Το Ενδοσκεληδόν και η καρδιά μου στο 1ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης

Τρία γεμάτα χρόνια μετά, ένας κύκλος μοιάζει να κλείνει. Ήταν 27 Μαρτίου 2009 όταν σ' ένα καφε-βιβλιοπωλείο του Βόλου, τη δραστήρια Χάρτα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το βιβλό Ενδοσκεληδόν μ' έναν θεατρικό τρόπο. Ακολούθησαν άλλες πέντε φορές. Τρεις στη Θεσσαλονίκη, μία στην Ελατιά Δράμας και η πρόσφατη, πριν μια εβδομάδα στο Κιλκίς.
Ο κύκλος θα κλείσει στη Θεσσαλονίκη, στο κτιριακό συγκρότημα των τεχνικών λυκείων στη νότια πλευρά της Μονής Λαζαριστών. Είναι αυτά τα κτίρια τα οποία η Δυτική Θεσσαλονίκη τα περίμενε και τα διεκδίκησε για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Είναι τα ίδια κτίρια τα οποία ο Κώστας Λαλιώτης, υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ στα χρόνια της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Ευρώπης 1997, στα εγκαίνια της αναπαλαιωμένης Μονής Λαζαριστών ξόρκιζε για να μην χτιστούν επειδή θα έκλειναν τη θέα προς τη Μονή από την οδό Ακριτών. Αντί να πάρει το σχέδιο των σχολείων και να το γυρίσει 180 μοίρες ώστε να διαμορφωθεί μια πλατεία εκπαίδευσης και πολιτισμού στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης, ζητούσε να μην χτιστούν τα σχολεία. Τα σχολεία όμως χτίστηκαν και καλά έκαναν. Βρέθηκα καθηγητής στο 1ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης ακριβώς τη χρονιά της μετακόμισης από το (θλιβερό μα και ιστορικό) κτίριο της οδού Λαγκαδά στο λαμπρό συγκρότημα πλάι στην οδό Ακριτών. Εκεί λοιπόν, την αίθουσα βιβλιοθήκης του συγκροτήματος θα γίνει η τελευταία παρουσίαση του βιβλίου μου ΕΝΔΟΣΚΕΛΗΔΟΝ. Η δημιουργία αυτής της αίθουσας έχει μια μικρή ιστορία και, ελπίζω, μεγάλο και λαμπρό μέλλον. Εκεί λοιπόν.

Όλα άρχισαν πριν τα Χριστούγεννα του 2010. Μια συζήτηση με τα παλλικάρια της τεχνικής υποστήριξης πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου Σταυρούπολης (νυν Παύλου Μελά) κατέληξε στην απόφαση, αυτή η όμορφη αίθουσα να γίνει αυτό για το οποίο κτίστηκε: βιβλιοθήκη με βιβλία. Για να έχει όμως βιβλία έπρεπε προηγουμένως να αποκτήσει ράφια.



Το σχολείο αγόρασε τα ξύλα, οι τεχνίτες του Δήμου τα έφτιαξαν και ήρθε η στιγμή να τα φέρουν στην τελική θέση τους. 1 Μαρτίου 2011 το φορτηγό του Δήμου μπαίνει στην αυλή του ΕΠΑΛ.











Τα ράφια μπαίνουν στη θέση τους. Μια ματιά για να βεβαιωθούμε πως το κενό γεμίζει.

Τόσος κόπος θα σταματούσε σε ένα παραγέμισμα των ραφιών από βιβλία και μόνο ή θα έπρεπε να πάρει το στίγμα ενός χώρου πολιτισμού και δημιουργίας; Χώρου πολιτισμού και δημιουργίας. Στις 2 Μαρτίου 2011 είχαν ετοιμαστεί και τα κείμενα για μια μικρή θεατρική παράσταση η οποία θα εγκαινίαζε επισήμως τη Βιβλιοθήκη. Τα εγκαίνια προγραμματίστηκαν για τις 5 Μαΐου 2011. Πριν καλά καλά βγει ο Μάρτιος το σκηνικό ήταν ήδη στημένο.

