Ελάτε μ’ ένα ποίημα / ρελάνς στη γνωστή πυραμίδα

Έκανε την πρόσκληση ο Δείμος του πολίτη για τη συμμετοχή στο γαϊτανάκι των πέντε πραγμάτων που με αφορούν και μ’ έφερε σε δύσκολη θέση. Όχι τόσο για την εξομολόγηση αλλά για δύο άλλα πράγματα. Πρώτον, με πρόλαβε αφού ήθελα να απευθύνω αυτές τις ημέρες μια δική μου πρόσκληση που δεν φιλοδοξεί να κάνει το γύρο του blog-ο-χωριού, αλλά απλώς το γύρο της γειτονιάς. Δεύτερον, οι blog-ερς των οποίων θα ήθελα να μάθω κάποια εσώψυχα ήδη πήραν την σκυτάλη και έτρεξαν.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, τον ευχαριστώ και ανταποκρίνομαι συνδυάζοντας αυτό που ήθελα μ’ εκείνο που με βρήκε.

1. Τα πρώτα μου ποιήματα γεννήθηκαν πριν 26 χρόνια, μετά από μια ερωτική σφαλιάρα και στόχο είχαν να φέρουν στο φιλότιμο την άσπλαχνη που με παράτησε. Δεν πιάσανε τόπο, τα έσκισα μπροστά της μα όταν έφυγε, έσκυψα, τα μάζεψα και τα έχω ακόμα κολλημένα με ζελοτέιπ. Στο κάτω κάτω δικά μου ήταν.

2. Μετά από ένα χρόνο δημοσίευσα τα πρώτα μου ποιήματα στο περιοδικό Διαγώνιος, το οποίο είχε την ηλικία μου. Πρώτο τεύχος έβγαλε το 1958. Νεανικά, ερωτικά. Το δεκαεξάλιδο με τα κομμάτια μου, από το τυπογραφείο του Νίκου Νικολαϊδη στην Τσιμισκή το λάτρεψα.

3. Στο ίδιο τυπογραφείο έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο, το 1986 και ήταν φυσικά μια ποιητική συλλογή. Τρύπωσε ανάμεσα στα ερωτικά και η μοτοσυκλέτα για να με συνοδεύει μέχρι σήμερα. Τίτλος από τραγούδι του Tom Waits που με συγκλόνισε στα δύσκολα χρόνια της ερωτικής μου -όπως νόμιζα τότε- κατάρρευσης.

4. Ακολούθησε μετά από τέσσερα χρόνια το δεύτερο ποιητικό μου βιβλίο και μετά, για πολλά χρόνια, ποίηση μόνο διάβαζα. Ξεμπέρδεψα, έλεγα. Έγραφα άλλα πράγματα, έκανα οικογένεια και πέρασα καλά. Περνάω ακόμα δηλαδή, φτου, φτου!

5. Το 2005 ξεπήδησε ένα τρίπτυχο ποίημα, που θα φιλοξενηθεί στο περιοδικό Εντευκτήριο στο πρώτο τεύχος του 2007. Ουσιαστικά όμως, η ποίηση ξαναμπήκε στη ζωή μου από το τέλος του 2006, όταν καποια ήσυχα πρωινά στο καφέ Ελιξίριο, βγήκαν μερικά ακόμη ποιήματα και η περιπέτεια ξαναρχίζει.

Πού το πάω; Όπως λέει η, πρόχειρη, αφίσα που σκάρωσα η ιδέα είναι να γιορτάσουμε τη φετεινή Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης στη Σταυρούπολη όσοι αγαπάμε την ποίηση από όλη τη Θεσσαλονίκη.

Όποιος θέλει να συμμετέχει με κάποιο τρόπο στο στήσιμο της βραδιάς είτε με ιδέες, είτε με παραγγελιές για τα ποιήματα που θα ήθελε να τον συντροφέψουν εκείνη τη νύχτα ας επικοινωνήσει με σχόλιο ή e-mail είτε στο παρόν post είτε σε κάποιον από τους πέντε που θα προτείνω οσονούπω για να πάρουν τη σκυτάλη και να πουν τη γνώμη τους για την ιδέα. Τα παιδιά του καφέ Ελιξίριο είναι σύμφωνα. Δε μένει παρά να το υποστηρίξουμε κάποιοι από τα blogs για να γίνει πραγματικότητα.

Ο Δείμος του πολίτη που μου πέταξε το μπαλλάκι έχει μια στήλη που την ονομάζει «εις ποίησιν» και του προτείνω να συνδράμει.

Ο michalakis συνεχίζει τις «ανθολογίες» του με ευαισθησία και ευρύτητα επιλογών.

Η magica, εκτός των άλλων, έχει μια πρόσφατη τρυφερή και αισθαντική ποιητική κατάθεση.

Ο ANemos και Η καλύβα ψηλά στο βουνό, χωρίς να τους ξέρω, μου δίνουν την εντύπωση πως δεν θα τους αφήσει ασυγκίνητους μια τέτοια πρωτοβουλία.

Δεν είναι ακριβώς η τεχνική της πυραμίδας αυτή που υιοθετώ, αλλά έτσι μου βγαίνει τώρα.

Θα υπάρξει νεώτερη ανακοίνωση μετά από την -αναμενόμενη- εκδήλωση προθυμίας για τον καλύτερο συντονισμό μας.