Η πολιτική είναι πουτάνα

Οι προσφυγικές συνοικίες, στα δυτικά της Θεσσαλονίκης είναι ανάστατες. Οι εφημερίδες εδώ και μέρες γράφουν για την απόσπαση των προσφυγικών οικισμών από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και την ίδρυση νέων κοινοτήτων. Ένας πολιτικός πυρετός εξαπλώνεται και δεν αφήνει καμία γειτονιά απρόσβλητη.

Στην αρχή τα προσφυγικά πυρά στρέφονται κατά της απόσπασης. Βενιζελικές πένες αρθρογραφούν στον τύπο και κατακεραυνώνουν την τσαλδαρική κυβέρνηση που προβαίνει σε θεσμικό έγκλημα εναντίον των ταλαιπωρημένων προσφύγων τους οποίους αποβάλει από το σώμα της πόλης ως ενοχλητικό παράσιτο. Αποκαλύπτουν το πραγματικό κίνητρο που δεν είναι άλλο από τον εξοβελισμό των προσφυγικών ψήφων, κατά κανόνα βενιζελικών, μακριά από το κέντρο της πόλης. Μόνο έτσι ο κυβερνητικός υποψήφιος θα καταφέρει να εκλεγεί δήμαρχος Θεσσαλονίκης το Φεβρουάριο του 1934. Από την απόσπαση των κοινοτήτων μέχρι τις εκλογές ούτε μήνας.

Το σκηνικό ετοιμάστηκε και η δημοκρατία ήταν έτοιμη να θριαμβεύσει και πάλι. Για τις επερχόμενες δημοτικές και κοινοτικές εκλογές λοιπόν γίνεται ο καυγάς και ο Γιάννος Ζαρμπαντίδης γίνεται άντρας, στα δεκάξι του, βουτώντας κυριολεκτικά στα σκατά!

Τα δυνατά του μπράτσα κι ο τραχύς του χαρακτήρας τον έφεραν τσιράκι στον Νώντα τον Αχόρταγο που έπαιρνε σχεδόν όλες τις εργολαβίες για τον καθαρισμό των βόθρων στα δημόσια αποχωρητήρια γύρω από την πόλη. Ξετύλιγε το βαρύ σωλήνα και τον έμπαζε στο βρωμερό στόμιο χωρίς να στραβώνει στο ελάχιστο τη μύτη και τα χείλη του λες και δεν τον έπιανε καμία μυρωδιά. Τι διάλο στουμπωμένη από φυσικού σου την έχεις ρε Καυκάσιε, βγάζε και καμιά μύξα που και που να κυκλοφοράει ο αέρας, τον πείραζε ο Νώντας Αγγέλου. 

Το Αχόρταγος του το κόλλησαν σαν παρατσούκλι του Νώντα όταν ξεκίνησε τη δουλειά με το βυτίο στην καρότσα του μικρού φορτηγού του. Του άρεσε αυτουνού, έκρινε ότι ταίριαζε μια χαρά στην περίσταση. Έβαλε τον ανηψιό του που μάθαινε την τέχνη του αγιογράφου στα μαγαζιά της Εγνατίας να του το γράψει στην κοιλιά της τεράστιας κάψουλας στην οποία κατέληγαν τα περιεχόμενα των βόθρων κι έτσι τα κόκκινα καλλιγραφικά γράμματα επέβαλαν το εντυπωσιακό Αχόρταγος και κανείς πια δεν διανοήθηκε πως ο Νώντας θα μπορούσε να λέγεται Αγγέλου. Το ότι ο Νώντας δεν σταματούσε ποτέ στο ένα πιάτο πατσά το πρωί και η κοιλιά του συναγωνιζόταν τις καμπύλες και τον όγκο του βυτίου του επέτεινε το μπέρδεμα για το ποιος ακριβώς είναι αυτός που δεν χορταίνει τελικά. Όπως και να είχε το πράγμα ο δυσκίνητος Νώντας ήθελε δίπλα του έναν σβέλτο παλικαρά για τη βρώμικη δουλειά αφού αυτός έμενε στο τιμόνι με μόνη έγνοια του την πορεία του επαγγέλματος. Τις δουλειές του τις έκλεινε στα καπηλειά και στα κομματικά εντευκτήρια πριν χτυπήσει την τιμή στις δημοπρασίες. Κόλλησε πλάι του κι ο Γιάννος κι έβγαζε ένα μεροκάματο. Όμως τα πράγματα άρχισαν να σφίγγουν.

Αυτό που σκαρφίστηκε η πουτάνα η πολιτική για να φέρει τούμπα τις ιδεολογίες και τα μεγάλα λόγια δεν το χωρούσε το μυαλό του Νώντα. Υπόνομοι. Ακούς εκεί. Υπόνομοι στα προσφυγικά. Μη φανταστεί κανείς ένα οργανωμένο υπόγειο δίκτυο που θα ένωνε τους προσφυγικούς οικισμούς με τη θάλασσα.  Αυτό ήταν για τα χαρτιά και για τους λόγους στα μπαλκόνια. Τα αστροπελέκια οι κομματάρχες τα κάνανε πιο εύκολα τα πράγματα. Η δυτική Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη ρέματα. Λίγα μέτρα σωλήνας από το βόθρο στο ρέμα και τα υπόλοιπα είναι δουλειά της κλίσης του εδάφους. Η Νεάπολη είχε ήδη προχωρήσει αρκετά κι έπνιξε στη μπόχα τους Αμπελόκηπους και από κοντά ήταν το Λεμπέτ όπου οι εργασίες προγραμματίστηκαν για την επόμενη εβδομάδα. Βλέπεις ο Θεόβουλος Τριανταφυλλίδης, υπεύθυνος της Πρόνοιας εκεί ήθελε να είναι και υποψήφιος με τους βενιζελικούς στην, υπό σύσταση, κοινότητα Σταυρουπόλεως και δεν είχε άλλο τρόπο να κάνει κι αυτός ένα ρουσφέτι της προκοπής να εξασφαλίσει μια σιρμαγιά από ψήφους. Άλλοι είχαν την κυβέρνηση και τα μέσα. Το Άσυλο των Φρενοβλαβών το λυμαίνονταν οι τσαλδαρικοί του κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος. Βρήκε λοιπόν κι αυτός την ευκαιρία με τους υπονόμους και έταζε μεροκάματα, καθαριότητα, πολιτισμό κι ευημερία. Η μπόχα απλώς μετακόμιζε πιο νότια!

