35 χρόνια διαγωνίως, με φίλους και φίλες

Η αδυναμία του γραφιά να νικήσει τον θάνατο

Ένα βιντεάκι για ένα μου ποίημα, με δύο διαφορετικές παρουσιάσεις του. Από εμένα τον ίδιο στην Λογοτεχνική σκηνή 2014 του Γιώργου Κορδομενίδη και από φίλους και συνεργάτες στην συγκινητική, για μένα, βραδιά του Μαΐου του 2017 στο ARTE του Ευόσμου.

Η Μίραμπελ η δική μας και η Mirabel των άλλων!

 Πριν δεκαπέντε χρόνια (7/9/2002), για τις ανάγκες μιας θεατρικής παράστασης, μεταποίησα ένα όμορφο διήγημα (Ρενέ Αβιλές Φαβίλα, Η Μιραμπέλ, διήγημα, μετάφραση Τερέσα Καστινέιρα, περ. Χάρτης, αρ. 24, Αθήνα, Μάιος 1987) σε μπαλάντα. Η παράσταση ανέβηκε μία και μοναδική φορά, η μπαλάντα τραγουδήθηκε πολύ όμορφα σε μουσική του Μπάμπη Κουρκούδιαλου.

 Πριν ένα χρόνο, η Μίραμπελ ξαναμπήκε στη ζωή μου και στην επιθεώρηση "πες το ψέματα".  Η Αυγή Προγκίδη έστησε την χορογραφία, ο Στάθης Κοκοβίδης και η Ολυμπία Κύκλη κινήθηκαν πίσω από το πανί, ο Βασίλης Μπάνος έπαιξε κιθάρα και ο Τάσος Σαμαράς τραγούδησε. Οι φωτισμοί έγιναν από την Ολυμπία Λαζαρίδου. Οι στίχοι παρέμειναν όπως τους πρωτοέγραψα, το ίδιο και η μουσική του Μπάμπη. Οι παραστάσεις του "πες το ψέματα" δόθηκαν σε Θεσσαλονίκη, Κιλκίς και Κατερίνη από τον Σεπτέμβριο 2016 μέχρι τον Μάιο 2017.

Από μια γενική πρόβα και μια homemade ηχογράφηση μονταρίστηκε ένα βίντεο:

Ι
Ήτανε μάγισσα, το ήξερα καλά
ας πέθαινε, μα ήθελα γερό χαρτί να έχω
ήταν κακότροπο παιδί του Σατανά
κι εγώ το νόμο του Θεού καλά κατέχω.

Με τράβηξε η σπάνιά της ομορφιά
με βύθισε στον έρωτά της με απάτη
έριχνε σκόνη στον καφέ για σιγουριά
και στο λαιμό για φυλαχτό είχε ’να μάτι.

Δεν έφαγα της Μιραμπέλ το φαγητό
ανθρώπων κόκαλα και βάτραχων το αίμα
και αν υπέκυψα στον πόθο τον ερωτικό
οι ουσίες φταίγανε και το κακόβουλο το πνεύμα.

Είδα ταινίες με βρικόλακες στοιχειά
σπούδασα τρόμο στων βιβλίων το χαρτί,
βρήκα απάντηση, σωστή όσο καμιά:
στα μάγια, όπλα, ο σταυρός και το σπαθί.

ΙΙ
Έπρεπε κάποτε με όλα να τελειώσω
ήθελα μόνο την κατάλληλη στιγμή
έβρεχε κι ήξερα πως πρέπει να σκοτώσω
παντού βασίλευε μια νεκρική σιωπή.

                   Γύρω στις δώδεκα έκανα πως κοιμόμουν
                   ήρθε μ’ ακούμπησε και είπε τ’ όνομά μου
                   δεν της απάντησα και όπως το φοβόμουν
                   αποτραβήχτηκε αργά από σιμά μου.

Απ’ την κουζίνα ήρθανε οι μυρωδιές
η Μιραμπέλ πάνω στη χύτρα ανταριασμένη
με μάτια κόκκινα και με διαολοπροσευχές
ετοίμαζε φαρμάκια η κολασμένη.

