Η όμορφη συνήθεια δεν εγκαταλείπεται εύκολα. Αυτή τη φορά έβαλε το χεράκι του ο ίδιος ο Πλάτωνας. Ο ορισμός του για τον ποιητή μου καρφώθηκε στο μυαλό κι ο μόνος τρόπος να ξορκίσω το κακό ήταν να ενδώσω. Ο μόνιμος συνοδοιπόρος σ' αυτήν την σειρά εκδηλώσεων, "ο δείμος του πολίτη" δήλωσε και πάλι παρών, το φιλόξενο bar 16 ξαναάνοιξε τις πόρτες του, οπότε, ξεκινάμε.
Την Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014, ερχόμαστε στο bar 16, στην Τερψιθέα της Σταυρούπολης (Μ. Αλεξάνδρου και Κανάρη 1, τηλ. 2310655436), ακούμε όμορφη μουσική, πίνουμε το ποτό μας, βγάζουμε από την τσέπη μας το μαγικό τεφτέρι με το αγαπημένο μας ποίημα (δικό μας ή κάποιου άλλου, γνωστού ποιητή ή απλώς κάποιου φίλου) και το διαβάζουμε από το μικρόφωνο. Αν, πάλι, είμαστε ντροπαλοί τύποι τότε το δίνουμε σε κάποιον από τους διοργανωτές και το βγάζουν εκείνοι στον αέρα. Αν είστε μακρυά και θέλετε να πάρετε μέρος, στέλνετε το ποίημά σας με σχόλιο σ' αυτήν εδώ την ανάρτηση και η ευχή σας θα πραγματοποιηθεί. Στα ηχεία, εκτός από μουσική και τραγούδια θα ακούμε και φωνές ποιητών και ποιητριών να διαβάζουν ποιήματά τους.
Και, κάτι ακόμα. Σε κάθε εκδήλωση υπάρχει και μια ποιητική έκπληξη. Ένα ένθετο εικοσάλεπτο, προσφορά των διοργανωτών.
Όποιος ή όποια χρειάζεται μια εικόνα από κάποιες από τις προηγούμενες εκδηλώσεις, δεν έχει παρά να επισκεφθεί τα links στην μπάρα αριστερά κάτω από τον τίτλο "Τι απέγιναν εκείνες οι blog-ο-πρωτοβουλίες;"
2 σχόλια:
Σα στράτας τη ξεριζωμού, εχάθεν τ’ αγγελούδι μ’!
Σπύρου Αμαραντίδη
Σα στράτας έχασα τ’ αρνί μ’, μικρόν το αγγελούδι μ’
Το χώμαν εκαπάτεψεν, τη ψη ς ιμ’ το λουλούδιν
Τ’ αδύναμον, το άσιτον, Αγαρηνόν εντώκεν
Ν’αϊλλοί’ και αβοήθετον, την ψη ν επαρεδώκεν
Που πας πουλί μ, που πας αρνί μ’, γιατ’ εσέν ΄κ’ έν’ ο Άδης
Κι ο ήλο μ’ άλλο ΄κί φωτάζ’, π’ έλαμπεν ας σο χάδι σ’
Ψαλτάδες ’κ’ έχ’ η στράτα μουν, ποπάν για λειτρουίας
Κι ούτε θυμίαμαν κ’ ελάδ’, πουλί μ’ τη ερημίας
Σταυρόν ας σ’ αγροκλώναρα, εποίκα σο ταφόπο σ’
Μερ’ έν’ τ’ οσπίτ’ ντ’ εφέκα μεν, μερ’ έν το κρεβατόπο σ’;
Ο σπαραγμόν τη μάνα σ’ σκίζ’, σύμπαντα, επουράνα
Άξον, Θεέ μ’, από ψηλά, τη αδικίας κλάμαν
Η στράτας ις, Θεέ μ’, μακρύν, ση μέσην ετελέθεν
Οπίσ΄ εφέκα μ’ τη ζωήν, ατό πα κ’ εκανέθεν
Ο πόνον εν πολλά βαρύς, κάθαν ημέραν κλαίω
Ση μοίρας ιμ’ το χτύπεμαν, μοιρολογίας λέω
Η καμονή ΄κί σύρκεται, Κερασινού ημέρας
Δύο καρδόπα ορφανά, τρία τα μαχαιρέας
Σο «Ταφικόν» η λύρα παίζ’, πένθιμα τραγωδίας
Κι απάν’ σην λύραν έσταξαν, δακρόπα πονεσίας
Τραγώδ’ αητέ μ’ και σταυραητέ μ’, θλιμένον τραγωδίαν
Σον Άδ’ ντ’ επήγαν άδικα, τη πατρίδας τα ψη α
Τραγώδ’ τον φοβερόν θυμόν, ντο έχω σην καρδίαν
Το γαίμαν ντ’ έσταξεν σ’ ηήν, χόρτασεν τα θερία
Επέμ'να αστερέωτος, έχασα την υία μ'
Επάλεψα με τη ζωήν, απέσ' σην τυραννίαν
Θεέ μ’, σο το μέρωμαν απάν’, κ’ εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνα ντώκα’ν άγρεα, τον Ποντοπλανεμένος
Έναν ανάσαν το ραχίν, ντος πορφυρόν καρτάλι
Για ν’ αναπάεται η ψη μ’, σο κρινομαξιλάρι
Σο τάφο μ’ μη τσανίζετε , δακρόπα πονεμένα
Φέρτεν πατρίδας μάραντα και σκεπάστεν κ’ εμέναν
( Η γραφή εδω δύσκολη, η μεταφορά σε γραμματοσειρά times New Roman, οι τελίτσες μπαίνουν κάτω από το α )
Συνθλιβόμενη από το άσκοπο επαναλαμβανόμενο
το μαρτύριο του Σισύφου
Κύλα πέτρα της ψυχής μου ξανά και ξανά
Αυλάκωσε τη συνήθεια της καθημερινότητάς μου
Χαράκωσέ την μέχρι να βγάλει όλο της το αίμα
και ξεκίνα πάλι από την αρχή
Δημοσίευση σχολίου