Των νεκρών γινόμαστε φωνή

 

21-03-2025, Πολυχώρος Ένεκεν, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης,
"Των νεκρών γινόμαστε φωνή"

Μικρό εισαγωγικό πριν την ανάγνωση των ποιημάτων μου:

Νιώθω μικρός για να ανταποκριθώ στην προτροπή του τίτλου της εκδήλωσης.

Χειμώνας (28-02-2025) προς Άνοιξη (05-03-2025). Η Θεσσαλονίκη στάθηκε με αξιοπρεπέστατο τρόπο απέναντι στο αίτημα για Δικαιοσύνη και την κραυγή των παιδιών στο τραίνο του θανάτου  Δεν Έχω Οξυγόνο και είδε γεμάτους τους δρόμους της στις συγκεντρώσεις-πορείες για να μη μείνει ατιμώρητο το έγκλημα των Τεμπών (28-02-2023).

Η Ιστορία πρέπει να το χάρηκε κι αυτή με την ψυχή της και επέτρεψε, στη φετινή άνοιξη, να ανθοφορήσει μνήμη και ιστορικό χρέος. Τριάντα τρεις εκτελεσμένοι και εκτελεσμένες του Εμφυλίου (1946-1949) στον χώρο πίσω από το Επταπύργιο χαμογελούν με τα  οστά τους που αναδύθηκαν στο φως (Νοέμβριος 2024-Μάρτιος 2025).

Το 2025, φορτώθηκε αγάπη και χρέος για τον άνθρωπο!

Η κατάθεσή μου είναι τρία ποιήματα που μιλούν με ταπεινότητα για την απώλεια και για τη συνειδητοποίηση του μικρού μας μεγέθους απέναντι στον θάνατο.

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Θέλω να γράψω κάτι
με λέξεις που δεν αναπνέουν δύσκολα,
που δεν αγκομαχούν.

Θέλω να γράψω
έναν άνεμο ή έναν ποταμό,
μα γράφω ονόματα δίπλα σε άλλα ονόματα
και χωρίς να το θέλω,
χωρίς καθόλου να το θέλω,
κάποια κακορίζικα
αποκτούν οριζόντιες γραμμές κατάστηθα.

Ποιος άνεμος και ποιος ποταμός θα άντεχε τέτοια δεσμά;

(Κατάστηθος ανέμων, εκδόσεις Ζήτρος, 2021)

ΝΕΡΑ

Κι αν δεν έχεις ωσαννά
να δοξάζουν όσα έκανες
κι αν σου δείχνουν όλοι μύρια τόσα να
που έπρεπε να κάνεις
άγιος μικρός εσύ
την κάθε μέρα διακονείς
κλωτσάς ξυπόλητος την πέτρα
και μ’ ένα όσα να αρχίζεις το τραγούδι:

Όσα να πέσουν σύννεφα ο ουρανός δεν πέφτει
όσα να στάξουνε νερά θάλασσες δε γεμίζουν
μα όταν παίρνουν και κυλούν και πέτρα ανταμώνουν
άμμο ψιλή την κάνουνε, για κάτω απ’ τις εικόνες
ν’ ανάβω το κεράκι μου να λάμπουν τα χαμένα.

(Περιοδικό Εμβόλιμον, αρ. 101-102, Άνοιξη-Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2024)

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ

Στο τέμπλο αυτό οι άγιοι είναι κουρασμένοι.

Όλη νύχτα καθαρίζουν τις προσευχές,
ξεδιαλέγουν τα ψέματα
και τα βάζουν στην άμμο με τα κεριά για τους νεκρούς,
να πάρουν λίγη από την αλήθεια τους.

Οι νεκροί είναι αλλιώς˙
ή τους τιμάς ή δεν τους θυμάσαι,
δεν τους ικετεύεις αυτούς να πουν την καλή την κουβέντα για σένα!

Το πρωί ξαναπαίρνουν οι άγιοι τα ψέματα στις εικόνες τους,
να μην καταλάβουν οι χθεσινοί ικέτες.
Αυτά είναι εκείνη η θαμπάδα στο γυαλί,
πού όσο και να τρίβει ο νεωκόρος,
δε φεύγει.

Το άλλο βράδυ το ίδιο.
Πρωί το πρωί ξεθυμαίνει η θολή ομίχλη όσο να πεις,
αλλά είναι εκεί, τη βλέπεις˙
μόνο σαν πέσει πάνω της μια ατόφια αλήθεια, μια σπαρακτική εξομολόγηση,
δεν αντέχει και λειώνει,
εξαφανίζεται.
Άλλο ψέμα έχει τότε σειρά,
δε βολεύονται εύκολα στην αλήθεια οι ανθρώποι.

(Κατάστηθος ανέμων, εκδόσεις Ζήτρος, 2021)