Μια πεζοπορία από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, λεπτό προς λεπτό

Με την διαπλατυμένη οδό Λαγκαδά, απειλητική μπροστά μου, ξεκίνησα για το χώρο της Αγίας Βαρβάρας, τόπο συνάντησης για την έναρξη της πεζοπορίας από το στρατόπεδο Παύλου Μελά στο στρατόπεδο Καρατάσιου. Το, μετακινηθέν, τζαμί μάλλον βλοσυρά με κοιτάει. Πάλι θα στεναχωρηθώ, σκέφτομαι, αλλά προχωράω...

Κάτι φωνούλες από την άλλη μεριά της Λαγκαδά μ' αναγκάζουν να στρέψω το βλέμμα. Παιδάκια με ποδήλατα, καπελάκια ηλίου... Λες;

Η τρύπα του αίσχους μου κόβει το δρόμο. Αυτό το λαγούμι δεν βρίσκεται στη Λωρίδα της Γάζας. Είναι η υπόγεια διάβαση που ενώνει την περιοχή της Τερψιθέας με τον απάνω (της Λαγκαδά) κόσμο. Δεν θέλει κρέμασμα αυτός που τη σχεδίασε; Όσο για την ταμπέλα, τι να πω; Από αισιοδοξία, άλλο τίποτα.

Αλλαγή διάθεσης και πάλι. Μια οικογένεια κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Καροτσάκι, καπέλα, ποδήλατα...

Κόσμος είναι αυτός ανάμεσα στα δέντρα;

Κόσμος είναι. Υπάρχει μια κινητικότητα στην είσοδο. Είμαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα.

Λίγος μου φαίνεται ο κόσμος. Έχει όμως καλή σύνθεση. Οικογένειες με ρούχα περιπάτου και ποδήλατα με βοηθητικές ρόδες. Περσινά καπελάκια του Δήμου Πολίχνης.

Ο Άρης από το Δήμο Σταυρούπολης μοιράζει νερό. Ζεστό ή κρύο; Ρωτάει ευγενικά.

Μέσα μου στροβιλίζονται πολιτικά συμπεράσματα, μα κάποιες εικόνες με κάνουν να μη βιαστώ. Δε βιάζομαι. Αποφασίζω να μην βάλω τη φωτογραφική στην τσέπη. Θα μείνω τελικά.

Ο μοναχικός κύριος με τα γαλάζια είναι ο δήμαρχος της Σταυρούπολης ντυμένος κατάλληλα για την πεζοπορία.

Υπάρχει μια κινητικότητα που μου αρέσει, ο κόσμος όμως εξακολουθεί να μου φαίνεται λίγος.

Η πλάτη που μιλάει στην κάμερα ανήκει στο δήμαρχο Πολίχνης.

Αυτός μοίρασε τα καπελάκια. Τον άκουσα να ψάχνει εναγωνίως τη φωτογράφο που έφερε μαζί του.

Και ο Νεαπόλεως. Ο δήμαρχος, με το λευκό πουκάμισο. Ιερείς με λιτά ράσα. Ο Μητροπολίτης δεν ήταν εκεί.

Παράταξη των επισήμων μπροστά από τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Δεν πειράζει. Αυτούς τους αντέχω. Πολιτικοί της γειτονιάς μου, φίλοι της διπλανής πόρτας. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν φάνηκε κανείς βουλευτής. Μάλλον δεν θα το άντεχα.

Βασικά αυτοί είμαστε. Το κέντρο της συγκέντρωσης. Λίγοι αλλά γνωρίζοντες. Κανείς δεν φαίνεται να ήρθε τυχαία. Ούτε συναυλία υπήρχε στο πρόγραμμα.

Λίγο πιο αριστερά ο φακός, δεν βάζει πολλούς περισσότερους στο πλάνο.

Τα μικρόφωνα έχουν στηθεί μακρυά από την είσοδο και καλούν τον κόσμο κοντά τους. Ήρθε η ώρα των επίσημων να βγάλουν λόγο. Ο κόσμος στρέφεται προς τα κει.

Υπάκουα και συντεταγμένα. Ώριμα θα έλεγα. Σοβαροί άνθρωποι. Μου αρέσει κι αυτό.

Στο τσιμέντο που μπήκε πέρισυ παρατάσσονται τα ποδήλατα.

Ο mister Ράδιο-Θεσσαλονίκη καλωσορίζει τον κόσμο. Παραδέχεται κι αυτός πως είμαστε λίγοι. Αισιοδοξεί πως θα φανούν κι άλλοι στη συνέχεια και κηρύσει έναρξη εργασιών.

Τελειώνουν οι ομιλίες. Και... επιτέλους. Μάλλιασε η γλώσσα μου, από τότε που ανακάλυψαν κάποιοι το χώρο γύρω από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, πως δεν είναι ο κατάλληλος για εκδηλώσεις σ' αυτή τη φάση της υπόθεσης "απόδοση του στρατοπέδου Παύλου Μελά" στην κοινωνία και τους πολίτες. Έχει πλεονεκτήματα ως χώρος συναυλιών και εκδηλώσεων, κρατάει όμως τον κόσμο ΕΞΩ από το περιβάλλον του στρατοπέδου.

