Λένε πως μια καλή σκηνοθεσία μπορεί να μεταμορφώσει σε όμορφη παράσταση ακόμη και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Πρόκειται προφανώς για υπερβολή η οποία αποδίδει την πραγματικότητα της υπέρβασης του κειμένου το οποίο μεταλλάσσεται σε θεατρική πράξη. Υπάρχει όμως και η άποψη πως μια καλή σκηνοθεσία οφείλει να περάσει απαρατήρητη, ακριβώς για να λάμψει το θεατρικό κείμενο. Κι αυτό θεατρική πράξη είναι. Και πώς λάμπει στη θεατρική σκηνή ένα κείμενο; Διά του σώματος των ηθοποιών, διά του σκηνικού, διά της μουσικής! Αυτό ακριβώς επιχείρησε η Μαρία Μιχαηλίδου. Ανέδειξε σώματα και λόγο με μικρές πινελιές στο σκηνικό και σ' ένα διακριτικό μουσικό περιβάλλον. Είχε στη διάθεσή της δύο ερασιτέχνες ηθοποιούς αλλά είχε και κάτι ανεκτίμητο. Η, κατ' ιδίαν, ενασχόληση των δύο αυτών ηθοποιών με το κείμενο του Δημήτρη Κεχαΐδη υπερβαίνει την εικοσαετία! Υπήρχε δηλαδή ένας ανομολόγητος έρωτας με τον λόγο του Κεχαΐδη και μιά άσκηση στην υπομονή και την εγκαρτέρηση για εύκρατες συνθήκες υλοποίησης του εγχειρήματος: Παράσταση με το Τάβλι! Τα είκοσι χρόνια αναμονής έλαμψαν σε μια θεατρική στιγμή! Ο θεατρικός χρόνος του έργου του Κεχαΐδη είναι ένα τμήμα ενός απομεσήμερου. Το θεατρικό στοίχημα ήταν λοιπόν να αναπαρασταθεί στη σκηνή ένα τώρα! Πώς το λένε στον κινηματογράφο; Μονοπλάνο; Κάτι τέτοιο. Ο γραπτός λόγος του Κεχαΐδη ακολούθησε όλα τα λογικά μονοπάτια για να βγάλει σε υπερβατικά ξέφωτα! Ο ένας ρόλος θέλει να πείσει και ο άλλος αντιστέκεται αλλά πείθεται! Φυσικά και δεν μπορεί να είναι γραμμική μια τέτοια αφήγηση. Υπάρχουν υφέσεις και εξάρσεις στον λόγο, υπάρχουν διεκπεραιωτικές στιγμές ρουτίνας και στιγμές αφάνταστου συναισθηματικού φορτίου. Κι εκεί ακριβώς τα σώματα και οι κινήσεις, οι φωνές και οι ανάσες, οι παύσεις και οι καταιγιστικές εκφορές λέξεων των δύο ερασιτεχνών ηθοποιών συνέθεσαν μια θεατρική πράξη πανδαισία. Ένα κείμενο ηλικίας μισού αιώνα, μια κοινωνική πρακτική συνομίληκη του ανθρωπίνου γένους (εξασφάλιση οικονομικής άνεσης σε φτωχοδιάβολους διά απάτης και όχι εργασίας) γίνονται μια σύγχρονη συνδιαλλαγή κοινού-σκηνής. Οι ικανότητες των συντελεστών ξεπέρασαν κάθε δυσκολία, αδιαφόρησαν για τεχνάσματα και πρόσθετα καλολογικά στοιχεία και προσέφεραν ένα έργο-κουκούτσι, μια παράσταση-μεδούλι, ένα θέατρο-απόφθεγμα (όχι χάι κου, όχι απολυτοποίηση της φόρμας, αλλά περιεκτικός ύμνος της ουσίας). Αξίζει να σημειωθεί πως ακόμη και το γεγονός πως έγινε (χωρίς να αναγγελθεί κάτι διαφορετικό) μία και μόνο παράσταση υπογραμμίζει με εμφατικό τρόπο τη σπουδαιότητα της καίριας στιγμής έναντι του ρέοντος χρόνου. Αισθαντική φωτογραφία! Ακαριαία λάμψη! Ξέσπασμα ταλέντου και αγάπης για το θέατρο! Άρης, Σταύρος, Μαρία, Κωνσταντίνος!
