Πώς χαίρεται κανείς αν βρεθεί μακριά από τον τόπο του και ακούσει να μιλάνε γι’ αυτόν;
Ακόμα πιο καθαρά. Πώς νιώθει κανείς όταν μακριά από την πόλη του βρει άνθρωπο της γειτονιάς του; Δε νιώθει καλά κι ας μην του έχει πει ποτέ ούτε καλημέρα του ανθρώπου; Όταν βλέπαμε την Εθνική του μπάσκετ να τα πηγαίνει καλά στην Ιαπωνία το καλοκαίρι δεν νιώθαμε την ανάγκη, εμείς της παραμεθορίου, ανάμεσα οδού Λαγκαδά, οδού Μοναστηρίου και ρέματος Δενδροποτάμου, να επισημάνουμε πως ο Λάζαρος Παπαδόπουλος στο παρκέ και ο Λευτέρης Κακιούσης στον πάγκο είναι από τη Σταυρούπολη κι ο Νίκος Χατζηβρέτας από τον Εύοσμο; Γειτονάκια και παιδιά της διπλανής πόρτας, δηλαδή.
Κάπως έτσι λοιπόν.
Συνηθίζεται να λέγεται πως το σύνολο των blogs συνιστούν ένα blog-ο-χωριό. Μερικοί μάλιστα μιλάνε για ελληνική blog-ό-σφαιρα. Μάλλον εννοούν ότι τα blogs αυτά γράφονται στην ελληνική γλώσσα. Πολλοί blog-εράδες και blog-ισσες μάλιστα συγκροτούν δικές τους γειτονιές, τα λένε μεταξύ τους και κάνουν πράγματα που γουστάρουν αυτοί με τον τρόπο τους χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμμετέχουν και στα γενικότερα πράγματα που συμβαίνουν στην ελληνική blog-ό-σφαιρα.
Κι επειδή διαδίκτυο χωρίς καταλογράφηση και αρχειοθέτηση και συμμάζεμα στο μυαλό μας και στους φακέλους του υπολογιστή μας, δεν γίνεται, ας δούμε τι τρέχει μ’ αυτούς που βρίσκουμε στο blog-ο-χωριό και χαιρόμαστε πολύ που τους βρίσκουμε εκεί. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Στην πρώτη είναι εκείνοι των οποίων μας αρέσουν αυτά που βάζουν να φαίνονται στις οθόνες μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει σε ποιο σημείο της blog-ο-χώρας βρίσκεται ο υπολογιστής τον οποίο ταλαιπωρούν. Οι διευθύνσεις τους συνήθως φαίνονται και στα δικά μας blogs. Οι blog-ερς αρέσκονται να δείχνουν ποιοι τους αρέσουν. Ακόμη δεν εμφανίστηκαν links προς blogs που μας φέρνουν αναγούλα. Οι καλοί τρόποι τελικά υφίστανται στο blog-ο-χωριό ό,τι κι αν λένε κατά καιρούς κάποιοι.
Στη δεύτερη είναι εκείνοι των οποίων το παντζούρι, που κρύβει τον υπολογιστή στον οποίο γράφουν, φαίνεται από το μπαλκόνι μας. Τα δικά τους επιτεύγματα δεν είναι απαραίτητο να μας ενθουσιάζουν (χωρίς βέβαια και να αποκλείεται κάτι τέτοιο), αλλά νιώθουμε την ανάγκη να τους παρακολουθούμε όσο γίνεται. Οι δικές τους διευθύνσεις υπάρχουν κυρίως στα «Αγαπημένα» μας, για να τους βρίσκουμε εμείς εύκολα αλλά να μην το βλέπει κι όλο το blog-ο-χωριό πως τους ψάχνουμε. Εκτός πια κι αν τους γουστάρουμε πολύ οπότε τους προβιβάζουμε στην κατηγορία των συνδέσεων εντός του blog μας.
Σ’ αυτό το post νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τα blogs της γειτονιάς μου. Είναι λίγα, σχεδόν όλα είναι και μικρής δικτυακής ηλικίας, οπότε είναι μάλλον εύκολο να προσπαθήσει να τα περιγράψει κανείς. Δεν γνωρίζω αν είναι απαραίτητο, αλλά τι στο καλό χρειάζεται ένα ημερολόγιο, έστω και εκτεθειμένο στο διαδίκτυο, αν δεν μπορείς εκεί να καταχωνιάσεις κάτι που σου ήρθε να το πεις αλλά δεν ξέρεις αν αξίζει τον κόπο; Το γράφεις κι αφήνεις στο χρόνο τα υπόλοιπα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Από μια ανάλογη ανάγκη προέκυψε και ένα λεύκωμα για τα βιβλία (156 τίτλοι) των Σταυρουπολιτών συγγραφέων (35 άτομα) και αποδείχτηκε πως κάλυψε ένα κενό, όχι μόνο βιβλιογραφικό. Είναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου, οι άνθρωποι που έγραψαν και εξέδωσαν ένα ή περισσότερα βιβλία. Και όσο περισσότερες πληροφορίες δίνουμε για πρόσωπα ή γεγονότα που κινούνται ή συμβαίνουν δίπλα μας, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η δουλειά εκείνου που θα θελήσει (τώρα ή στο μέλλον) να έχει σαφή εικόνα αυτής της συνοικίας της Θεσσαλονίκης. Και στον τομέα των blogs.
Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι ο διάλογος που αναπτύχθηκε στο blog της magica για τα blogs των δημοτικών παρατάξεων.
Στη Σταυρούπολη λοιπόν, αριθμημένα με βάση την παλαιότερη ημερομηνία που υπάρχει στα αποθηκευμένα posts τους, υπάρχουν (ή καλύτερα ξεκίνησαν και δεν σταμάτησαν να εμφανίζονται στις οθόνες μας ακόμα) τα εξής blogs:
1. magicasland (5, Ιούνιος 2006. Υπάρχει παρελθόν που δεν φαίνεται στη νέα μορφή του blog της. Μάλλον δικαιωματικά πρώτη στη λίστα)
2. michalakis (22, Δεκέμβριος 2005. Μάλλον δεύτερος, αν κάνω λάθος συγγνώμη Αντώνη)
3. το τσαλίμι (17, Ιούνιος 2006)
4. Σταυρούπολη, πολιτισμός (13, Ιούλιος 2006)
5. κάτοικος Σταυρούπολης (22, Αύγουστος 2006)
6. Σταυρούπολη, σύγχρονη πόλη (24, Αύγουστος 2006)
7. Ανθρώπινη Σταυρούπολη (4, Σεπτέμβριος 2006)
8. ο δείμος του πολίτη (14, Σεπτέμβριος 2006)
Στην κατηγορία αυτή, με βάση το κριτήριο της ορατότητας από το μπαλκόνι μου, δεν εντάσσεται το blog Εντευκτήριο του ομώνυμου λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού που εκδίδει και διευθύνει ο Σταυρουπολίτης Γιώργος Κορδομενίδης. Έπρεπε όμως να βρω έναν τρόπο να το αναφέρω. Πρώτο post στις 26 Ιουνίου 2006.
Δεν θα γίνει εδώ αναφορά σε sites για τα οποία θα μπορούσε να μιλήσει κανείς με διαφορετική λογική απ’ αυτήν με την οποία μιλάει για τα blogs.
Μένω λοιπόν στα blogs και λέω τη γνώμη μου, έτσι για να την πω. Για τα blogs, όχι για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω τους, τους οποίους άλλους γνωρίζω κι άλλους όχι.
magicasland
Έχει και η Σταυρούπολη τ’ αστέρια της. Η magica είναι ένα από αυτά. Με την καλή έννοια. Η δράση της στο διαδίκτυο είναι πολυσχιδής. Διατηρεί το προσωπικό της blog, έχει έναν δικτυακό τόπο, το blogspace (από τον Αύγουστο 2006), όπου μπορεί κανείς να βρει από τεχνικές συμβουλές μέχρι ειδησούλες για μικρά και μεγάλα θέματα, που αφορούν ζητήματα των blogs και όχι μόνο. Πρόσφατα (Ιανουάριος 2007), μετά την νέα πετρούλα που τάραξε τα νερά της blog-ο-λίμνης και πήρε στο βυθό της τον καθρέφτη που κοιτούσαν κάθε πρωί οι Έλληνες blog-εράδες και οι Ελληνίδες blog-ισσες, έστησε κι αυτή (μεταξύ κάποιων άλλων επιγόνων του ενός και μοναδικού έως τότε monitor) έναν aggregator κι έτσι στο διαδίκτυο τώρα πολλοί καθρέφτες δείχνουν ποιοι και πότε κρεμάνε τη μπουγάδα τους στον ήλιο.
(Ίσως αυτό είναι και μία λύση στο πρόβλημα που ανέκυψε ανάμεσα στη miradolina και στον vrypan. Πολλά monitor-άκια στο διαδίκτυο, ώστε να χάνει τον μπούσουλα αυτός που δεν θέλει να είναι κάπου, όπου είναι και κάποιοι συγκεκριμένοι άλλοι).
Η συνολική, λοιπόν, παρουσία της magica στο διαδίκτυο είναι αυτή που την χαρακτηρίζει.
Εμένα όμως, επειδή με θέλγει η ικανότητα και η διάθεση του οποιουδήποτε ατόμου, να εκτεθεί δια της γνώμης του ή του έργου του ή των απωθημένων του ή των εσώψυχών του, ακόμη και δια των εμμονών του ή των κακιών του, με τραβάνε περισσότερο τα posts του προσωπικού της blog. Κι εκεί η magica μας αποδεικνύει, πως ακόμη κι αν δεν γνώριζε τη γλώσσα των ηλεκτρονικών κωδίκων, έχει τον κώδικα να βγάζει ψυχούλα στο γυαλί. Άλλοτε τρυφερή, άλλοτε οργισμένη, άλλοτε νοσταλγική, άλλοτε αισθαντική. Κάποτε δίκαιη, άλλοτε άδικη. Είναι προφανές πως όταν βάζεις το χέρι στη φωτιά κινδυνεύεις και να καείς. Έτσι, εκτός από φίλους στο διαδίκτυο κάνεις εύκολα και εχθρούς. Αλλά όταν καταφέρνεις να έχεις και φίλους και εχθρούς και αδιάκοπη παρουσία στο χώρο που σ’ ενδιαφέρει και υψηλό επίπεδο έκφρασης (και στην περίπτωση που συζητάμε όχι μόνο έκφρασης λόγου αλλά και εικαστικής αισθητικής) τότε έχεις βρει το μαγικό τρόπο να είσαι απαραίτητος. Κάτι θα έλλειπε χωρίς εσένα. Όχι επειδή παύει να ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος». Αλλά επειδή στα ανθρώπινα επιτεύγματα διακρίνεται, η χροιά εκείνη που κάνει τα φαινομενικά ίδια πράγματα, να είναι στην πραγματικότητα διαφορετικά.