Ο Γιάννος προσπάθησε εδώ και κάτι μήνες να πηγαίνει στο Εργατικό Κέντρο για να παρακολουθήσει τα μαθήματα-διαλέξεις που γίνονταν εκεί. Άκουγε από τον Περικλή Κρεμύδα πως εκεί έβαζαν τα ζητήματα στην πραγματική τους ιδεολογικοπολιτική τους διάσταση και νόμιζε πως θα φωτιζόταν κι ο ίδιος. Μπα! Δεν κατάλαβε τίποτε ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη φορά. Τον Περικλή όμως και τον Μήτσο Ιωαννίδη και τον Ιορδάνη Γιαννακό τους τάραζε στις ερωτήσεις. Ντο είν’ ατοί οι φασίστες; Ντο εν το προλεταριάτο; Πώς θα νικούματσ’; Τέτοια. Και του απαντούσαν τα συντρόφια καθαρά και χωρίς μισόλογα: Φασίστας είναι ο Νώντας που χώνει εσένα στα σκατά και κονομάει ο ίδιος. Φασίστας είναι ο Τριανταφυλλίδης που τάζει δουλειές και μεροκάματα για να πάρει ψήφους. Φασίστες είναι οι χωροφύλακες που βγάζουν τα σπαθιά και πετσοκόβουν απεργούς εργάτες. Καταλάβαινε ο Γιάννος κι ας την είχε μια συμπάθεια στο Νώντα με την τουρλωτή κοιλιά και το κόκκινο μάγουλο. Κι όχι μόνο για το μεροκάματο που έβγαζε στη δούλεψή του. Τον θαύμαζε που είχε τον τρόπο του να κυκλοφοράει με το κουστούμι και να κλείνει δουλειές για σκατά, τον θαύμαζε για το τσίλικο φορτηγό όταν ακόμα οι δρόμοι ήταν γεμάτοι σβουνιές από τ’ άλογα και τα γαϊδούρια και όλοι οι ανταγωνιστές του είχαν βυτιοφόρα κάρα. Τώρα καταλάβαινε βέβαια, αλλά η στάμπα συμπαθητικός είχε κολλήσει στο φαρδύ μέτωπο του Νώντα από τον άμαθο ακόμα στα πράγματα της μεγάλης πόλης Γιάννο.

Συμπαθητικός, ξεσυμπαθητικός όμως ο Νώντας πλέον προβιβάστηκε σε εμπόδιο στον αγώνα που ξεκινούσε ο νεόκοπος επαναστάτης με τους νέους συντρόφους του. Του είχαν πάρει τα μυαλά οι έμπειροι κομμουνιστές. Αυτός βολόδερνε ακόμα στο χωριό όταν ο Περικλής και ο Μήτσος πρωτοστατούσαν στα γεγονότα της Επταλόφου, το ’32. Τότε που απαίτησαν μαζί με καμπόσους άλλους άνεργους να παίρνουν κι αυτοί μερίδα από το δημοτικό συσσίτιο και δέχτηκαν τις σφαίρες στα κορμιά τους από τον χωροφύλακα Μενέλαο Ευσταθίου. Δύο νεκρούς σάρωσε και ετράπη εις φυγήν ο Ευσταθίου. Την είχε σταμπάρει όμως ο Μήτσος τη φάτσα του χωροφύλακα πριν το σκάσει εκείνος και μετά, στο νοσοκομείο, στην εφημερίδα διάβασε και το όνομα. Πού θα μου πας ρε Μενέλαε, έλεγε κάθε φορά που άλλαζε ο καιρός και του πονούσε το πόδι κάτω από το γόνατο, δεν θ’ ανταμώσουμε όταν νικήσει ο λαός; Είχε πίστη και ελπίδα στο αγώνα ο Μήτσος. Ο Γιάννος δεν χρειαζόταν άλλα επιχειρήματα. Το ασταθές βάδισμα του Μήτσου ήταν το παράσημο του αγωνιστή. Τα έβαζε δίπλα δίπλα, την κοιλιά του Νώντα και το κουτσό πόδι του Μήτσου και διάλεγε κουτσό πόδι. Διπλά του κόστισαν οι υπόνομοι του Νώντα. Από τη μια θα λιγόστευαν οι βόθροι κι από την άλλη θα έχανε τον υπάλληλό του με τα τόσα προτερήματα. Φούντωνε ο Νώντας και κοκκίνιζαν τα μάγουλά του. Έπρεπε να πει δυο κουβέντες στον Τριανταφυλλίδη.

Ξημερώματα χωρίς άλλους ενδοιασμούς ο Γιάννος και η παρέα του βρίσκονται έξω από τα γραφεία Προνοίας Σταυρουπόλεως και περιμένουν να τους πάρουν εργάτες στους υπονόμους. Το μεροκάματο το είχαν ανάγκη, ακόμη κι ο Γιάννος που τα κουτσοβόλευε με τους βόθρους. Ένα σπίτι ήθελε να χτίσει δίπλα στον Δενδροπόταμο, του άρεσαν τα τρεχούμενα νερά. Οι βόθροι δεν έμοιαζαν για δουλειά με μέλλον. Οι υπόνομοι είναι πολιτισμός σύντροφε, είναι το μέλλον, του έλεγε ο Περικλής.  Και θα γραφτείς και στο συνδικάτο των οικοδόμων. Το κίνημα θέλει μαζικά σωματεία, συμπλήρωνε. Ο καθοδηγητής από το κόμμα, έδωσε και μία ακόμη διάσταση, πιο επίκαιρη: Καμία ευκαιρία δεν θα αφήσουμε να πάει χαμένη για να ξεγυμνώσουμε το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Θα στήσουμε οργάνωση ανάμεσα στους εργάτες των υπονόμων και θα ξεμπροστιάζουμε σε κάθε ευκαιρία τον κάθε Τριανταφυλλίδη που θέλει να παριστάνει τον ευεργέτη των φτωχών. Στις εκλογές το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών και Αγροτών πρέπει να έχει σοβαρή εκπροσώπηση, σύντροφοι! έκλεινε μελοδραματικά την προτροπή του. 

Το μυαλό του Γιάννου μπορεί να μην έπαιρνε γρήγορα στροφές, έφτανε όμως κι αυτό με τον τρόπο του στο συλλογισμό που ήδη είχε κάνει ο Νώντας. Διπλή προδοσία προ των πυλών: τον άφηνε για μιαν άλλη δουλειά και μάλιστα με δουλειά που απειλούσε το επάγγελμά του, την εκκένωση βόθρων. Κάτι μέσα του τον ενοχλούσε. Τόσο όμως όσο να σκεφτεί ξανά τα λόγια των συντρόφων του για τη σκοπιμότητα της ενέργειάς τους και να ησυχάσει.

Ώσπου, μέσα από το παράθυρο της Πρόνοιας διέκρινε τη στρογγυλή φιγούρα του Νώντα. Οι τύψεις και το πολιτικό καθήκον που μέχρι τότε μονοπωλούσαν τα ράφια του μυαλού του Γιάννου έπρεπε να στριμωχτούν για να χωρέσει το νέο απόκτημα, η τεράστια απορία: τι θέλει ο Νώντας στα γραφεία του Τριανταφυλλίδη, επίσημου εκπροσώπου των υπονόμων, άρα εχθρού του;

(Κεφάλαιο του διηγήματος "Κόκκινη δύση" από το βιβλίο μου Ίχνη όζας (εκδόσεις Ζήτρος, 2013)

Δυο νέες παραγωγές στα σκαριά

Η θεατρική περιπέτεια ξεκίνησε πριν από δεκαοχτώ χρόνια και συνεχίζεται.

