπουργείο Παιδείας, αφήνοντας μετέωρους σχεδόν 20.000 μαθητές, που αναγκάστηκαν είτε να αλλάξουν ειδικότητα είτε να μετεγγραφούν σε ιδιωτικές σχολές. “Στεκόμαστε δίπλα στους συναδέλφους που δοκιμάζονται σήμερα, τηρώντας τις αρχές του ευρωπαϊκού ουμανισμού, τις οποίες άλλωστε διδάσκουμε στους μαθητές μας με πράξεις και με λόγια”, λέει ο απερχόμενος πρόεδρος της Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης Χρήστος Ζαγανίδης. “Η υποστήριξη, η συμμετοχή και η προβολή θεατρικών έργων, κινηματογραφικών προβολών, η συμμετοχή μας σε φεστιβάλ παρουσίας καλλιτεχνικής δημιουργίας θέλουμε να αποτελεί βασική διάσταση της συνδικαλιστικής μας δραστηριότητας”, σημειώνει.

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΙΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
Η “Καντίνα” βρίσκεται στη μέση μιας οποιασδήποτε πλατείας, ενός δημόσιου χώρου που θα μπορούσε να είναι κάπου στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης. Ο καντινιέρης είναι αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής, ο οποίος, για να γλιτώσει από την ανεργία, πετά στο καλάθι των αχρήστων τα χρόνια που σπούδασε και δουλεύει στην καντίνα. “Εκεί έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους της γειτονιάς, μαθαίνει για τη ζωή τους, τα προβλήματά τους, τις ελπίδες και τους φόβους τους”, λέει για τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου ο συγγραφέας Σπύρος Λαζαρίδης. Η ιστορία αρχίζει και τελειώνει ανάμεσα σε δύο τραγούδια κι έναν έρωτα, ανάμεσα στην αναζήτηση στίχων από εφήβους που αποκτούν συνείδηση για τον κόσμο μέσα στις ημέρες του Δεκέμβρη, όταν ένας συνομήλικός τους, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονείται από αστυνομικούς. “Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με σφαίρες και δακρυγόνα, με τη βία του κράτους, με καταδότες και μισάνθρωπους. Όμως παράλληλα μέσα στις σκληρές συνθήκες μαθαίνουν να αναγνωρίζουν την αξία της θαλπωρής των φίλων και της οικογένειας, της αλληλεγγύης. Οι μεγάλοι ζουν με τις ήττες τους και τους εφιάλτες τους, οι μικροί κυριεύονται και μεταφέρουν την αισιοδοξία και την ελπίδα της νιότης. Η ‘καντίνα’, όπως σημειολογικά δηλώνει ο αγγλικός όρος (canteen), είναι και μία αποφασιστική και ελπιδοφόρα δήλωση: Μπορώ (can), επειδή είμαι έφηβος (teen)”, τονίζει ο συγγραφέας.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Σταυρούλας Μαμούτου, σκηνογραφία Τάσου Τσιάχτα, εικαστικά Ισμήνης Τσουμπάρη, σκηνικά Τάκη Αγαθαγγελίδη και Μάκη Μαριάδη, μουσική Γιώργου Αθανασιάδη και σχεδιασμό φωτισμού Ολυμπίας Λαζαρίδου και Μάκη Μαριάδη. Ρόλο υποστήριξης στην κατασκευή του σκηνικού είχε και η τεχνική υπηρεσία του δήμου Παύλου Μελά, ο οποίος διέθεσε και το χώρο για τις πρόβες και τις παραστάσεις. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Σταύρος Τσαλαμπούνης, Πέτρος Γιοσμάς, Ιωάννα Παρλάντζα, Δήμητρα Γοργορή, Σοφία Παπαθανασίου, Βάσω Μπούρη, Σταυρούλα Μαμούτου, Μαίρη Λυμπεριάδου, Ευριπίδης Παπαντωνίου, Ιωσήφ Χατζηιωακειμίδης, Κώστας Δάδος, Άρτεμις Μάλτα, Ελισάβετ Αγγουριά-Τσοροχίδου, Κατερίνα Βατάλη, Ειρήνη Πολύζου, Ολυμπία Κύκλη κ.ά.

Δεν υπάρχουν εισιτήρια αλλά κουπόνια ενίσχυσης. Σύμφωνα με τους συντελεστές οι επόμενες παραστάσεις θα προγραμματιστούν άμεσα με ορίζοντα το Πάσχα.

ΥΓ Στο ρόλο του αφηγητή ήταν ο Στάθης Δρίζης.
ΥΓ2 http://www.makthes.gr/news/reportage/131451/


Τρίτη, Νοεμβρίου 18, 2014

Νοέμβρης 2014, 18 του μηνός

Εγώ μάνα διάλεξα μέρος.
Το άσπρο τσόφλι μου το καλογυαλισμένο καμαρώνει απέναντι στα κόκκινα λάβαρα.
Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει καβατζάρω το μισθό και δεν γαμιούνται όλα τ' άλλα.
Χθες το βράδυ είδα τον Μήτσο από μακριά. Ευτυχώς ρε μάνα κάναμε ντου μερικά κεφάλια πιο πέρα. Αν τον είχα μπροστά μου, δε λέω, θα του την μπουμπούναγα, αλλά, να, μαζί μεγαλώσαμε, καλύτερα που την έφαγε από άλλον. Τι θέλουν και ανακατεύονται; Λες να με γνώρισε;
Εγώ μάνα διάλεξα και δεν μετανιώνω. Από το "ήρωες μάρτυρες οδηγούνε" προτιμώ το "γαμάω και δέρνω".
Κάτω από το άσπρο τσόφλι μου το καλογυαλισμένο δεν στριμώχνονται ιδέες και ιδανικά μάνα. Μ' αυτά δεν κάνεις προκοπή. Κάτω από το άσπρο τσόφλι μου φωλιάζει μια πουτάνα. Τίποτα στο τζάμπα. Τέλος.

Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2014

Παραστάσεις του θεατρικού έργου ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN)




Θεατρικό έργο: ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN)

Το διοικητικό συμβούλιο της Ε’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, στη συνεδρίασή του την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014, έκανε αποδεκτή την πρόταση του συναδέλφου καθηγητή-συγγραφέα Σπύρου Λαζαρίδη και αναλαμβάνει την παραγωγή του θεατρικού του έργου με τίτλο: ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN).

Κλήθηκαν  συναδέλφισσες και συνάδελφοι που θα ήθελαν να πάρουν μέρος είτε σαν ηθοποιοί, είτε σαν συντελεστές σε κάποιον άλλο τομέα της προετοιμασίας του έργου στην πρώτη συνάντηση το Σάββατο 8 Μαρτίου 2014 στο Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, στη Σταυρούπολη για τη συγκρότηση της ομάδας παραγωγής.

Συγκροτήθηκε ο θίασος, βρέθηκαν οι συνεργάτες και άρχισαν οι πρόβες.

Στην κατασκευή του σκηνικού και στην διάθεση  χώρων για τις πρόβες βοήθησε σημαντικά ο Δήμος Παύλου Μελά.

Το Δ.Σ. της Ε΄ ΕΛΜΕ-Θ και οι συντελεστές του θεατρικού έργου, αποφάσισαν ώστε οι παραστάσεις να είναι αφιερωμένες στους συναδέλφους και στις συναδέλφισσες που είναι σε διαθεσιμότητα-απόλυση.  Καλούν τους εκπαιδευτικούς και τον κάθε πολίτη να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις και να συνεισφέρουν οικονομική ενίσχυση 5 ευρώ, η οποία θα διατεθεί στους συναδέλφους και στις συναδέλφισσες που είναι σε διαθεσιμότητα-απόλυση.


ΘΕΜΑ: Ένα θεατρικό έργο γραμμένο στις πύρινες ημέρες του Δεκέμβρη του 2008. Ένας εφηβικός έρωτας που δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Μια καντίνα στο μέσον μιας πλατείας δεν προσφέρει μόνον σάντουιτς και αναψυκτικά· γίνεται το κέντρο του κόσμου.  Ένα πτυχίο δεν σε οδηγεί, ειδικά στην Ελλάδα που γνωρίζουμε, σ’ αυτό που σπούδασες. Μια μαθητική έξοδος σε νυχτερινό κέντρο η οποία δεν τελειώνει απλώς με πονοκέφαλο το ξημέρωμα. Τα τραύματα από την μετεμφυλιακή Ελλάδα πλαισιώνονται από νέες πληγές, που βαθαίνουν στον καιρό της κρίσης. Ειδικά στρατοδικεία τότε, ανεξέλεγκτη αστυνομική καταστολή τώρα. Το μονοπώλιο της βίας από το κράτος έρχεται αρνητικός καταλύτης και τρυπώνει, απρόσκλητο, στις καρδιές νεαρών αγοριών και κοριτσιών. Ο θάνατος φεύγει από τα δελτία των ειδήσεων και φωλιάζει στις καρδιές και στο μυαλό παιδιών που έχασαν αναίτια τον φίλο τους. Ποιες είναι οι αιτίες της αϋπνίας ενός  σύγχρονου  Έλληνα ή μιας Ελληνίδας; Πόση ελπίδα κρύβει μια εφηβική ερωτική εξομολόγηση;
Η ΚΑΝΤΙΝΑ, όπως σημειολογικά δηλώνει ο αγγλικός όρος (CANTEEN) είναι και μια αποφασιστική και ελπιδοφόρα δήλωση: Μπορώ (can) επειδή είμαι έφηβος (teen).