michalakis
Το blog αυτό είναι μια μποτίλια στο πέλαγος. Είναι ένα μήνυμα που μένει μετέωρο και αμήχανο όσο δεν πέφτει σε χέρια που θα το διαβάσουν και θα το προσέξουν. Αν κριτήριο είναι τα σχόλια που καταγράφονται μετά από κάθε post, τότε τα μηνύματα αυτά δεν βρήκαν ακόμα το κοινό τους. Θα μπορούσε όμως να διαβάζονται από ανθρώπους που δεν νιώθουν την ανάγκη να απαντήσουν, την ματιά τους όμως την ρίχνουν. Θα μου πείτε υπάρχουν του κόσμου οι μετρητές επισκέψεων κι έτσι ο ιδιοκτήτης του blog αλλά κι ο θεατής του μπορούν να γνωρίζουν την επισκεψιμότητα στο συγκεκριμμένο blog. Επειδή όμως πιστεύω πως ούτε ο αριθμός των σχολίων, ούτε ο αριθμός των επισκεπτών είναι η κινητήρια δύναμη ενός blog, και ιδιαίτερα ενός τέτοιου blog που καταθέτει πολιτική αγωνία πριν εξακοντίσει πολιτική πρόταση (εντάξει, καμία φορά καταθέτουμε και προτάσεις όσοι δεν πετάξαμε την πολιτική τελείως έξω από τα ενδιαφέροντά μας), που καταθέτει προσωπική αγωνία για επαφή και επικοινωνία και όχι άγχος για επικοινωνιακού τύπου επαφές. Υπάρχουν στο blog του Αντώνη Μιχαλάκη οι προσωπικές στιγμές και χαίρομαι που υπάρχουν και ποιητικές ανάσες. Διακρίνεται μια τάση υποστήριξης δραστηριοτήτων που εναντιώνονται με κινηματική λογική σε ενέργειες και προθέσεις όσων κανοναρχούν την ζωή μας με νόμους και αποφάσεις. Είναι καλό για την πολιτική να υπάρχουν τέτοια άτομα που την υπηρετούν και δεν την σιχτίρισαν ακόμα, δεν είμαι σίγουρος αν είναι το ίδιο καλό και για τα άτομα τα ίδια.
Πολιτική θέση και κυρίως πολιτική αναζήτηση, προσωπικές καταθέσεις κι αποκούμπι η Τέχνη, είναι αυτά που βλέπω μέχρι στιγμής στο blog του Α. Μ. και, φυσικά, είναι νωρίς ακόμα για να προβλέψει κανείς την εξέλιξη.
το τσαλίμι
Ο υποφαινόμενος. Δεν θα με παρουσιάσω, μην ανησυχείτε. Ένα μικρό αυτοσχόλιο μόνο.
Κρατάω σαν μία από τις καλύτερες συμβουλές που μου έδωσε φίλος μου και δάσκαλός μου ποιητής, μόνο που δεν την τήρησα ποτέ μέχρι τώρα: Κράτα ημερολόγιο. Έτσι θα μάθεις πιο εύκολα να ξεχωρίζεις τα ποιήματα.
Τώρα, κοντά τριάντα χρόνια από τότε, έχω το blog. Το ταξίδι μου στη λογοτεχνία θα συνεχίσει να γίνεται πάνω στο χαρτί με τα μελάνια του τυπογραφείου. Πιο εφήμερα κείμενα, σκόρπιες εντυπώσεις από διαβάσματα ή εμπειρίες, σχόλια, εδώ.
Μεγάλο μου απωθημένο από πιτσιρικάς ήταν η έλλειψη στεκιού. Ένα καφενείο βρε αδερφέ για κουβεντολόι και μουχαμπέτι. Κάτι πολιτιστικοί σύλλογοι και κομματικές νεολαίες της μεταπολίτευσης δεν πιάνονται. Ζήλεψα πολύ κόσμο που είχε κάπου κάποιους να τον περιμένουν.
Τώρα, πιο πολλά από τριάντα χρόνια από τότε, έχω το blog. Όχι ότι σκοτώνονται να περιμένουν κάποιοι να δούνε τι έγραψα, αλλά λέμε τώρα. Η αίσθηση της παρέας υφίσταται είτε είμεθα της κατηγορίας του «ουδέν σχόλιον», είτε δεν είμεθα.
Αυτά.
Σταυρούπολη, πολιτισμός
Αυτό το blog προσπάθησε να καλύψει το κενό της ιστοσελίδας του Δήμου Σταυρούπολης, όταν οι δραστηριότητες του Γραφείου Πολιτισμού του Δήμου (συστάθηκε στις αρχές του 2005) απαιτούσαν μεγαλύτερη προβολή, ενώ υπήρχε και η –ανομολόγητη- ελπίδα να προκληθεί και κάποιος διάλογος για τα θέματα που ανέβαιναν εκεί.
