Ίχνη όζας, διηγήματα

Σπύρος Λαζαρίδης 

Ίχνη όζας 

Διηγήματα 

Εκδόσεις Ζήτρος 

160 σελίδες με 38 φωτογραφίες που συνδιαλέγονται με τα κείμενα. 

Εξώφυλλο, σχεδίαση: Θωμάς Γκινούδης 

Θεσσαλονίκη, Μάιος 2013 

Ο χρόνος κυλά.

Είτε τις όχθες του, όνειρα γεφυρώνουν·

είτε στο βυθό του ευχούλες μαραζώνουν.

Εννέα διηγήματα με ιστορίες απλών ανθρώπων.
Ημέρες και γεγονότα αναδύονται από τις δεκαετίες του εικοστού αιώνα όπου ήταν ταξινομημένα με βάση πολέμους και καταστροφές και γίνονται ιστορίες ανθρώπων με σάρκα και αίμα: το μερίδιο της καθημερινής ζωής μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Στο αυστηρό πρωτόκολλο της μεθοδικής έρευνας το οποίο απαιτεί η ιστορική επιστήμη, αντιπαρατίθεται η αναρχική αυθάδεια του καθημερινού συμβάντος την οποία λατρεύει η λογοτεχνία. Πρώτη ύλη, η καταγεγραμμένη μνήμη σε κιτρινισμένα φύλλα εφημερίδων, η ασπρόμαυρη αποτύπωση στο φωτογραφικό χαρτί, οι διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν για να διηγηθούν.
Διηγήματα με πηγή έμπνευσης γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη δυτική Θεσσαλονίκη από το 1914 μέχρι σήμερα και πρώτη ύλη δημοσιεύματα εφημερίδων. Ένας αιώνας με δύο παγκόσμιους πολέμους, δυο δικτατορίες κι έναν εμφύλιο, με ανελέητη καταστολή εσωτερικών εχθρών και κάθε είδους κοινωνική και φυλετική βία, με απατεώνες και τραμπούκους, εργαζόμενους και αεριτζήδες, με έρωτα και φιλία παρόλα αυτά, με προσφορά και δόσιμο, θυσία και αφοσίωση σε έναν άνθρωπο, σε μια ιδέα, σε μια αυταπάτη…
Το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο στη Θεσσαλονίκη που έχει ανάσα και αίμα του τις δυτικές συνοικίες της πόλης και αναδεικνύει γεγονότα και χαρακτήρες από την πρώτη πρώτη μέρα που εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρόσφυγες του 1914 από την Ανατολική Θράκη μέχρι τους εσωτερικούς μετανάστες της δεκαετίας του 1960 και τη μεταμόρφωση των ρεμάτων σε οικόπεδα και ελπίδα.
Ο συγγραφέας δεν γεννήθηκε κοντά στο 1916 και το 1965 ήταν ακόμα στο χωριό, επτά χρονών παιδί. Βιωματικές του μνήμες τρυπώνουν στο τελευταίο διήγημα του βιβλίου. Όλες τις ιστορίες όμως τις νιώθει να ’ναι χαραγμένες στο πετσί του. Σαν το εμβόλιο στο αριστερό του μπράτσο. Μετά άρχισε να θυμάται κι αυτός. Άλλες ιστορίες εκείνες. Αναίμακτες, όσο να πεις.