Περνάς

Περνάς σαν το αγρίμι,
της Τσιμισκή ελάφι,
του Κούδα το τσαλίμι,
το γκολ απ’ το Σαράφη.

Περνάς σαν το αγέρι,
αύρα της Σαλαμίνας,
του Φούντα το μαχαίρι,
τα μάτια της Μελίνας.

Περνάς σαν οπτασία, χνάρι ψηλά στα Κάστρα,
είσαι θεά στην Κρήνη, νεράιδα στη Χαλάστρα,
περνάς και ’γω που ξέρω, τι θέλεις και ποια είσαι,
μία ευχή σου δίνω: «σαν τα τραγούδια, ζήσε».

Περνάς πουλί χαμένο,
στο Καλοχώρι κύκνος,
βυζαντινών γραμμένο,
και του Τσιτσάνη ύμνος.

Περνάς σα μαύρη εικόνα,
φλορέτα απ’ του Μαράτου,
του Στέλιου η «ανεμώνα»,
ο «παλιατζής» του Στράτου.


Υ.Γ.
Το τραγούδι αυτό δημοσιεύτηκε, συνοδεύοντας κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στο περιοδικό Δυτικώς, [χ. α.], Άνω Ηλιούπολη, Θεσσαλονίκη, τα Χριστούγεννα του 2002.
Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει το ρεφραίν του, κάθε φορά που βλέπει ένα ξεχωριστό κορίτσι στο δρόμο. Όχι αναγκαστικά όμορφο, ούτε προκλητικό, ούτε εντυπωσιακό, ούτε απλώς χαριτωμένο. Ξεχωριστό. Στη δική μου κλίμακα ξεχωριστό. Με χάρισμα. Με άγγιγμα. Σαν γητειά που δραπέτευσε από κάποιο παραμύθι.
Επειδή υπάρχουμε καμπόσοι που ανοίγουμε παράθυρα σε γητειές και παραμύθια και ψάχνουμε ο ένας τον άλλον και επειδή μ’ αυτό το κομμάτι δεν ξεμπέρδεψα ακόμη, το ρίχνω στη blog-ο-θάλασσα σπονδή.
Εικόνα να το συνοδέψω δεν έχω. Ίσως μου φέρουν τα κύματα αντίδωρο.