Προγράμματα εκδηλώσεων και φωτογραφικό υλικό απ’ αυτές. Δεν λειτούργησε όπως σχεδιάστηκε, ενώ άδηλο είναι το μέλλον του. Πάντως, ανεξάρτητα από την προοπτική του site του Δήμου Σταυρούπολης (έχει εξασφαλιστεί, και από ό,τι ξέρω προχωράει καλά, μια γενναία χρηματοδότηση που θα κατευθυνθεί και προς αυτόν τον τομέα), μια ιδιαίτερη σελίδα με την αμφίδρομη σχέση που προσφέρουν τα blogs είναι απαραίτητη κυρίως για τα ζητήματα του πολιτισμού.
(Παρασύρθηκα σε κρίσεις και αποκαλύψεις εκ των έσω, ως φυσικός και ηθικός αυτουργός ενός εγχειρήματος που δεν το υποστήριξα όσο έπρεπε).
Κάτοικος Σταυρούπολης
Αυτό το blog-άκι θα μεγαλώσει και θα γίνει κάτι όμορφο. Ουσιαστικά είναι μία πρόσθετη υπηρεσία του ομώνυμου site το οποίο διατηρεί και εξελίσσει ένας μαθητής λυκείου. Το site απορροφά όλη την ενέργεια του ιδιοκτήτη του, ενώ το blog μοιάζει παρατημένο εδώ και μήνες. Συγκινητική η εναρκτήρια αναφορά του, στην καθηγήτριά του στο Γυμνάσιο που τους έμπασε στον κόσμο των μαθητικών περιοδικών και της πληροφορικής. Η όλη προσπάθεια είναι ένα χειροποίητο κόσμημα.
Ας μείνω σταθερός στην αρχική υπόσχεση και ας μην σχολιάσω το site. Σε άλλη ευκαιρία. Το blog πάντως τροφοδοτήθηκε με υλικό από τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Δήμου Σταυρούπολης και είχε μια φρέσκια ματιά.
Σταυρούπολη, σύγχρονη πόλη
Ένα από τα δύο παραταξιακά blogs που στήθηκαν για τις δημοτικές εκλογές του 2006. Σταμάτησε γρήγορα. Στα σχόλια του προαναφερθέντος post της magica γράφονται κάποια πράγματα που δίνουν και απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα σχετικά με την σκοπιμότητα της ύπαρξης τέτοιων blogs και της αποτελεσματικότητάς τους.
Δεν φιλοξένησε βασικά κείμενα της παράταξης που το δημιούργησε. Ουσιαστικά σταμάτησε πριν ξεκινήσει.
Ανθρώπινη Σταυρούπολη
Η απάντηση της άλλης παράταξης που διεκδικούσε (και πήρε τελικά) τη νίκη στις δημοτικές εκλογές του 2006. Ισχύουν τα ίδια που γράφτηκαν και πιο πάνω, με μία διαφορά. Υποστηρίχτηκε λίγο περισσότερο απ’ ότι το ανταγωνιστικό του blog και φιλοξένησε κάποια πολιτικά κείμενα, έστω και ως δάνειο από έντυπα που κυκλοφόρησε η παράταξη που το δημιούργησε.
Εμφανίστηκε πρόσφατο post ως προϊόν του διαλόγου που ανέφερα πιο πάνω στο blog της magica.
Δείχνει μια διάθεση να συνεχίσει.
ο δείμος του πολίτη
Αυτό το blog του δείμου είναι μια μπουγάδα με βαριά υφάσματα. Κουρτίνες και ντιβανοσκεπάσματα όταν, στις άλλες αυλές που σεργιανίσαμε πριν φτάσουμε εδώ, τα σύρματά τους είδαμε να φιλοξενούν πουκαμισάκια και ασπρόρουχα. Πάντως πολλοί είναι αυτοί που περνάνε κι αφήνουν άλλος το μανταλάκι του, άλλος την πετσετούλα του και τον καλό του λόγο. Κι ο δείμος, καλός νοικοκύρης, στέλνει από ένα μαντηλάκι σε κάθε επισκέπτη ανταποδίδοντας.
Ο δείμος του πολίτη ασχολείται με θέματα που έχουν μεν σχέση με την επικαιρότητα αλλά μπολιάζονται με τις ακαδημαϊκές του γνώσεις και τις δοκιμιακές του επιδόσεις με τρόπο μάλλον αποτελεσματικό αν κρίνει κανείς από την υποδοχή που του επιφύλαξε το διαδίκτυο.
Σχολιάζει και προτείνει με έναν χειμαρρώδη λόγο και έναν καταιγιστικό ρυθμό μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο. Το φιλοσοφικό στίγμα του το υπερασπίζεται με ένα σθένος που δίνει την εντύπωση ότι βάλλεται από κάπου. Είναι προφανές πως, θεματικά τουλάχιστον, καλύπτει ένα κενό. Τα ερευνητικά του πονήματα τα φιλοξενεί και σε ένα δίδυμο blog (μελέτες του δείμου του πολίτη) ενώ τα πολυσέλιδα έργα του τα προσφέρει μέσω μιας inernet-ικής αποθήκης σε όσους θέλουν να τα γνωρίσουν.
Μάχιμος ερευνητής, μάχιμος πολιτικός, μάχιμος blog-ερ.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται αυτό το post. Ήθελα πάντως να το γράψω. Σχωρνάτε με.