ΚΕΙΜΕΝΟ: http://tsalimi.blogspot.gr/2013/12/canteen-canteen_20.html

Παραστάσεις:
 Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014, 9μμ
 Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, 9μμ

Χώρος: Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, Λαγκαδά 221, Σταυρούπολη

Κρατήσεις θέσεων: Ελένη Χαριτωνίδου, 2313302936, πρωί
                               θυρωρείο, 2313302833, απόγευμα

Συνεργάτες:
Σκηνοθεσία, Σταυρούλα Μαμούτου
Σκηνογραφία, Τάσος Τσιάχτας
Εικαστικό θέμα σκηνικού - αφίσα, Ισμήνη Τσουμπάρη
Κατασκευή σκηνικού
, Αγαθαγγελίδης Τάκης, Μαριάδης Μάκης και φίλοι
Μουσική, Γιώργος Αθανασιάδης
Σχεδιασμός φωτισμού, Ολυμπία Λαζαρίδου, Μάκης Μαριάδης
Ηθοποιοί, Σταύρος Τσαλαμπούνης / Ξανθός
 Πέτρος Γιοσμάς / Θανάσης
 Ιωάννα Παρλάντζα / Μάχη
 Δήμητρα Γοργορή / Γιούλη
 Σοφία Παπαθανασίου / Φεβρωνία
 Βάσω Μπούρη / Τατιάνα
 Σταυρούλα Μαμούτου / Μάνα
 Μαίρη Λυμπεριάδου / Δημοσιογράφος
 Ευριπίδης Παπαντωνίου / Γεράσιμος
 Ιωσήφ Χατζηιωακειμίδης / Τζώνυ – Πουλί της πλατείας
 Κώστας Δάδος / Νίκος
 Άρτεμις Μάλτα / Τζένη
 Ελισάβετ Αγγουριά - Τσοροχίδου / Σία
 Κατερίνα Βατάλη/ Λίνα
 Ειρήνη Πολύζου / Ειρήνη
 Ολυμπία Κύκλη / Πέρσα
 Ομάδα φίλων / Φοιτητές

Σάββατο, Μαΐου 17, 2014

Πλειοψηφία


Στις εκλογές αποφασίζει η πλειοψηφία. Τι είναι όμως η πλειοψηφία; Ποιοι ακριβώς την απαρτίζουν; Με τι συναισθηματικό και πολιτικό φορτίο φτάνουν στην απόφαση να ενταχθούν στον "μέσο όρο" των δημοσκοπήσεων και των εκλογικών αποτελεσμάτων; Πόσες φορές μας έκαψε η πλειοψηφία; Έναν τέτοιον ήρωα είχε η θεατρική παράσταση "Ο δρόμος" του 2008. Συγγραφέας, ο Σπύρος Λαζαρίδης. Μουσικός, ο Μπάμπης Κουρκούδιαλος. Σκηνοθέτις, η Σταυρούλα Μαμούτου. Στη συγκεκριμένη σκηνή φαίνονται ο Τάκης-Στέλιος Σιδηρόπουλος και ο Στράτος-Χρήστος Λιούκας. Τραγουδάει ο Χρήστος Λιούκας.

4. Σούλα (Βιοτεχνία, δεκαετία ’70, πριν το ’74).
ΣΟΥΛΑ: Τα ’μαθες μωρή;
ΜΑΡΙΑ: Τι να μάθω καλέ;
ΣΟΥΛΑ: Πού ζεις εσύ; Δεν βλέπεις γύρω σου; Για κοίτα απέναντι, τι βλέπεις;
ΜΑΡΙΑ: Ό,τι έβλεπα πάντα. Την ταβέρνα του κυρ-Θάνου.
ΣΟΥΛΑ: Έτσι την έβλεπες μωρή τρελή; Για κοίτα καλύτερα. Ξέρεις τι ώρα είναι; Σου μοιάζει φυσιολογική;
ΜΑΡΙΑ: Για να δω καλέ! Τι έγινε; Κλειστή είναι;
ΣΟΥΛΑ: Μόνο κλειστή; Σφραγισμένη είναι. Η ασφάλεια κάρφωσε τις πόρτες.
ΜΑΡΙΑ: Γιατί;
ΣΟΥΛΑ: Πού να ξέρω;
ΜΑΡΙΑ: Σιγά μη δεν ξέρεις. Κι αυτά που είπες πού τα έμαθες;
ΣΟΥΛΑ: Φαίνονται. Εσύ δεν το είπες πως είναι κλειστή;
ΜΑΡΙΑ: Εγώ δεν είπα ότι η ασφάλεια κάρφωσε τις πόρτες Σούλα. Τι έγινε;
ΣΟΥΛΑ: Κοίτα. Ήμουνα με το Στράτο.
ΜΑΡΙΑ: Με ποιον;
ΣΟΥΛΑ: Μην τσιρίζεις. Δεν ήθελα να στο πω ακόμα. Ήθελα να προχωρήσει το πράγμα. Αλλά δεν το βλέπω να προχωράει. Γι’ αυτό δεν ήθελα να στο πω. Πού να ήξερα; Για το σινεμά ήρθαμε. Το μαγαζί του κυρ-Θάνου ήταν γεμάτο ασφαλίτες. Είχε έρθει ο γιος του. Ούτε που πρόλαβε να τον δει. Τον άρπαξαν και τον πήγαν κατ’ ευθείαν στην ασφάλεια. Δεν είχε άλλη αναβολή, είπανε. Θα τον πάρουν στο στρατό.
ΜΑΡΙΑ: Και οι σπουδές του;
ΣΟΥΛΑ: Καλά κρασιά. Για τη ζωή του να λες. Ξέρεις μωρή τι γίνεται έξω στον κόσμο; Χαλασμός γίνεται.
ΜΑΡΙΑ: Πού καλέ; Πώς το ξέρεις;
ΣΟΥΛΑ: Ο Στράτος ντε. Για γκόμενο έψαχνα, μπελά βρήκα. Όλο τέτοια μου λέει. Τ’ ακούει στο ραδιόφωνο κρυφά. Ντόυτσε Βέλλε. Να μην το πω σε κανέναν μου είπε. Το χεράκι του δεν τ’ άπλωσε πάνω μου. Τι να σου πω; Όλο νάζι και φιγούρα ήταν από μακριά και τώρα με όλο το ελεύθερο… άστα να πάνε. Όλο για κάτι φοιτητές μου λέει, πως θέλουν εκλογές, να πέσει η χούντα, τέτοια. Είμαι εγώ για τέτοια μωρή;
ΜΑΡΙΑ: Κι ο κυρ-Θάνος;
ΣΟΥΛΑ: Τον ψόφησαν στην ανάκριση όλη νύχτα. Γιατί έρχεται ο τάδε στο μαγαζί σου; Γιατί έρχεται κάθε χρόνο ο γιος σου; Άκου μωρή τρελή, τι τον ρώτησαν. Γιατί έρχεται ο γιος του. Τα έλεγε το πρωί στο Στράτο και βούρκωνε ο παππούλης. Αυτός που έβγαλε τη Μακρόνησο παλικάρι. Μη με ρωτήσεις, μωρή τρελή τι είναι η Μακρόνησος, χαμπάρι δεν έχω. Αλλά έτσι όπως το έλεγε ο Στράτος, πρέπει να ήταν κάτι σαν ήρωας ο κυρ-Θάνος που βγήκε παλικάρι σ’ αυτήν την Μακρόνησο.
ΜΑΡΙΑ: Και το Γιώργο; Τι θα τον κάνουν;
ΣΟΥΛΑ: Θα τον κουρέψουν με την ψιλή και θα τον στείλουν φαντάρο. Πάλι καλά να λες.
ΜΑΡΙΑ: Κι ο…πώς τον είπες; Στράτο; Πού τα ξέρει όλα αυτά; Πότε τον κατάφερες; Δε θα μου πεις; ΣΟΥΛΑ: Σιγά μην τον κατάφερα. Η Ρούλα μωρή, η κομμώτρια. Αυτή βρήκε την άκρη και γω βρήκα το κελεπούρι. Τζάμπα τα όνειρα που έκανα.
ΜΑΡΙΑ: Δε μου λες; Αυτός που μας κοιτάει από το παράθυρο, αυτός ντε, που κάθεται στην ταβέρνα μαζί μας, ήταν εκεί;
ΣΟΥΛΑ: Να τρελαθείς, μωρή σου λέω. Γι’ αυτόν ρωτούσε η ασφάλεια τον κυρ-Θάνο. Το πιστεύεις; Ο Χαμένος ανατρεπτικόν στοιχείον. Έτσι τον λέγανε. Ανατρεπτικόν. Πού έμπλεξα, που ήθελα μυστήριο η μαλακισμένη. Με καθαρεύουσες κι ασφάλειες και ανατρεπτικούς. Τέρμα. Δεν τον ξαναβλέπω μωρή. Δεν πα να είναι θεογκόμενος; Τέρμα.