                  Στα χρόνια μας δεν γίνεται να δικαστεί
                  και ούτε να καεί σαν μάγισσα μεσ’ στην πλατεία
                  εμένα έστειλε ο Θεός για δικαστή
                  να καθαρίσω απ’ τη βρωμιά την κοινωνία.

Κουράγιο μάζεψα και, ναι τ’ ομολογώ
ο φόβος πέτρωνε το νου και την καρδιά μου
πήρα το όπλο το βαρύ και το παλιό
και το εγύρισα προς την διαόλισσά μου.

                 Να πεθάνεις εις το όνομα του Θεού
                 φώναξα, πέθανε πια κακούργο τέρας
                 κι άδειασα πάνω της φυσίγγια κυνηγιού
                 κι άδειασα πάνω της τον ήλιο της ημέρας.

Το μόνο που άκουσα ήτανε μια κραυγή
κι όλα σταμάτησαν γύρω μου να κινούνται
περίμενα μ’ όλη μου την υπομονή
αερικά να ’ρθουν και φλόγες να αιωρούνται.

                Τίποτε δεν συνέβηκε ποτέ
                 η μάγισσά μου ήταν ένα πτώμα
                 κι όταν με βρήκαν αστυνόμοι, δικασταί
                 στην ίδια στάση ήμουν και περίμενα ακόμα.

ΙΙΙ
Δεν ήταν μάγισσα, το έμαθα αργά
στην αίθουσα, το έμαθα, ενός δικαστηρίου
για μένα σπούδαζε της γεύσης μυστικά
απ’ τις σελίδες του Τσελεμεντέ κι ενός βοτανικού εγχειριδίου.

Η τιμωρία μου δεν είναι η φυλακή
αλλά της Μιραμπέλ η άγια ομορφιά της
ακούγεται την νύχτα η κακή μου η φωνή
να θέλει μάγια να ζεστάνουν και πάλι όπως πρώτα την καρδιά της.

Στον άλλο κόσμο σκέφτομαι αν θα την βρω,
κι αν θα την βρω εάν θα μ’ έχει συγχωρέσει
μα αμφιβάλλω, καταλαβαίνετε θαρρώ
η επιστήμη σ’ άλλον κόσμο δεν έχει μέχρι σήμερα πιστέψει.

Αυτή είναι μια κινηματογραφική εκδοχή της Μίραμπελ με την μουσικότητα της ισπανικής γλώσσας των λατινοαμερικάνων.

Μάιος στο ARTE

Μάιος στο ARTE

2/5-30/5: ζωγραφική / Τοπία στη Δορκάδα / Πηνελόπη Αλεξιάδου

16/5: λογοτεχνία / 35 χρόνια, διαγωνίως / Σπύρος Λαζαρίδης

23/5: θέατρο / πες το ψέματα

(ώρα έναρξης εκδηλώσεων: 8μμ,
επισκεψιμότητα έκθεσης: όλην την ημέρα)

Τσιπουράδικο, μεζεδοπωλείο: ARTE έτσι κι αλλιώς

Παύλου Μελά 20, πεζόδρομος Ευόσμου

2/5-30/5: Τοπία στη Δορκάδα / Πηνελόπη Αλεξιάδου

Η Πηνελόπη Αλεξιάδου, μικρό παιδί ακόμα, αποφάσισε πως το χρώμα θα μπει στη ζωή της και θα μείνει. Έδωσε από την πρώτη στιγμή την προσοχή που της άξιζε στη μαθητεία. Έστω και εξ αποστάσεως. Δι’ αλληλογραφίας. Και χρόνια πολλά μετά, αφού δημιούργησε τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στα πινέλα της να βουτηχτούν στα λάδια και στις τέμπερες, έκρινε πως ήρθε η ώρα. Η Αλεξιάδου δε ζωγραφίζει ό,τι βλέπει. Δεν είναι η ζωγράφος που το έργο της θα απεικονίσει ως τεκμήριο την πραγματικότητα. Τα «τοπία στη Δορκάδα» είναι ο τρόπος που η καλλιτέχνις εισπνέει τη φύση που την περιβάλλει. Αυτή η ζωογόνος εισπνοή είναι η ζωγραφική της.