Ακόμα πιο καθαρά. Πώς νιώθει κανείς όταν μακριά από την πόλη του βρει άνθρωπο της γειτονιάς του; Δε νιώθει καλά κι ας μην του έχει πει ποτέ ούτε καλημέρα του ανθρώπου; Όταν βλέπαμε την Εθνική του μπάσκετ να τα πηγαίνει καλά στην Ιαπωνία το καλοκαίρι δεν νιώθαμε την ανάγκη, εμείς της παραμεθορίου, ανάμεσα οδού Λαγκαδά, οδού Μοναστηρίου και ρέματος Δενδροποτάμου, να επισημάνουμε πως ο Λάζαρος Παπαδόπουλος στο παρκέ και ο Λευτέρης Κακιούσης στον πάγκο είναι από τη Σταυρούπολη κι ο Νίκος Χατζηβρέτας από τον Εύοσμο; Γειτονάκια και παιδιά της διπλανής πόρτας, δηλαδή.
Κάπως έτσι λοιπόν.
Συνηθίζεται να λέγεται πως το σύνολο των blogs συνιστούν ένα blog-ο-χωριό. Μερικοί μάλιστα μιλάνε για ελληνική blog-ό-σφαιρα. Μάλλον εννοούν ότι τα blogs αυτά γράφονται στην ελληνική γλώσσα. Πολλοί blog-εράδες και blog-ισσες μάλιστα συγκροτούν δικές τους γειτονιές, τα λένε μεταξύ τους και κάνουν πράγματα που γουστάρουν αυτοί με τον τρόπο τους χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συμμετέχουν και στα γενικότερα πράγματα που συμβαίνουν στην ελληνική blog-ό-σφαιρα.
Κι επειδή διαδίκτυο χωρίς καταλογράφηση και αρχειοθέτηση και συμμάζεμα στο μυαλό μας και στους φακέλους του υπολογιστή μας, δεν γίνεται, ας δούμε τι τρέχει μ’ αυτούς που βρίσκουμε στο blog-ο-χωριό και χαιρόμαστε πολύ που τους βρίσκουμε εκεί. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Στην πρώτη είναι εκείνοι των οποίων μας αρέσουν αυτά που βάζουν να φαίνονται στις οθόνες μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει σε ποιο σημείο της blog-ο-χώρας βρίσκεται ο υπολογιστής τον οποίο ταλαιπωρούν. Οι διευθύνσεις τους συνήθως φαίνονται και στα δικά μας blogs. Οι blog-ερς αρέσκονται να δείχνουν ποιοι τους αρέσουν. Ακόμη δεν εμφανίστηκαν links προς blogs που μας φέρνουν αναγούλα. Οι καλοί τρόποι τελικά υφίστανται στο blog-ο-χωριό ό,τι κι αν λένε κατά καιρούς κάποιοι.
Στη δεύτερη είναι εκείνοι των οποίων το παντζούρι, που κρύβει τον υπολογιστή στον οποίο γράφουν, φαίνεται από το μπαλκόνι μας. Τα δικά τους επιτεύγματα δεν είναι απαραίτητο να μας ενθουσιάζουν (χωρίς βέβαια και να αποκλείεται κάτι τέτοιο), αλλά νιώθουμε την ανάγκη να τους παρακολουθούμε όσο γίνεται. Οι δικές τους διευθύνσεις υπάρχουν κυρίως στα «Αγαπημένα» μας, για να τους βρίσκουμε εμείς εύκολα αλλά να μην το βλέπει κι όλο το blog-ο-χωριό πως τους ψάχνουμε. Εκτός πια κι αν τους γουστάρουμε πολύ οπότε τους προβιβάζουμε στην κατηγορία των συνδέσεων εντός του blog μας.
Σ’ αυτό το post νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τα blogs της γειτονιάς μου. Είναι λίγα, σχεδόν όλα είναι και μικρής δικτυακής ηλικίας, οπότε είναι μάλλον εύκολο να προσπαθήσει να τα περιγράψει κανείς. Δεν γνωρίζω αν είναι απαραίτητο, αλλά τι στο καλό χρειάζεται ένα ημερολόγιο, έστω και εκτεθειμένο στο διαδίκτυο, αν δεν μπορείς εκεί να καταχωνιάσεις κάτι που σου ήρθε να το πεις αλλά δεν ξέρεις αν αξίζει τον κόπο; Το γράφεις κι αφήνεις στο χρόνο τα υπόλοιπα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Από μια ανάλογη ανάγκη προέκυψε και ένα λεύκωμα για τα βιβλία (156 τίτλοι) των Σταυρουπολιτών συγγραφέων (35 άτομα) και αποδείχτηκε πως κάλυψε ένα κενό, όχι μόνο βιβλιογραφικό. Είναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου, οι άνθρωποι που έγραψαν και εξέδωσαν ένα ή περισσότερα βιβλία. Και όσο περισσότερες πληροφορίες δίνουμε για πρόσωπα ή γεγονότα που κινούνται ή συμβαίνουν δίπλα μας, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η δουλειά εκείνου που θα θελήσει (τώρα ή στο μέλλον) να έχει σαφή εικόνα αυτής της συνοικίας της Θεσσαλονίκης. Και στον τομέα των blogs.