Τώρα λοιπόν ακούγεται πως δεν θα βγούμε κατ' ευθείαν στην οδό Λαγκαδά αλλά αφού διασχίσουμε ένα μέρος του στρατοπέδου.

Ο κόσμος αλλάζει και πάλι θέση και στρέφεται προς το εσωτερικό του στρατοπέδου κι εγώ σπεύδω στην άλλη είσοδο. Από εκεί που θα βγούνε στον παράδρομο της οδού Λαγκαδά.

Κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Το πράγμα αρχίζει και γίνεται πολύ ενδιαφέρον.

Σαν να γίναμε και πιο πολλοί.

Φεύγω από εδώ...

...και έρχομαι εδώ. Ένας πανέμορφος δρομάκος, περίπου στο ύψος του δημαρχείου Σταυρούπολης. Ήδη φαίνεται στο βάθος ένας ποδηλάτης.

Κι άλλοι.

Μια όμορφη ατμόσφαιρα οι ποδηλάτες και στο βάθος η εμπροσθοφυλακή των πεζοπόρων τμημάτων.

Πεζοπόρος ευθυτενής και ακμαίος. Ελπίζω να το κάνει συνήθεια και να έρχεται συχνότερα εδώ, αφού μοιάζει να του αρέσει το περπάτημα.

Φτάνουν κι άλλοι.

Κι άλλοι.

Και κατοικίδια. Αλήθεια οι μούργοι (πάνω από δέκα) που κάνουν πιάτσα εδώ και απολαμβάνουν των φροντίδων μιας οδηγού απορριματοφόρου του Δήμου Σταυρούπολης η οποία κάθε απόγευμα τους φέρνει φαγητό (χρόνια τώρα) πού είναι;

Ας προσπαθήσει κάποιος άλλος να ερμηνεύσει αυτήν την εικόνα. Δεν δείχνει πλήθος, ούτε ρουτίνα και υποχρέωση. Πολύ περισσότερο δεν δείχνει κομματικό οχτάωρο στο εργοτάξιο των "αγώνων". Μια αγωνία για το μετά, ίσως...

Τα λάβαρα στο πορτ μπαγκάζ. Τόσο ήτανε; Και μέχρι του Καρατάσιου;

Ο δήμαρχος. Η λάμψη οφείλεται στο ότι είχα τον ήλιο κόντρα, αλλά μάλλον έχει λόγους να λάμπει...

Κάποιοι δεν άφησαν τις πικέτες στα αμάξια και τις κουβαλούν μαζί τους. Και παιδιά κι άλλα ποδήλατα.

Σαν τη βόλτα που γινότανε λίγο πιο κάτω σε διαφορετικά σημεία της παλιάς οδού Λαγκαδά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, καμιά σαρανταριά χρόνια πριν.

Ο κύριος όγκος της πορείας, ακόμα μέσα στου Παύλου Μελά.

Και συνθήματα και προκηρύξεις και κούραση και χαμόγελα και λαϊκή ομορφιά. Μόνο μην παίζουνε κάποιοι στις πλάτες μας. Αυτή η σουβλιά στο μυαλό μου έρχεται και επανέρχεται όταν βλέπω ανθρώπους που πιστεύουν σ' αυτό που κάνουν. Ανιδιοτελείς.

Πολίτες και πολιτικοί του μικρόκοσμου της συνοικίας.

Καροτσάκι, αγκαλιά, δίκτυα πολιτών, η σύζυγος του δημάρχου (κι αυτή στα γαλάζια, η κόρη στα κόκκινα), πίσω άτομα του Ερυθρού Σταυρού (καλά κατάλαβα;)...

Μάλλον καλά κατάλαβα.

Κι άλλοι.

Τι μνήμες θα μείνουν σε όλους όσοι περπάτησαν εκεί μέσα;

Οι μπροστινοί ήδη περνάνε τον Άγιο Ελευθέριο επί της Λαγκαδά.

Αλλού αραιωμένα και άνετα...

...αλλού πιο μαζεμένοι.

Και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Τα κίτρινα αριστερά κρύβουν μια τεράστια τρύπα που κάποτε θα γίνει η κεντρική υπόγεια διάβαση που θα ενώνει τους πάνω με τους κάτω. Κάποτε...

Η βέσπα του Τάσου συμμετέχει κι αυτή στην πορεία, αλλά μέσω της λεωφόρου.

Τα παιδιά του ΟΚΑΝΑ στο βάθος. Ακόμα εδώ είναι. Αλλά είπαμε, οι αμφιβολίες και οι ενστάσεις, αργότερα...

Για την ώρα περπάτημα. Παλιοί φίλοι, εντός και εκτός πολιτικής, παρόντες στα της πόλης. Να 'μασταν όλοι όσοι κατά καιρούς συμπορευτήκαμε για κάτι, κάποτε, εδώ και αλλού...