16/5: 35 χρόνια, διαγωνίως / Σπύρος Λαζαρίδης

Τα πρώτα ποιήματα (έτσι τα ονόμασε τότε) δεν άντεξαν το φορτίο που εναπόθεσε πάνω τους ο, όψιμος, έφηβος. Λύγισαν, χάθηκαν. Έμεινε όμως η σθεναρή προτροπή του ανθρώπου που τα διάβασε πρώτος: «Αυτά πέταξέ τα. Μην σταματήσεις όμως να γράφεις». Το πρώτο του δώρο, από άτομο εκτός της οικογένειάς του, ήταν το φρεσκοτυπωμένο δεκαεξασέλιδο από το τεύχος με αριθμό 10 του 1982 της «Διαγωνίου» όπου υπήρχαν τέσσερα ποιήματά του. Από τότε, τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, ακολούθησαν κι άλλα ποιήματα σε περιοδικά και βιβλία. Στο τέλος αυτής της περιόδου ξεπρόβαλαν και κάποια διηγήματα. Στο ενδιάμεσο υπήρξε συνεπής στην αρχική προτροπή, «γράφε»: φιλολογικές μελέτες, ιστορικά δοκίμια, λευκώματα, επιμέλεια εκθέσεων, θέατρο, τραγούδια. Έτσι έγινε σώμα η λογοτεχνία του Σπύρου Λαζαρίδη. Διαγωνίως.

23/5: πες το ψέματα

Ο πυρήνας που ευθύνεται για το «πες το ψέματα» ξεκίνησε να κάνει θέατρο το 2001. Οι πραστάσεις «ο Σταύρακας ηγάπησεν» το 2001, «ο δρόμος» το 2008 και η «καντίνα/canteen/can(teen)» το 2014 είναι το παρελθόν του «πες το ψέματα» (2016). H πρώτη, ολιγομελής, παρέα φίλων του Σταύρακα εξελίχθηκε στην πολυπληθή θεατρική ομάδα του Δρόμου και απέκτησε και όνομα: Σκηνή, δυτικά. Το όνομα δεν ευδοκίμησε, αλλά νέο έργο ανέβηκε. Η Καντίνα. Η, τωρινή παρέα, είναι κι αυτή σε αναζήτηση ονόματος. Ελπίζει όμως να μείνει όπως ξεκίνησε: μια φιλική παρέα που βγάζει στο σανίδι μεράκι και γνώση με μόνη προσδοκία, να βλέπουν τα χαΐρια της άλλοι φίλοι κι άλλες φίλες. Τωρινοί ή μελλοντικοί.