Η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο είναι ο διάλογος που αναπτύχθηκε στο blog της magica για τα blogs των δημοτικών παρατάξεων.
Στη Σταυρούπολη λοιπόν, αριθμημένα με βάση την παλαιότερη ημερομηνία που υπάρχει στα αποθηκευμένα posts τους, υπάρχουν (ή καλύτερα ξεκίνησαν και δεν σταμάτησαν να εμφανίζονται στις οθόνες μας ακόμα) τα εξής blogs:
1. magicasland (5, Ιούνιος 2006. Υπάρχει παρελθόν που δεν φαίνεται στη νέα μορφή του blog της. Μάλλον δικαιωματικά πρώτη στη λίστα)
2. michalakis (22, Δεκέμβριος 2005. Μάλλον δεύτερος, αν κάνω λάθος συγγνώμη Αντώνη)
3. το τσαλίμι (17, Ιούνιος 2006)
4. Σταυρούπολη, πολιτισμός (13, Ιούλιος 2006)
5. κάτοικος Σταυρούπολης (22, Αύγουστος 2006)
6. Σταυρούπολη, σύγχρονη πόλη (24, Αύγουστος 2006)
7. Ανθρώπινη Σταυρούπολη (4, Σεπτέμβριος 2006)
8. ο δείμος του πολίτη (14, Σεπτέμβριος 2006)
Στην κατηγορία αυτή, με βάση το κριτήριο της ορατότητας από το μπαλκόνι μου, δεν εντάσσεται το blog Εντευκτήριο του ομώνυμου λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού που εκδίδει και διευθύνει ο Σταυρουπολίτης Γιώργος Κορδομενίδης. Έπρεπε όμως να βρω έναν τρόπο να το αναφέρω. Πρώτο post στις 26 Ιουνίου 2006.
Δεν θα γίνει εδώ αναφορά σε sites για τα οποία θα μπορούσε να μιλήσει κανείς με διαφορετική λογική απ’ αυτήν με την οποία μιλάει για τα blogs.
Μένω λοιπόν στα blogs και λέω τη γνώμη μου, έτσι για να την πω. Για τα blogs, όχι για τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω τους, τους οποίους άλλους γνωρίζω κι άλλους όχι.
magicasland
Έχει και η Σταυρούπολη τ’ αστέρια της. Η magica είναι ένα από αυτά. Με την καλή έννοια. Η δράση της στο διαδίκτυο είναι πολυσχιδής. Διατηρεί το προσωπικό της blog, έχει έναν δικτυακό τόπο, το blogspace (από τον Αύγουστο 2006), όπου μπορεί κανείς να βρει από τεχνικές συμβουλές μέχρι ειδησούλες για μικρά και μεγάλα θέματα, που αφορούν ζητήματα των blogs και όχι μόνο. Πρόσφατα (Ιανουάριος 2007), μετά την νέα πετρούλα που τάραξε τα νερά της blog-ο-λίμνης και πήρε στο βυθό της τον καθρέφτη που κοιτούσαν κάθε πρωί οι Έλληνες blog-εράδες και οι Ελληνίδες blog-ισσες, έστησε κι αυτή (μεταξύ κάποιων άλλων επιγόνων του ενός και μοναδικού έως τότε monitor) έναν aggregator κι έτσι στο διαδίκτυο τώρα πολλοί καθρέφτες δείχνουν ποιοι και πότε κρεμάνε τη μπουγάδα τους στον ήλιο.
(Ίσως αυτό είναι και μία λύση στο πρόβλημα που ανέκυψε ανάμεσα στη miradolina και στον vrypan. Πολλά monitor-άκια στο διαδίκτυο, ώστε να χάνει τον μπούσουλα αυτός που δεν θέλει να είναι κάπου, όπου είναι και κάποιοι συγκεκριμένοι άλλοι).
Η συνολική, λοιπόν, παρουσία της magica στο διαδίκτυο είναι αυτή που την χαρακτηρίζει.
Εμένα όμως, επειδή με θέλγει η ικανότητα και η διάθεση του οποιουδήποτε ατόμου, να εκτεθεί δια της γνώμης του ή του έργου του ή των απωθημένων του ή των εσώψυχών του, ακόμη και δια των εμμονών του ή των κακιών του, με τραβάνε περισσότερο τα posts του προσωπικού της blog. Κι εκεί η magica μας αποδεικνύει, πως ακόμη κι αν δεν γνώριζε τη γλώσσα των ηλεκτρονικών κωδίκων, έχει τον κώδικα να βγάζει ψυχούλα στο γυαλί. Άλλοτε τρυφερή, άλλοτε οργισμένη, άλλοτε νοσταλγική, άλλοτε αισθαντική. Κάποτε δίκαιη, άλλοτε άδικη. Είναι προφανές πως όταν βάζεις το χέρι στη φωτιά κινδυνεύεις και να καείς. Έτσι, εκτός από φίλους στο διαδίκτυο κάνεις εύκολα και εχθρούς. Αλλά όταν καταφέρνεις να έχεις και φίλους και εχθρούς και αδιάκοπη παρουσία στο χώρο που σ’ ενδιαφέρει και υψηλό επίπεδο έκφρασης (και στην περίπτωση που συζητάμε όχι μόνο έκφρασης λόγου αλλά και εικαστικής αισθητικής) τότε έχεις βρει το μαγικό τρόπο να είσαι απαραίτητος. Κάτι θα έλλειπε χωρίς εσένα. Όχι επειδή παύει να ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος». Αλλά επειδή στα ανθρώπινα επιτεύγματα διακρίνεται, η χροιά εκείνη που κάνει τα φαινομενικά ίδια πράγματα, να είναι στην πραγματικότητα διαφορετικά.