5. Συνεχίζουν οι δύο (Οι δύο συνεχίζουν την κουβέντα τους. Σύγχρονη εποχή).
ΣΤΡΑΤΟΣ: Ο Γιώργος. Λοιπόν, μάθε και κάτι που δεν ξέρεις. Για να ακριβολογούμε, τίποτα δεν ξέρεις. Δεν είναι πως δε θυμάμαι. Αλλιώς θυμάμαι εγώ, αλλιώς θυμάσαι εσύ. Ξέρεις πού ήμουνα εκείνο το βράδυ που είχανε το Γιωργάκη και τον κυρ-Θάνο στην ασφάλεια; Εκεί, στο μαγαζί ήμουνα, απ’ έξω. Με τη Σούλα. Αυτήν που σε παραμύθιαζα πως τάχα δε θυμόμουνα. Που η κόρη της στήνεται από εδώ έξω. Είχαμε πάει σινεμά. Κανά δυο φορές βγήκαμε, όλο κι όλο. Δεν την ξαναείδα. Μπροστά στα μά-τια μας τους ρίξανε μέσα στη λιμουζίνα. Το πρωί ξαναπήγα. Σε μένα μίλησε ο κυρ-Θάνος. Γι’ αυτό πήγα. Ευτυχώς τον κράτησαν μόνο μία νύχτα. Ευτυχώς…τέλος πάντων. Ήξερε πως δε γούσταρα τη χούντα κι ας ήμουνα πιτσιρικάς. Θαύμαζε και τη μάνα μου. Φρόσω έλεγε και λάμπανε τα μάτια του. Λεβέντισσα. Εγώ ξέρω πρόσωπα. Εγώ που το ’κρυβα μέχρι τώρα. Όχι εσύ. Και για το Χαμένο ξέρω, πιο πολλά από σένα. Ο κυρ-Θάνος μου τα είπε. Μην κοιτάς τι λέω. Παίζω το παιχνίδι των πολλών πια. Δεν ξέρω αν είναι καλό να ξεχωρίζεις. Κάτι θα ξέρουν κι αυτοί που βολεύονται στο μέσο όρο. Τι να πω. Όλοι αυτοί ψηφίζουν και βγαίνει αυτό που ψηφίζουν. Υποστηρίζουν μια ομάδα κι αυτή παίρνει πρωτάθλημα. Εμείς μέχρι τώρα μειοψηφία. Καλό ήταν; Αρχίζω και αναρωτιέμαι. Η γειτονιά μας ήταν μικρή. Γνωριζόμαστε. Ολωνών τις ιστορίες τις ξέρω. Αλλά θέλω να θυμάμαι μόνο το άρωμα της εποχής. Κι ας είναι κουλτουριάρικο. Αν σκαλίσω θα βρω και το λουλούδι που μοσκοβόλησε. Πάντως επιμένω. Αλλιώς θυμόμαστε. Βλέπεις; Η ιστορία εκείνη δεν άρχιζε με το Γιωργάκη, ούτε τελείωνε στο αεροπλάνο που έπεσε στη Λευκωσία. Έχω κι άλλα πολλά να σου πω για εκείνη την εποχή. Εσύ όμως έχεις την εξίσωση έτοιμη: 1974 ίσον Γιώργος, Σούλα ίσον καμάκι, γκομενίτσα στο πεζοδρόμιο ίσον βουρ να την φάμε. Δεν είναι έτσι… Ολωνών τις ιστορίες τις ξέρω. Αλλά λέω φτάνει. Φτάνει. Με τους πολλούς ρε γαμώτο. Που την βρίσκουν με τα εύκολα και δεν κλείνουν την τηλεόραση από αγανάκτηση, κολλάνε στις ανοησίες τάχαμου από περιέργεια, τάχαμου για καλαμπούρι. Τι κέρδισα με την πρωτοπορία; Άλλοι θυμούνται πλάκες στο σχολείο και μπουρδελότσαρκες κι εγώ θανάτους κι εξορίες. Γι’ αυτό λέω, τέρμα. Δε θυμάμαι ρε πούστη. Γκομενίτσα στο δρόμο; Απάνω της κι ας γούσταρα τη μάνα της κάποτε κι ας έκλαιγα στον ώμο της για το κακό που βρήκε τον σύντροφο. Άει σιχτίρ πια.

6. Τραγούδι Στράτου - Τάκη
ΣΤΡΑΤΟΣ: Μία η τράπουλα στην τσόχα, πέντε κάρτες ο καθένας, με χαρτί είτε με μπλόφα, θα τα πάρει μόνο ένας.
ΤΑΚΗΣ: Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά επιθυμία, επιτέλους να ξεφύγεις από την πλειοψηφία.
ΣΤΡΑΤΟΣ: Σεργιανώ με τις ιδέες, σε μπροσούρες και βιβλία, μα δημάρχους, βουλευτές,βγάζουνε τα καφενεία.
ΤΑΚΗΣ: Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει μια καινούρια ανησυχία, άλλο πράγμα εσύ ψηφίζεις κι άλλο η πλειοψηφία.
ΣΤΡΑΤΟΣ: Ένας είναι ο αρχηγός, χίλιοι τρέχουν, πολεμάνε. Μα ένας είναι κι ο προδότης, χίλιοι κλαίνε και πονάνε.
ΤΑΚΗΣ: Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά αμφιβολία, πάντα αιχμάλωτη σε κάποιον, είναι η πλειοψηφία.
ΣΤΡΑΤΟΣ: Πώς να κάνω πες μου τώρα την επιλογή του χώρου, έξω απ’ την στατιστική τους ή στο μπλοκ του μέσου όρου;
ΤΑΚΗΣ: Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά η παροιμία, μοναχό σε τρώει ο λύκος, κάλλιο στην πλειοψηφία.

Παρασκευή, Μαΐου 16, 2014

Με τον Βίτσα, τον Μπουρνούς, τον Σταμπουλή και τη Δέσποινα

Η Πέμπτη 15 Μαΐου 2014 ήταν μια γεμάτη Πέμπτη. Στα γραφεία της Ριζοσπαστικής Κίνησης Πολιτών Παύλου Μελά στη Σταυρούπολη υποδεχόμαστε τον Δημήτρη Βίτσα γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ και τον Γιάννη Μπουρνούς υποψήφιο ευρωβουλευτή. Στον Βίτσα χαρίζουμε το βιβλίο μου "Στα ίχνη του κόκκινου Κανάκη".


Η περιοδεία γίνεται σε καφενεία και στο ΚΑΠΗ της Σταυρούπολης. Ο Βίτσας έχει μια ατάκα για το κάθε τραπέζι πάνω από το οποίο στεκόμαστε. Ωραίος.



Το βραδάκι είναι η τελευταία προεκλογική μας συγκέντρωση. Μαζεύεται ο κόσμος και ξεκινάμε.  Μετά τον Κίμωνα Σαραφίδη θα χαιρετίσω κι εγώ:

Καλησπέρα φίλες και φίλοι.
Αυτές οι εκλογές έχουν ήδη καταγραφεί ως οι εκλογές των άσπιλων και των αμόλυντων. Τα βιογραφικά των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων είναι βιογραφικά αγγέλων που τα κατεβάζουν παραδείσια πουλιά στα γραμματοκιβώτιά μας. Αριστούχοι στις πανεπιστημιακές σχολές, πρωταθλητές και διεθνείς του αθλητικού στερεώματος, συνομιλούντες με πατριάρχες και κορυφαίους διεθνώς επαναστάτες, έχουν συνωστισθεί στον Δήμο Παύλου Μελά με έναν και μοναδικό σκοπό: να μας σώσουν.

Μόνο μια κατηγορία απουσιάζει τελείως από τα λαμπερά βιογραφικά. Το κομματικό παρελθόν. Γιατί όλοι αυτοί δεν ασχολούνται με τα ξεπερασμένα και οπισθοδρομικά κόμματα. Δεν υπάρχουν ανάμεσά τους κομματικά μέλη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά τα παράξενα όντα δεν υπήρξαν ποτέ στο Δήμο μας. Ποιος έδινε 50% στο ένα κόμμα και 40% στο άλλο; Κανένας από αυτούς. Θαύμα! Θα ήτανε θαύμα αν δεν ήτανε ένα απλό ψέμα. Κι όταν στο λαμπρό σου βιογραφικό καταφεύγεις στα ψέματα, τι ακριβώς θα κάνεις στη θητεία σου ως δημοτικός σύμβουλος;

Ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς της Ριζοσπαστικής Κίνησης Πολιτών και της Ελεύθερης Πόλης, που διεκδικούμε την ψήφο σου αγαπητέ δημότη και αγαπητή δημότισσα κουβαλάμε στις πλάτες το μοναδικό φορτίο που θα μπορούσαμε να κουβαλήσουμε. Την ίδια μας τη ζωή στον πολιτικό στίβο. Δεν έχουμε κρυφούς πάτρωνες και χρηματοδότες. Έχουμε συντρόφους και φίλους. Έχουμε βάλει το χέρι μας στη φωτιά και όχι στο μέλι. Έχουμε γυμνώσει τον εαυτό μας και τις αλήθειες μας. Είμαστε ανοιχτό βιβλίο. Δεν βγάζουμε δήθεν εφημερίδες για να συκοφαντήσουμε αντιπάλους. Όταν κατονομάζουμε τους συνυποψήφιούς μας σ’ αυτές τις εκλογές δεν μετράμε μόνο μέχρι το 5 όπως κάνανε άλλοι εξαφανίζοντας από την αριθμητική τους τον έκτο, τον Τάσο Σταμπουλή επειδή ο αθεόφοβος δηλώνει κοιτάζοντάς σας στα μάτια πως στηρίζεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ. 



