Προς τα πού κοιτάει το ΨΝΘ;

Κάποτε, λίγοι τρελοί, πήγαμε μέχρι την Αγροσυκιά των Γιαννιτσών για να βρούμε τον Πάνο Θεοδωρίδη και να τον πείσουμε να έρθει μέχρι τη Σταυρούπολη και να μιλήσει για τους βυζαντινούς νερόμυλους της Πολίχνης. Μας ρώτησε αν θέλουμε να έρθει και κόσμος στην εκδήλωση. Φυσικά και θέλουμε, του απαντήσαμε. Ε, τότε να την κάνετε την εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. Μόνο έτσι θα έρθουν, είπε. Η εκδήλωση έγινε στη Σταυρούπολη και η αλήθεια των λόγων του μάλλον μένει αναλλοίωτη μέχρι τώρα.

Την είδηση την είδα στο διαδίκτυο εδώ κι εδώ και στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος της Κυριακής στις 4 Φεβρουαρίου 2007. Από την εφημερίδα είναι και η εικόνα του post.

Δεν υπάρχει σελίδα με πρόσφατα νέα στο site του ΨΝΘ. Η είδηση είναι πως η ζωγραφική της Αμαλίας Βανδέρα βρέθηκε μέσα στις 26 που διακρίθηκαν στο πλαίσιο του θεσμού Edward.

Έργα της Βανδέρα, γράφει η εφημερίδα, μπορεί κανείς να δει στο Κέντρο Ημέρας του ΨΝΘ, στη Μονάδα Πολιτιστικής Επικοινωνίας του ΨΝΘ καθώς και στο χώρο μιας επιστημονικής και εκπαιδευτικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας στο κέντρο της πόλης.

Δυο ποιητικές ανθολογίες ανθρώπων που νοσηλεύτηκαν στο ΨΝΘ τις αγόρασα επειδή ο Παναγιώτης Ραγιάς δεν τσιγγουνεύτηκε τον πάγκο στο βιβλιοπωλείο του και έβαλε πάνω πάνω ποίηση από το ΨΝΘ και όχι μόνο ευπώλητα μυθιστορήματα.

Απ’ ότι γνωρίζω στη διοίκηση του ΨΝΘ δεν συμμετέχει πια εκπρόσωπος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Θέλω να πω ότι η όσμωση που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ Ψυχιατρικού Νοσοκομείου και της ευρύτερης γειτονιάς που το φιλοξενεί είναι μια προίκα που, δυστυχώς, κινδυνεύει να χαθεί. Σε λίγο καιρό το ΨΝΘ θα γίνει και για τη Σταυρούπολη απόμακρο, πρώτο βήμα για να γίνει ανεπιθύμητο. Κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. Γι’ αυτό και τέτοιες ευκαιρίες είναι αμαρτία να χάνονται. Αν στα άτομα της δικής μου ηλικίας υπάρχουν ακόμα σχεδόν ρομαντικές μνήμες από γνώριμες φιγούρες να απλώνουν τα χέρια από τα κάγκελα του ΨΝΘ και να ζητάνε λίγα τσιγάρα ή λίγα χρήματα, στα δικά μας παιδιά οι εικόνες του ΨΝΘ είναι πιο σκληρές και δεν έχουν τόσο σχέση με διαννοητικές διαταραχές αλλά σκληρό και ανελέητο καπιταλισμό: εξάρτηση και καταστολή, τοξικομανείς, έμποροι και η κλούβα της Αστυνομίας. Αυτή είναι τώρα η εικονα της πρόσοψης του ΨΝΘ.

Καλή η προβολή στον Τύπο και στο διαδίκτυο. Το χνώτο του νοσοκομείου όμως με το χνώτο του Σταυρουπολίτη και της Σταυρουπολίτισας ανακατεύεται.

Υπάρχουν τρόποι να μαθαίνει και να βλέπει ο γείτονας τα λαμπρά ή λιγότερο λαμπρά επιτεύγματα των ασθενών ή των πρώην ασθενών του ΨΝΘ.

Μιλάμε πάντα για ένα ίδρυμα που έγινε γνωστό με το τοπωνύμιο της περιοχής που το φιλοξενεί και όχι με το όνομά του. Λεμπέτ για πολλούς, ακόμη και σήμερα, σημαίνει τρελλοκομείο όπως τότε πριν 62 χρόνια που κάποιος βάφτησε λεμπέτ την εφημερίδα του για να μπορεί να τα λέει έξω από τα δόντια.

Το κείμενο αυτό, αδικεί κατάφορα τη ζωγράφο και την έμπνευσή της. Ήθελα να είναι ποιητικό και σεμνό. Μα η ανέμπνευστη πολιτική με εξοργίζει τόσο που το σχόλιο εναντίον της προηγείται του θαυμασμού για την Τέχνη των ασθενών και την πρωτοβουλία των γιατρών τους.

Στο φλυτζάνι του καφέ, ελληνικού και όχι αραιωμένου προφανώς, αναζητά την έμπνευσή της η κυρία Βανδέρα και πολύ θα το ήθελα να έβλεπα αυτά που βλέπει κι αυτή αναρτημένα στην αίθουσα του ΚΕΠ, στην είσοδο του Δημαρχείου, στα ΚΑΠΗ και στο Κέντρο Πολιτισμού Χρήστος Τσακίρης, στις εισόδους των σχολείων. Να σκοντάψει πάνω στην Τέχνη της κι ο ανυποψίαστος σημερινός πολίτης και να νιώσει το ΨΝΘ δικό του. Κι όταν κάθε φορά που θα πίνει τον ελληνικό του κοιτάξει λίγο παραπάνω το κατακάθι ίσως βρεθεί πιο κοντά στο ταραγμένο μυαλό που ψάχνει τη λύτρωση και στην Τέχνη όπως και στην αποδοχή.