Ο Σπύρος Λαζαρίδης "κατοικεί" στο Λεμπέτ, Ζέιτελινκ, Καράισιν…

      
  Το χωριό Ηλιόλουστο του Κιλκίς, ένα χωριό ποντίων και η Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης μεγάλωσαν ένα παιδί περίεργο, που όλα τα κοιτούσε, τα παρατηρούσε, τα αποθησαύριζε. Ο χώρος, ο χρόνος, η πολιτική και οι λέξεις είναι τα σημεία που κινήθηκε, που ανέπτυξε τις τεχνολογίες της ζωής του. Λογοτεχνία-έρευνα, πολιτική.
    Η ιστορία είναι παντού, κάθε πέτρα, κάθε πουρνάρι κρατά τα μυστικά του, από κάτω ξεπηδά το παρελθόν και η ιστορικότητα του. Και ένα μικρό παιδί κατεβαίνει από το χωριό του στη Θεσσαλονίκη βλέπει τον εαυτό του σε ένα καθρέπτη, καθώς μπαίνει σε ένα κτίριο, κάτι του θυμίζει δεν τον αναγνωρίζει. Αυτό το περιστατικό ίσως είναι το σημείο εκκίνησης, η έναρξη ενός βίου κατά τον οποίο προσπαθεί να συγκροτηθεί ως υποκείμενο, ιδωμένος από μέσα και απ’ έξω.
    Μεγαλώνοντας μαζί με την πολιτική του δράση, χαράζει, διαμορφώνει, τακτοποιεί το χώρο γύρω του. Ψάχνει, μελετά, γράφει για τις συνοικίες της Δυτικής Θεσσαλονίκης, που είναι αόρατες, αποσιωπημένες, υποτιμημένες. Με τεκμήρια και πηγές επισημαίνει την ιστορικότητα της περιοχής, αφηγείται τις ιστορίες των κατοίκων. Λεμπέτ, Ζέιτελινκ, Καράισιν, στρατοπέδου Παύλου Μελά, Συμμαχικά κοιμητήρια, είναι τα μνημεία της κοινωνικής ιστορίας της Δυτικής Θεσσαλονίκης, του διαφεύγοντος βλέμματος της επίσημης ιστορίας. Το δημόσιο και το ιδιωτικό που η ιστορία των θεσμών, των μαχών, παραμερίζει, παρότι διαπερνά το χώρο και το ανθρώπινο τοπίο.
       Ο Σπύρος Λαζαρίδης δεν είναι ένας διανοούμενος αλλά ένας φυσιοδίφης, ένας δρων ιστορικός "ένας συμμετέχων παρατηρητής", όρος του Eric Hobsbawm, ο οποίος υποστηρίζει ότι "η  συνύφανση της ζωής του ανθρώπου με την εποχή του και η παρατήρηση των δύο συμβάλλουν να διαμορφωθεί η ιστορική ανάλυση".  Είναι η  ιστοριογραφία, αποδεσμευμένη από την κληρονομική θεσμική ιστορική σκέψη, ενός ζωντανού παρελθόντος με την κατάκτηση μιας νέας οπτικής προς ένα ανοιχτό μέλλον.
       Ο Σπύρος Λαζαρίδης δίνει υπόσταση σε μνημεία που προσπερνούμε, φωτίζει το άγνωστο τοπίο, αναδεικνύει την απόκλιση από την πρότυπη καταγραφή, προβάλλει την περιθωριακότατα ενός προσφυγικού πληθυσμού τον οποίο επανατοποθετεί , ως ιστορικό υποκείμενο στο επίκεντρο. Αυτή η ανθρωπιστική προσέγγιση της ιστορίας απέναντι στην αιτιοκρατία των δομών εστιάζει στο βίωμα "όχι των επιφανών,  αλλά των ανωνύμων, των ηττημένων, των αποκλεισμένων" (Ελένη Βαρίκα με αλλαγές). Και όλα αυτά παρακάμπτοντας τις πειθαρχίες της επιστήμης  χωρίς να κάνει "ιστορία ιστορία", αλλά κάτι σαν περιηγητής του χρόνου και του τόπου.
       Ετοιμάζει εκθέσεις μαζεύοντας το υλικό του από τα σκουπίδια, από τις φωτογραφίες, όπου  το αντίκρισμα του φακού , οι στάσεις των σωμάτων, τα ρούχα , τα αντικείμενα, το φόντο της φωτογράφισης, οι κοινωνικές συνευρέσεις , τα σημειώματα που γλύτωσαν από το χρόνο, γίνονται τα  εργαλεία ανάλυσης και σύνθεσης της ιστορίας  χωριού του. Δεν μένει εκεί, το ζωντανό παρελθόν συναντιέται με το ανοιχτό παρόν και αποδίδεται με τις φωτογραφίες γάμων των νέων οικογενειών που δημιουργήθηκαν από τους επιγόνους των οικιστών του χωριού.  Δίνεται με τραγούδια και χορούς κλείνοντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκθέσεις που έχω δει και άσε τους "περί γραμμάτου" εικαστικούς επιμελητές, να αναζητούν νέους τρόπους παρουσίασης του εκθεσιακού υλικού.
       Τελειώνοντας πάμε από την αρχή, με το βιβλίο "Ιχνη όζας" (διηγήματα), στα σημάδια στους τοίχους του στρατοπέδου Παύλου Μελά, στα βρύα στην αυλή, στο τζαμί στον περίβολο, στις ανωφέρειες και στις κατωφέρειες του περιβάλλοντα χώρου, στο μουρμούρισμα των εγκλείστων, στις προσευχές των εκτελεσθέντων. Όλα μαρτυρούν και ο Σπύρος απλώνει το βλέμμα του, γράφει, διασώζει, μεταπλάθει, αναβιώνει, με μόνα υλικά τις λέξεις που διαθέτουν μια αδύναμη μα και ισχυρή μαγεία. Η γραφή τότε γίνεται κοινωνικοπολιτισμική δράση.