Ο Επίκυκλος/σκηνή δυτικά,

το 2020

θα βουτήξει στα βαθειά.

Θα επιχειρήσει μια αναδρομή στην πορεία αυτών των δεκαοχτώ χρόνων και θα τολμήσει να στήσει σε μία παράσταση κομμάτια και αποσπάσματα από επτά έργα στα οποία έδωσαν πνοή μέλη του και φίλοι του.

Αναδρομή/rewind 

λοιπόν, από την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα

Επίκυκλος/σκηνή δυτικά.

Κι επειδή το να ψάχνει κανείς στα συρτάρια του και να ανασύρει μνήμες και απωθημένα είναι καλό

αλλά όχι πάντα αρκετό

έρχεται η ζώσα πραγματικότητα,

τα νέα μέλη του Επίκυκλου 

που ζητάνε επίμονα να δοκιμαστούν κι αυτά σε κάτι ολόφρεσκο
στο οποίο αυτά,

τα νέα μέλη,

θα δώσουν το στίγμα τους,
οπότε

ιδού και η νέα παραγωγή:

Όλυμπο να βλέπει.

Μια κωμωδία έξω καρδιά...

Του χρόνου, υγεία να έχουμε!

Μόνο ενεστώτας για τον Διαμαντή...

Είναι φορές που σιχαίνομαι τον αόριστο:
ήταν, έκανε, έφυγε, αγάπησε, τον αγάπησαν˙

ειδικά όταν πριν απ' αυτά τα, αδυσώπητα, ρήματα
βρίσκεται, είναι, υπάρχει
ένας άνθρωπος με φωτοστέφανο γύρω του
την άδολη αγάπη για τη ζωή
το αστείρευτο πάθος για την πολιτική
την αισθαντική άποψη για την ομορφιά

το ειλικρινές ενδιαφέρον για τον άλλον.

Μόνο με ενεστώτα θέλω να μιλώ για σένα
Διαμαντή...

˙

Δημόσιος χώρος στη Σταυρούπολη, μια απαρίθμηση εν θερμώ, λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές

Δημόσιος χώρος 1

Φίλος καλός, μου έβαλε στην τσέπη ένα δισέλιδο εφημερίδας (Εφημερίδα των συντακτών, 30-31 Μαρτίου 2019). "Διάβασέ το και μου το ξαναδίνεις". Το όνομα που υπογράφει το κείμεο βαρύ. Το ήξερα από διαβάσματά μου κι ας μην είμαι αρχιτέκτονας. Ο φίλος μου είχε υποσημειώσει ένα απόσπασμα. "Στο άμεσο μέλλον θα ξεκινήσει η εφαρμογή μιας πιο πρόσφατης μελέτης τους, πάλι βραβείο διαγωνισμού, για το στρατόπεδο Μελά της πόλης". Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! 

Ούτε γα μελέτη κλήθηκε να δουλέψει ο Πρόδρομος Νικηφορίδης (γι' αυτόν μιλάει το απόσπασμα), ούτε κανένα βραβείο για κάτι σχετικό με το στρατόπεδο Παύλου Μελά (και όχι στρατόπεδο Μελά, σαν να λέμε Παπαδόπουλου) πήρε! 

Ορίστε ένα απάνθισμα απαντήσεων του ίδιου του Νικηφορίδη για το θέμα.

Σε συνέντευξή του στην Κύα Τζήμου (parallaximag.gr, 14-03-2017) ρωτήθηκε ο Πρόδρομος Νικηφορίδης:

Ποια ακριβώς είναι η θέση που αναλαμβάνετε και ποιες θα είναι οι αρμοδιότητές σας;

Και απάντησε:

Σύμβουλος και ειδικός συνεργάτης του δημάρχου Δημήτρη Δεμουρτζίδη. Θα συνδράμω με όλες μου τις δυνάμεις το έργο του Δήμου προκειμένου να ολοκληρωθεί με τις καλύτερες προϋποθέσεις η δημιουργία του Μητροπολιτικού Πάρκου Παύλου Μελά. Γενικές κατευθύνσεις, προδιαγραφές, διεξαγωγή αρχιτεκτονικών διαγωνισμών, ωρίμανση μελετών, συντονισμός.

Στο ΦΕΚ (τεύχος τρίτο, αρ. 321, 3-4-217) με το οποίο τοποθετήθηκε στο Δήμο Παύλου Μελά προσδιορίζονται οι αρμοδιότητές του:

"Προσλαμβάνεται με σύμβαση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Ορισμένου Χρόνου ο Πρόδρομος Νικηφορίδης του Ευστρατίου, ως μετακλητός Επιστημονικός Συνεργάτης στο Δήμο Παύλου Μελά για την επικουρία του Δημάρχου κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Ο ανωτέρω θα υπόκειται στην ιεραρχική εξάρτηση του Δημάρχου και θα ασκεί καθήκοντα επιτελικά χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες οποιασδήποτε μορφής.
Θα παρέχει συμβουλές και θα διατυπώνει εξειδικευμένες γνώμες, γραπτά ή προφορικά, για θέματα που αφορούν τεχνικά προγράμματα και δράσεις της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης στο Δήμο".

Σε άλλη συνέντευξή του (parallaximag.gr, 20-09-2018) δέχεται την ερώτηση:

"Έχουν προχωρήσει οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί; Ποια θα είναι τα βασικά κριτήρια για τις προτάσεις που θα κατατεθούν";

Και απαντάει με εμφανή τη διάθεση να υποβαθμίσει το θέμα:

"Δεν έχουν προχωρήσει οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί. Βέβαια το επείγον σήμερα είναι η ένταξη της απόδοσης του πάρκου σε κοινή χρήση. Έχουμε προνοήσει να αφήσουμε περιοχές ανοιχτές σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς ενώ υπάρχει και μεγάλο κτιριακό απόθεμα που η αποκατάσταση του και οι νέες χρήσεις μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο αρχιτεκτονικών διαγωνισμών. Η διενέργεια αρχιτεκτονικών διαγωνισμών είναι μία υποχρέωση που έχει αναλάβει ο Δήμος Παύλου Μελά, είναι πολύ σημαντικό να προχωρήσουν, όπως είναι πολύ σημαντικό να δοθούν σαφείς οδηγίες και ζητούμενα για να έχουμε τις σωστές μελέτες. Η διενέργεια αρχιτεκτονικών διαγωνισμών δεν είναι πανάκεια, είναι όμως μία διαδικασία αξιοκρατικής αξιολόγησης που μόνο αν έχουν τεθεί και προδιαγραφεί σωστά τα ζητούμενα μπορεί να έχει εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Η κατεύθυνση που θα δοθεί είναι οι ήπιες παρεμβάσεις, ανθεκτικές διαμορφώσεις, μικρές απαιτήσεις συντήρησης και δημιουργικές επιλογές. Πιστεύουμε στη συμμετοχή των πολιτών, θέλουμε τους πολίτες υπερασπιστές του δημόσιου χώρου και του πάρκου, θέλουμε την συμμετοχή τους".

