Όταν η τέχνη έχει κέφια και την φροντίζουν μερακλήδες

Εδώ και πολύ καιρό, μετά από πολλές παραστάσεις διαφόρων θιάσων, μια μικρή συλλογή λέξεων γυρόφερνε στο μυαλό μου και περιέγραφε τα συναισθήματα και τη γνώμη μου για ό,τι είδα και υπέμεινα: σπατάλη, ψεύτικο, δήθεν, επηρμένο, μη χειρότερα και πάει λέγοντας. Όταν έβλεπα να γίνονται επιλογές που δεν τις καταλάβαινα και διάβαζα για μεγάλα και τρανά έργα και εμπνευσμένες σκηνοθεσίες, όλο και πιο συχνά σκεφτόμουν το παραμύθι και το βασιλιά που ήταν γυμνός ο φουκαράς κι όλοι καμώνονταν πως κάτι έβλεπαν.
Όχι όμως χθες.
Παρόλο που η ανακοίνωση του θέματος του έργου δεν μ’ ενθουσίαζε «καταπιεσμένη σύζυγος δια του εραστού σκοτώνει το σατράπη σύζυγο και καταλήγει στην ηλεκτρική καρέκλα» ένα στοιχείο μ’ έκανε να θέλω να τη δώ. 28 ηθοποιοί σ’ ένα έργο το οποίο πιο πολύ θα έφερνε σε μονόλογο κάποιου πικραμένου. Τι ακριβώς θα έκαναν όλοι αυτοί πάνω στη σκηνή υπηρετώντας ένα κοινό θέμα; Πληροφορίες από τεχνικούς του θεάτρου έλεγαν πως γίνεται χαμός στην τεράστια σκηνή της ΕΜΣ και ότι είναι πολύ δύσκολο τεχνικά το έργο. Επί πλέον στοιχεία: Άγνωστη σε μένα σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια.
Πήγα στην πρεμιέρα και όταν βγήκα έψαχνα σε τέτοιες λέξεις να βρω τι θα ταίριαζε σ’ αυτό που είδα: συγκλονιστικό, συναρπαστικό, εμπνευσμένο. Με λίγα λόγια μια επιλογή εύστοχη για μια κρατική σκηνή: και η επιλογή του έργου και η επιλογή των συνεργατών.
Επί τέλους και μια παράσταση με υπαινικτικό λόγο και εικόνα, με απαγορευμένη την άσκοπη τσιρίδα, το τρεχαλητό πάνω στη σκηνή και το ξεκατίνιασμα με τα δήθεν προοδευτικά ξεγυμνώματα των - νεαρών - κοριτσιών και αγοριών από κουλτουριάρηδες σκηνοθέτες.
Δεν ξέρω τι θα γραφτεί, δεν ξέρω πόσοι θα πάνε να δούνε την παράσταση αλλά όποιος δεν δει αυτήν την Μαρίνα Ψάλτη να παίζει θέατρο κάτι θα έχει χάσει και όποιος δεν δει τι βάζει να γίνεται, σε μια γκαρσονιέρα από έναν τυχοδιώκτη εραστή και μια - στερημένη χαράς- παντρεμένη γυναίκα, η σκηνοθέτιδα Νικαίτη Κοντούρη θα έχει στερηθεί της ευκαιρίας να απολαύσει τρυφερότητα, αισθαντικότητα, μεστή υποκριτική και αληθινή- θεατρική μα και ανθρώπινη- αξιοπρέπεια.

Όλα ήταν άψογα μα η αναφορά εδώ στα σκηνικά και στη μουσική και στο δυναμικό του ΚΘΒΕ θα ξέφευγε της λογικής της ημερολογιακής καταγραφής και θα το έπαιζε κριτική. Όχι. Καταγράφω αυτά που θέλω πολύ να θυμάμαι. Όταν η τέχνη έχει κέφια και την φροντίζουν μερακλήδες γίνονται πράγματα που θέλεις να τα θυμάσαι.