Ο καθένας και  κάθε μία από εμάς νιώθουμε και είμαστε δυνατοί. Επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά πως αυτός ο προεκλογικός αγώνας δεν είναι μια πασαρέλα για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας. Αυτός ο προεκλογικός αγώνας είναι η δημοκρατική διέξοδος που θα οδηγήσει στον στίβο της άσκησης μιας αντιμνημονιακής πολιτικής. Ο προεκλογικός αγώνας είναι ο προθάλαμος του κυρίως αγώνα. Σε εκείνους που κάνουν λάβαρο την φιλανθρωπική τους ευσπλαχνία εμείς ορθώνουμε την αγωνιστική αλληλεγγύη στρέφοντας το βλέμμα και στον συνάνθρωπο που πλήττεται βάναυσα αλλά και σ’ εκείνον που εφαρμόζει ανελέητες μνημονιακές εντολές. Μια άλλη πολιτική πρακτική είναι δυνατή. Σ’ εκείνον που επαίρεται πως κατάργησε κονδύλια για τον πολιτισμό εμείς απαντάμε με περισσότερο πολιτισμό. Σ’ εκείνον ο οποίος μαζεύει δήθεν τα μανίκια του σ’ ένα αποστειρωμένο περιβάλλον για να δείξει την εργατικότητά του εμείς απλώνουμε στον ορίζοντα του διαδικτύου τις προτάσεις μας, έργο του μόχθου και της ικανότητάς μας. Ναι αγαπητοί, στο διαδίκτυο επειδή εμείς δεν κάνουμε προεκλογικό αγώνα με δημοτικά, δηλαδή δικά σας χρήματα.

Διαλέξτε ένα πρόβλημα του Δήμου μας, διαλέξτε μια μεγάλη υπόθεση που απασχόλησε τον Δήμο μας και αναζητήστε τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την επίλυσή του. Δεν χρειάζεται να πάτε μακρυά. Εδώ ανάμεσά σας είναι. Για το στρατόπεδο Παύλου Μελά και την απόδοσή του χωρίς όρους και φυσικά χωρίς τσιμέντο; Εδώ είναι. Για το ΣΜΑ και την απαίτηση ενός καθαρού περιβάλλοντος; Εδώ είναι. Για την αξιοποίηση των ρεμάτων και την κατάθεση προτάσεων αξιοποίησης; Εδώ. Για το πράσινο; Εδώ. Για την καταγραφή της Ιστορίας και την απόδοση τιμών σε εκείνους που έκαναν πράγματα για τα οποία τους αξίζει η μνήμη και όχι η λησμονιά; Εδώ. Για την ζωντάνια των πολιτιστικών φορέων και τη βιωσιμότητα τους; Εδώ. Για τον εμπλουτισμό της Βιβλιοθήκης με βιβλία; Εδώ. Για την κατάθεση προτάσεων με αντικείμενο την πολιτική γης; Εδώ. Για θεσμικές προτάσεις περιβαλλοντικής και πολιτιστικής πολιτικής ενοποίησης των δυτικών συνοικιών; Εδώ.


Λοιπόν για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτός ο υποψήφιος δήμαρχος ο Τάσος Σταμπουλής στηρίζεται από ένα κόμμα στο οποίο ακουμπούν οι ελπίδες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης των λαών και των κινημάτων και όχι των τραπεζιτών, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός ο υποψήφιος δήμαρχος ο Τάσος Σταμπουλής στηρίζεται από μια κίνηση πολιτών την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΗ η οποία συγκροτείται από ανθρώπους που δεν στοιχίζονται πίσω από ηγέτες και σωτήρες αλλά πίσω από ιδέες και επιχειρήματα.
Αυτός ο υποψήφιος δήμαρχος ο Τάσος Σταμπουλής στηρίζεται από μια σειρά ανθρώπων ανένταχτων σε κόμματα αλλά στρατευμένων με πείσμα στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Αυτός ο υποψήφιος δήμαρχος ο Τάσος Σταμπουλής στηρίζεται από όλους και όλες που βαρέθηκαν τα ψέματα. Από όλους και όλες που αναζητούν στο Δήμο Παύλου Μελά το ανάλογο που βρίσκουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσοι έστρεψαν τα νώτα τους στα κόμματα που κυβέρνησαν και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ που τολμάει να ζητήσει από το λαό την άδεια να κυβερνήσει.

Ο πρώτος κομμουνιστής κοινοτάρχης στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης από το μακρινό 1934, ο Χρήστος Κανάκης έφερε τον τιμητικό τίτλο: απολυμένος σιδηροδρομικός. Αργότερα απέκτησε κι άλλον: εξόριστος πρόεδρος κοινότητος. Ο πρώτος κόκκινος πρόεδρος και ο λαός του δεν τον ξέχασε ποτέ, στους γειτονικούς Αμπελόκηπους.


Ο Τάσος Σταμπουλής δεν είναι πολιτικός του σωλήνα, είναι μαχόμενος δημοσιογράφος και κατέχει κι αυτός τον τίτλο του απολυμένου δημοσιογράφου. Απολυμένου όχι επειδή δεν έκανε καλά τη δουλειά του αλλά επειδή η Συγκυβέρνηση αποφάσισε να ρίξει μαύρο στην ΕΡΤ και χαμόγελα στους εθνικούς εργολάβους-μεγαλοκαναλάρχες. Αυτό που δεν θα επιτρέψουμε είναι να αποκτήσει και τον τίτλο του εξόριστου δημάρχου. Αλλά του δημάρχου που θα κάνει πράγματα για τα οποία θα αξίζει να τον θυμούνται και αυτόν. Εδώ στον Δήμο Παύλου Μελά.

Εμείς που τον στηρίζουμε, εμείς που θα δουλέψουμε μαζί του, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν φασισμό και σε καμία ολιγαρχία να ξαναφέρει την φρίκη σ’ αυτόν τον τόπο.
Εμείς όλοι σ’ αυτές τις εκλογές ανοίγουμε τα χαρτιά μας, δηλώνουμε ποιοι είμαστε, και δεν θα επιτρέψουμε στην δήθεν ανεξάρτητη πολιτική φλυαρία να εξοβελίσει τον πολιτικό λόγο από μια προεκλογική περίοδο και τις θαρραλέες πολιτικές αποφάσεις από τη μετεκλογική θέση της διοίκησης του Δήμου Παύλου Μελά. Η πολιτική πρέπει να επιστρέψει στο δημόσιο βίο και οι πολιτικάντηδες να αποσυρθούν στη μίζερη γωνία τους. Φτάνει πια με τους δήθεν. Μπροστά με τους αληθινούς.

Με τον Τάσο Σταμπουλή.

Ο Τάσος Σταμπουλής υποψήφιος δήμαρχος Παύλου Μελά ανεβαίνει στο βήμα και μιλάει καθαρά και σταράτα την ώρα που ο νυν δήμαρχος ως παλαιάς κοπής κομματάρχης στέλνει μηνύματα στα κινητά κάνοντας λόγο για 5000 θέσεις απασχόλησης στο δήμο.

Η Δέσποινα Χαραλαμπίδου υποψήφια περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας τα κατάφερε κι έφτασε στον χώρο της συγκέντρωσης λίγο πριν τελειώσουμε και μίλησε με πάθος όπως το συνηθίζει.

(Οι φωτογραφίες είναι του Τριαντάφυλλου Κουρούκλα).

Σάββατο, Μαΐου 10, 2014

Για τον Γιάννη Βανίδη και τα πορτραίτα των λογοτεχνών της Θεσσαλονίκης



Σπύρος Λαζαρίδης
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΝΙΔΗΣ / ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΠΟΡΤΡΑΙΤΩΝ ΤΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΝΔΟΧΩΡΑΣ
(11η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ 13, ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ, ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΔΕΘ)
9.5.2014

