Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Ελάτε μ’ ένα ποίημα, δεύτερη φορά

Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε που διατυπώθηκε η ιδέα, να στηθεί μια blog-o-πρωτοβουλία για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.

Η πρωτοβουλία απέδωσε και έγινε μια όμορφη εκδήλωση.

Και από αυτούς που παραβρέθηκαν και από πολλούς που το πληροφορήθηκαν εκφράστηκε η επιθυμία να επαναληφθεί η εκδήλωση πριν τον επόμενο εορτασμό, δηλαδή πριν τις 21 Μαρτίου 2008. Καλό θα ήταν, αλλά δεν έγινε.

Κοιτώντας τα στατιστικά αυτού του ταπεινού blog βλέπω με έκπληξη πως οι επισκέψεις στις δύο αναρτήσεις που υπενθυμίζω είναι πολλές και απλώνονται σε όλους τους μήνες από τότε. Αγαπάει ο κόσμος την ποίηση. Κι ο κόσμος των blogs την αγαπάει μ’ έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο.

Όταν έφευγα από το μπαράκι που φιλοξένησε εκείνη την εκδήλωση, ήδη σκεφτόμουνα την επόμενη φορά. Τώρα που φτάνει ο καιρός νιώθω αμήχανα.


Τα ερωτήματα που καρφίτσωσα στη μήτρα της πρώτης αφίσας, θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Εγώ λέω να κάνουμε και φέτος κάτι. Δεν θέλω όμως να το αποφασίσω μόνος μου. Έχω κάποιες ιδέες και στην αρχή σκεφτόμουνα να τις καταθέσω εδώ σαν πιθανά σενάρια. Προτιμώ τελικά να το αφήσω πιο ελεύθερο. Ιδέες για τη μορφή της εκδήλωσης, για το χώρο φιλοξενίας της, για την προβολή της, για την αφίσα και το bannerάκι της, για τους διοργανωτές και για ό,τι άλλο σκεφτείτε, αφήστε τις με ένα σχόλιο για ν’ αρχίσει η κουβέντα.
Καλό θα είναι να αποφασίσουμε σε λιγότερο από ένα δεκαήμερο, ώστε να μας μείνει χρόνος για να την προετοιμάσουμε σωστά.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 16, 2008

Χτύπα ξύλο: Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι ολοζώντανος


ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΕΚΔΟΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ
Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ανδρέας Εμπειρίκος, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Εγγονόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Μίλτος Σαχτούρης, Τάκης Σινόπουλος, Μανόλης Αναγνωστάκης


Αυτά αναφέρει η καταχώρηση της εφημερίδας «ο κόσμος του επενδυτή» από τότε που προσφέρει τα cd με τις φωνές των συγκεκριμένων ποιητών. Ανοίγω για μεγαλύτερη σιγουριά το, φρέσκο, «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» των εκδόσεων Πατάκη και ακολουθώ τη σειρά των ποιητών όπως την καταγράφει η εφημερίδα:

Σεφέρης, Γιώργος (Σμύρνη, 1900 - Αθήνα, 1971)
Ρίτσος, Γιάννης (Μονεμβασιά, 1909 - Αθήνα, 1990)
Χριστιανόπουλος, Ντίνος (Θεσσαλονίκη, 1931)
Εμπειρίκος, Ανδρέας (Βραΐλα Ρουμανίας, 1901 - Αθήνα, 1975)
Βάρναλης, Κώστας (Πύργος Ανατ. Ρωμυλίας, 1884 - Αθήνα, 1974)
Εγγονόπουλος, Νίκος (Αθήνα, 1907 - 1985)
Βρεττάκος, Νικηφόρος (Κροκεές Λακωνίας, 1912 - Πλούμιτσα Λακωνίας, 1991)
Σαχτούρης, Μίλτος (Αθήνα, 1919 - 2005)
Σινόπουλος, Τάκης (Αγουλινίτσα Ηλείας, 1917 - Πύργος Ηλείας, 1981)
Αναγνωστάκης, Μανόλης
(Θεσσαλονίκη, 1925 - Αθήνα, 2005)


Δεν πρόκειται για λάθος. Το ξέρουν στον ΚτΕ ότι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ζει, δημοσιεύουν μάλιστα και μια όμορφη συνέντευξή του στο ένθετο περιοδικό το οποίο (για δες σύμπτωση) έχει το εξής εξώφυλλο:


Η εξήγηση, ίσως έχει να κάνει με δικαιώματα κληρονόμων ή απαιτήσεις εν ζωή ποιητών και ποιητριών. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, είναι γνωστό, δεν τρελαίνεται για να απαιτήσει δικαιώματα. Ο ίδιος πάντως έχει μια διαφορετική εξήγηση και τολμώ να τη μεταφέρω εδώ όπως περίπου τη θυμάμαι:
«Την πάτησαν με τον Αναγνωστάκη που δεν τον πρόλαβαν ζωντανό για να κάνουν μερικά πράγματα και πέσανε πάνω μου, μη με χάσουν και μένα. Και να, Μέγαρο Μουσικής και να, κρατική τηλεόραση (ΕΤ1) και να, cd. Στο Μέγαρο μάλιστα, μου το είπαν κατάμουτρα».

Δεν θα το έγραφα αυτό, ήδη ο ΚτΕ δίνει το 6ο cd και πολύ περισσότερο δε νιώθω άνετα που δημοσιοποιώ μια προσωπική συζήτηση. Κάτι όμως δε μου κάθεται καλά, κάθε φορά που βλέπω τη σελίδα με τα cd και τα ονόματα. Γράφοντας λοιπόν αυτό το post, επικοινώνησα με το ΝΧ και ζήτησα την άδειά του για να μεταφέρω εδώ την κουβέντα του και μου την έδωσε.

Η πρώτη πρόβα, διανομή ρόλων

Νέο blog μπήκε στη συντροφιά. Ο δρόμος. Ρίξτε μια ματιά στο bannerάκι αριστερά. Κάντε ένα κλικ πάνω του. Το τσαλίμι δημοσιεύει εκεί το κείμενο: Η πρώτη πρόβα, διανομή ρόλων

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2008

Σε χωματερή μετατράπηκε το πρώην στρατόπεδο «Παύλου Μελά»

Δεν πιστεύω αυτά που διαβάζω στον σημερινό «Αγγελιοφόρο». Κι όμως τα διαβάζω. Δεν περιμένω κάποιου είδους υπεύθυνη διευκρίνηση επειδή, δυστυχώς, γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό που αποδίδεται στο δήμαρχο Σάββα Σερασίδη, απηχεί τη γνώμη πολλών δημοτικών συμβούλων και όχι μόνον αυτής της τετραετίας: «Μπορεί να βλέπουμε το χώρο με την προοπτική δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου, σήμερα, όμως, είναι μόνο μια αλάνα»




Και αύριο τι θα είναι; Η ουσία είναι πως ο Δήμος Σταυρούπολης, σ’ αυτήν την τετραετία, έχει αποφασίσει να χάσει το στρατόπεδο επειδή δεν έχει τρόπο να το διαχειριστεί. Προσθέτει ευκαιριακά «λύσεις». Κι αυτά για τις κατοικίες των στρατιωτικών και το μπετόν είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Η σοβαρότητα αντιμετώπισης του θέματος φαίνεται κι από την πρόταση ρελάνς του Δήμου να αξιοποιήσει το ένα από τα διατηρητέα κτίρια ο ίδιος ο στρατός. Η προηγούμενη διοίκηση άφηνε γη (9% της όλης έκτασης) για δημιουργία πρότυπου οικισμού, η νέα δίνει το ένα από τα δύο διατηρητέα (50% των διατηρητέων). Και η υπόλοιπη έκταση; Θα πάψει να είναι αλάνα; Θα έχει βρει μέχρι τότε ο Δήμος Σταυρούπολης αλλού έκταση να εναποθέτει για μια δυο μέρες τα μπάζα;

Σακκούλες σκουπιδιών λοιπόν και επιστολές σε βουλευτές. Όχι δήμαρχε. Καθάρισε το χώρο και πείσε τους Σταυρουπολίτες να κάνουν όλο και πιο συχνά τη βόλτα τους μέσα στο καθαρό στρατόπεδο. Προγραμμάτισε εκδρομές και ξεναγήσεις όλων των σχολείων όλων των βαθμίδων μέσα στο στρατόπεδο.
Βάλε σήμερα τη Σταυρούπολη μέσα στο στρατόπεδο για να μην το βλέπει έξω από μια μελλοντική περίφραξη αύριο.


Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2008

Το dvd μου, μέσα

(Άνδρας περιμένει σ’ ένα δωμάτιο, ανήσυχος. Μπαίνει μια γυναίκα που κρατάει μια γυναικεία τσάντα, κάποιου μεγέθους. Τον κοιτάει με μια ματιά σκέτη γλύκα. Εξετάζει προσεκτικά τον χώρο γύρω της. Αφήνει την τσάντα πάνω σ’ ένα τραπέζι, με τρόπο που να στοχεύει τον άντρα. Ευθυγραμμίζει με την ματιά της τον άξονα της τσάντας με το σώμα του άντρα. Τυχαία δήθεν αλλά με ακρίβεια. Πηγαίνει και κάθεται στα πόδια του. Ρίχνει πίσω τα μαλλιά της, ανοίγει το ένα κουμπί της μπλούζας της, κοιτάζει προς την τσάντα και σκύβει να τον φιλήσει, προσέχοντας να μην του κρύβει το πρόσωπο. Αυτός ταράζεται, πετάγεται και την ρίχνει κάτω. Σηκώνεται, τον πλησιάζει και συζητάνε).

ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι έπαθες καλέ; Τι έγινε;
ΑΝΤΡΑΣ: Εγώ, τι έγινε;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Εσύ πετάχτηκες. Μύγα σε τσίμπησε; Κόντεψες να με σκοτώσεις.
ΑΝΤΡΑΣ: Άστ’ αυτά, δεν περνάνε σε μένα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποια ν’ αφήσω, άρχοντά μου; Τόσο ήτανε; Δεν με θέλεις άλλο, παλικάρι μου;
ΑΝΤΡΑΣ: Τα συνθηματικά ν’ αφήσεις γιατί δεν τα χάφτω εγώ σαν μερικούς.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιους μερικούς, τι λες τώρα;
ΑΝΤΡΑΣ: Αυτούς που πηδάνε από τα μπαλκόνια λέω.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι πηδάνε, βρωμιάρη άντρα; Μπαλκόνια πηδάνε;
ΑΝΤΡΑΣ: Μην πας να με ρίξεις. Σταματάμε εδώ!
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι σταματάμε πασά μου; Μου αναστάτωσες τη ζωή, μ’ έφερες εδώ ξαναμμένη και σταματάμε; Αρχίζουμε αγόρι μου, δεν σταματάμε.
ΑΝΤΡΑΣ: Τι έχει η τσάντα;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Πού το κατάλαβες ρε άτιμε;
ΑΝΤΡΑΣ: Εμ πολύ θέλει; Μια ώρα την ταίριαζες!
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν ήθελα να το καταλάβεις. Για σένα την ετοίμασα, παιχνιδιάρη.
ΑΝΤΡΑΣ: Το λες κατάμουτρα και δεν ντρέπεσαι.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι να ντραπώ καλέ. Έκπληξη ήθελα να σου κάνω.
ΑΝΤΡΑΣ: Να μου λείπουν τέτοιες εκπλήξεις.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις αυτό που έχει η τσάντα;
ΑΝΤΡΑΣ: Τι έχει;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Το θέλεις ή δεν το θέλεις;
ΑΝΤΡΑΣ: Κάμερα έχει.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι έχει;
ΑΝΤΡΑΣ: Κάμερα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι την θέλω την κάμερα;
ΑΝΤΡΑΣ: Να με τραβήξεις και να με σέρνεις στα κανάλια.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Πολλή τηλεόραση βλέπεις μου φαίνεται.
ΑΝΤΡΑΣ: Έχεις ή δεν έχεις;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Κι αν έχω; Δεν θα απλώσεις χέρι; Θα κρατήσεις χαρακτήρα; Θα φύγεις; Θα το ρίξεις στο νόμιμο και στο πατροπαράδοτο; Τέρμα τα extreme sports;
ΑΝΤΡΑΣ: Δεν θέλω να γίνω βούκινο, κακό είναι;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Και άρχισες να προσέχεις από σήμερα επειδή ένας βούτηξε από το μπαλκόνι;

