Δίπολο: εντευκτήριο ταλαντούχων φίλων

Και ο Ντίνος Παπασπύρου και ο Βασίλης Ιωαννίδης είναι εκλεκτοί φίλοι και πολύ καλοί σ'αυτό που κάνουν. Και οι δύο ζωγραφίζουν. Και οι δύο γράφουν. Ο Ιωαννίδης διευθύνει και την αίθουσα "δίπολο" όπου διακονεί πέραν των άλλων και τη φιλία. Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο του για την έκθεση του Ντίνου Παπασπύρου:

Εγκαινιάζεται την Πέμπτη 20 Μαΐου η 11η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Ντίνου Παπασπύρου με 34 τοπιογραφίες τέμπερες (αστικό και φυσικό τοπίο), στον εκθεσιακό χώρο ΔΙΠΟΛΟ (Δημητρίου Γούναρη 53).
Τα περισσότερα έργα είναι μινιατούρες , αφορούν την Θεσσαλονίκη και τα περίχωρά της, ενώ εκείνα με φυσικό τοπίο απεικονίζουν κυρίως περιοχές της Χαλκιδικής.
Ο Ντίνος Παπασπύρου, γεννημένος το 1938, συνεχίζει την εικαστική παράδοση των προγενέστερων Θεσσαλονικιών ζωγράφων που δέθηκαν με τη γενέθλια πόλη και την απέδωσαν με συστηματικό και βιωματικό τρόπο.Η παράδοση αυτή στις νεότερες γενιές σταδιακά ατονεί φτάνοντας στις μέρες μας μέχρι την οριστική σχεδόν διακοπή της.
Ο Ντίνος Παπασπύρου είναι τοπιογράφος, κατεξοχήν της Θεσσαλονίκης, την έχει ζωγραφίσει εξαντλητικά αποτυπώνοντας κάθε γωνιά της, σ ένα μεγάλο θεματικό φάσμα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον ζωγράφο.Η ιδιότυπη γραφή του, με την υιοθέτηση της στιγματογραφίας την οποία αφομοίωσε και μετάπλασε σ’ ένα προσωπικό ιδίωμα τον καθιστά τον μοναδικό εν ζωή πουαντιγιστή Θεσσαλονικιό ζωγράφο του αστικού χώρου.
Μετά από ένα ενδιάμεσο πέρασμα για μια δεκαπενταετία περίπου (1979-1994),από μια γραφή συγγενική, πιο έντονα στην αρχή, προς του Παπανάκου κυρίως και του Πεντζίκη, επιστρέφει αποκρυσταλλωμένος στον αρχικό στιγματογραφικό τρόπο έκφρασης τον οποίο προσπαθεί να εμπλουτίζει και να ανανεώνει συνέχεια. Ο Ντίνος Παπασπύρου αφηγείται λαϊκότροπα, περιγράφοντας με λεπτομέρειες, πιστά, ρεαλιστικά όχι όμως φωτορεαλιστικά, απροοπτικά και χωρίς φωτοσκιάσεις. Καταχωρεί και καταγράφει την αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης, διάφορες πτυχές και γωνιές της, μνημεία και κτήρια παλιά. Η ματιά του είναι νοσταλγική, μεθοδική, συστηματική, νηφάλια και γαλήνια. Μοιάζει με σύγχρονο ντόπιο περιηγητή που αποτυπώνει εικαστικά την πόλη του, τις ποικίλες όψεις της. Η έντονη φωτεινότητα, η ψηφιδογραφική απεικόνιση με την χρωματική ποικιλία, η άχρονη διάσταση των έργων, η έλλειψη κριτικής και διαλεκτικής προσέγγισης του χώρου, η απουσία του ιδιαίτερου στίγματος της Θεσσαλονίκης με το μουντό, βαρύ και μελαγχολικό κλίμα της, προσδίδουν στα έργα μια υποκειμενική ερμηνεία της πόλης, ακινητοποιημένης στον χώρο της μνήμης, απρόσβλητης στον χρόνο και πλημμυρισμένης στο φως.
Η λαϊκότροπη και η έμμεσα βυζαντινότροπη γλώσσα, μια κάποια αίσθηση ποπ λόγω της χρωματικής γκάμας, τα διακοσμητικά στοιχεία μιας συγγενικής με τα αραβουργήματα προσέγγισης, που με τον χρόνο αυξάνουν σε μια διάταξη γεωμετρική, λεπτή και πυκνή, το κλίμα αρμονίας, ευφορίας και γαλήνης που μεταδίδουν, σκιαγραφούν περισσότερο μια Θεσσαλονίκη του παρελθόντος μεταφέροντας απόηχους μιας βυζαντινής και ανατολίτικης αντίληψης, στην οποία έχουν ενσωματωθεί και λαϊκά στοιχεία.

Βασίλης Ιωαννίδης, λογοτέχνης-ζωγράφος