Σάββατο, Απριλίου 21, 2012

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, πολιτικά επίκαιρος

Από το βιβλίο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη Ποιήματα/Ανακομιδή, εκδ. ΑΣΕ, Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 1988

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2012

Τα αρπακτικά της Αθήνας, οι κολαούζοι των αρχηγών και οι τζάμπα μάγκες οι δικοί μας

Αυτό το κείμενο δεν ήθελα να το γράψω. Ντρέπομαι πολύ, μα θα το γράψω. Αυτό το video θέλω να το δείξω και με το ζόρι σε όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Θεσσαλονίκης, κυρίως αυτούς που νταλαβερίζονται με τα πανεπιστήμια και με τα μεγάλα ρεύματα της Τέχνης. Καλά τα σούρνουμε στους πολιτικούς. Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί. Φταίει και η δική μας η τύφλα. Ακούγονται μέσα στην ταινιούλα αυτή απίθανα πράγματα: Ένας φωστήρας γενικός γραμματέας υπουργείου κι ένας υφυπουργός ανακάλυψαν στο εγκαταλελειμμένο καπνομάγαζο κάπου στη δυτική Θεσσαλονίκη, έναν εικαστικό θησαυρό. Ο υφυπουργός σκέφτηκε αμέσως τον καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας υπουργό του κι αυτός σκέφτηκε την ισόβια διευθύντρια του μοναδικού ιδρύματος που θα φιλοξενούσε ένα τέτοιο έργο. Αυτοί το ανακάλυψαν, αυτοί θα το σώσουν. Εμείς ας βλέπουμε τα χάλια μας. Η Μονή Λαζαριστών με τη συλλογή Κωστάκη  και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (τρομάρα μας) είναι ούτε τριακόσια μέτρα μακριά από το καπνομάγαζο. Και το έργο πήγε 500 χιλιόμετρα για να σωθεί. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα; Δεν ειπώθηκε τίποτε ποτέ γι αυτό το έργο; Στο blog αυτό, πριν ένα χρόνο περίπου, δημοσίευσα ένα κείμενο με αφορμή κάποιο ρεπορτάζ του Αγγελιοφόρου. Το βασικό μέρος του κειμένου είχε διαβαστεί από το ραδιόφωνο του Παρατηρητή το 1991 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Δήμου Σταυρούπολης το 1992. Υπήρξε αλληλογραφία με την ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Α. ΤΑΣΣΟΣ με αντιπρόεδρο τη Λουκία Μαγγιώρου και πρόεδρο τον Μποστ. Τα δημοσιεύω και παρακαλώ πολύ ακούστε τι λένε αυτοί στο video και διαβάστε τι γράφουνε η Μαγγιώρου και ο Μποστ στην επιστολή τους. Εικοσιδύο χρόνια, ένας δεν ξεστραβώθηκε από τους δικούς μας για να ερχόμαστε τώρα να καταριώμαστε τους κακούς Αθηναίους. Καλά μας κάνουνε, αυτό έχω να πω τώρα. Τα άλλα τα έλεγα από το 1991 αλλά ποιος να ακούσει έναν ψίθυρο των δυτικών συνοικιών!











Πέμπτη, Απριλίου 05, 2012

Αροθυμία, ένα θεατρικό δρώμενο δουλεμένο με μαθητές


Η Αροθυμία είναι ένα θεατρικό δρώμενο που στήθηκε από τον γράφοντα και είναι βασισμένο στο διήγημα του Χρήστου Σαμουηλίδη Οι Μωμόγεροι και στο παραμύθι της Χρυσάνθης Συμεωνίδου-Χείλαρη Η Νερομάισσα.

Το διήγημα του Σαμουηλίδη περιγράφει δύο καρναβαλικά έθιμα του Πόντου. Τους Μωμόγερους και τους Καρακοτζάδες. Τα έθιμα αυτά επιβίωσαν και ήταν βασικός άξονας διασκέδασης για τους Πόντιους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα από το 1921. Τα δρώμενα γινόντουσαν στην περίοδο των Χριστουγέννων και άντεξαν μέχρι και τη δεκαετία του 1960 πριν γίνουν φολκλορικό θέαμα σε επετειακές εκδηλώσεις πολιτιστικών συλλόγων.
Στην Αροθυμία τα δρώμενα αυτά αντιμετωπίζονται θεατρικά. Στόχος είναι να στηθεί στην πλατεία και στην σκηνή ένα φαντασμαγορικό θέαμα που να αναπτύσσει τις δεξιότητες των μαθητών-μαθητριών σε κάθε τομέα: υποκριτική, κίνηση, χορός, μουσική, τραγούδι, κατασκευή κουστουμιών και θεατρικής μάσκας και ότι άλλο απαιτήσει η φαντασία και η διάθεση των συντελεστών του έργου.
Το διήγημα του Χρήστου Σαμουηλίδη, ο οποίος μας παραχώρησε την άδεια να το χρησιμοποιήσουμε, καταγράφει ένα από τα σενάρια για το κάθε δρώμενο. Στους Μωμόγερους υπάρχει μια απαγωγή μιας νύφης και οι αρχές του τόπου διαξάγουν έρευνες για τον εντοπισμό της ενώ στους Καρακοτζάδες μια νύφη το σκάει από τον γέρο άνδρα της που την αγόρασε, ουσιαστικά, και με τη βοήθεια μιας οικογένειας διαλέγει να ζήσει με τον νέο που αγαπάει.
Τα δρώμενα αυτά εξελίσσονταν σε πλατείες και δρόμους (οι Μωμόγεροι) και στα σπίτια (οι Καρακοτζάδες). Ο χορός δεν έλλειπε από τα χωριά όπου αναβίωσαν για αιώνες, δεν λείπουν και από τη δική μας παράσταση η οποία έτσι αποκτάει έναν χαρακτήρα πανηγυριού.

