Το πέλμα βυθίζεται στο απότιστο χορτάρι
ζουζούνια, πολλά ζουζούνια, ξεχύνονται σε αναγνωριστικές κινήσεις στη γυμνή σάρκα
όμορφη αυλή, φωνάζει από κάθε γωνιά της πως της λείπουν οι νοικοκύρηδές της.
Απλώνω το λάστιχο, ανοίγω την κάνουλα
λουλούδια, πολλά λουλούδια, με μαζεμένα τα φύλλα αναδίδουν την ξέπνοη μυρωδιά τους
καθώς το νερό πέφτει στο ξερό χώμα από το χέρι του περίεργου μουσαφίρη.
Κάτω από την καρυδιά απλώνω βιβλία και χαρτιά
θόρυβοι, πολλοί θόρυβοι, ήχοι πουλιών, ζώων μα και ανθρώπων˙ λίγα μηχανήματα από τη μεριά του ποταμιού, απόμακρα, κάνουν με κάποιο τρόπο αισθητή την παρουσία τους, αλλά κυριαρχούν οι ήχοι των ζωντανών.
Άλλοι ήχοι το πρωί, άλλοι το βράδυ. Όχι κραυγές και τσαμπουκάδες μπροστά στα φανάρια της τροχαίας. Κανακέματα στο πιτσιρίκι που συντροφεύει κυράδες στον καφέ. Η πρώτη μέρα στο χωριό μετά από πολύ καιρό και με δηλωμένη την πρόθεση δεκαήμερης διαμονής: μια τρελή φουσκάλα οξυγόνου που ξεχύνεται στο αίμα, φέρνει τ’ απάνω κάτω καθώς διατρέχει την μπουκωμένη κυκλοφορία κι επιβάλλει την παρουσία της με το έτσι θέλω.
Μ’ αρέσει.
1 σχόλιο:
Ομορφη εικόνα. Καλώς σε βρήκα.
Δημοσίευση σχολίου