ΑΝΤΡΑΣ: Φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Πρώτη φορά με βλέπεις με τσάντα;
ΑΝΤΡΑΣ: Ορίστε;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Λέω, πρώτη φορά με βλέπεις με τσάντα;
ΑΝΤΡΑΣ: Τι θέλεις να πεις;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Το δέκατο πέμπτο επεισόδιο σε φόβισε; Τα άλλα δεκατέσσερα;
ΑΝΤΡΑΣ: Ποια δεκατέσσερα;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεκατέσσερα ραντεβού με άγριο και αχαλίνωτο σεξ, ακούραστε άντρα, δεκατέσσερις φορές η τσάντα ήταν απέναντι, δεν το πρόσεξες;
ΑΝΤΡΑΣ: Ήταν η τσάντα απέναντι;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Και η τσάντα ήταν απέναντι και εσύ ήσουν ασυγκράτητος.
ΑΝΤΡΑΣ: Άνοιξέ την.
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ανοίγει η τσάντα, χάνεται το κοκό…
ΑΝΤΡΑΣ: Άνοιξέ την γρήγορα!

(Η γυναίκα σηκώνεται, πηγαίνει στην τσάντα, την ανοίγει και αφού βγάζει ένα-ένα τρία προκλητικά εσώρουχα, την αναποδογυρίζει και την τινάζει, τα μαζεύει, τα βάζει μέσα, του γυρνάει την πλάτη και καθώς περνάει το κατώφλι της πόρτας, ακούγεται η φωνή της)

ΓΥΝΑΙΚΑ: Για την δέκατη πέμπτη, αγαπητέ μου προϊστάμενε, για την μετά Ζαχόπουλο, ξέρεις. Εσώρουχα. Μπορείς να κοιμάσαι πια ήσυχος! Όλες τις προηγούμενες όμως; Τις προ; Ericson? Sonny? Panasonic? Και μη βασίζεσαι στο ότι η Τρέμη αρνήθηκε να δει το dvd. Μόνο η Τρέμη βγαίνει στο γυαλί; Μην τρελαθούμε!





Φωτογραφία: Christopher John Ball

Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008

Χαλάλι

Και τι να πω, μου πήρε ο έρωτας τα λόγια,
αργά-αργά τα σεργιανά, σε μισοσκότεινα υπόγεια,
τα βάζει πάνω στο τραπέζι,
τα ρίχνει μέσα στο ποτήρι,
πλάι στο όργανο που παίζει,
για της μικρούλας το χατίρι.
Και τι να πω, για τέτοιο χάσιμο χαλάλι
ήταν για σένα ταιριαστά, αλλά μιλούν σε κάποιαν άλλη.

Και πώς να δω, μου πήρε ο έρωτας το βλέμμα,
για φυλαχτό, για το κακό, για του νταλγκά το πρώτο ψέμα,
δείχνει τον κόμπο στο λαιμό,
το μάγουλο που κοκκινίζει,
κάνει το δάκρυ το κρυφό,
ένοχο ήλιο που φωτίζει.
Και τι να δω, για τέτοιο χάσιμο χαλάλι
ήταν για σένα ταιριαστό, μα κοίταξε και κάποιαν άλλη.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2008

Σπασμένο τηλέφωνο


Στις 18 Απριλίου 2006 έστειλα επιστολή σαν αντιδήμαρχος Σταυρούπολης (αρ.πρωτ. 10210/18.4.2006) προς το δήμαρχο Αμπελοκήπων.
Στις 9 Νοεμβρίου 2007 ανάρτησα το post: Μια, ακόμη, περίπτωση clopy right: Λεύκωμα «Φωτογραφίζοντας τους Αμπελόκηπους στα μονοπάτια του χρόνου» .
Την ίδια μέρα ενημέρωσα με e-mail το Δήμο Αμπελοκήπων (info@ampelokipoi.gr) και τον δήμαρχο (lazaros@kyrizoglou.gr).
Τον Φεβρουάριο 2008 κυκλοφορεί το περιοδικό ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ, αρ. 36 με αναδημοσίευση (στη σελίδα 11) του post (λείπουν οι επίμαχες φωτογραφίες του λευκώματος και ένα ΥΓ) και με εφανή τη διάθεση να κρατηθούν κάποιες αποστάσεις από τα όσα υποστηρίζω στο συγκεκριμένο κείμενο.

Δεν υπήρξε καμία άλλη επικοινωνία με κανέναν άλλο (e-mail, τηλέφωνο, επιστολή, κτλ).
Έχω υπομονή και περιμένω.