Μπουκίτσες έμπνευσης και ...ανόητη τρελίτσα

Αυτή η φράση του Άνεμου μου άρεσε πολύ. Δεν είναι που κατάφερε να ταιριάξει δυο λέξεις με τον ίδιο ήχο. Κατάφερε να μην χάσει τίποτε από αυτό που ήθελε να πει. Τηρουμένων των αναλογιών μου θύμισε το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου:

Με τι συστολή
φοράς τη στολή
κι όταν την πετάς
πετάς.

Είναι το φευγαλέο πέρασμα της Τέχνης από μπροστά σου. Το ’πιασες; Έγραψες. Αφορμή όπως καταλαβαίνετε ο απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεϊν.

Στην ίδια λογική κινήθηκε και ο Καιρός της Ελευθεροτυπίας κινδυνεύοντας όμως να χάσει το παιχνίδισμα στην κυριολεξία.

Είχε προλάβει πάντως ο Καλαϊτζής σε ανύποπτο χρόνο (περ. Γαλέρα, Νοέμβριος 2006) και συνέδεσε -προφητικά, θαρρείς- τη δημιουργία με τον δήμιο:

Ακόμη και το σχόλιο, στην Ελευθεροτυπία πάντα, στέκεται σε κάποιο ύψος και μας δίνει να καταλάβουμε τη διαφορά του λογοπαίγνιου από την ποίηση την οποία προσέγγισε ο Άνεμος:

Έρχεται όμως φορτσάτη η -τάχαμου «δεν μασάω-όλα τα σφάζω-όλα τα χλευάζω»- σαχλαμάρα και τα ισοπεδώνει όλα. Οι τρεις λέξεις που συνδέονται με την βαρβαρότητα που καταδίκασε όλος ο κόσμος -και όχι επειδή αγάπησε τον Σαντάμ- η κρεμάλα, το όνομά του και το κινητό που μετέτρεψε την ασχήμια σε εικόνα συνέθεσαν μια φράση που προσβάλλει και δεν καταδικάζει ή απορρίπτει ή σιχτιρίζει ή ... ό,τι θέλετε. Όταν όλος ο κόσμος καταδικάζει ακριβώς αυτό, την προσβολή στον μελλοθάνατο έρχεται ο έντυπος «αντικομφορμισμός» και τον βάζει -τον κόσμο- στη θέση του.

Κρίμα κύριε Ρουμελιώτη.