Λίγο πριν (glow.gr, 11-05-2018) είχε δηλώσει:

"Όλα τα παραπάνω συνιστούν τη προμελέτη για το μελλοντικό ΜΠΠΜ. Θα ακούσουμε σκέψεις, προτάσεις και απόψεις, σκεφτόμαστε τις επόμενες γενιές, σκεφτόμαστε το κοινό καλό και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες των συναθρώπων μας. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα κατεξοχήν δημοκρατικό χώρο. Αυτός είναι ο στόχος μας και είμαι σίγουρος, ότι όλοι μαζί μπορούμε".

Η δήλωση προέκυψε μετά από την αναλυτική περιγραφή του τι θα περιέχει το νέο πάρκο.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως το να επιμεληθεί την προκήρυξη διαγωνισμού ή διαγωνισμών ήταν το αντικείμενό του και όχι να εμφανίζεται ως πραγματοποιών δική του μελέτη. Εμφανίζεται ακόμη με σχετικό βραβείο, όμως η προηγούμενη εμπλοκή του με το στρατόπεδο Παύλου Μελά ήταν η συμμετοχή στον διαγωνισμό Δυτικό τόξο, όπου δεν απέσπασε κάποιο βραβείο όπως φαίνεται στη σελίδα http://www.nikiforidis-cuomo.com/awards

Η διαμόρφωση του χώρου του στρατοπέδου Παύλου Μελά από την νυν διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά στηρίζεται, εξ αρχής, σε κάτι που μοιάζει να είναι παραπλάνηση των πολιτών!

Από την πρόταση για το Δυτικό Τόξο

Από τις συνεντεύξεις Π. Ν. για το Μητροπολιτικό Πάρκο Παύλου Μελά

Δημόσιος χώρος 2

Η Έφη Σειρά κατέθεσε μία πρόταση για την ανάπλαση μιας πλατείας στην Ομόνοια, της πλατείας Κουντουριώτη η οποία δεν απασχόλησε απολύτως κανέναν αρμόδιο. Είναι μια υπέροχη δουλειά που μπορεί να βελτιωθεί και να προσαρμοστεί, κατά δικό της σχόλιο. Δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη μια εμπνευσμένη πρόταση για μια περιοχή που δεν έχει τίποτε για να καμαρώσει εκτός από τη ψυχή των ανθρώπων της. Η πρόταση της προσφέρει ομορφιά και σύνδεση με το παρελθόν.

Μια πολύ σημαντική εργασία κινδυνεύει να μείνει μια ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης επειδή δεν συγκίνησε κανέναν πολιτικό!

Από την ανάρτηση της ίδιας (https://www.facebook.com/effie.seira/media_set?set=a.477702812347591&type=3):

Επάνω σε χωράφια με στάρια που έκρυβαν μέσα τους χρυσά στεφάνια και αρχαία αγαλματάκια άλλων ανθρώπων άλλων εποχών, ανάμεσα σε ρέματα, νερόμυλους, μοναστήρια, στρατόπεδα, γύρω από τους πρώτους προσφυγικούς πυρήνες, άρχισε η ανοικοδόμηση του ΄60 στην εκτός των τειχών βόρεια Θεσσαλονίκη.
Ακολουθώντας το μεταπολεμικό μοντέλο δημιουργίας πόλεων όπως και σε ολόκληρη τη χώρα με το γνωστό κύκλο συμφερόντων κατάτμησης, οικοπεδοποίησης και οικοδόμησης περιαστικής γης(1), τα στάρια και τα βοσκοτόπια τεμαχίστηκαν και έγιναν φθηνή γη προς πώληση με δυνατότητα σύνδεσης με φως νερό αστικό και δουλειά δίπλα στα μεγάλα εργοστάσια που φύτρωσαν ταυτόχρονα στην περιοχή.

Πρώτες εικόνες από τα προσχέδια της αρχιτεκτονικής πρότασης διαμόρφωσης της πλατείας Κουντουριώτη, περιοχή Ομόνοιας στη Σταυρούπολη, για τον Δήμο Παύλου Μελά. Πρόκειται για επιμήκης έκταση 15 περίπου στρ., μήκους 400 μ. περίπου, από την οδό Ωραιοκάστρου μέχρι την οδό Λαγκαδά.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Έφη Σειρά, Αρχιτέκτων Μηχανικός
Φωτορεαλισμός προσχεδίων: Φ. Τσακμάκης, Αρχιτέκτων Μηχανικός
(1) Φράση από κείμενο της Χ. Χριστοδούλου, Αρχιτέκτων Πολεοδόμος

Δημόσιος χώρος 3

Η πλατεία Ελευθερίας στην Άνω Ηλιούπολη ήταν ένας εμβληματικός χώρος, δημιούργημα ενός οραματικού δημάρχου (Χρήστος Τσακίρης) και ενός εμπνευσμένου αρχιτέκτονα (Γιώργος Αθανασόπουλος). Φιλοξένησε πάμπολες εκδηλώσεις από τη δεκαετία του 1980 και την χάρηκε κόσμος και κοσμάκης μέχρι τώρα. Το ίδιο και τα υπόλοιπα δημιουργήματά τους.

Η πλατεία Ελευθερίας και το κιόσκι της στην αρχική τους μορφή

Η πλατεία Εδέσης, με την εμπνευσμένη αποτύπωση κάτοψης λαϊκής οικίας της δεκαετίας του 1960 μπροστά από την εξέδρα

Το εμβληματικό τότε Κέντρο Πολιτισμού και από το 2005 Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, με μοναστηριακές και ναυσιπλοϊκές αναφορές

Το πάρκο της Σόλωνος, μια απίστευτης ομορφιάς γωνιά ανάμεσα σε πολυκατοικίες

Τώρα αρχίζει η αποκαθήλωση. Το 2015 με απόφαση δημοτικού συμβουλίου (Αριθμός απόφασης 480, τακτικής συνεδρίασης Δημοτικού Συμβουλίου, 23-09-2015) αποφασίζεται η "αποξήλωση" της εξέδρας στην πλατεία. Το θέμα της συζήτησης ήταν:
"Εξέταση αιτήματος πολιτών σχετικά με την αποξήλωση ή μη της εξέδρας που βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας στην περιοχή Άνω Ηλιούπολης της Δημοτικής Κοινότητας Σταυρούπολης".

 Το αίτημα των πολιτών δεν ξακαθαρίζεται αν ήταν υπέρ ή κατά της αποξήλωσης αν και είναι προφανές τι θα ήταν. Γιατί να υπάρξει αίτημα παραμονής σε κάτι που υπάρχει;

Το ΔΣ λοιπόν κατά πλειοψηφία

 "εγκρίνει την αποξήλωση της εξέδρας που βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας στην περιοχή Άνω Ηλιούπολης της Δημοτικής Κοινότητας Σταυρούπολης για τους κάτωθι λόγους :

· Οι όποιες κατασκευαστικές παρεμβάσεις αποτελούν μια πρόχειρη λύση χωρίς να αποκλείουν το

σοβαρό κίνδυνο που συντρέχει για την ασφάλεια των κατοίκων της περιοχής και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, καθώς η πλατεία είναι το μοναδικό μέρος που μπορούν να παίξουν.