Οι πρόβες της μικρής θεατρικής ομάδας θα γίνονταν σε πραγματική σκηνή. Μεγαλεία. Φτάσαμε στο Μάιο και η τελική πρόβα, δυο μέρες πριν την παράσταση, είναι γεγονός. Φροντίδα, τσαχπινιά και ταλέντο. Έτοιμοι.













Η πρόβα πήγε καλά. Μια αναμνηστική φωτογραφία των ηθοποιών...

...και του καταπονημένου σκηνοθέτη.

Η μέρα της παράστασης. Το σκηνικό και η ηχητική εγκατάσταση στη θέση τους.

Η αίθουσα γεμάτη ράφια με βιβλία, αλλά χωρίς καρέκλες ακόμα...


...που περιμένουν υπομονετικά στην άκρη στοιβαγμένες.

Μπαίνουν και οι καρέκλες...

...τελευταίες ανάσες...

...ο τεχνικός ήχου στο πόστο του...

...επί σκηνής, έτοιμοι, για τον μαραθώνιο των τριών παραστάσεων σε ένα πρωινό.

Οι πρώτοι θεατές καταφθάνουν. Η πρώτη παράσταση αρχίζει.














Έρχονται οι επόμενοι θεατές για την δεύτερη παράσταση.





Στην τρίτη παράσταση κλήθηκαν ακόμη οι αρχές του Δήμου και της Εκπαίδευσης, γονείς των παιδιών και φίλοι τους.



Προσέξτε τα χαμόγελα στα πρόσωπα των θεατών. Δεν είναι αυτά τα χαμόγελα μια όμορφη και συμβολική εικόνα για την προοπτική αυτής της αίθουσας;


















Οι παραστάσεις τελείωσαν. Τραβήχτηκαν εικόνες. Μπήκαν στο διαδίκτυο:

Μέρος 1:



μέρος 2:



μέρος 3:

Έγιναν ιστορία. Η ανταμοιβή των κόπων των παιδιών, πέρα από το χειροκρότημα είναι και ένα γευστικό σάντουιτς. Χαλάλι τους.








Τα εγκαίνια έγιναν. Η δουλειά, η σοβαρή δουλειά, ακολουθεί. Συνεργείο καθηγητών, διαχωρίζει, καταγράφει και τοποθετεί τα βιβλία στα ράφια. Έχει προηγηθεί δουλειά υποδομής στο software και μαραθώνιος απόκτησης βιβλίων. Όλα πήγαν καλά. Τελευταία ημέρα μου στο σχολείο. 29 Ιουνίου 2011. Έχω πάρει μετάθεση. Το πρωί στη βιβλιοθήκη. Η δουλειά δεν τελείωσε. Αφήνω το κομμάτι που μου αναλογεί σε άξια χέρια.






Με τον εορτάζοντα συνάδελφο στήνουμε ένα γεύμα χαράς και (από μεριάς μου) αποχαιρετισμού.




Η τελευταία μου συνεδρίαση. Όσο κι αν έγινε προσπάθεια να χωρέσει και η μούρη μου σε μια φωτογραφία, αυτό δεν κατέστη δυνατόν.


Η ώρα της τσίκνας. Των Ελλήνων οι κοινότητες και οι (καπνισμένοι) γαλαξίες τους.









Κάποιοι πρέπει να αποχωρήσουν. Είναι η ώρα της αναμνηστικής φωτογραφίας. Εδώ, χώρεσα επειδή έπιασα πρώτος θέση στη μέση ακριβώς.

Ο κόσμος μειώνεται, το κέφι ανεβαίνει.







Δεν θα χαθούμε, φαντάζομαι, έτσι δεν είναι;

Έτσι, ακριβώς.