Το e-mail αυτό το πήρα μετά τις δύο πρώτες παραστάσεις του θεατρικού έργου ΚΑΝΤΙΝΑ/CANTEEN/CAN(TEEN). Απευθύνεται άμεσα στον συγγραφέα και στην σκηνοθέτιδα-ηθοποιό, αλλά αφορά στην συνολική προσπάθεια των συντελεστών των παραστάσεων. Για φινάλε ενός κύκλου, το παραθέτω. Ανήκει στον Π.Κ.
Συνάδελφε Σπύρο,
στο βαθμό που η Τέχνη επαληθεύεται απο τις
αισθήσεις,
ευχαριστώ εσένα και τους συνεργάτες σου
για τις εγχαράξεις που μου προκάλεσαν
τα τσαλίμια σας,τα ταξίμια σας και τα μολύβια
σας.
Υ.Γ. Δεν λέω για ταξίδια
που κάνουν ρίμα με τα ταξίμια,
γιατί οι άνθρωποι πια σπάνια ταξιδεύουν.
Νά κι ένα παράδειγμα προς επίρρωσιν...
Ένιοι τινές... βγαίνουν το σαββατόβραδο
και πάνε θέατρο ή πλατεία...
Δεν πάνε στο θέατρο.
Αλλά ούτε στην πλατεία.
Φεύγουν απ’ το σπίτι τους,
το ρηχό,το παιδι-αστικό
και τ’ αδειανό ...
σαν το πουκάμισο.
Για τη Σταυρούλα:
Γυναίκες (Λευκή Μολφέση)
Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος,
γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.
Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.
Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντανε...
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλης τους
είναι κι ένας όρκος.
Είναι εκείνες που σέβονται το
όνομα τους
Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο
ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσαει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.
Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πουν λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου