Ένα μιούζικαλ για τη γενιά της Μεταπολίτευσης

Μια τρομερή πληροφορία κάνει το γύρο της συνοικίας, στη δυτική πλευρά της πόλης. Ένα τρομερό έγκλημα στον δρόμο που γεννήθηκε όταν η πόλη ξάπλωσε στα δυτικά ρουμάνια της. Τρομερό, όχι τόσο για το πώς έγινε, όσο για το σε ποιον έγινε.

Ο θάνατος αυτός δεν ήταν από τους συνηθισμένους. Ούτε αρρώστια, ούτε τροχαίο, ούτε και έγκλημα απ’ αυτά που ξέρει ο κόσμος και τα καταλαβαίνει. Θάνατος σκέτος, γυμνός και αποτρόπαιος. Από αυτούς που δεν πρέπει να συμβαίνουν και κυρίως δεν πρέπει να συμβαίνουν στους συγκεκριμένους ανθρώπους με τον συγκεκριμένο τρόπο. Από αυτούς που σε τρομάζουν επειδή, από την πρώτη στιγμή, ξέρεις πως είναι αλήθεια. Συνειδητοποιείς την απώλεια από το πρώτο δευτερόλεπτο.

Και για την Μαρία, θαρρείς και το περίμεναν. Κάθε γεγονός, όταν γίνεται πληροφορία, αλλάζει μορφή και περιεχόμενο ανάλογα με το στόμα που την διαδίδει. Έτσι σ’ αυτόν τον ψίθυρο, άλλοι αποδέχονται τον ένοχο που υποδεικνύει η αστυνομία και άλλοι αμφισβητούν έντονα την ενοχή του. Ο ένοχος φαίνεται να είναι ο Άρης, ένα άτομο που βλέπει τα ίδια φαντάσματα κι έχει τα ίδια γητέματα με τη Μαρία.

Αυτοί εξάλλου φαίνεται να είναι οι μόνοι που ασχολούνται με κάποιον που πέρασε από το δρόμο και που χάθηκε χωρίς να λείψει σε κανέναν. Η Μαρία νιώθει πως έχει χρέος να μάθει γι’ αυτόν και ο Άρης ακούει το τραγούδι του. Το τραγούδι του Χαμένου, του στοιχειού.

Στο έργο το στοιχειό μιλάει. Πεθαμένος φυσικά. Μόνο έτσι θα μπορούσε να μιλήσει. Σαν στοιχειό. Όσο ζούσε ήταν φοβισμένος και δειλός. Εν τούτοις η ασήμαντη ζωή του μπλέχτηκε σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής που έζησε, η δε γη στην οποία μεγάλωσε και πέθανε μεταμορφώθηκε στη σύγχρονη εποχή σε ιδιαίτερης αξίας φιλέτο του real estate.

Κοντά τους και άλλα πρόσωπα· άλλα συμφιλιωμένα με το παρελθόν τους και άλλα που το ξορκίζουν λες και μπορούν να ξεφύγουν απ’ αυτό.

Και τραγούδια· και χαρμολύπη. Ο δρόμος. Ένα μιούζικαλ για τη γενιά της Μεταπολίτευσης. Με τη βοήθεια των Δήμων Ευόσμου και Σταυρούπολης. Στον Εύοσμο στις 21, 22 και 23 Νοεμβρίου και στη Σταυρούπολη αμέσως μετά, στις 28, 29 και 30 Νοεμβρίου 2008. Από τη Σκηνή, δυτικά. Μια μη κερδοσκοπική εταιρία που έχει σαν σκοπό της την ίδρυση θεατρικής στέγης στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης.

ΥΓ

Το κείμενο αυτό δημοδιεύεται στο περιοδικό "Σταυρούπολη", αρ. 15, Σεπτέμβριος 2008, που κυκλοφόρησε όμως σήμερα (16.10.2008).

Την γραφιστική ευθύνη έχει η Βίβιαν Μακρόγλου. Η φωτογραφία της αφίσας είναι του Μάκη Μουρατίδη.

Το κόστος παραγωγής το κάλυψε ο Δήμος Ευόσμου. Ο Δήμος Σταυρούπολης φιλοξενεί για ένα τριήμερο την παράσταση κάνοντας κι αυτός με τη σειρά του έξοδα προβολής και όχι μόνο. Χίλια ευχαριστώ!