Το 1979 αποδεικνύεται, τώρα στην ηλικία των πρώτων απολογισμών, σημαντική χρονιά για μένα. Γνώρισα με συστηματικές επισκέψεις τις αίθουσες διαφόρων εκθέσεων της Θεσσαλονίκης. Δύο από αυτές ξεχώρισαν ήδη από τις πρώτες επισκέψεις για την ιδιαιτερότητά τους. Η «Διαγώνιος» και η «Φωτοθήκη». Στη μία πήγαινα με το συνεσταλμένο ύφος εκείνου που θέλει να μάθει και στην άλλη επειδή είχα απορίες. Στη «Διαγώνιο» έμαθα τους ζωγράφους της Θεσσαλονίκης, αλλά όχι μόνον αυτούς, παρακολουθούσα την εξέλιξη πολλών εξ αυτών, έζησα τις στιγμές της λεπτομερούς ξενάγησης από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Στη «Φωτοθήκη» πειθόμουνα όλο και περισσότερο για τον εικαστικό χαρακτήρα της φωτογραφίας και απολάμβανα την ομορφιά της εικόνας, παράλληλα ή σε πείσμα του θέματος. Την εξωσχολική μου αυτομόρφωση την καθόρισαν λογοτεχνικά, εικαστικά και θεατρικά περιοδικά. Τα εικαστικά περιοδικά και συγκεκριμένα ο Ζυγός είχαν τελείως διαφορετική προσέγγιση της ζωγραφικής από αυτήν των δύο αιθουσών που με μάγεψαν στη Θεσσαλονίκη. Ζωγραφιές, κυρίως, στη μια αλλά και φωτογραφίες. Φωτογραφίες, κυρίως, στην άλλη αλλά και ζωγραφιές. Οι αντιστάσεις μου για το αν η φωτογραφία είναι Τέχνη κάμφθηκαν με τον καλύτερο, νομίζω, τρόπο. Πάντως ενώ θυμάμαι από τη «Διαγώνιο» πολλά στιγμιότυπα και έργα που μου έκαναν εντύπωση από την «Φωτοθήκη» μου έμεινε η εντύπωση. Δε νομίζω να είχα καν συγκρατήσει το όνομα του ιδρυτή της. Το όνομα Γιάννης Βανίδης εγώ το συνέδεσα με τη «Διαγώνιο». Και στις φωτογραφίες του που έτυχε να δω πριν το 1985 αλλά οπωσδήποτε από την έκθεση του 1985 με τους λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης. Εκεί για πρώτη φορά συνέπεσαν οι δύο αγάπες μου: Τα εικαστικά γεγονότα και η λογοτεχνικές περιπλανήσεις μου. Πριν ακόμα αρχίσω να αναζητώ βιογραφικά των λογοτεχνών που ανακάλυπτα τα διαβάσματά μου και στις συζητήσεις στο χώρο της «Διαγωνίου» είχα μπροστά μου δέκα μεγαθήρια της λογοτεχνίας να με κοιτούνε σχεδόν κατάματα. Για όσους ήξερα λίγο από το έργο τους ένιωθα συγκίνηση και δέος. Για όσους δεν είχα διαβάσει κάτι ένιωθα λίγος και αμήχανος. Και παρ’ όλο που είχα ήδη δημοσιεύσει κάποια ποιήματα στο περιοδικό «Διαγώνιος» δεν συμμετείχα σ’ εκείνη τη μέθεξη ως ομότεχνος. Κάτι τέτοιο θα άγγιζε την ιεροσυλία κατά την άποψή μου. Το χαιρόμουνα που το αξιώθηκα ως θεατής.
Θετική εντύπωση μου είχε κάνει και το γεγονός πως υπήρχε ένα πορτραίτο για τον κάθε λογοτέχνη. Αυτό σε συνδυασμό με τις κουβέντες του Χριστιανόπουλου πως ο καλλιτέχνης πρέπει πρώτα να μάθει να πετάει και να διαγράφει πριν αρχίζει να καταγράφει και να εκδίδει-εκθέτει μου έδειξε τον κόσμο των υψηλών απαιτήσεων που πρέπει να έχει κανείς από τον εαυτό του και τα επιτεύγματά του πριν πάρει την ευθύνη της παρουσίασής τους στον αναγνώστη ή τον θεατή.
Από το καταλογάκι εκεινης της έκθεσης κρατάω τη φράση του Ντίνου Χριστιανόπουλου πως «Ο χρόνος λεηλατεί τους ανθρώπους κι ο φωτογράφος λεηλατεί το χρόνο: έτσι κερδίζονται οι πατερίτσες της μνήμης».

Η αποτίμηση του έργου που είχε συντελεστεί στη «Φωτοθήκη» έγινε το 1989 στην «Διαγώνιο» και με βρήκε σχετικά έτοιμο να καταλάβω το μέγεθος της συνεισφοράς του Γιάννη Βανίδη στην υπόθεση της Φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη.

Το τηλεφώνημα λοιπόν που δέχθηκα πριν λίγα χρόνια και το οποίο κατέληξε στη φωτογραφία που βρίσκεται κάπου στη μέση του εξωφύλλου του διαδικτυακού λευκώματος με τα πορτραίτα που εκτίθενται εδώ, μου έδειξε και άλλα πράγματα. Πως ο Βανίδης εκτός από καλλιτέχνης άρχισε να φλερτάρει και με την ιδιότητα του ερευνητή. Πως ενώ στα δέκα πορτραίτα του 1985 στεκόμουνα με δέος για τα ίδια τα πρόσωπα, τώρα μπροστά στα 212 πορτραίτα στέκομαι με δέος για την εποχή. Τώρα γράφουν και εκδίδουν περισσότεροι και διεκδικούν όλοι το χώρο τους στο καλλιτεχνικό κουρμπέτι. Πάντως η φωτογραφική ματιά του Βανίδη εξακολουθεί να είναι διεισδυτική, η προσήλωσή του στην αυστηρότητα της μιας φωτογραφίας είναι άξια θαυμασμού και το μπόλιασμα της εικόνας του συγγραφέα με κάτι από το έργο του είναι δείγμα της διάθεσής του για πειραματισμό και έκθεση του εαυτού του στον κίνδυνο της ταύτισης προσώπου- ενός μόνο έργου. Αυτό όμως το επικίνδυνον είναι ίδιον της νεότητας και ο Βανίδης μ’ αυτήν τη δουλειά του είναι σα να κάνει ένα ορμητικό ξεκίνημα παρά τον τίτλο του συνταξιούχου με τον οποίο περιβάλλει τον εαυτό του.


Το λεύκωμα, εδώ.


Δευτέρα, Απριλίου 28, 2014

Μάης του '36, αναζητώντας τα κόκκινα σημάδια του εργατικού κινήματος του μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη

Μια εκδήλωση για το Μάη του 1936 στην οποία συμμετέχω. Οι ξεναγήσεις πλέον δεν έχουν να κάνουν μόνο με λαμπρά μνημεία αλλά και με γεγονότα ή τόπους. Αυτή θα είναι μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης από την οποία θα αναδειχτούν πρόσωπα, γεγονότα και τόποι του Μεσοπολέμου που συνδέθηκαν με το εργατικό κίνημα και την βίαια αντιμετώπισή του από το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής του.

Δευτέρα, Μαρτίου 31, 2014

Ξανά ξεναγήσεις στην οδό Λαγκαδά, 6 Απριλίου 2014

Ενώ είχα δημοσιοποιήσει την επιθυμία μου να επαναλάβουμε τις ξεναγήσεις κατά μήκος της οδού Λαγκαδά, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από εκπαιδευτικό του σχολείου μεταναστών Οδυσσέας που μου ζητούσε ακριβώς αυτό: μια ξενάγηση κατά μήκος της οδού Λαγκαδά. Έτσι λοιπόν την Κυριακή 6 Απριλίου 2014, στις 11 το πρωί θα ξεκινήσουμε από τα κοιμητήρια της Αγίας Παρασκευής και θα καταλήξουμε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά. Λίγα λόγια για τη διαδρομή:

 Μια διαδρομή κατά μήκος της οδού Λαγκαδά στη δυτική Θεσσαλονίκη μπορεί να εξελιχθεί σε μια περιήγηση σε τόπους και εποχές. Όλη, ή σχεδόν όλη, η ιστορία της Θεσσαλονίκης αναδύεται μέσα από τη βόλτα σε κτίρια και σε ταφικά σύνολα που σημάδεψαν αυτόν το δρόμο από την αρχή της χάραξής του και πριν, ακόμα, απ’ αυτήν.

Σημείο 1: Ορθόδοξο νεκροταφείο Αγίας Παρασκευής

Μια καλή αφορμή για να μιλήσει κανείς για τον ταραγμένο 19ο αιώνα και την αντιπαλότητα των ορθόδοξων κοινοτήτων στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, τη συνδρομή των Ελλήνων της διασποράς ως Εθνικών Ευεργετών, τη φρίκη των εκτελέσεων στον καιρό της Κατοχής.


Σημείο 2: Καθολικό νεκροταφείο.

Η έξοδος από τα νεκροταφεία της Αγίας Παρασκευής μας οδηγεί πίσω από τα κτίρια του ΟΑΕΔ της οδού Λαγκαδά

και στη διαδρομή μας αποκαλύπτονται τα, σχεδόν άγνωστα, Καθολικά Κοιμητήρια στο βάθος.

 Εδώ μπορεί κανείς να βρει μπροστά του την ευρωπαϊκή αύρα της Θεσσαλονίκης και να συναντήσει ονόματα που συνεισέφεραν στην οικονομική, θρησκευτική-κοινωνική και αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της.

Η καγκελόπορτα είναι το πέρασμα στα Συμμαχικά Κοιμητήρια του Ζέιτενλικ, ένας μαγικός τόπος και για τον περιηγητή.

Σημείο 3: Συμμαχικά Κοιμητήρια

 Ο παγκόσμιος χαρακτήρας του πολέμου αποτυπώνεται στο πολυεθνικό αυτό κοιμητήριο μπολιασμένος με το συγκινητικό καθήκον μιας οικογένειας να τροφοδοτεί με φύλακες το πιο επισκέψιμο τμήμα του.

Μια άγνωστη Θεσσαλονίκη μας περιμένει κατά τη διαδρομή μας από τα Συμμαχικά προς τη Μονή Λαζαριστών. Τα Αρμένικα!