Με χαιρετάει γιατί, ξέχασα να σας πω, πως από το Παύλου Μελά και μετά βγάζω φωτογραφίες εποχούμενος. Τον θυμάστε τον Άρη που μοίραζε νερά; Τώρα αυτός οδηγάει κι εγώ βγάζω φωτογραφίες και μοιράζω νερά στη θέση του. Και στα δύο βαρέλια έχω κρύα νερά. Γλυτώνω τις ερωτήσεις έτσι.

Ποιος είπε ότι οι βαδιστές όλοι έχουν πλάκα την κοιλιά; Όχι όλοι. Όχι όλοι.

Μερικοί, ίσως. Αν και η κυρία έχει κάθε λόγο να έχει κορμί λαμπάδα. Η Αννούλα του αθλητισμού. Του μπάσκετ κυρίως.

Κουίζ: Πόσα τοιχάκια βλέπετε στο βάθος;

Απάντηση: Δύο.

Ερώτηση: Το πίσω, το άσπρο, είναι ο τοίχος του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Το μπροστά, το γκρίζο, τι είναι;
Απάντηση: Μνημείο είναι. Όχι λαμπερό, αλλά μνημείο.

Όλα μοιάζουν εύκολα. Μας βοηθάει και η αστυνομία. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας άραγε ξέρει γιατί περπατάμε; Θα μου πεις κι όσοι μας βλέπουν από τα πεζοδρόμια ξέρουν; Κι όσοι είναι στα καφενεία της συνοικίας, ξέρουν; Και το εκκλησίασμα του Άι Λευτέρη που σχόλασε ακριβώς την ώρα που μαζευόμασταν στου Παύλου Μελά, ήξερε; Απ' ότι είδα καθώς περνούσα απ' έξω ή δεν ήξερε ή δεν το ενδιέφερε.

Αυτοί όμως ξέρουν.

Κι αυτοί. Λίγοι θα μου πεις. Λίγοι πράγματι, συμφωνώ.

Οργάνωση υπήρχε. Κόσμος όσος χρειάζεται για να μην μας πιάσει μαύρη απελπισία για τις κοινωνίες των ενεργών πολιτών. Έλλειπε κάτι; Πολλά έλλειπαν και κυρίως, πολλοί έλλειπαν. Αναίτια κατά την ταπεινή μου γνώμη. Παρά τις επιφυλάξεις (και τις δικές μου) για τις πραγματικές προθέσεις των διοργανωτών, εδώ υπήρχε λαός που έδειξε ότι θέλει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Αυτό για μένα είναι αρκετό για αρχή.

Είμαστε μπροστά από το Ίδρυμα του Αγίου Παντελεήμονα. Το παλιό Γηροκομείο. Πάνω στην οδό Λαγκαδά κι αυτό. Εδώ γινότανε η βόλτα των Σταυρουπολιτών. Δεξιά ήτανε το σινέ Σταυρουπόλ. Το έφαγε η διαπλάτυνση. Άτιμε εκσυγχρονισμέ!

Με το ένα χέρι υδρονομέας, με το άλλο φωτογράφος. Εδώ ο mister Ράδιο Θεσσαλονίκη. Παίρνει νερό...

...και κάνει το ρεπορτάζ του κι αυτός. Σ' αυτό το σημείο σταματήσαμε και αδειάσαμε το περιεχόμενο των βαρελιών. Τέρμα το εμφιαλωμένο.

Μπήκαμε στη λεωφόρο Στρατού. Είμαστε μια ανάσα από το στρατόπεδο Καρατάσιου. Πολίχνη.

Κι ο δήμαρχος Πολίχνης. Γαλάζιο κι αυτός. Πουκάμισο όμως. Όχι φούτερ σαν τον δικό μας. Περπάτησε κι αυτός.

Πολίτες, οπλίτες γράφει η μπλούζα. Τι είναι;

Εδώ υπάρχει στριμωξίδι. Ή μαζευτήκαμε πολλοί ή στένεψε ο δρόμος.

Μάλλον στένεψε ο δρόμος.

Τα δέντρα του Καρατάσιου, αριστερά. Ανοικοδόμηση, δεξιά. Μάλλον καλή οπτική γωνία διάλεξα. Είθε να μείνει έτσι το πράγμα.

Η είσοδος. Κι άλλες προκηρύξεις. Το χούι, χούι.

Μπροστά φύση, στο βάθος μπετόν. Η Πολίχνη από το Καρατάσιου.

Κι εδώ βελάκια που δείχνουν πορεία μέσα στο στρατόπεδο. Έξοχα. Αυτή η γνωριμία των πολιτών με τη γη των στρατοπέδων που διεκδικούν είναι η καλύτερη πολιτική πράξη. Αν τα αγαπήσουν ίσως τα κρατήσουν δικά τους.

Δεν σταματάμε, είπαμε.

Κανείς.

Θα το θυμόμαστε.

Μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, μέσα στο Καρατάσιου.

Δρομάκι χωμάτινο μέσα στο Καρατάσιου, μετά αυθαίρετα μέσα στο ρέμα και στο βάθος η Σταυρούπολη.

Στρατόπεδα στην πόλη:

Γη των πολιτών ή γείτων πόλη των;