Λένα Παπαδοπούλου

      
 

...και στην Κατερίνη, το "πες το ψέματα".

Νομαρχιακό Τμήμα  Πιερίας της ΑΔΕΔΥ

Θεατρικό έργο: ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΑΤΑ

Παράσταση:    

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017, 7:30 μ.μ.

αίθουσα εκδηλώσεων  των 2ου & 5ου  Λυκείων Κατερίνης

ελεύθερη είσοδος, εθελοντική προσφορά υπέρ προσφύγων και μεταναστών

Οι παπούδες μας πρόσφυγες
Οι γονείς μας μετανάστες
Εμείς ρατσιστές;

    Το Νομαρχιακό Τμήμα  Πιερίας της ΑΔΕΔΥ υποστηρίζοντας  δράσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, φιλοξενεί τη θεατρική παράσταση-επιθεώρηση με κείμενα και τραγούδια «Πες το ψέματα», μια παραγωγή της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης που είναι αφιερωμένη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Ο στόχος είναι να συγκεντρωθούν τη μέρα της παράστασης  σχολικά είδη ή και χρήματα που θα διατεθούν για αγορά σχολικών ειδών.

Συνδιοργάνωση:

ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΤΑ ΠΙΕΡΙΑΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Ψ.Ν.Π.Ο.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΑΒ ΠΙΕΡΙΑΣ

ΕΛΜΕ ΠΙΕΡΙΑΣ

              Το έργο «Πες το ψέματα» είναι θεατρική παραγωγή της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και έκλεισε έναν πρώτο κύκλο πέντε παραστάσεων (τέσσερις στη Θεσσαλονίκη και μία στο Κιλκίς) μέσα στο 2016 και έναν δεύτερο με δύο παραστάσεις και πάλι στη Θεσσαλονίκη μέσα στο 2017. Ο πρώτος κύκλος ήταν αφιερωμένος στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Συγκεντρώθηκε εκπαιδευτικό υλικό για τα μικρά προσφυγόπουλα και ένα χρηματικό ποσό από προσφορές θεατών των παραστάσεων. Ο δεύτερος κύκλος των παραστάσεων (Φεβρουάριος του 2017) ήταν μια αντιπροσφορά στα δύο σχολεία, το 2ο Γυμνάσιο και το 2ο Γενικό Λύκειο Σταυρούπολης, που διέθεσαν με μεγάλη προθυμία τους χώρους τους για τις (πολύμηνες) πρόβες.  Με την παράσταση της Κατερίνης ξεκινάει ο τρίτος κύκλος, αφιερωμένος και πάλι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες και γίνεται με την συνεργασία συνδικαλιστικών φορέων πόλεων της Ελλάδας.