Σημείο 4: Κτίρια καθολικών

Η πρώτη οικονομική, πολιτική (με την ευρύτερη έννοια) επένδυση στη δυτική ύπαιθρο της Θεσσαλονίκης και η πρώτη αλλαγή χρήσης ιστορικού κτιρίου στη σύγχρονη εποχή.


Σημείο 5: Στρατόπεδο Παύλου Μελά

Παρελθόν και μέλλον τρυπώνουν στην κουβέντα καθώς κανείς τριγυρνάει στα ερειπωμένα πια κτίρια του στρατοπέδου που σημάδεψε την περιοχή με την παρουσία του διαχρονικά και με την φρίκη που εξέπεμψε στα χρόνια της Κατοχής. Στα χώματά του συναντώνται τα πρώτα μεταβυζαντινά χρόνια ίσως και τα ύστερα βυζαντινά με έργα ζωής όπως ο υδραγωγός του Λεμπέτ αλλά και ο εικοστός αιώνας με την φρίκη του πολέμου και σπαράγματα από το κατεστραμμένο εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης και τα κτίρια αποθήκες μελλοθάνατων ανθρώπων θύματα του φασισμού.





.



Κυριακή, Μαρτίου 30, 2014

Οι αριθμοί μου





1970.
 Τρία χρόνια στην Θεσσαλονίκη και γυμνάσιο. Στ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Η διαδρομή από τον Εύοσμο στην Σταυρούπολη, ήταν μετρημένη με μία ΙΟΝ αμυγδάλου, η οποία με κρατούσε παρέα, ακριβώς μέχρι την εξώπορτα του σχολείου. Ακόμη δεν μπορούσε να μ’ ενδιαφέρει η συνοικία. Έβλεπα τον μεγάλο δρόμο, την οδό Λαγκαδά και καταλάβαινα. Πού αλλού να στηθεί σχολείο που να έχει μαθητές από τον Δενδροπόταμο, την Επτάλοφο, την Ξηροκρήνη, τον Εύοσμο, το Κορδελιό, την Ηλιούπολη, τη Σταυρούπολη, την Πολίχνη, τη Νεάπολη, την Ευκαρπία, το Ωραιόκαστρο και την Λητή; Σαράντα τέσσερα χρόνια από τότε.
1976.
Τα χρόνια του γυμνασίου τελειώνουν. Έξι ολόκληρα χρόνια στο ίδιο σχολείο, που εν τω μεταξύ έπαψε να είναι το μοναδικό των δυτικών συνοικιών. Εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, βιογραφικό στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας αλλά τέλεια αδυναμία να καταφέρω να ταιριάξω με τους μετανάστες φοιτητές και τα χούγια τους. Γνωριμία εξ αιτίας της αδερφής μου με τον Πανσπουδαστικό σύλλογο Σταυρούπολης, κομματική μεταγραφή από το Πανεπιστήμιο και η πολιτική μου σταδιοδρομία ξεκινούσε στην ίδια συνοικία όπου έβγαλα το εξατάξιο γυμνάσιο και με δραστηριότητες που από τότε με σημαδεύουν. Μέχρι σήμερα. Τριάντα οκτώ χρόνια.
1978.
Έντονη φοιτητική ζωή, με γκαλερί, κινηματογράφους, Alle house και τα υποχρεωτικά εργαστήρια. Η χρονιά πήγαινε με τα τέσσερα, ήρθε κι ο σεισμός και την αποτελείωσε. Φαινόταν πια καθαρά πως θα έκανα το Φυσικό, Ιατρική: έξι χρόνια. Δεν με πείραζε όμως. Ανακάλυπτα έναν κόσμο που με ενθουσίαζε. Τα χρόνια στον Πανσπουδαστικό ήταν από τα πιο παραγωγικά. Την προηγούμενη χρονιά είχα δώσει την μάχη μου μ’ αυτούς που θεωρούσα παλιά φρουρά και που τους κατηγορούσα πως πρόσεχαν περισσότερο το κόμμα τους παρά τον σύλλογο. Οι εκλογές του 1977 ήταν η αφορμή να φανεί μια αντιπολίτευση που δεν είχε σχέση με ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Την είχα κερδίσει εκείνη τη μάχη. Έτσι, το 1978 ήμουν πια έτοιμος να βοηθήσω περισσότερο τον πολιτικό μου χώρο. Ο Χρήστος Τσακίρης διεκδικούσε την δημαρχία και τάχθηκα στο πλευρό του. Έγραφα τα πανώ και στόλιζα με γελοιογραφίες μου το εκλογικό του κέντρο. Τα καταφέραμε. Βγήκε δήμαρχος. Πέρασαν τριάντα έξι χρόνια από τότε.
1981.
Η ρετσινιά του διανοούμενου και του κουλτουριάρη αμαύρωνε την κομματική μου εικόνα. Οι διάφοροι επίδοξοι καθοδηγητές μου επέμεναν να μου μεταφέρουν τη νέα κομματική γραμμή κι εγώ, μαζί και μ’ άλλους κάναμε τα δικά μας. Ο σύλλογος τα πήγαινε καλά, αλλά η σχέση με το κόμμα όλο και στράβωνε. Το δεκαεφτά τα εκατό, σαν εκλογικός στόχος μου έκοβε τα πόδια. Ένιωθα προδότης που δεν πίστευα πως μπορούσε το ΚΚΕ να μπει στην δεύτερη κατανομή. Η παρουσία μου στο σύλλογο μ’ έκανε να γνωρίσω και κάποια πράγματα από την ίδια τη συνοικία. Γνώρισα τους παππούδες της Εθνικής αντίστασης και αγράμματους που μάθαιναν ανάγνωση στα γραφεία με τον Ριζοσπάστη. Από τις καλύτερές μου στιγμές ήταν οι μάχες με την αστυνομία για να μπορέσουν οι αγωνιστές να παρελάσουν με τα λάβαρα της Εθνικής Αντίστασης. Έγινε η αλλαγή με τον Ανδρέα Παπανδρέου και αντέδρασα όσο μπορούσα στο πρώτο του φιρμάνι που έλεγε πως οι κατά τόπους δήμαρχοι θα καταθέτουν στο εξής στεφάνια εκ μέρους των αγωνιστών. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Μπορεί να συγχώρεσα τον Τσακίρη που το 1979 δεν επέτρεψε στον σύλλογο να κάνει εκδήλωση για την ειρήνη με Bob Dylan και Joan Baez μαζί με Σαββόπουλο και Λεοντή, αλλά δεν πίστευα πως θα συμμετείχε στο περίφημο moratorium. Την προηγούμενη ακριβώς χρονιά ένας αγωνιστής της Αντίστασης, σε διπλανή συνοικία, υπέκυψε πάνω στα επεισόδια με την αστυνομία. Κι άντε εμείς είχαμε αριστερό δήμαρχο. Ποιος θα εκπροσωπούσε ποιον σε άλλους δήμους; Το πράγμα όμως χειροτέρεψε όταν κατάλαβα πως το ΚΚΕ που δεν αντέδρασε στον Ανδρέα, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του με τους μικρούς. Δεν επιτρεπόταν λοιπόν στο ΚΚΕ εσωτερικού και στον Ρήγα Φεραίο να καταθέσουν στεφάνι κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου επειδή το κόμμα αυτό δεν εκπροσωπούνταν στην βουλή. Κι οι Ρηγάδες είχαν την φαεινή ιδέα να δώσουν το στεφάνι τους σ’ έναν παππού, που δεν τον ήξερα αλλά άκουγα πως υπήρξε Μακρονησιώτης κι άντεξε χωρίς να κάνει δήλωση. Δεν μ’ ενδιέφερε και δεν μ’ ενδιαφέρει ακόμα τι ακριβώς έκανε παλιά αυτός ο άνθρωπος. Εκείνη τη στιγμή τα μάτια μου έβλεπαν μια απαίσια πράξη: σκύβω το κεφάλι στον μεγάλο και τρίβω την μούρη του μικρού. Όταν λοιπόν ήρθε η σειρά του παππού και η πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου διέταξε την μπάντα (τρομάρα μας, λόγω πολιτιστικής πολιτικής διαθέταμε και μπάντα), την διέταξε λοιπόν να παίξει τον εθνικό ύμνο κηρύσσοντας το τέλος της γιορτής. Ο παππούς έμεινε μετέωρος και σαστισμένος. Ακόμα καμαρώνω από τότε που μαζί με τον αδελφικό μου φίλο και σύντροφο στην ΚΝΕ κάναμε χωρίς να το πολυσκεφτούμε ένα βήμα μπροστά χειροκροτώντας με δύναμη τον παππού ο οποίος αναθάρρησε, κατέθεσε το στεφάνι του κι εμείς υπογράψαμε την κομματική μας καταδίκη. 1981. Τριάντα τρία  χρόνια από τότε.
1982.
