Εφημερίδα Αγγελιοφόρος, Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007Μια μικρή είδηση, από αυτές που προσπερνάει το μάτι καθώς ψάχνει να σκαλώσει κάπου αλλού.
Εκεί όπου θα υπάρχει ενδιαφέρον.
Ζουμί.
Nature.
Έτσι ονόμασε ο φωτογράφος την επόμενη εικόνα.
Φυσικά, φυσικότατα, αγκιστρώνει πάνω της τα βλέμματα των παληκαριών η χαμηλοβλεπούσα όμορφη.
Φωτογραφία: Marc Bader
Τι είναι, πια, φυσικό;
Να προσπερνάμε το θάνατο και την απόγνωση;
Ν’ αποζητούμε την ομορφιά;
Και τα δυο;
5 σχόλια:
Καλώς σε βρήκα...ενδιαφέρον το θέμα του συγκεκριμένου post...πολύ πρόχειρα να αναφέρω την άποψη μου : αν δεν υπήρχε ο βίαιος θάνατος καλό θα ήταν πιστεύω να τον προσπερνούσαμε και να κοιτούσαμε την ομορφιά...όμως έτσι όπως είναι η κοινωνία ( και όχι μόνο η σημερινή αλλά όλες οι κοινωνίες στο βάθος των αιώνων ) πρώτα θα πρέπει να κοιτάμε τον θάνατο και τα αίτια του...αν μετά μείνει χρόνος για την ομορφιά, που δεν το νομίζω, τότε ας ρίξουμε και μια ματιά κατά εκεί...
Καλώς ήλθες ...οικογένεια.
Έχεις δίκιο ως προς την διάκριση του θανάτου σε βίαιου (άρα ανεπιθύμητου και τρομακτικού) και μη κατανομαζόμενου, φαντάζομαι εννοείς βιολογικού (άρα αναπόφευκτου και αναμενόμενου).
Δυστυχώς όμως στον Τύπο προβάλλεται ως συνήθης ο εξαιρετικός, ως αποδεκτός ο ακατανόητος είτε για την βία που προηγήθηκε είτε για την απόγνωση που τον γέννησε.
Σε κάθε περίπτωση, η αναζήτηση της ομορφιάς είναι καταφυγή.
Αν και η φωτογραφία είναι καταπληκτική και η αισθητική της ξεπερνάει κατά πολύ την αισθητική του Τύπου, μπήκε ... blogική αδεία, για να βάλλει στο στόχαστρο τις δυο έννοιες όπως τείνουμε να τις συνηθίσουμε, άρα να τις ευνουχίσουμε: ομορφιά, θάνατος δια του Τύπου.
υποβάλλω τα σέβη μου στις ρώγες της δεσποινίδος...
και σκέφτομαι ταυτόχρονα ότι η κοπελιά που βρέθηκε νεκρή στο πηγάδι θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η κούκλα με τις ρώγες λίγες ώρες πριν. Διότι έχω χάσει φίλους από την πρέζα και αυτοί έτσι ήτανε, νορμάλ μάγκες, δεν ήτανε τέρατα.
Ως πότε θα κλείνει η πολιτεία και η κοινωνία τα μάτια σ' αυτά τα προβλήματα;
Πόσο μάλιστα όταν πρόκειται σε πολύ μεγάλο βαθμό για προβλήματα που η ίδια η πολιτεία και η κοινωνία δημιουργεί!
φυσικό?
τι είναι τούτο πάλι?
θυμάμαι απ τα τελευταία καλοκαίρια που τα περνώ σε ένα χωριουδάκι της Καστοριάς στο Πολυκέρασο, κάτι παράξενα πράγματα, άκου φίλε μου τι μπορεί να βρει κανείς στα χωριουδάκια των 15 κατοίκων...
- ησυχία, αλήθεια λέω! μόνο πουλιά και ζώα και θρόϊσμα φύλλων
- μυρωδιές από όλα τα προηγούμενα, αμέ, και ξέρεις, αν και ξένη μυρωδιά αυτή των ζώων, είναι πιο εύπεπτη από αυτή των τηλεζώων πίστεψέ με...
- καλημέρες, αμέ και πάλι αλήθεια λέω, αν και "ξένη" στη χωριό, και οι δεκαπέντε κάτοικοί του με καλημερίζαν - ναι ναι κάθε μέρα καλημέρα Χριστίνα άκουγα και σταυροκοπιόμουν στον Αη Νικόλα για το θαύμα...
- φρέσκα φρούτα και λαχανικά, χωρίς λίπασμα, με μυρωδιά και γεύση αξέχαστη, σαν κι εκείνα της γιαγιάς απ το χωριό που μου έστελνε όταν ήμουν παιδί, και τα μάζευα από τον κήπο μοναχή μου, να με δεις να σκάβω για πατάτες να χαρεί η ψυχή σου... όπως χαιρόταν η δική μου με την αισθηση του χώματος και τη μυρωδιά του στα χέρια (το χώμα αυτού του χωριού δεν βρομίζει - δεν το ξερα!)
κι άλλα τέτοια βρήκα, μήπως αυτό είναι κάτι πιο.... φυσικό?
αλλού το πήγα εγώ ε? με πήρε ο αποψινός αέρας
καλό ξημέρωμα
Έτσι είναι έρωτα...στομάχη. Ξέρουμε ποιοι φταίνε. Αλλά το τρομαχτικό είναι που μας κάνουνε να το δεχτούμε ως φυσικό και αναπόφευκτο το να μετράμε απώλειες από την πρέζα. Επειδή, ακριβώς, θα μπορούσε να είναι η μία κοπέλα στη θέση της άλλης, ανέβηκε το post.
Όπου και να το πας, παράξενό μου κορίτσι, σε κάθε ομορφιά που ανακαλύπτεις μια ασχήμια παραμονεύει.
Υ.Γ. Η καθυστέρηση στην απάντηση των σχολίων οφείλεται στο τρέξιμο για την εκδήλωση «ελάτε μ’ ένα ποίημα». Τη συγγνώμη μου. Λεπτομέρειες για την εκδήλωση σ’ επόμενο post.
Δημοσίευση σχολίου