michalakis
Το blog αυτό είναι μια μποτίλια στο πέλαγος. Είναι ένα μήνυμα που μένει μετέωρο και αμήχανο όσο δεν πέφτει σε χέρια που θα το διαβάσουν και θα το προσέξουν. Αν κριτήριο είναι τα σχόλια που καταγράφονται μετά από κάθε post, τότε τα μηνύματα αυτά δεν βρήκαν ακόμα το κοινό τους. Θα μπορούσε όμως να διαβάζονται από ανθρώπους που δεν νιώθουν την ανάγκη να απαντήσουν, την ματιά τους όμως την ρίχνουν. Θα μου πείτε υπάρχουν του κόσμου οι μετρητές επισκέψεων κι έτσι ο ιδιοκτήτης του blog αλλά κι ο θεατής του μπορούν να γνωρίζουν την επισκεψιμότητα στο συγκεκριμμένο blog. Επειδή όμως πιστεύω πως ούτε ο αριθμός των σχολίων, ούτε ο αριθμός των επισκεπτών είναι η κινητήρια δύναμη ενός blog, και ιδιαίτερα ενός τέτοιου blog που καταθέτει πολιτική αγωνία πριν εξακοντίσει πολιτική πρόταση (εντάξει, καμία φορά καταθέτουμε και προτάσεις όσοι δεν πετάξαμε την πολιτική τελείως έξω από τα ενδιαφέροντά μας), που καταθέτει προσωπική αγωνία για επαφή και επικοινωνία και όχι άγχος για επικοινωνιακού τύπου επαφές. Υπάρχουν στο blog του Αντώνη Μιχαλάκη οι προσωπικές στιγμές και χαίρομαι που υπάρχουν και ποιητικές ανάσες. Διακρίνεται μια τάση υποστήριξης δραστηριοτήτων που εναντιώνονται με κινηματική λογική σε ενέργειες και προθέσεις όσων κανοναρχούν την ζωή μας με νόμους και αποφάσεις. Είναι καλό για την πολιτική να υπάρχουν τέτοια άτομα που την υπηρετούν και δεν την σιχτίρισαν ακόμα, δεν είμαι σίγουρος αν είναι το ίδιο καλό και για τα άτομα τα ίδια.
Πολιτική θέση και κυρίως πολιτική αναζήτηση, προσωπικές καταθέσεις κι αποκούμπι η Τέχνη, είναι αυτά που βλέπω μέχρι στιγμής στο blog του Α. Μ. και, φυσικά, είναι νωρίς ακόμα για να προβλέψει κανείς την εξέλιξη.
το τσαλίμι
Ο υποφαινόμενος. Δεν θα με παρουσιάσω, μην ανησυχείτε. Ένα μικρό αυτοσχόλιο μόνο.
Κρατάω σαν μία από τις καλύτερες συμβουλές που μου έδωσε φίλος μου και δάσκαλός μου ποιητής, μόνο που δεν την τήρησα ποτέ μέχρι τώρα: Κράτα ημερολόγιο. Έτσι θα μάθεις πιο εύκολα να ξεχωρίζεις τα ποιήματα.
Τώρα, κοντά τριάντα χρόνια από τότε, έχω το blog. Το ταξίδι μου στη λογοτεχνία θα συνεχίσει να γίνεται πάνω στο χαρτί με τα μελάνια του τυπογραφείου. Πιο εφήμερα κείμενα, σκόρπιες εντυπώσεις από διαβάσματα ή εμπειρίες, σχόλια, εδώ.
Μεγάλο μου απωθημένο από πιτσιρικάς ήταν η έλλειψη στεκιού. Ένα καφενείο βρε αδερφέ για κουβεντολόι και μουχαμπέτι. Κάτι πολιτιστικοί σύλλογοι και κομματικές νεολαίες της μεταπολίτευσης δεν πιάνονται. Ζήλεψα πολύ κόσμο που είχε κάπου κάποιους να τον περιμένουν.
Τώρα, πιο πολλά από τριάντα χρόνια από τότε, έχω το blog. Όχι ότι σκοτώνονται να περιμένουν κάποιοι να δούνε τι έγραψα, αλλά λέμε τώρα. Η αίσθηση της παρέας υφίσταται είτε είμεθα της κατηγορίας του «ουδέν σχόλιον», είτε δεν είμεθα.
Αυτά.
Σταυρούπολη, πολιτισμός
Αυτό το blog προσπάθησε να καλύψει το κενό της ιστοσελίδας του Δήμου Σταυρούπολης, όταν οι δραστηριότητες του Γραφείου Πολιτισμού του Δήμου (συστάθηκε στις αρχές του 2005) απαιτούσαν μεγαλύτερη προβολή, ενώ υπήρχε και η –ανομολόγητη- ελπίδα να προκληθεί και κάποιος διάλογος για τα θέματα που ανέβαιναν εκεί.