Παραβρέθηκα στη συνέλευση που με διέγραψε. Ετοίμαζα μια εκδήλωση με φίλους μου, με δικά μας τραγούδια και ποιήματα και μουσικές και ταινίες super 8. Μας κυνήγησαν. Όλες οι κόβες της Θεσσαλονίκης είχαν τα κείμενά μας και απαγόρευαν στους συλλόγους που ελέγχανε να μας βοηθήσουν. Βρέθηκε το Μουσικό Εργαστήρι Ευόσμου και στέγασε την προσπάθειά μας. Νιώθαμε νικητές. Το Νοέμβρη παίρνω το πτυχίο μου και πηγαίνω φαντάρος. Τα Χριστούγεννα τυπώνεται το τεύχος της Διαγωνίου με τα πρώτα μου ποιήματα. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ξεκίνησε το περιοδικό αυτό την χρονιά που γεννήθηκα, το 1958. Ένιωθα πως δεν μου αξίζει το κυνηγητό του ΚΚΕ. Ήμουν όμως αποφασισμένος να μην σταματήσω να κάνω ό,τι έκανα. Τριάντα δύο χρόνια από τότε.
1989.
Επτά χρόνια στη μεγάλη οικογένεια της ανένταχτης αριστεράς. Με συγγραφικό έργο που μεγάλωνε. Κι έρχεται το μεγάλο νέο. Τα βρίσκει ο Φλωράκης με τον Κύρκο. Η αριστερά ενώνεται. Για μένα, Κοσκωτάς και Παπανδρέου και παραγραφή και συνεργασία με Μητσοτάκη ήταν και παραμένουν λεπτομέρειες. Το μεγάλο γεγονός ήταν πως η Αριστερά ξαναμπαίνει στην πολιτική σκηνή και τραβάει τα φώτα πάνω της. Οι πρωταγωνιστές δεν άντεξαν. Ο Ανδρέας ξανά νίκησε, το ΚΚΕ ξανά τραβήχτηκε στο καβούκι του κι εγώ έμεινα από τότε να βλέπω με την λάμψη του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, όταν προοδευτικά όλοι εγκατέλειπαν το σκάφος. Μένω ακόμη. Είκοσι πέντε χρόνια από τότε.
1990.
Το ΠΑΣΟΚ βγήκε στην αντεπίθεση. Επίσημα συνεργάστηκε με τον Χρήστο Τσακίρη και ανεπίσημα σηκώνει ψηλά το άστρο του Σπύρου Μπαρούτα. Είμαι λίγο μακριά από την πολιτική. Μ’ ενδιαφέρουν πολύ τα βιβλία μου και οι δημοσιεύσεις, αλλά έχω το σαράκι. Γίνεται η αλλαγή σε όλες σχεδόν τις δυτικές συνοικίες. Πέφτουν κάστρα. Πόσο ακόμα θα είμαι στην απέξω; Συμμετέχω σε κάποια προσπάθεια να στηθεί μια κίνηση πολιτών στον Εύοσμο και βρισκόμαστε σε καλό σχετικά δρόμο. Κολλάμε μόνο στο δυσκίνητο των πολλών ατόμων και την διστακτικότητα των παιδιών του ΚΚΕ να μπουν με ορμή στο παιχνίδι. Τότε με βρίσκουν δυο παλικάρια από Ηλιούπολη και η πρότασή τους μ’ ενθουσιάζει. Όχι μεγάλες κινήσεις και σχήματα. Αστική μη κερδοσκοπική Εταιρεία, εκπομπές σε ραδιόφωνο, ακτίνα δράσης οι δυτικές όλες, θέματα πολιτικής και τέχνης. Η Άλλη Πλευρά είναι γεγονός. Μια από τις καλύτερές μου στιγμές. Σαν αστείο λέγαμε μεταξύ μας πως ό,τι σχεδιάζουμε θα το περιλάβουν στα προγράμματά τους οι επόμενοι υποψήφιοι δήμαρχοι. Κι έτσι έγινε. Μονή Λαζαριστών, επανάχρηση βιομηχανικών κελυφών και καπνομάγαζα, τοπική ιστορία και άλλα πολλά. Δεν αντέξαμε πολύ. Ο Δήμος που κατά την μεταπολίτευση προσπαθούσε να τονώσει τους μαζικούς φορείς και τα σωματεία τώρα τα απορρόφησε όλα. Στην περίπτωση της Άλλης Πλευράς, το τέλος ήρθε από την οργανική συμμετοχή μελών της, πρώτα στους εκλογικούς συνδυασμούς και κατόπιν στον ίδιο τον Δήμο. Είκοσι τέσσερα χρόνια από τότε.
1994.
Για πρώτη φορά υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Οι συνεργάτες του Τσακίρη στο ψηφοδέλτιο της Δημοτικής Κίνησης για τη Σταυρούπολη και ο ίδιος ο Τσακίρης στη θέση του Πιλάτου. Αρνείται να πάρει θέση υπέρ κάποιου συνδυασμού, αφού φυσικά το ΚΚΕ κατεβάζει κι αυτό δικό του ψηφοδέλτιο. Βγάζουμε δύο συμβούλους και το 10% δεν είναι και πολύ άσχημο. Αυτό προσπαθώ να υπερασπιστώ εγώ μέσα στην παράταξη, αλλά κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πως ηττηθήκαμε επειδή δεν πήραμε τον δήμο. Το γεγονός πως ο Μπαρούτας τα κατάφερνε και πως το ΠΑΣΟΚ ακουμπούσε το 50% στη Σταυρούπολη, ούτε που το λογάριαζαν. Πριν είκοσι χρόνια.
1996.
Ξέχασα να σας πω πως από το 1988 είμαι παντρεμένος κι από το 1993 διορισμένος με πρώτη οργανική στο Σουφλί. Το 1996 λοιπόν αποφασίζω να εγκατασταθώ στη Σταυρούπολη και κάποιος φίλος με φέρνει σ’ επαφή με τον Σπύρο Μπαρούτα ο οποίος πουλάει το σπίτι του. Να μην τα πολυλογούμε, είμαι πια οικογενειάρχης και κάτοικος Σταυρούπολης. Έχω έτοιμο το μεγάλο μου βιβλίο. «Από το Βαρδάρι ως το Δερβένι». Χριστούγεννα βγαίνει κι ας γράφει πάνω 1997 για ευνόητους λόγους. Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
1998.
Η πολιτική είναι άτιμο πράγμα. Αλλιώς το έλεγε η μάνα μου αλλά δεν πειράζει. Ξανά δημοτικές. Δεν μπορεί ένα αριστερό ψηφοδέλτιο να κερδίσει τον δήμο όσο ασχολείται με την ενδοαριστερή φαγωμάρα και διάσπαση. Είμαι οπαδός της συνεργασίας με την παράταξη του Σπύρου Μπαρούτα και βρίσκομαι μ’ έναν μαγικό τρόπο να ηγούμαι ψηφοδελτίου που κατεβαίνει αυτόνομα και με τους μισούς που θέλανε αυτόνομη κάθοδο  να πηγαίνουν με τον Μπαρούτα. Πήγα στο σπίτι του με τρία κορίτσια όπως κι αυτός. Κατέβηκα για δήμαρχος όπως κι αυτός. Με λέγανε Σπύρο όπως κι αυτόνα. Εκεί σταματάνε οι ομοιότητες. Αυτός βγήκε δήμαρχος κι έκανε και τον γιο κι εγώ ξαναγύρισα στα βιβλία. Πριν δεκαέξι χρόνια.
2000.
Δεν μ’ αφήνουνε ν’ αγιάσω. Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές του 1998 μου ζητάει ευθέως να στηρίξω τους πρώην συντρόφους μου και να γίνουμε πάλι φίλοι όπως παλιά. ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ μια αγκαλιά. Αρνούμαι. Μετά από δύο χρόνια μπαίνει στη ζωή μου ο Διαμαντής Παπαδόπουλος. Μου προτείνει να κάνω κάτι για την ιστορία της Σταυρούπολης και μου υπόσχεται πως δεν έχει καμία σχέση η πρότασή του με την πολιτική μου θέση. Δεν τον πιστεύω αλλά δέχομαι. Το Ιστορικό Αρχείο ξεκινάει την πορεία του. Μπορεί ο Διαμαντής να μην το συνέδεε με κάτι άλλο (που αμφιβάλλω) αλλά ο δήμαρχος και κάποιοι άλλοι σίγουρα το συνέδεαν. Γι’ αυτό και μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η δραστηριότητα ένιωθα περίπου σαν παράνομος κι ενώ είναι από τις πιο σημαντικές δουλειές μου, δεν μπόρεσα να την χαρώ όπως θα ήθελα. Πριν δεκατέσσερα χρόνια.
2002.
Αρχή μιας μοναχικής πορείας. Οι μάχες δίνονται για να πετύχεις κάτι που το πιστεύεις πολύ. Καμιά φορά κι ένας φτάνει. Δεν θέλω κανενός είδους ομοφωνία. Γι’ αυτό δίνω την εκλογική μάχη με τη Σύγχρονη πόλη με επικεφαλής τον Διαμαντή Παπαδόπουλο. Επειδή διαφωνώ με μερικούς, επειδή συμφωνώ με κάποιους άλλους κι επειδή ενθουσιάζομαι με ορισμένες πλευρές πολλών. Δεν είναι πάντα όλοι οι καλοί από την πλευρά μας και οι κακοί από τους αντίπαλους. Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού. Τα καθαρά σχήματα οδηγούν στο περιθώριο ή στον ολοκληρωτισμό. Ο καιρός που υπάκουα στο απόφθεγμα πως ο χειρότερος κνίτης είναι καλύτερος κι από τον καλύτερο πασόκο και ρημάξαμε τον Πανσπουδαστικό πέρασε πια. Σήμερα μπορώ να μιλάω με όλους. Αντίπαλο θα κάνω κάποιον όταν χρειαστεί. Όχι επειδή ανήκει σε άλλο κόμμα. Εκλέγομαι σαν δημοτικός σύμβουλος και η Σύγχρονη πόλη του Διαμαντή αναλαμβάνει τη διοίκηση του Δήμου Σταυρούπολης.