Σαν δελτίο ταυτότητας:

Το «Πες το ψέματα» είναι μια επιθεώρηση με κείμενα και τραγούδια. Γέμισε η ζωή μας μπερδέματα. Πράγματα απίστευτα. Συμβαίνουν δίπλα μας και τρομάζουμε να τα πιστέψουμε. Πες το ψέματα. Έβαλε λέει ο δήμαρχος στα παρτέρια δενδρύλλια τεφαρίκια να έχουνε τ’ αλάνια μαύρο στις μαύρες τους με το ελεύθερο. Βγαίνουνε τα νέα από το στόμα της καταφερτζούς γειτόνισσας κι όχι απ’ τα γυαλιστερά χαζοκούτια και έχουνε τα λόγια της ψυχή και αίμα. Πες το ψέματα. Εγκαινιάζονται μέγαρα και λυρικές με ιστορίες για πρόσφυγες και χωριά και μεροκάματα αντί για φρου φρου κι αρώματα και εκπτώσεις για ανέργους. Μένει το σώμα νέο και χαίρεται τον έρωτα ατόφιο. Πες το ψέματα. Χάνονται λέει απ’ την ζωή μας τα δήθεν με τα ψεύτικα κορμιά της βιτρίνας. Βλέπουμε στα έργα του άλλου την αγάπη του για εμάς και όχι της φαντασίας μας μάγια διαολεμένα που θα μας καταστρέψουν. Λες θα τραγουδήσει αυτή και κοιτάς μαγεμένος το πρόσωπό της κι όχι τα μπούτια της και το βρακί, αν το έχει κι αυτό. Ψηφίζεις άσπρο και περιμένεις να βγει άσπρο ρε αδερφέ, όχι άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε καραβάκια στο ταξίδι δεν με παίρνετε καλέ; Ε; Πες το ψέματα!

Συντελεστές της παράστασης:

ΚΕΙΜΕΝΑ: Σπύρος Λαζαρίδης, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σταυρούλα Μαμούτου, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Ιωάννα Μαμούτου-Καλαϊτζή, ΚΙΝΗΣΗ/ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Αυγή Προγκίδη, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Τάσος Τσιάχτας, ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ/ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ολυμπία Λαζαρίδου, ΜΟΥΣΙΚΗ: Μπάμπης Κουρκούδιαλος, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ και ΜΟΥΣΙΚΗ Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Βασίλης Μπάνος 

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιάννης Αναβελάνος,  Γιάννης Γεωργιάδης,  Δήμητρα Γοργορή, Στάθης Δρίζης, Βίκη Κίτσιου, Στάθης Κοκοβίδης, Ολυμπία Κύκλη, Γιώργος Λαδόπουλος, Μαίρη Λυμπεριάδου, Σταυρούλα Μαμούτου, Βάσω Μπούρη, Σοφία Παπαθανασίου, Άννα Ρογδάκη, Τάσος Σαμαράς, Σταύρος Τσαλαμπούνης, Παύλος Χαλατσιάν  και η μικρή Ρεβέκκα.

ΚΙΘΑΡΑ στη διάρκεια της παράστασης παίζει ο Βασίλης Μπάνος 

Το "πες το ψέματα" επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη

2ο Γυμνάσιο – 2ο Λύκειο Σταυρούπολης
Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων
Θεατρικό έργο: ΠΕΣ ΤΟ ΨΕΜΑΤΑ
Παραστάσεις:
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017, 8 μ.μ.
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017, 8 μ.μ.
Πολιτιστικό Κέντρο Χρήστος Τσακίρης, οδός Λαγκαδά 221, Σταυρούπολη
Κρατήσεις θέσεων: 2ο Γενικό Λύκειο Σταυρούπολης, 2310606007

