Αυτό το κείμενο δεν ήθελα να το γράψω. Ντρέπομαι πολύ, μα θα το γράψω.
Αυτό το video θέλω να το δείξω και με το ζόρι σε όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Θεσσαλονίκης, κυρίως αυτούς που νταλαβερίζονται με τα πανεπιστήμια και με τα μεγάλα ρεύματα της Τέχνης.
Καλά τα σούρνουμε στους πολιτικούς. Δεν φταίνε όμως μόνο οι πολιτικοί. Φταίει και η δική μας η τύφλα. Ακούγονται μέσα στην ταινιούλα αυτή απίθανα πράγματα: Ένας φωστήρας γενικός γραμματέας υπουργείου κι ένας υφυπουργός ανακάλυψαν στο εγκαταλελειμμένο καπνομάγαζο κάπου στη δυτική Θεσσαλονίκη, έναν εικαστικό θησαυρό. Ο υφυπουργός σκέφτηκε αμέσως τον καλλιτεχνικής ιδιοσυγκρασίας υπουργό του κι αυτός σκέφτηκε την ισόβια διευθύντρια του μοναδικού ιδρύματος που θα φιλοξενούσε ένα τέτοιο έργο. Αυτοί το ανακάλυψαν, αυτοί θα το σώσουν. Εμείς ας βλέπουμε τα χάλια μας. Η Μονή Λαζαριστών με τη συλλογή Κωστάκη και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (τρομάρα μας) είναι ούτε τριακόσια μέτρα μακριά από το καπνομάγαζο. Και το έργο πήγε 500 χιλιόμετρα για να σωθεί. Είναι άραγε έτσι τα πράγματα; Δεν ειπώθηκε τίποτε ποτέ γι αυτό το έργο;
Στο blog αυτό, πριν ένα χρόνο περίπου, δημοσίευσα ένα κείμενο με αφορμή κάποιο ρεπορτάζ του Αγγελιοφόρου. Το βασικό μέρος του κειμένου είχε διαβαστεί από το ραδιόφωνο του Παρατηρητή το 1991 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Δήμου Σταυρούπολης το 1992. Υπήρξε αλληλογραφία με την ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Α. ΤΑΣΣΟΣ με αντιπρόεδρο τη Λουκία Μαγγιώρου και πρόεδρο τον Μποστ. Τα δημοσιεύω και παρακαλώ πολύ ακούστε τι λένε αυτοί στο video και διαβάστε τι γράφουνε η Μαγγιώρου και ο Μποστ στην επιστολή τους. Εικοσιδύο χρόνια, ένας δεν ξεστραβώθηκε από τους δικούς μας για να ερχόμαστε τώρα να καταριώμαστε τους κακούς Αθηναίους. Καλά μας κάνουνε, αυτό έχω να πω τώρα. Τα άλλα τα έλεγα από το 1991 αλλά ποιος να ακούσει έναν ψίθυρο των δυτικών συνοικιών!
3 σχόλια:
Μα και εικαστικά είναι θησαυρός, όχι μόνο για τη θεματολογία του, αλλά ιδίως για την τεχνοτροπία του (λαϊκή πινελιά με εμφανείς αναφορές στη βυζαντινή αγιογραφία και λαϊκή απεικόνιση προσώπων -βλ. αδρότητα, γωνιώδη πρόσωπα κλπ). Κρίμα. Τώρα το είδα, αν και ως φωτογραφία μου είναι οικείο το έργο, ως εικόνα από κάπου.
Σήμερα δε γίνεται τίποτα; Δεν μπορεί να γίνει;
Αγαπητό τσαλίμι,
σε αυτά που λες θα ήθελα να πρσθέσω ότι πέραν του θέματος της επανα-ανακάλυψης του σημαντικού αυτού έργου, της "αφαίρεσης" του συγκεκριμένου έργου τέχνης από τον γεωγραφικό του χώρο (Σταυρούπολη) τίθεται και ένα άλλο επιστημονικό ζήτημα:
H απόσπαση ενός έργου τέχνης από το φυσικό του χώρο, δηλαδή το κόκκινο καπνομάγαζο της Σταυρούπολης..... Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έργου είναι και η "μνημειακότητα" που προφανώς σχετίζεται με την σχέση του με τον χώρο στον όποίο εκτίθενται ως σήμερα...
Α.Π.
Αυτό ακριβώς επεσήμαναν και η Μαγγιώρου (σύζυγος του Τάσσου) και ο Μποστ. Πως δηλαδή το έργο να προβάλλεται σε χώρο εργασίας για να είναι στη θέα όσων εργάζονταν εκεί. Ο χώρος άλλαξε χρήση, αλλά τα κοινωνικά χαρακτηριστικά στο ευρύτερο γεωγραφικό τοπίο δεν άλλαξαν σημαντικά. Πράγμα που σημαίνει πως υπάρχουν δράσεις που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν εκεί και να συμβιώνουν με(και να αναδεικνύουν) το συγκεκριμένο έργο. Τέτοιες δράσεις αποτυπώθηκαν σε μια στοιχειώδη μελέτη κατά τη διάρκεια της αντιδημαρχίας μου (2005-2006), αλλά οι επανειλημμένες προσπάθειές μου να αποσπάσω τη συναίνεση του, τότε, νομάρχη (στη νομαρχία δόθηκε για 90 χρόνια από τον υφυπουργό γεωργίας κ. Κοντό και στην τελετή παράδοσης τούς είχα επισημάνει ξανά και το έργο και την αναγκαιότητα παραμονής του εκεί) δεν ευοδώθηκαν.
Δημοσίευση σχολίου