2003.
Δεν ξεκίνησα όπως το περίμενα. Τα γραμμάτια που έπρεπε να εξοφληθούν από τον δήμαρχο απέναντι στους εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους του ήταν πολλά. Μια επετηρίδα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, μια άλλη των στελεχών της ΝΔ, μια τρίτη των δημοτικών συμβούλων που διέπρεψαν στην συλλογή ψήφων, έδιωξαν από το προσκήνιο την προτεραιότητα πολιτικών θέσεων και έβαλαν μπροστά μια ιδιότυπη συναλλαγή. Οι πολιτικές μου θέσεις για τα Νομικά Πρόσωπα του Δήμου Σταυρούπολης και η επιμονή μου για δημιουργία Πολιτιστικής πολιτικής μέσω μιας (καταργημένης από τις αρχές της δεκαετίας του 1990) Αντιδημαρχίας Πολιτισμού εκλήφθηκαν ως μία από τις συνηθισμένες φιλοδοξίες επίδοξων σωτήρων και δεν εισακούστηκαν. Καταθέτω τις θέσεις μου και στην παράταξη και στο Δημοτικό Συμβούλιο και ανεξαρτητοποιούμαι. Πριν έντεκα χρόνια.
2005.
Ο Διαμαντής Παπαδόπουλος επανέρχεται σε συζητήσεις μαζί μου και αποδέχεται το σύνολο των θέσεών μου αφού στην διετία 2003-2004 είχε τακτοποιήσει όπως-όπως τα των Νομικών Προσώπων του Δήμου. Ιδρύεται Αντιδημαρχία Πολιτισμού και γίνομαι αντιδήμαρχος. Ενώ όμως οι συζητήσεις γίνονται από τον Σεπτέμβριο του 2004 και αναμένω ανακοινώσεις για να μπορέσω να αποτυπώσω κάτι από το πρόγραμμά μου στον Προϋπολογισμό του 2005, αυτές δεν γίνονται παρά στα τέλη του Ιανουαρίου του 2005 και αναλαμβάνω χωρίς ούτε έναν κωδικό για το Γραφείο Πολιτισμού που ιδρύθηκε με πρότασή μου. Αρχίζει μια διετία για την οποία είμαι υπερήφανος. Το έργο που αποτυπώθηκε σ’ αυτήν είναι δημοσιευμένο και στην προσωπική σελίδα του Διαμαντή Παπαδόπουλου χωρίς καμία αναφορά στο όνομά μου. Γίνονται πολλά πράγματα και σε επίπεδο εκδηλώσεων και σε επίπεδο θεσμικών παρεμβάσεων. Είχα την στήριξη του Διαμαντή σε όλα εκτός από την πολιτική μας στη Μονή Λαζαριστών, γι’ αυτό και δεν αποδέχτηκα τη συμμετοχή μου στην Καλλιτεχνική Επιτροπή για το Φεστιβάλ της Μονής. Πριν εννέα χρόνια.
2006.
Δεν εκλέγομαι στις δημοτικές εκλογές και στρέφομαι με μανία στα γραψίματά μου. Ο πολιτικός μου χώρος από το 1998 και μετά δεν έχει κοινή αυτοδιοικητική παρουσία. Γεμίζουμε ψηφοδέλτια άλλων. Καταθέτω ως αντιδήμαρχος πλήρη απολογισμό των έργων της Αντιδημαρχίας και τον συμπληρώνω με μερικές προτάσεις για να μπορέσει ο επόμενος αντιδήμαρχος να έχει έναν οδηγό. Εκλέγεται ο Σάββας Σερασίδης σαν δήμαρχος και διατηρεί αρκετές από τις πολιτικές μου στον Πολιτισμό. Συνεργάζομαι με τους δύο συνεργάτες του Σερασίδη που προαλείφονται για αντιδήμαρχοι οικονομικών και πολιτισμού ώστε να καταρτιστεί ο προϋπολογισμός του 2007 με τους απαραίτητους κωδικούς. Στην πορεία κάποιες από τις πολιτικές μου αναβαθμίστηκαν, μερικές όμως σιγά σιγά εκφυλίστηκαν ως προς την ουσία τους. Οκτώ χρόνια από σήμερα.
2008.
Ήρθε η ώρα να αρχίσω να κλείνω κύκλους στη ζωή μου. Εκδίδεται το «Ενδοσκεληδόν», η ανθολογία μου με έργα της ελληνικής λογοτεχνίας με ήρωες μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές. Το βιβλίο αυτό μαζί με τις δύο εκδόσεις της μελέτης μου για την παρουσία της μοτοσυκλέτας στην ελληνική λογοτεχνία και το θεατρικό μου έργο «Ο Σταύρακας ηγάπησεν» όπου η μοτοσυκλέτα πρωταγωνιστεί είναι η συνεισφορά μου στο θέμα «μοτοσυκλέτα-λογοτεχνία». Δεν νομίζω να επανέλθω με κάτι άλλο.
2010.
Ο άμεσα πολιτικός μου χώρος κατεβαίνει στις δημοτικές εκλογές κι ενώ εγώ είμαι αποστασιοποιημένος από τα κομματικά δρώμενα και στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ με κάθε τρόπο (ακόμη και με υποψηφιότητα σε εκλογές) στον συνδικαλιστικό τομέα, επιλέγω να ξαναεκτεθώ με τον Διαμαντή Παπαδόπουλο, ξανά στο νέο τοπίο του Δήμου Παύλου Μελά πλέον. Ο Διαμαντής εκλέγεται εγώ όμως ενώ τα ψιλοκαταφέρνω στην Σταυρούπολη που με ξέρουν δεν μαζεύω καμία σχεδόν ψήφο από Πολίχνη και Ευκαρπία όταν οι αρραβώνες των άλλων συνυποψηφίων μου με κομματικούς φίλους από τις άλλες συνοικίες έδιναν κι έπαιρναν. Η οικονομική κρίση (σαν δικαιολογία αλλά και σαν πραγματικότητα) έβαλε ταφόπλακα σε όποιες από τις πολιτικές μου επιβίωναν ακόμα στον διευρυμένο πλέον δήμο. Έμειναν κάποιοι τίτλοι εκδηλώσεων χωρίς περιεχόμενο. Πουκάμισα αδειανά. Πριν τέσσερα χρόνια.
2012.
Αστράφτει το άστρο του ΣΥΡΙΖΑ. Νιώθω πως χάνεται η ευκαιρία των εκλογών του Ιούνη να αλλάξει πορεία η διακυβέρνηση της χώρας. Επειδή όμως θυμάμαι την γκρίνια των αριστερών για τις επιλογές του 1989, ορκίζομαι πως θα παραμερίσω οποιοδήποτε προσωπικό μου ενδοιασμό για επιμέρους πολιτικές και πρόσωπα και θα συνταχθώ κι εγώ για τον μεγάλο στόχο: την προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης στης χώρα μας. Βγαίνει το κατ’ εξοχήν ιστορικό βιβλίο μου σε δεύτερη έκδοση και με νέο τίτλο: «Η μοναξιά του Ζέιτενλικ» και προς το τέλος του χρόνου επιμελούμαι μια έκθεση στη Μονή Λαζαριστών για την ιστορία του Ιεροσπουδαστηρίου της με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους. Πριν δύο χρόνια.
2013.
Το μεγάλο λογοτεχνικό μου στοίχημα επιτέλους κερδίζεται. Καταφέρνω μετά από 31 χρόνια εκδοτικής παρουσίας να βγάλω βιβλίο με διηγήματα. Ιστορίες δικές μου. Βγαίνουν λοιπόν τα «Ίχνη όζας» και περιέχουν 100 χρόνια δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης μετουσιωμένα σε λογοτεχνία. Μια ιστορία περίπου για κάθε δεκαετία του εικοστού αιώνα. Μόλις πριν ένα χρόνο.
2014.
Σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές, υπό κανονικές συνθήκες θα απείχα. Και οι κανονικές συνθήκες στο χώρο της αριστεράς είναι η γκρίνια. Εκτός αν άλλαζαν τα πράγματα. Και άλλαξαν. Ξεκίνησε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας παράταξης κι εγώ παρακολουθούσα με ενδιαφέρον την εξέλιξή της. Κι όταν μου ζητήθηκε να συνδράμω ήμουν ήδη έτοιμος να πω το ναι και να είμαι για άλλη μια φορά υποψήφιος σε δημοτικές εκλογές, αυτή τη φορά όμως στον φυσικό πολιτικό μου χώρο. Στη μαχόμενη αριστερά. Το όνομά μου ανακοινώθηκε από την Ριζοσπαστική Κίνηση Πολιτών και την Ελεύθερη Πόλη ως υποψηφίου δημοτικού συμβούλου στο ψηφοδέλτιο του Τάσου Σταμπουλή και θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να ανταποκριθώ με υπευθυνότητα. Τώρα!