· Αποτελεί εστία μόλυνσης για την περιοχή και είναι μια παρωχημένη κατασκευή που προσβάλλει την αισθητική της Πλατείας".

  

Το νέο που έρχεται είναι άχρωμο και άοσμο και είναι λες και φωνάζει στα παρακείμενα μαγαζιά: ετοιμαστείτε να ορμήσετε!

Και έρχεται άλλη μια απόφαση το 2017 που αλλάζει και το όνομα:

Αριθμός απόφασης 72, τακτικής συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παύλου Μελά, 22-02-2017)

Θέμα : Μετονομασία της πλατείας Ελευθερίας της Δημοτικής Κοινότητας Σταυρούπολης του

Δήμου Παύλου Μελά.

Η συζήτηση έγινε μετά από αίτημα του Συλλόγου Ποντίων Ηλιούπολης “Αλέξανδρος

Υψηλάντης” και βγήκε η ομόφωνη απόφαση για τη μετονομασία:

Εγκρίνει τη μετονομασία της Πλατείας Ελευθερίας που βρίσκεται στην περιοχή Άνω Ηλιούπολη της

Δημοτικής Κοινότητας Σταυρούπολης με την προσθήκη του ονόματος “Αλέξανδρος Υψηλάντης” και την ονομασία αυτής σε “Πλατεία Ελευθερίας – Αλέξανδρος Υψηλάντης”.

Η "Ελευθερία" εμπεριέχει τον "Υψηλάντη" και, ευτυχώς, όχι μόνο αυτόν αλλά όλους όσοι την υπερασπίστηκαν και συνεχίζουν να την τιμούν ως ανθρώπινη αξία. Το όνομα "Υψηλάντης" τιμάται στην περιοχή και με το όνομα ενός συλλόγου (είναι άλλο ζήτημα οι δημοτικές παροχές προς τον σύλλογο αυτό) και με μία προτομή στην πλατεία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το εξής: ζούμε στο 2019 και δεν μας τιμά να ανακυκλώνουμε ονόματα που δεν τους λείπουν, ανά το Πενελλήνιο, ούτε δρόμοι, ούτε πλατείες, ούτε ιδρύματα, ούτε σύλλογοι. Δεν προέκυψε κανείς άξιος να τιμηθεί; Γιατί για τον Χρήστο Τσακίρη είναι αρκετό και φτάνει μόνο ένα κτίριο όταν είναι αυτός (με τους συνεργάτες του και κυρίως με τον Γιώργο Αθανασόπουλο) που έδωσαν μορφή στο δημόσιο χώρο στη Σταυρούπολη; Μια χαρά είναι το "Πλατεία Ελευθερίας" και σε μια γωνία της πρέπει να μπει μια πλάκα που να μνημονεύει τους δύο αυτούς ανθρώπους, με μια φωτογραφία της αρχικής μορφής της. Για να μην πω κι ένα κιόσκι με ό,τι μπορεί να συλλεχθεί απ' ό,τι κατά καιρούς φιλοξένησε.

Πολιτισμός 2019-2023 στον Δήμο Παύλου Μελά

Ο Δήμος Παύλου Μελά, σύνολο τριών μεγάλων περιοχών που υπήρξαν ανεξάρτητοι Δήμοι στο παρελθόν, οδεύει προς μια πενταετία στην οποία θα γιορτάσει τα εκατόχρονα σημαντικών γεγονότων. Ένας αιώνας από το μεγάλο κύμα των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922), ένας αιώνας από την έλευση Καυκασίων Προσφύγων (1919-1921) και ένας αιώνας και μια δεκαετία από τον πρώτο προσφυγικό οικισμό του Λεμπέτ (1914).

Ο Δήμος Παύλου Μελά βρίσκεται στην άκρη της Θεσσαλονίκης. Έχει λοιπόν αστικό ιστό και έχει και ύπαιθρο, έχει γη με λόφους και χείμαρρους. Και έχει στην καρδιά του εκτάσεις και κτίρια που απαιτούν άλλη χρήση και νέο ρόλο στο 21^ο αιώνα.

Ο Δήμος Παύλου Μελά έχει αυτοδιοικητική ιστορία και συνέχεια. Μπορεί να ρίξει μια ματιά πίσω του και να βαδίσει μπροστά. Ένας τομέας που συντελεί στην αυτογνωσία και εξοπλίζει με εφόδια και αυτοπεποίθηση τις τοπικές κοινωνίες είναι η Μάθηση, η Μνήμη και η Τέχνη, δηλαδή ο Πολιτισμός αυτοπροσώπως.

Πολιτισμός

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι πρόσφυγες όταν έστησαν το φτωχικό τους στη νέα τους γη, το 1914 και το 1922 ήταν να φυτέψουνε ένα λουλούδι σε μια γλάστρα και να κρεμάσουνε μια δαντέλα στο παραθύρι τους. Γνώριμή μας εικόνα που αποτυπώθηκε στον κινηματογράφο, στο λαϊκό τραγούδι, στη ζωγραφική και στη λογοτεχνία. Η ομορφιά ήταν πάντα κάτι που γαλήνευε την ψυχή και το έκανε και σε δύσκολους καιρούς και σε καιρούς πιο εύκολους.

Κάθε μεγάλο γεγονός της χώρας μας (αλλά και κάθε χώρας) εξελίσσεται με την ταυτόχρονη προσφυγή στην Τέχνη (τραγούδι, εμβατήριο, ύμνος, αφίσα, λάβαρο, μανιφέστο, προκήρυξη, ποίημα) και αφήνει βέβαια σ’ αυτήν το αποτύπωμά του για να εμπνεύσει και επόμενες γενιές. Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε ένα Μοιρολόι πάνω στη δίνη των γεγονότων του Μάη του 1936, αλλά ο Μίκης Θεοδωράκης το έφερε στα χείλη όλων μας στη δεκαετία του 1960 ως κύκλο τραγουδιών,  και από τότε συντροφεύει κάθε αγώνα και συγκέντρωση για λαϊκά αιτήματα. Ο γνωστός σε όλους μας Επιτάφιος. Κι ο Τάσος τον ζωγράφισε συγκλονιστικά ακόμη πιο μετά. Το έργο τέχνης γεννιέται από ανάγκη και ζει μέσα από την προβολή του. Όταν φτάνει σε αυτιά και μάτια των ανθρώπων για τους οποίους δημιουργήθηκε και πάλλεται μαζί τους.

Τίποτε χωρίς Τέχνη, τίποτε χωρίς Πολιτισμό. Αυτό μας διδάσκει η Ιστορία μας, αυτό επιβάλλει η Παράδοσή μας. Αλλιώς θα μας πάρει από κάτω και θα καταντήσουμε να απευθυνόμαστε στον λαό όπως κάποια παλιότερη διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά, η οποία σε προεκλογικό κείμενο που στεγαζόταν κάτω από τον τίτλο «Το πρόγραμμά μας γίνεται πράξη», τον Ιανουάριο του 2014 με φόντο τις εκλογές του Μαΐου, εξηγούσε τις φοβερές και τρομερές επιτυχίες της με το βαρύγδουπο: «Περιορίσαμε όλες τις δαπάνες που αφορούν πολιτιστικές εκδηλώσεις».

