Κλέβουν λουλούδια από τα πάρκα!

Ο τίτλος αυτού του κειμένου, είναι από την πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Αγγελιοφόρος" της Θεσσαλονίκης (8.7.2006).

Το δημόσιο και το ιδιωτικό. Ποιο έχει μεγαλύτερη αξία και ποιο χρειάζεται την προσοχή μας;
Οι γνώμες μπορεί να διίστανται, η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη.
Καλή η ομορφιά στο πάρκο του Δήμου, πιο καλή όμως η τριανταφυλιά στον γκαζοτενεκέ στο αυθαίρετο στην Καλλικράτεια ή στην Ασπροβάλτα. Κι ας γκρινιάζει, ο ίδιος που ξεριζώνει τα λουλούδια από το πάρκο της πόλης για να τα μεταφυτέψει στο μπαλκόνι του σπιτιού του ή του εξοχικού του, στα καφενεία για την αδράνεια ή την ανικανότητα του Δήμου να φροντίσει την πόλη του.

Υπάρχει ακόμα μια εικόνα, μια συμπεριφορά, το ίδιο εξοργιστική με την προηγούμενη. Η μαγκιά της σπονδής του μισθού στα στήθη ή τους μηρούς της τραγουδίστριας του λαϊκού σκυλάδικου και η απαξίωση της δωρεάν συναυλίας του καλλιτέχνη που τραγουδάει στην πλατεία ή στον μαγευτικό μνημειακό χώρο που επιλέγεται συνήθως γι' αυτές τις περιπτώσεις, από τον Δήμο που την οργανώνει.

Ποιος φταίει;

Ο άτιμος ο μέσος όρος.
Τι κάνουν οι πολλοί και γιατί να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα;
Αυτό αναρωτιέται ο Έλληνας που κρύβεται μέσα στα μεγάλα νούμερα των διαφόρων στατιστικών. Αυτά που διαμορφώνουν την πολιτική των εταιρειών, των κομμάτων, των κυβερνήσεων και όλων όσων αναζητούν πελατεία για την πραμάτεια τους.

Λίγοι στίχοι που σκάλωσαν σ' ένα, άπαιχτο για την ώρα, θεατρικό για την άτιμη πλειοψηφία, κατάλληλοι για την περίπτωση που συζητάμε:

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

Μία η τράπουλα στην τσόχα, πέντε κάρτες ο καθένας,
με χαρτί είτε με μπλόφα, θα τα πάρει μόνο ένας.

Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά επιθυμία,
επιτέλους να ξεφύγεις από την πλειοψηφία.

Σεργιανώ με τις ιδέες, σε μπροσούρες και βιβλία
μα δημάρχους, βουλευτές, βγάζουνε τα καφενεία.

Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει μια καινούρια ανησυχία,
άλλο πράγμα εσύ ψηφίζεις κι άλλο η πλειοψηφία.

Ένας είναι ο αρχηγός, οι χίλιοι τρέχουν, πολεμάνε.
Μα ένας είναι κι ο προδότης, οι χίλιοι κλαίνε και πονάνε.

Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά αμφιβολία,
πάντα κάποιου αιχμάλωτη, είναι η πλειοψηφία.

Πώς να κάνω πες μου τώρα την επιλογή του χώρου,
έξω απ’ την στατιστική τους ή στο μπλοκ του μέσου όρου;

Στο μυαλό σου όλο σκαλώνει η παλιά η παροιμία,
μοναχό σε τρώει ο λύκος, κάλλιο στην πλειοψηφία.