Το έργο «Πες το ψέματα» είναι θεατρική παραγωγή της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και έκλεισε έναν πρώτο κύκλο πέντε παραστάσεων (τέσσερις στη Θεσσαλονίκη και μία στο Κιλκίς) μέσα στο 2016. Ο κύκλος ήταν αφιερωμένος στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Συγκεντρώθηκε εκπαιδευτικό υλικό για τα μικρά προσφυγόπουλα και ένα χρηματικό ποσό από προσφορές θεατών των παραστάσεων. Ο δεύτερος κύκλος των παραστάσεων ξεκινάει το Φεβρουάριο του 2017 από τη Θεσσαλονίκη με δύο βραδιές στο Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, στη Σταυρούπολη. Οι δυο αυτές παραστάσεις είναι μια αντιπροσφορά στα δύο σχολεία, το 2ο Γυμνάσιο και το 2ο Γενικό Λύκειο Σταυρούπολης, που διέθεσαν με μεγάλη προθυμία τους χώρους τους για τις (πολύμηνες) πρόβες. Η είσοδος στις παραστάσεις θα γίνεται με κράτηση θέσεων και επίδειξη της απαραίτητης πρόσκλησης.
Σαν δελτίο ταυτότητας:
Το «Πες το ψέματα» είναι μια επιθεώρηση με κείμενα και τραγούδια. Γέμισε η ζωή μας μπερδέματα. Πράγματα απίστευτα. Συμβαίνουν δίπλα μας και τρομάζουμε να τα πιστέψουμε. Πες το ψέματα. Έβαλε λέει ο δήμαρχος στα παρτέρια δενδρύλλια τεφαρίκια να έχουνε τ’ αλάνια μαύρο στις μαύρες τους με το ελεύθερο. Βγαίνουνε τα νέα από το στόμα της καταφερτζούς γειτόνισσας κι όχι απ’ τα γυαλιστερά χαζοκούτια και έχουνε τα λόγια της ψυχή και αίμα. Πες το ψέματα. Εγκαινιάζονται μέγαρα και λυρικές με ιστορίες για πρόσφυγες και χωριά και μεροκάματα αντί για φρου φρου κι αρώματα και εκπτώσεις για ανέργους. Μένει το σώμα νέο και χαίρεται τον έρωτα ατόφιο. Πες το ψέματα. Χάνονται λέει απ’ την ζωή μας τα δήθεν με τα ψεύτικα κορμιά της βιτρίνας. Βλέπουμε στα έργα του άλλου την αγάπη του για εμάς και όχι της φαντασίας μας μάγια διαολεμένα που θα μας καταστρέψουν. Λες θα τραγουδήσει αυτή και κοιτάς μαγεμένος το πρόσωπό της κι όχι τα μπούτια της και το βρακί, αν το έχει κι αυτό. Ψηφίζεις άσπρο και περιμένεις να βγει άσπρο ρε αδερφέ, όχι άσπρα κόκκινα κίτρινα μπλε καραβάκια στο ταξίδι δεν με παίρνετε καλέ; Ε; Πες το ψέματα!
Συντελεστές της παράστασης:
ΚΕΙΜΕΝΑ: Σπύρος Λαζαρίδης, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σταυρούλα Μαμούτου, ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Ιωάννα Μαμούτου-Καλαϊτζή, ΚΙΝΗΣΗ/ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ :Αυγή Προγκίδη, ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Τάσος Τσιάχτας, ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ/ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ολυμπία Λαζαρίδου, ΜΟΥΣΙΚΗ: Μπάμπης Κουρκούδιαλος, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ και ΜΟΥΣΙΚΗ Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: Βασίλης Μπάνος
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γιάννης Αναβελάνος, Γιάννης Γεωργιάδης, Δήμητρα Γοργορή, Στάθης Δρίζης, Βίκη Κίτσιου, Στάθης Κοκοβίδης, Ολυμπία Κύκλη, Γιώργος Λαδόπουλος, Μαίρη Λυμπεριάδου, Σταυρούλα Μαμούτου, Βάσω Μπούρη, Σοφία Παπαθανασίου, Άννα Ρογδάκη, Τάσος Σαμαράς, Σταύρος Τσαλαμπούνης, Παύλος Χαλατσιάν και η μικρή Ρεβέκκα.
ΚΙΘΑΡΑ στη διάρκεια της παράστασης παίζει ο Βασίλης Μπάνος και ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΛΥΡΑ σ’ ένα τραγούδι ο Παύλος Ουργαντζίδης.