Για κάποιους ο πολιτισμός είναι ένα παράσιτο που φυτρώνει μόνο σε καιρούς επιδοτήσεων, σε καιρούς όπου πρόεδροι και αντιπρόεδροι νομικών προσώπων του δήμου αμείβονταν για πολιτιστικό έργο που προσέφεραν οι φορείς τους. Σε καιρό κρίσης και μειωμένων απολαβών το λόγο έχουν οι περικοπές και τα ψαλίδια. Η εύκολη λύση δεν είναι και η σωστή λύση. Η οικονομική συγκυρία είναι ασφυκτική για τα λαϊκά στρώματα, αλλά δεν μπορεί να είναι άλλοθι για να κρύψουμε τη γύμνια μας όταν δεν έχουμε πολιτική να εφαρμόσουμε και προσφεύγουμε στον άκρατο λαϊκισμό βαφτίζοντας περιττή σπατάλη την πολιτιστική πολιτική. Φαντάζεται κανείς αν και οι καλλιτέχνες κάθε εποχής έβαζαν ως προαπαιτούμενο την οικονομική τους ευμάρεια για να δημιουργήσουν το έργο τους, όπως οι θεόσταλτοι πολιτικοί που κάνουν πολιτισμό μόνο αν περισσεύουν κονδύλια;

Τι είναι λοιπόν ο Πολιτισμός; Και μάλιστα σε καιρό οικονομικής κρίσης;

Ο πολιτισμός οφείλει να διατρέχει ως φιλοσοφία τη γενικότερη πολιτική του Δήμου Παύλου Μελά. Κάθε τομέας εφαρμογής των πολιτικών προθέσεων της διοίκησης πρέπει να αποπνέει την αύρα μιας αισθητικής και καλλιτεχνικής αντίληψης από τον τομέα της καθαριότητας μέχρι τον τομέα της πολεοδομικής παρέμβασης.

Ο πολιτισμός όμως είναι και ιδιαίτερο τμήμα της γενικότερης πολιτικής του Δήμου Παύλου Μελά. Είναι, δηλαδή, ένα οργανωμένο σύνολο πολιτικών πράξεων με άμεσο πολιτιστικό αντικείμενο:

Ο πολιτισμός ως τμήμα της πολιτικής

Ερωτήματα που πρέπει να απασχολούν τη διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά και στα οποία πρέπει, διά της πολιτιστικής της πολιτικής, να απαντήσει είναι:

·                Υπάρχει κάτι από το παρελθόν το οποίο πρέπει να αναδείξουμε και να το προστατεύσουμε από τη λήθη;

·                Υπάρχει κάτι στο παρόν που απαιτεί την προσοχή μας;

·                Υπάρχει κάτι που μπορούμε να αφήσουμε για παρακαταθήκη στο μέλλον;

Για το παρελθόν:

·                Το όνομα του Θεόκλητου Καρυπίδη και του Φόρη Παροτίδη δεν μπορεί να το αναγνωρίζουν μόνο όσοι κατοικούν στους ομώνυμους δρόμους∙ μια σωστή διοίκηση ακολουθεί τέτοια πολιτική ώστε να κάνει κοινωνούς του συγγραφικού έργου τους όλους τους πολίτες του δήμου. Το ίδιο πρέπει να κάνει με μουσικούς, ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι ομόρφυναν με την παρουσία τους αυτόν τον τόπο.

·                Πρέπει να γίνουν γνωστά στους πολίτες του δήμου μας όλα τα έργα των ανθρώπων που, χωρίς να έχουν γεννηθεί εδώ, έγραψαν για την περιοχή μας. Τα γραπτά για το στρατόπεδο Παύλου Μελά στον καιρό της Κατοχής, τα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, τα οδοιπορικά του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη οφείλουν να συμπληρωθούν και με άλλα και να αποτυπωθεί το Ανθολόγιο των αναφορών στο δήμο μας και στις Δυτικές Συνοικίες γενικότερα.

·                Πρέπει να καταγραφούν και να συγκεντρωθούν όλα τα τεκμήρια των δραστηριοτήτων της νεολαίας από τη δεκαετία του 1920 μέχρι σήμερα. Αθλητισμός, προσκοπισμός, σχολεία, πολιτιστικοί σύλλογοι, κατηχητικά, κατασκηνώσεις έχουν κατά καιρούς εμπνεύσει και απασχολήσει μεγάλα κομμάτια της νεολαίας και πρέπει να βρεθεί ο φορέας που θα κάνει υπόθεσή του τη διάσωση αυτού του υλικού.

·                Πρέπει να ανοίξει ένας ονομαστικός κατάλογος με όλους τους ανθρώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που έβαλαν ο καθένας με τον τρόπο του το λιθαράκι τους σ’ αυτόν τον τόπο.

·                Η Ιστορία των κατοίκων αυτού του Δήμου πρέπει να αποτυπωθεί με κάθε πρόσφορο τρόπο, ακαδημαϊκό ή καλλιτεχνικό και να συγκροτηθεί ένα πλήρες Ιστορικό Αρχείο επειδή ο τόπος χωρίς τους ανθρώπους είναι Έρημος και οι άνθρωποι χωρίς μνήμη είναι Μόνοι.

Για το παρόν:

·                    Κανείς δημιουργός έργου τέχνης να μη νιώσει μόνος του. Σταθερός άξονας της πολιτικής πρέπει να είναι η παροχή βήματος σε νέους και παλιότερους δημιουργούς που συνεχίζουν να γράφουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν, να παίζουν μουσική, να κάνουν θέατρο, κινηματογράφο, χορό και να υπηρετούν κάθε άλλη μορφή τέχνης. Γνωρίζουμε το σπίτι μας και μετά τον κόσμο όλο.

·                   Οι συνοικίες που αναπτύσσονται στις παρυφές μιας μεγάλης πόλης είναι φυσικό να στερούνται κάποιων δομών και θεσμών που δεν λείπουν από το κέντρο της. Καταφεύγουν λοιπόν σε λύσεις που στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Ο πολιτισμός που φυτρώνει στις ερασιτεχνικές ομάδες των συνοικιών δεν έχει την πληρότητα ενός πολιτιστικού μορφώματος με πολλές εκφάνσεις, δεν είναι όμως και αμελητέος. Αν και συνήθως ταυτίζεται με το θέατρο δεν λείπουν και οι υπόλοιπες μορφές.

o   Μια διοίκηση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να προβάλλει και να βοηθάει με κάθε τρόπο το έργο των συλλόγων αλλά και των ομάδων πολιτών που δραστηριοποιούνται στον δήμο και έχουν πολιτιστική, λαογραφική, και κάθε είδους κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα που συμβάλλει στην δημιουργία πολιτιστικού προϊόντος, συντηρεί τη συλλογική μνήμη και παρακολουθεί με δημοκρατική ευαισθησία κοινωνικά προβλήματα που διογκώνονται σε συνθήκες κρίσεις και απαιτούν την αλληλεγγύη και την αλληλοκατανόηση χωρίς κανενός είδους αποκλεισμό.

o   Μέσα στο στρατόπεδο Παύλου Μελά με τη νέα του μορφή ως Μητροπολιτικού Πάρκου θα πρέπει να στεγαστεί ένας Οίκος ερασιτεχνικών ομάδων

o   και μία Τράπεζα Μνήμης και Τέχνης ώστε να συγκεντρωθεί ό,τι έγινε. Οδηγός τα τεύχη της Πόλης με τα αφιερώματα στους εκλεγμένους της Σταυρούπολης και τους κεκοιμημένους αιρετούς και στο Φεστιβάλ Παιδείας.

·                    Η διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποκαλύπτει το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού και να αποτρέπει κάθε προσπάθεια αναβίωσής του με οποιαδήποτε αφορμή και σε οποιονδήποτε κοινωνικό χώρο. Το Μητροπολιτικό Πάρκο του Στρατοπέδου Παύλου Μελά πρέπει να αναδίδει την αύρα της Δημοκρατίας και να έχει ευδιάκριτο το αντιφασιστικό στίγμα του. Η Ιστορία πρέπει να είναι πανταχού παρούσα.

·                Η διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να πληροφορεί τους πολίτες του δήμου για ό,τι είναι χρήσιμο και καλό. Καταργήθηκε από τις προηγούμενες διοικήσεις το δημοτικό περιοδικό. Υπάρχει η αναγκαιότητα για έντυπη παρουσία με αρχές και ποιότητα. Ποιότητα η οποία πρέπει να υπάρχει και στα διαδικτυακά μέσα του δήμου που πρέπει να έχουν σαν στόχο να αποτελούν την εικόνα του δήμου μας και όχι την (ρετουσαρισμένη, άρα πλαστή) εικόνα της, κάθε φορά, διοίκησής του.

·                Η διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να συνεργαστεί με φορείς εκτός του δήμου και να φιλοξενήσει γεγονότα μουσικά, θεατρικά, εικαστικά αξιοποιώντας τους χώρους που διαθέτει και που πρέπει να αποκτήσει. Να εμπλουτίσει τον πολιτιστικό χάρτη της πόλης με νέα σημεία. Να μπει κόσμος στα στρατόπεδα και σε όλα τα σημεία του δήμου μας που τώρα είναι απλώς γη και με την κατάλληλη φροντίδα μπορούν να γίνουν τόποι εκδηλώσεων απαράμιλλης ομορφιάς.

Για το μέλλον:

·                Τα παιδιά είναι το μέλλον και μια καλή διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να συνεχίσει να παρέχει καλλιτεχνική παιδεία συμπληρωματική του δημόσιου σχολείου.

·                Μια καλή διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε να εμπλουτίζει συνεχώς και με κάθε τρόπο τις δημοτικές βιβλιοθήκες και συνεργαζόμενη με όλα τα σχολεία να καθιερώσει μια αναγνωστική κουλτούρα στους μαθητές και τις μαθήτριες πέρα από την βασανιστική ρουτίνα του υποχρεωτικού σχολικού μαθήματος. Να νιώσουν την ανάγνωση ως απόλαυση και όχι ως καταναγκασμό.

·                Μια καλή διοίκηση του Δήμου Παύλου Μελά πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε ο δήμος να αποκτήσει τις υποδομές που είναι αναγκαίες για να στηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα ένα πλέγμα πολιτιστικών δραστηριοτήτων στους κατάλληλους χώρους με τον κατάλληλο υλικοτεχνικό εξοπλισμό.

Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2018

ΥΓ Το κείμενο μου ζητήθηκε από έναν φίλο υποψήφιο δήμαρχο στον Δήμο Παύλου Μελά για τις ανάγκες ενός τεύχους που θα κυκλοφορούσε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2019. Είχα ένα βασικό κείμενο το οποίο είχε παρουσιαστεί ως προγραμματική θέση ενός άλλου υποψηφίου δημάρχου, στον ίδιο Δήμο, σε προγενέστερες δημοτικές εκλογές και το επικαιροποίησα (και το μεγάλωσα κομματάκι). Επειδή το κείμενο εκφράζει τις προσωπικές μου θέσεις και επειδή το τεύχος που θα το φιλοξενούσε δεν κυκλοφόρησε (ακόμη;) κι επειδή είμαι παρορμητικός τύπος το καταθέτω ως συμβολή μου στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Νέα παράσταση, Νυχτοφαγιές, Επανομή

ΘΕΑΤΡΙΚΉ ΟΜΑΔΑ ΕΠΙΚΥΚΛΟΣ/ΣΚΗΝΗ ΔΥΤΙΚΑ

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΝΥΧΤΟΦΑΓΙΕΣ”

Από τις 28 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 2018 έγιναν οι παραστάσεις του πρώτου κύκλου του θεατρικού έργου με τίτλο “Νυχτοφαγιές” του Σπύρου Λαζαρίδη που είναι παραγωγή της Ε΄ ΕΛΜΕ Θ. Οι παραστάσεις έγιναν στην αίθουσα θεάτρου του Κέντρου Πολιτισμού “Χρήστος Τσακίρης” του Δήμου Παύλου Μελά.

Οι παραστάσεις ήταν αφιερωμένες σε δυο ομάδες συνανθρώπων μας που η ζωή τους σημαδεύτηκε για πάντα, τους πυρόπληκτους της Ανατολικής Αττικής και τους πρόσφυγες. Αποτελεί συνέχεια της συνεργασίας με τη θεατρική ομάδα που δραστηριοποιείται στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης. Το 2014 παρουσιάστηκε το έργο “Καντίνα”/”Canteen”/Can(teen), αφιερωμένο στους συναδέλφους που τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας-απόλυσης, και το 2016 “Πες το ψέματα”, αφιερωμένο στους πρόσφυγες.

Νέα παράσταση

 "ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ 2019" στο Δημοτικό Θέατρο Επανομής

Σάββατο 20 Απριλίου, 8μμ
ΝΥΧΤΟΦΑΓΙΕΣ, από την Θεατρική Ομάδα Επίκυκλος/Σκηνή Δυτικά

Οι Ανοιξιάτικες Βραδιές Θεάτρου διοργανώνονται από το ΔΗΠΠΑΚΥΘ.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Αντί εισιτηρίου ας προσφέρονται τρόφιμα μακράς διαρκείας για το Κοινωνικό Παντοπωλείου του Δήμου Θερμαϊκού.

Το έργο

Μια γυναίκα ζει με μνήμες και φροντίζει αδέσποτα σκυλιά. Ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία. Προσοχή όμως. Τα σκυλιά τριγυρίζουν στο, άδειο από στρατιώτες, εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο Παύλου Μελά. Η γυναίκα αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι να τ’ αποκαλεί με ανθρώπινα ονόματα. Έχει τους λόγους της. Δεν της είναι άγνωστα τα χώματα που πατά. Σ’ αυτά μπουσούλησε ως βρέφος. Αυτή ήταν το πρώτο παιδάκι που γεννήθηκε σ’ εκείνο το κολαστήριο που ήταν το Παύλου Μελά στον καιρό της Ναζιστικής Κατοχής. Αυτή και τα χώματα ξέρουν. Ξέρουν γιατί τα χορτάρια εκεί δεν φυτρώνουν ούτε και ξεραίνονται σαν όλα τα χορτάρια του κόσμου. Ξέρουν τι ήταν τα θρεφτάρια του στρατοπέδου και τι ήταν οι νυχτοφαγιές. Ξέρουν τι ήταν ο πιστολισμός στο πίσω μέρος του κρανίου και τι είναι να συνηθίζεις τον καθημερινό θάνατο του διπλανού ανθρώπου που, κατά τύχη, δεν είσαι εσύ. Ξέρουν βέβαια και τη λαχτάρα για ζωή, ξέρουν για τα ερωτικά ραβασάκια των μελλοθάνατων που ανταλλάσσονταν ανάμεσα στα αγκαθωτά σύρματα που χώριζαν άντρες και γυναίκες, Έλληνες και Σέρβους ή Ιταλούς. Ξέρουν όμως και άλλα. Ξέρουν γιατί η Συννεφιασμένη Κυριακή στοιχειώνει τα όνειρα ενός κρατούμενου και παιδεύει έναν υπάλληλο του στρατοπέδου. Ξέρουν πως Εβραίοι έφυγαν και από το στρατόπεδο αυτό για το ταξίδι του χαμού τους. Ξέρουν πως έφυγαν ξοπίσω τους κι άλλοι κι άλλοι, που δεν γνώρισαν τα κρεματόρια και το Ολοκαύτωμα, γνώρισαν όμως τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Γερμανία. Ξέρουν γιατί έπαιζαν ποδόσφαιρο τα παιδιά της γειτονιάς δίπλα στην Τούμπα των εκτελέσεων. Ξέρουν πόσοι ακριβώς ήταν εκείνοι οι τελευταίοι του στρατοπέδου που παρέλασαν ρακένδυτοι και γιόρτασαν με όλη τη Θεσσαλονίκη την Απελευθέρωση.

Στο θεατρικό έργο Νυχτοφαγιές ενσωματώνονται λέξεις και γεγονότα όπως τα διηγήθηκαν ή τα έγραψαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Εξ άλλου λέξη κρατούμενου αυτού του στρατοπέδου είναι και ο τίτλος του έργου˙ κρατούμενου ο οποίος έζησε και την εμπειρία του εγκλεισμού του στην αποθήκη ψυχών απ’ όπου προμηθεύονταν τα θύματα για τα αντίποινά τους οι Γερμανοί, αλλά και την εμπειρία της αποστολής του στη Γερμανία απ’ όπου ευτυχώς επέστρεψε ζωντανός. Η μουσική του Βασίλη Τσιτσάνη γαντζώνεται από μια συγκυρία, που μπορεί και να μην είναι σκέτη συγκυρία και σύμπτωση, και μπολιάζει με τη δύναμή της το έργο. Εκτός από λόγια των κρατουμένων, στο έργο εισάγονται και φράσεις ενός λογοτέχνη της Θεσσαλονίκης που έγραψε για το στρατόπεδο, τους κρατούμενούς του, αλλά και για τους άλλους, που με τα διάφορα κατοπινά Σχέδια Μάρσαλ, εξασφάλισαν χρυσά κουτάλια, πιρούνια και μαχαίρια για τον εαυτό τους και χρυσές αλυσίδες για τους ηττημένους, εκείνους που παρέλασαν ρακένδυτοι από το Στρατόπεδο προς το Διοικητήριο τη μέρα της Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τη Φασιστική Γερμανική Κατοχή.

Συντελεστές

Κείμενο, στίχοι τραγουδιών, σκηνοθεσία: Σπύρος Λαζαρίδης

Μουσική: Βασίλης Μπάνος

Κίνηση, χορογραφία: Αυγή Προγκίδη

Σκηνικά: Τάσος Τσιάχτας

Κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Τσαλαμπούνης

Κουστούμια: Σταυρούλα Μαμούτου

Φωτισμοί, μακιγιάζ: Ολυμπία Λαζαρίδου

Ηθοποιοί: Παναγιώτης Αλευρίδης, Γιάννης Αναβελάνος, Γιώργος Γκάτσος, Δήμητρα Γοργορή, Στάθης Δρίζης, Δήμητρα Θωμά, Βίκη Κίτσιου, Ολυμπία Κύκλη, Γιώργος Λαδόπουλος, Μαίρη Λυμπεριάδου, Σταυρούλα Μαμούτου, Πέπη Μισαηλίδου, Βάσω Μπούρη, Φωτεινή Παπαδοπούλου, Σοφία Παπαθανασίου, Άννα Ρογδάκη, Τάσος Σαμαράς, Σταύρος Τσαλαμπούνης, Σταυρούλα Τσέλιου

Θέατρο Σκιών: Οδυσσέας Κανλής

Σχεδιασμός, κατασκευή φιγουρών: Μιχάλης Μυλωνάς

ΥΓ

Η θεατρική ομάδα που δραστηριοποιείται στη δυτική Θεσσαλονίκη και ετοιμάζει αυτόν τον καιρό το νέο έργο της, "Όλυμπο να βλέπει", έχει πια, εκτός από όνομα, και λογότυπο. Ο "Επίκυκλος/σκηνή δυτικά" ανέβασε (χωρίς όνομα τότε) τις παραστάσεις:

"Καντίνα", 2014

"Πες το ψέμματα", 2016

"Κόκκινο", 2017

"Νυχτοφαγιές", 2018.

Ο πυρήνας του Επίκυκλου ξεκίνησε τη θεατρική διαδρομή του με το έργο

"Ο Σταύρακας ηγάπησεν", 2001  ενώ ο υπότιτλος του Επίκυκλου, το "Σκηνή δυτικά" υπήρξε το όνομα με το οποίο παρουσιάστηκε το δεύτερο έργο της παρέας "Ο δρόμος", 2008.

ΣΙΣΥΦΕΙΟ ΑΛΓΟΣ

Μαζεύω τα νερά τ’ ουρανού˙ 

δάση δεν έχω να ποτίσω, κοπάδια δεν έχω να ξεδιψάσω, πυρκαγιές δεν έχω να σβήσω.

Μια γούρνα, στέρφα,  έχω και γεμίζω˙
εγώ την γεμίζω κι αυτή αδειάζει, στεγνή μένει και με κοιτάζει, τι θέλω δεν τη νοιάζει.

Μα εγώ συνεχίζω να μαζεύω.
Υγρή αφή˙ βαθειά ψυχή το μάζευε και σκόρπα.
Στεγνή ζωή˙ άνυδρη βροχή το μίλα και το σώπα.

(Από ένα στίχο της Ολυμπίας Σταύρου, 8-4-2019)