Το παραμύθι της Χρυσάνθης Συμεωνίδου-Χείλαρη είναι ένα πολύ όμορφο κείμενο. Αφηγείται την προσπάθεια ενός ψαρά ερωτευμένου με μια γοργόνα να της λύσει τα μάγια, να ξαναγίνει γυναίκα και να ζήσουν μαζί. Τα κατορθώματα που πρέπει να επιτελέσει ως άλλος Ηρακλής είναι εξόχως ευρηματικά και είναι μια πρόκληση η θεατρικοποίησή τους. Το παραμύθι είναι βουτηγμένο στη μουσική και τα τραγούδια του Πόντου και καταγράφει όλη σχεδόν την καθημερινότητα των ανθρώπων που έζησαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Η συγγραφέας μας παραχώρησε και αυτή την άδεια να χρησιμοποιήσουμε το κείμενό της.

Η παράσταση Αροθυμία προετοιμάζεται από τα Χριστούγεννα του 2011. Έγινε η επεξεργασία του κειμένου και η σύνθεσή του σε θεατρική πρώτη ύλη, συγκροτήθηκαν οι ομάδες των παιδιών σε κάθε τομέα που θα χρειαστεί, ξεκίνησαν οι πρόβες. Οι πρόβες διεξάγονται αρχικά σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα προετοιμάζει τα δύο καρναβαλικά δρώμενα και δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην κίνηση. Η δεύτερη ομάδα προετοιμάζει το παραμύθι και εδώ κυρίαρχος είναι ο λόγος. Η τρίτη ομάδα είναι οι χορευτές που ετοιμάζουν οκτώ χορούς. Μια πρώτη σειρά φωτογραφιών από τις τρεις ομάδες αναρτήθηκε στο site του σχολείου. Την ομάδα κατασκευής μάσκας καθοδήγησε στην πρώτη της μάσκα η σκηνογράφος Ευαγγελία Κιρκινέ.

Μετά τις διακοπές του Πάσχα οι τρεις ομάδες θα ενωθούν και οι πρόβες θα γίνονται στο σύνολο του έργου.
Η Αροθυμία θα ανέβει στη σκηνή στα πλαίσια του Φεστιβάλ Παιδείας του Δήμου Παύλου Μελά και μάλιστα θα είναι η παράσταση της Τελετής Λήξης του Φεστιβάλ στις 20 Ιουνίου 2012 στο χώρο του στρατοπέδου Παύλος Μελάς.





 Διδασκαλία κατασκευής μάσκας



  Η ομάδα κατασκευάζει μάσκες χωρίς επίβλεψη

 Οι ηθοποιοί πριν τις πρόβες



 Οι χορευτές σε δράση και σε αναμνηστική φωτογραφία



 Η πρώτη ανάγνωση της Νερομάισσας





Διδασκαλία κίνησης για τα καρναβαλικά δρώμενα,
Μωμόγεροι και Καρακοτζάδες και μια αναμνηστική
φωτογραφία

Τετάρτη, Απριλίου 04, 2012

Δενδροφύτευση στο Ηλιόλουστο

Την Πρωταπριλιά διάλεξαν τα μέλη και οι φίλοι του Πολιτιστικού Συλλόγου Ηλιολούστου "το Καρς" για να αλλάξουν την όψη της εισόδου του χωριού. Πλατάνια, ιτιές και λεύκες από το δασαρχείο του Κιλκίς, μηχανήματα του χωριού, χέρια μικρών παιδιών και μεράκι των μεγαλύτερων έβαλαν την πρώτη πινελιά. Τον τελευταίο λόγο έχει το χώμα που καλείται να δεχτεί τις ρίζες και να θρέψει τους βλαστούς. Η ανοιξιάτικη λιακάδα της πρώτης του Απρίλη 2012 κράτησε μέχρι να τελειώσει το φύτεμα. Μετά ενέσκηψε ένας φοβερός αέρας που για δώδεκα και πλέον ώρες έκανε ότι μπορούσε, αλλά δεν ήταν αρκετός. Τα δέντρα έμειναν όρθια. Άντε να μπουν και τα λάστιχα να ποτίζονται τα φυντάνια και ν' αλλάξει όψη το χωριό. Ένα τέτοιο ραβαΐσι, μάλλον, έπρεπε να συνοδεύεται κι από λίγο τσίπουρο και μεζέδες διαίτης, αλλά δεν θα χαθούμε. Έχουμε άλλο ένα καλό σημείο στο χωριό για να βρισκόμαστε.