Προγράμματα εκδηλώσεων και φωτογραφικό υλικό απ’ αυτές. Δεν λειτούργησε όπως σχεδιάστηκε, ενώ άδηλο είναι το μέλλον του. Πάντως, ανεξάρτητα από την προοπτική του site του Δήμου Σταυρούπολης (έχει εξασφαλιστεί, και από ό,τι ξέρω προχωράει καλά, μια γενναία χρηματοδότηση που θα κατευθυνθεί και προς αυτόν τον τομέα), μια ιδιαίτερη σελίδα με την αμφίδρομη σχέση που προσφέρουν τα blogs είναι απαραίτητη κυρίως για τα ζητήματα του πολιτισμού.
(Παρασύρθηκα σε κρίσεις και αποκαλύψεις εκ των έσω, ως φυσικός και ηθικός αυτουργός ενός εγχειρήματος που δεν το υποστήριξα όσο έπρεπε).
Κάτοικος Σταυρούπολης
Αυτό το blog-άκι θα μεγαλώσει και θα γίνει κάτι όμορφο. Ουσιαστικά είναι μία πρόσθετη υπηρεσία του ομώνυμου site το οποίο διατηρεί και εξελίσσει ένας μαθητής λυκείου. Το site απορροφά όλη την ενέργεια του ιδιοκτήτη του, ενώ το blog μοιάζει παρατημένο εδώ και μήνες. Συγκινητική η εναρκτήρια αναφορά του, στην καθηγήτριά του στο Γυμνάσιο που τους έμπασε στον κόσμο των μαθητικών περιοδικών και της πληροφορικής. Η όλη προσπάθεια είναι ένα χειροποίητο κόσμημα.
Ας μείνω σταθερός στην αρχική υπόσχεση και ας μην σχολιάσω το site. Σε άλλη ευκαιρία. Το blog πάντως τροφοδοτήθηκε με υλικό από τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Δήμου Σταυρούπολης και είχε μια φρέσκια ματιά.
Σταυρούπολη, σύγχρονη πόλη
Ένα από τα δύο παραταξιακά blogs που στήθηκαν για τις δημοτικές εκλογές του 2006. Σταμάτησε γρήγορα. Στα σχόλια του προαναφερθέντος post της magica γράφονται κάποια πράγματα που δίνουν και απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα σχετικά με την σκοπιμότητα της ύπαρξης τέτοιων blogs και της αποτελεσματικότητάς τους.
Δεν φιλοξένησε βασικά κείμενα της παράταξης που το δημιούργησε. Ουσιαστικά σταμάτησε πριν ξεκινήσει.
Ανθρώπινη Σταυρούπολη
Η απάντηση της άλλης παράταξης που διεκδικούσε (και πήρε τελικά) τη νίκη στις δημοτικές εκλογές του 2006. Ισχύουν τα ίδια που γράφτηκαν και πιο πάνω, με μία διαφορά. Υποστηρίχτηκε λίγο περισσότερο απ’ ότι το ανταγωνιστικό του blog και φιλοξένησε κάποια πολιτικά κείμενα, έστω και ως δάνειο από έντυπα που κυκλοφόρησε η παράταξη που το δημιούργησε.
Εμφανίστηκε πρόσφατο post ως προϊόν του διαλόγου που ανέφερα πιο πάνω στο blog της magica.
Δείχνει μια διάθεση να συνεχίσει.
ο δείμος του πολίτη
Αυτό το blog του δείμου είναι μια μπουγάδα με βαριά υφάσματα. Κουρτίνες και ντιβανοσκεπάσματα όταν, στις άλλες αυλές που σεργιανίσαμε πριν φτάσουμε εδώ, τα σύρματά τους είδαμε να φιλοξενούν πουκαμισάκια και ασπρόρουχα. Πάντως πολλοί είναι αυτοί που περνάνε κι αφήνουν άλλος το μανταλάκι του, άλλος την πετσετούλα του και τον καλό του λόγο. Κι ο δείμος, καλός νοικοκύρης, στέλνει από ένα μαντηλάκι σε κάθε επισκέπτη ανταποδίδοντας.
Ο δείμος του πολίτη ασχολείται με θέματα που έχουν μεν σχέση με την επικαιρότητα αλλά μπολιάζονται με τις ακαδημαϊκές του γνώσεις και τις δοκιμιακές του επιδόσεις με τρόπο μάλλον αποτελεσματικό αν κρίνει κανείς από την υποδοχή που του επιφύλαξε το διαδίκτυο.
Σχολιάζει και προτείνει με έναν χειμαρρώδη λόγο και έναν καταιγιστικό ρυθμό μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο. Το φιλοσοφικό στίγμα του το υπερασπίζεται με ένα σθένος που δίνει την εντύπωση ότι βάλλεται από κάπου. Είναι προφανές πως, θεματικά τουλάχιστον, καλύπτει ένα κενό. Τα ερευνητικά του πονήματα τα φιλοξενεί και σε ένα δίδυμο blog (μελέτες του δείμου του πολίτη) ενώ τα πολυσέλιδα έργα του τα προσφέρει μέσω μιας inernet-ικής αποθήκης σε όσους θέλουν να τα γνωρίσουν.
Μάχιμος ερευνητής, μάχιμος πολιτικός, μάχιμος blog-ερ.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται αυτό το post. Ήθελα πάντως να το γράψω. Σχωρνάτε με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου